Þoka

Kl. 13:00

 

Páll horfði á hvítan miða í lófa sér og síðan á rjómalitað húsið fyrir framan sig. Það var klætt bárujárni en þakplöturnar voru grænar. Undan þakskegginu lágu ryðrauðir taumar, sem blóð læki úr ósýnilegum sárum niður veggina í þykkum taumum. Á nokkrum stöðum var málningin tekin að flagna af. Fyrir alla glugga voru dregin dökk tjöld.

Engar dyr sneru út að Hverfisgötu og því gekk Páll aftur fyrir húsið. Þar fann hann þröngan stiga upp að útidyrum. Hann gekk upp að þeim og knúði dyra. Enginn svaraði. Páll bankaði aftur, enn fór á sömu leið og áður. Hann sneri sér að glugga rétt hjá dyrunum og leit inn. Hann reyndi að sjá á milli skítugra gluggatjalda. Páll brá hendi að gagnauga, til að skyggja á þá litlu birtu sem náði að skína í gegnum þokuna.

-Hvað í andskotanum ...

Skyndilega stökk hann til og sparkaði í hurðina. Hún gaf sig ekki en þegar Páll keyrði líkamann af fullu afli á hurðina opnaðist hún. Stækjan sem mætti honum var kæfandi. Inni var súr fnykur af óhreinum þvotti og reykingum sem var næstum óbærilegur. Páll leit eitt stundarkorn í kringum sig og sá hvar blóðug hönd lá undan brúnu sófaborði. Hann tók nokkur skref inn í íbúðina til að sjá betur undir borðið. Páll greip andann á lofti. Hann hafði fundið Leif.  

 

Kl. 13:50

 

Innan tíðar hafði Fjalar greint Nirði frá helstu atriðum morðmálsins. Hann sat hljóður og hlustaði, en flest hafði hann lesið í blöðum fyrr um daginn. Öðru hvoru komu athugasemdir eða spurningar frá Grími og Guðbjörgu, sem var búin að koma sér fyrir í gluggakistunni með skrifblokk og blýant. Hún punktaði niður frásögn Fjalars.

-Þrátt fyrir allar þessar vísbendingar erum við engu nær, sagði hann að lokum og nuddaði á sér augum.

-Þið hafið þá enga hugmynd um hvað Ámundi var að reyna skrifa á vegginn, spurði Njörður.

-Nei, það voru bara þessir tveir stafir, Te og síðan langt strik niður að gólfi.

Hann sat hugsi og velti þessu fyrir sér. Mörg orð byrjuðu á þessum stöfum og það var óhugsandi að ætla sér að geta hver tilgangur Ámunda hafði verið. En einhverjum skilaboðum var hann að reyna koma áleiðis. Hver skyldu þau hafa verið?

-Og þessi Ámundi, hann var annar af tveimur skipverjum af Þór sem dvöldu um borð í skipinu, meðan það var dregið til hafnar, ekki satt, spurði hann.

-Jú, svaraði Guðbjörg.

-Hafið þið rætt við þann sem var með honum?

-Nei, við höfum því miður ekki enn fundið hann. Ég á hins vegar von á því að það gerist hvað úr hverju, þeir eru ekki margir staðirnir sem einstaklingar eins og hann stunda, svaraði Fjalar.

-Hvað áttu við, spurði Grímur.

-Æ, karlinn er víst töluvert blautur. Mér skilst að það renni vart af honum meðan hann er í landi.

Um stund var þögn inni á skrifstofunni. Njörður tók við myndunum af Grími. Hann fletti aftur í gegnum bunkann og staldraði við myndina af húðflúrinu. Hvað skyldi það merkja? Þetta voru augljóslega einhvers konar myndtákn, kannski kínverskt eða einhvers staðar frá austurhluta Asíu. Myndletur var algengt þar. Hugsanlega var þetta einhver frumstæð skrift, afrísk eða suður-amerísk. 

-Ég veit ekki hvort það tengist þessu máli nokkuð en það er eitthvað sem kallar á athygli mína. Kannski er það þetta sem hann Njörður var að tala um, þetta með varúlfana, sagði Guðbjörg og benti á Njörð. Hún blaðaði í gegnum skrifblokkina á meðan hún talaði. Hún hikaði um stund, eins hún væri í vafa um hvað hún ætti að segja.

-Fyrr í dag var hringt í mig niður á blað. Miðilsfundur hjá Sálarrannsóknarfélaginu endaði víst með ósköpum í gærkvöldi. Mér skilst að miðillinn hafi talað tungum og gott sem hrætt líftóruna úr sumum gestanna. Hann klæddi sig úr að ofan og risti í sjálfan sig einhverjar undarlegar rúnir, þrátt fyrir að reynt hafi verið að koma í veg fyrir það. Svo virtist vera sem miðillinn væri ofurmannlega sterkur, margra manna maki því fjórir áhorfendur náðu víst rétt að halda honum niðri.

-Hvernig í ósköpunum sérðu tengsl við þetta mál, spurði Fjalar og ekki var laust að í röddinni væri pirringslegur tónn, eins og kennari sem er orðinn þreyttur á að skamma sama óhlýðna nemandann.

-Jú, sjáðu nú til. Öll sagan er nefnilega ekki sögð. Áður en þetta gerðist, sagðist miðillinn víst nokkrum sinnum verða var við eitthvað sem líktist hundi í herberginu. Mér skilst að hann hafi nefnt það að minnsta kosti tvisvar, já, hund eða ref, miðillinn vissi ekki hvort var, svaraði Guðbjörg og leit á Fjalar. Um leið og hún hafði sleppt síðasta orðinu roðnaði Guðbjörg skyndilega.

-Ég veit nú ekki hversu mikið mark á að taka á svona löguðu. Eru það ekki bara einhverjir rugludallar og vitleysingjar sem trúa svona þvælu? Enda eru flestir þessara svokölluðu miðla svindlarar og hafa af góðum en auðtrúa einstaklingum fé. Munið þið kannski ekki eftir miðlinum sem flett var ofan af? Það er ekki svo langt síðan, kannski tíu, tólf ár. Kona nokkur hélt miðilsfundi heima hjá sér og náði að slá ryki í augu fjölda manns. En þegar allt kom til alls var þetta bara enn önnur svikamylla, allt gert til að svindla pening út úr fólki, svaraði Fjalar og hló við.

-En gerir þá nokkuð til að reyna ná tali af þessum miðli, spurði Njörður sakleysislega.

-Hver veit nema þetta tengist. Sumir eru næmari fyrir umhverfi sínu en aðrir, sumir jafnvel svo næmir að þeir finna fyrir því sem gerist í heimum huldum okkur hinum. Þetta er þekkt fyrirbæri í flestum samfélögum og viðurkennt á mismunandi hátt. Frumbyggjar í Afríku myndu kannski kalla þá töfralækna eða shamana, í Evrópu til forna væru það kannski drúíðar,  náttúruprestar, völvur eða andalæknar. Öll viljum við halda í þá trú að eitthvað taki við eftir dauðann, það er jú kjarninn í flestum trúarbrögðum, ekki satt? Hvers vegna er þá svo ólíklegt að halda því fram að ekki sé hægt að ná sambandi við það sem er hinum megin, bætti Njörður við.

-Kannski, svaraði Fjalar kæruleysislega og yppti öxlum. Hann teygði sig í penna og blað.

-Getur ekki verið að þessi miðill hafi komist í samband við þetta dýr, eða þessa veru, hélt Njörður áfram. Hann sneri sér að Guðbjörgu og spurði:

-Veistu hvar við getum fundið þennan miðil?

-Já, á geðdeild Borgarspítalans.