Single

Ég er single. Einhverra hluta vegna gengur mér erfiðlega að halda í sambönd. Mér liggur svo sem ekkert á að festa ráð mitt og er ekki í örvæntingarfullri leit að framtíðarmakanum, því mér líður bara ágætlega með að hafa hlutina eins og þeir eru núna. 

Amma gamla var þó eitthvað að tala um þetta fyrir skemmstu, að við frændurnir værum einhleypir, eins og við værum nú miklir mannkostir. Og sú gamla kunni skýringar á því. Jú, við kynnum á þvottavélar og værum ágætir kokkar og þyrftum þar af leiðir ekki á konu að halda. Um leið og maður glotti út í annað yfir því, að hún hafi tekið 80 ára sögu kvenréttindabaráttu - eða hvað hún er löng - og afgreitt á einu bretti í einni setningu.

Það er þó eitt í þessari hugleiðingu hennar sem vakti mig til umhugsunar. Fyrir utan hve samfélagið hefur breyst á þessum tíma, slaknað á kröfum um hjónaband, barneignir og svoleiðis, þá er eins og kynin séu orðin svo sjálfstæð að þau þurfa vart hvort á öðru að halda nema til að viðhalda mannkyninu.

Í dag eru konur orðnar mjög svo sjálfstæðar, þörfin fyrir handlagna heimilisföðurinn er hverfandi (amk. í orði) og þvottavélar eru orðnar svo einfaldar að jafnvel þvottaheftustu karlmenn fara leikandi með að stilla á 30° og henda öllu saman í þvott.

Er þetta endilega jákvæð þróun?

Er það jákvætt að kynin verði svo óháð hvort öðru? Ég veit það ekki. Ég er kannski gamaldags og verð skotinn í kaf með það, en mér finnst stundum sem jafnréttisbaráttan sé komin fram úr sjálfri sér, þá að þessu leyti. Auðvitað er gott að hafa brotið upp þessi úr-sér-gengnu staðalmyndir og kynhlutverk, en undanfarið hef ég spurt sjálfan mig að þessu, hvort amma gamla hafi hreinlega rétt fyrir sér, með þar sem ég kann að elda, þvo þvott og allt það sem hún ólst upp við að væru hlutverk kvenmanna á heimili, sé ástæða þess að ég er í þeirri stöðu sem ég er í dag?