Þorsteinn Mar Gunnlaugsson

Þoka

Kl. 20:10

Um hvað er hann að tala, hugsaði Njörður með sjálfum sér um leið og hann reyndi að heyra þetta hljóð. En hann varð ekki var við neitt nema daufan umferðarnið í fjarska. Hann leit á Fjalar, sem var óvenjulega fölur, hafði tekið svo nábleikan hörundslit að bláar æðar voru sýnilegar undir kjálkabeininu, varirnar þunnar og blóðlitlar, sjáöldrin útþanin og augun blóðhlaupin, starandi augnaráðið tryllingslegt. Kannski var ekki sniðugt að hafa Fjalar með, hann var auðsýnilega ekki nógu vel á sig kominn andlega. Eflaust hafði rannsóknin og atburðir undanfarna daga náð til hans, kannski sú tilhugsun að vera einn af fáum eftir sem höfðu eytt einhverjum tíma um borð í þessu skelfilega skipi. Þá vitneskju eina og sér er eflaust ekki auðvelt að bera, hvað þá rannsókn sem þessa, á herðum sér.

-Jú, það er þarna ennþá, sagði Fjalar og Njörður fann hvernig óttafullur rómur hans lék um eyru sín eins og nákaldar krumlur.

-Guð minn góður!

Njörður leit þangað sem Fjalar starði en sá ekkert. Hvað skaut honum svo miklum skelk í bringu? Hann ætlaði að spyrja Fjalar en er hann sneri sér að honum sá Njörður hvar Fjalar hvarf inn í skipið.

-Heyrðu, bíddu eftir mér.

Hann hljóp á eftir Fjalari en átti erfitt með að fóta sig í bröttum stiganum sökum þess hve lengi augu hans voru að venjast myrkrinu sem þar var. Er hann kom niður á ganginn sá hann hvar ljósgeisli stóð út um einar dyr. Hann flýtti sér þangað og fann Fjalar þar, inni í messanum. Hann stóð stjarfur og starði upp í loftið.

-Hvers vegna hljópstu á undan mér, spurði Njörður en Fjalar svaraði honum engu. Njörður gekk að honum og leit upp í loftið fyrir ofan hann. Loftið var þakið einhvers konar rauðri þekju.

-Hvað er þetta, spurði Njörður. Þessi rauða himna var ólík öllu sem hann hafði nokkurn tíma séð eða heyrt um. Það var sem einhvers konar hreistur eða húð af einhverju tagi hefði myndast á járninu.

-Ég veit það ekki. Þetta var ekki svona síðast, svaraði Fjalar tómlega. Það var sem hann væri í einhvers konar leiðslu, hann einblíndi upp fyrir sig og rödd hans var eintóna og hljómlaus, í augum hans var einhver grá slikja. Njörður steig upp á bekk og tók fram húslyklana. Síðan dró hann einn þeirra eftir rauðu himnuna. Um leið lék allt á reiðiskjálfi í skipinu. Njörður mátti hafa sig allan við til að halda jafnvæginu. Fjalar, sem virtist hálfpartinn koma til sjálfs sín, leit undrandi á Njörð.

-Hvað gerðist eiginlega, spurði hann. Njörður svaraði engu, heldur starði þangað sem lykillinn hafði skorið í himnuna. Svörtum, þykkum og slímkenndum vökva blæddi úr sárinu. Sterkan fnyk lagði úr því, eins og frá rotnandi hræi. Njörður fann hvernig honum vöknaði um augun og ósjálfrátt bar hann hönd að vitum sínum. Hann leit á Fjalar sem hristi höfuðið og benti honum á að koma út. Njörður ákvað þó að taka sýnishorn af vökvanum. Hann teygði sig aftur upp og lét lítinn dropa falla á einn lyklanna. Honum til mikillar undrunar virtist vökvinn brenna sig í gegnum lykilinn, áhrifin voru ekki ósvipuð þeim sem sterk sýra hefur.

-Hvað er þetta eiginlega, spurði Fjalar þegar Njörður skilaði sér út úr messanum. Njörður skaut augum aftur þangað inn.

-Ég veit það ekki, hef sannast sagna ekki hugmynd um það.

Eftir stutta umhugsun bætti hann síðan við:

-Ég veit það bara ekki. Þetta skip er stórfurðulegt, svo ekki sé meira sagt. Hvað svo sem það er, þá kallar það fram mjög undarlegar tilfinningar. Það er eitthvað sem er ekki eins og það á að vera, eitthvað ónáttúrulegt. Þetta er ekki eðlilegt, langt frá því.

-Ég skil hvað þú átt við.

Njörður leit upp og tók þá eftir að svipað var farið þar og inni í messa. Blóðrauð himna lá í loftinu og náði á sumum stöðum niður veggina einnig. Hann hnippti í Fjalar og benti honum á þetta.

-Hvað ætli þetta sé eiginlega, sagði Njörður og færði sig nær. Hann renndi fingri yfir hrjúft yfirborðið.

-Það er næstum eins og skipið sé búið að mynda einhvers konar húð, bætti hann síðan við.

-Húð?

-Já, þetta er einhvers konar húð. Ég skar í þetta með lykli áðan og það lak úr sárinu slímkenndur vökvi. Þú sást það, ekki satt?

-Jú.

-Þekkirðu eitthvað til plantna? Gæti þetta verið einhver plöntutegund? Kannski einhvers konar mosi?

Fjalar reyndi að brosa.

-Nei, ég get ekki sagt það.

-Ég hef reyndar ósköp lítið vit á slíku, það getur vel verið að þetta sé einhver undarlega mosaflækja eða einhver tegund sem við höfum ekki hér á landi. Ég hef að minnsta kosti ekki séð neitt þessu líkt áður.

Þeir stóðu um stund og þögðu. Njörður var nokkuð viss um að þetta væri ekki einhver planta, það gat bara ekki verið. Njörður kúgaðist þegar hann hugsaði aftur til lyktarinnar og það fór hrollkippur um líkama hans. Fjalar virtist taka eftir því.

-Er ekki í lagi með þig, spurði hann.

-Jú, höldum bara áfram.

Flokkur: Bækur | Þriðjudagur, 2. september 2008 | Facebook