Þoka

Kl. 20:25

 

Fjalar tók fram vasaljós og kveikti á því. Hann fann hvernig það var sem maganum á honum hefði verið snúið á hvolf, kaldur sviti spratt fram á líkama hans og höfuðverkurinn, sem hafði ásótt hann undanfarna daga, var að æra hann. Uppi á þilfarinu var svipað umhorfs og fyrir tæpri viku síðan. Flest sem ryðgað gat var fyrir löngu búið að taka rauða litinn. Aðeins einstaka skella hér og þar sem gaf til kynna hvernig skipið hafði litið út þegar það var upp á sitt besta. Um leið og þeir stigu um borð í skipið var sem borgin hyrfi, aðeins eitt og eitt ljós náði í gegnum móðuna sem umlukti það og borgina. Ljósin minntu Fjalar á fljótandi augu, sem störðu á hann og fylgdust með hverju skrefi hans.

Skyndilega helltist yfir Fjalar svipuð tilfinning og þegar hann lenti í atvikinu með hundinn. Eins og eitthvað væri þarna úti í þokunni, eitthvað óeðlilegt og ónáttúrulegt, - eitthvað handan þessa heims. Hann snerist í kringum sjálfan sig og reyndi að lýsa út í mistrið en kom ekki auga á neitt óvenjulegt. En einhvers staðar þarna úti, hulið, beið það, eins ógnvænlegt og óumflýjanlegt og hauslausi reiðmaðurinn í sögu Washington Irving. Var hann þá í svipuðum sporum og Ichabod Crane? Vinstri hönd Fjalars leitaði að hálsmeninu sem Njörður hafði látið hann hafa, ósjálfrátt strauk hann yfir ópússaðan viðinn og fann hvernig fingurgómarnir gældu við grófar rúnirnar.

Fjalar gekk yfir þilfarið að borðstokkinum. Sjórinn lá kolsvartur og lygn fyrir neðan, litur hans minnti hann á blóð í tunglsljósi. Einhver kuldahrollur gagntók Fjalar er hann sá fyrir sér skipið fljóta í risastórum blóðpolli. Hann hafði eitt sinn komið að líki ungs manns sem hafði kastað sér ofan af þaki háhýsis, höfuð hans hafði hálfpartinn sprungið við að lenda á gangstéttinni og heilinn hreinlega lekið út ásamt ótrúlegu magni af blóði. Það var um miðja nótt og blóðið fékk á sig undarlega dökkan lit í björtu mánaskininu.

-Er ekki allt í lagi, spurði Njörður.

-Hvað? Jú, ég var bara að hugsa, svaraði Fjalar og sneri sér við.

-Eigum við ekki að drífa okkur niður?

Fjalar jánkaði. Hann renndi annarri hendinni niður eftir síðunni uns hann fann móta fyrir hörðum hlut í jakkavasanum. Fjalar gekk í humátt á eftir Nirði á meðan fingur hans gældu við hlutinn í vasanum. Honum leið sumpart betur af því að handfjatla hann, viðarklætt skaftið og hlaupið veittu honum ákveðið öryggi. Hann var ekki vanur að ganga með skotvopn á sér en Fjalar ætlaði sér að ganga úr skugga um að morðinginn eða veran kæmist ekki undan. Það var eitthvað við frásögn Njarðar og Vigdísar, konu Gríms, sem ollu honum heilabrotum. Hvers vegna ekki, hafði hann spurt sjálfan sig. Þar sem allt annað hafði brugðist, þær fáu vísbendingar sem höfðu fundist voru villandi og leiddu ekkert nýtt í ljós, hvers vegna ekki þá að reyna eitthvað nýstárlegt, eitthvað öðruvísi? Sérstaklega í ljósi þess að ýmislegt hafði gerst undanfarna daga sem hann gat ekki útskýrt á neinn vitrænan hátt fyrir sjálfum sér, til dæmis þetta með þennan hund. Kannski að Nirði tækist að lokka fram morðingjann. Það er óskandi, hugsaði Fjalar með sér, að þetta gangi upp. Hann var illa sofinn, hann fann hvernig orka sín varð minni með hverjum degi. Hvert sem Fjalar leit sá hann undarlega skugga og var viss um að hver sem morðinginn væri þá yrði hann næsta fórnarlamb, - nema hann yrði einfaldlega fyrri til. Hann hafði búið svo um hnútana að þrír lögreglubílar biðu merkis frá honum. Ef morðinginn léti sjá sig ætlaði hann ekki að láta þetta tækifæri sér úr greipum renna, en skyldi ekkert verða úr þessu þá varð þetta þó tilraunarinnar virði. Þrátt fyrir að hugmynd Njarðar væri fáránleg og í raun út í hött, þá vonaði hann engu að síður að þetta tækist. Því þegar allt kom til alls þá hafði franska lögreglan á sínum tíma fangað morðingjann um borð og ef einhvern lærdóm væri hægt að draga af óröklegri frásögn Guðbjargar var hann sá að hún hafði komist í tæri við morðingjann eða veruna um borð.   

Skyndilega heyrði hann undarlegt hljóð. Eins og þegar einhver gengur á mannbroddum yfir ísilagða braut. Taktfast og nálgaðist hægt. Hann leit í kringum sig.

-Heyrirðu þetta, hvíslaði hann að Nirði. Njörður leit á Fjalar.

-Hvað áttu við? Heyri ég hvað?

-Suss. Hlustaðu.

Þeir stóðu þögulir og horfðu hvor í sína átt út í þokuna. Fjalar heyrði hljóðið enn nálgast.

-Heyrirðu það ekki?

-Ég veit ekki um hvað þú ert að tala. Hvað er það sem ég á að heyra?

-Hljóðið. Það er einhver þarna úti sem nálgast.

-Ég heyri ekkert, sagði Njörður og starði með undrunarsvip á Fjalar.

-Jú, það er þarna ennþá.

Fjalar steig ósjálfrátt eitt skref aftur fyrir sig. Það var einhver þarna úti, hulinn þoku. Hann reyndi að rýna út í mistrið en allt kom fyrir ekki. Sama hve hann reyndi þá gat hann ekki séð hver var þarna. Hljóðið nálgaðist. Fjalari fannst sem því fylgdi einhver kunnugleg tilfinning, blanda af ótta og undrun. Hann snerist í kringum sjálfan sig og beindi vasaljósinu út í myrkrið. Síðan var eins og sá sem var þarna úti hægði á sér. Þá var eins og það rynni upp fyrir Fjalari. Hundurinn.

-Hann er að koma, sagði hann lágt. Fjalar hljóp eins hratt og fætur toguðu inn í skipið.

Athugasemdir

[Ómar Ingi, 1.9.2008 kl. 13:13]

Kvittz