Að vera fullkomnlega heiðarlegur við sjálfan sig er góð æfing

Las þetta á Cheerios pakka og fannt þessi tilvitnun býsna skemmtileg, fyrir utan hvað hún hljómar vel.  Ég hef nefnilega verið svolítið að pæla í svona hlutum undanfarið, í raun allt frá því í sumar. Svona naflaskoðun einskonar. Það kemur nefnilega margt sniðugt í ljós þegar maður horfir í spegilinn og rýnir framhjá þeirri glansmynd sem maður reynir stundum að draga upp af sjálfum sér.

Ég bloggaði síðast um Jón Gnarr og hvernig ég tel að hegðun hans og framkoma eigi eftir að hafa markandi áhrif á samfélag stjórnmálamanna og jafnvel víðar. Þetta óttaleysi hans við að vera hann sjálfur og að detta ekki inn í hlutverk eða rullu pólitíkusa. Hann er blátt áfram, ábyrgðarfullur og þorir að takast á við hinn almenna borgara, sbr. viðveru hans og dagbókar hans á Facebook. 

Þegar ég stend og horfi á sjálfan mig í speglinum og rýni framhjá upphöfnum sjálfshugmyndum mínum, þá er ýmislegt jákvætt en jafnframt neikvætt sem ég sé. Það er kannski full langt og sjálfhverft að fara telja allt það upp enda ekki beinlínis það sem ég ætla að fjalla um. Hins vegar skila þessi augnablik mér oft ákveðinni uppljómun. Ég kemst vissulega í betri snertingu við sjálfan mig og skil betur hvað liggur að baki því sem ég geri, segi eða því sem mér finnst. 

Það sem ég velti hins vegar oft fyrir mér er, hversu margir ætli stundi það að vera heiðarlegir við sjálfa sig? Hversu margir ætli setjist niður og leggi glansmyndina af sjálfum sér til hliðar og virkilega rýni í sjálfan sig? Og hversu heiðarlegur getur maður í raun verið?

Eitt er að sjá galla sína og kosti, annað að skilja hvers vegna maður er eins og maður er, það þriðja að finna leiðir og nota þær til að laga það sem manni líkar illa við. Ég held að það sé mjög hollt hverjum manni að fara nokkrum sinnum um ævina í gegnum nokkurs konar hreinsunareld, það er þroskandi. Og hvað er svona sjálfsrýni annað en hreinsunareldur? 

Fyrir mörgum árum hringdi stelpa sem ég hafði verið að date'a í mig, hvort það var ekki hálfu öðru ári eftir við hættum að hittast. Hún hafði þá farið í AA og hringdi sérstaklega til að biðja mig afsökunar á hegðun sinni gagnvart mér við vinslit okkar. Ég hafði ekki þroska þá til að skilja hvað hún var í raun að gera, hvað hún var að ganga í gegnum. Í dag þykir mér vænt um þessa afsökunarbeiðni og þessi verknaður hennar kenndi mér, reyndar mörgum árum síðar, hve hreinsandi það er að biðjast afsökunar. Bæði fyrir þann sem þarf að biðjast afsökunar, enda þarf viðkomandi að skoða verk sín og gjörðir í gagnrýnu ljósi en eins þann er beðinn er fyrirgefningar. Til að sjá villur síns vegar í slíkum málum, þarf maður nefnilega að vera heiðarlegur við sjálfan sig.