Undrin við Lönguströnd

Elsku Sigga,

 

ég kom hingað í morgun með varðskipinu. Ferðin sóttist ágætlega, sjólag var með ágætum og skipstjórinn talaði um að það væri óvenjulegt miðað við árstíma. Það er þó langt frá því óvenjulegasta sem ég upplifði, verð ég að viðurkenna. Ég stóð í stafni er við sigldum síðasta spölinn. Yfir þessu litla þorpi fyrir miðjum firðinum var einhver sorg. Reykjarmökkur lá yfir öllu, eins og einhvers konar mara. Ég sá rústir skólahússins þar sem ég stóð, kolsvartar skáru þær sig frá snæviklæddum húsunum. Þau eru flest lágreist og standa í hlíðinni fyrir ofan eyri sem skagar út í fjörðinn. Fyrir utan hana er síðan baðströndin. Aðeins þrjú hús standa upp úr svo kalla mætti, það fyrsta er kirkjan sem trónir efst í hæðinni, þak hennar er rautt en sjálf byggingin er hvít. Þá ber að nefna hótelið en það hvíldi eitthvað myrkur yfir því er við komum, hvergi logaði ljós í glugga, á hvorugri hæðinni. Að lokum ber að nefna ráðhúsið, það er einfalt en glæsilegt, ber vitni um gamla tíma. Að mestu hlaðið steini að neðan en efri hæðin er byggð úr viði. Ég held, að þær myndi líka við það, því gluggapóstar og dyrakarmar hafa verið skreyttir útskurði og fallega málaðir. Ég varð hins vegar ekki var við neitt fólk á ferli.

Þegar við lögðum að stóð lögreglumaður á bryggjunni. Hann heitir Páll og á að aðstoða mig við rannsóknina. Það er tvennt sem ég ætla að minnast á, áður en lengra er haldið, til að gefa þér betri mynd af þorpinu. Það fyrra er lyktin. Hér er afskaplega óþægilegur óþefur. Brunalykt og stækjan af koluðum líkömum þeirra sem fórust í eldsvoðanum, en það er samt einhver undirliggjandi fnykur sem ég kem ekki fyrir mig. Eitthvað sem er mun viðbjóðslegra en hitt tvennt, þótt ótrúlegt megi virðast. Hitt sem mig langar til að nefna er þögnin. Þrúgandi og kæfandi þögn sem ekkert virðist geta rofið. Jafnvel þegar ég hitti Pál á bryggjunni talaði hann í lágum hljóðum og ég þurfti að hafa mig allan við til að heyra almennilega í honum.

Hann gerði mér stuttlega grein fyrir því sem hann hafði komist að. Ég ætla ekkert að vera ræða það sérstaklega hér, ég veit hversu illa þér er við þennan hluta starfs míns. Ég fékk úthlutaðri káetu í varðskipinu og ákvað að gista þar fremur en að vera trufla eiganda gistihússins. Mér skildist á Páli að hann hefði, ásamt svo mörgum hér, misst barn í eldinum.

Ég sakna þín. Ég hefði frekar kosið að vera áfram í borginni hjá ykkur Bjössa. Hann stækkar svo hratt, mér þykir alger synd að þurfa að vera hér vitandi af þér einni. Þú verður bara að vera duglega að hafa samband við mömmu og Sissu, ekki loka þig af. Leyfðu þeim að aðstoða þig með Bjössa litla, ég veit að mamma hefur afskaplega gaman af því.

Jæja, ég ætla að fara að halla mér. Það er langur dagur á morgun og nóg að gera. Ég ætla að athuga hvort ég fái ekki að hringja hjá skipstjóranum í þig, en það er ekki ætlast til þess, þannig ég geri mér engar vonir.

 

               Þinn elskandi,

                                    Jón Einarsson.

Athugasemdir

[Ómar Ingi, 21.9.2008 kl. 19:07]

Kvitt