Þoka

Kl.12:30

 

Guðbjörg sat í strætisvagni og starði hugsi út um gluggann. Hinum megin leið grátt síðdegi hjá, Hverfisgatan öskulituð, skítugur snjór, sandur og svartaþoka gáfu henni drungalegan og fráhrindandi blæ. Henni leið sumpart eins og snjórinn leit út, skítug og fráhrindandi. Samtali hennar og Gríms skaut sífellt upp í huga hennar og hvernig sem hún reyndi þá gat hún ekki sannfært sjálfa sig um að hún hafi gert hið rétta með að hringja í hann. Grímur átti það til að lesa meira út úr einföldum hlutum en aðrir sem hún þekkti. Upplýsingarnar sem hún hafði fengið voru næg réttlæting, - eða hvað? Hann hafði sagt henni ýmislegt sem hún hefði hvergi getað komist að annars staðar, ekki á þessum tímapunkti að minnsta kosti. En í henni var ónotakennd, lýsingar Gríms á líkinu voru full ógeðfelldar og hún vildi óska þess nú að hún hefði aldrei hringt. Henni hafði ekki orðið svefnvært síðastliðna nótt, myndin sem hún hafði búið sér til í huganum af aðkomu Gríms ásótti hana. Hver ætli hafi rifið upp brjóstkassann á Ámunda og hirt úr honum hjartað? Hvað hafði ungi hásetinn á Þór til sakar unnið? Hún punktaði hjá sér þessar hugleiðingar og minnti sjálfa sig á að spyrja Fjalar út þetta með þennan undarlega gula hund sem einhverjir töldu sig hafa séð og heyrt í undanfarna daga. Að minnsta kosti tveir höfðu hringt niður á blað og haft svipaða sögu að segja, þeir hefðu séð smáan, gulleitan hund með kolsvört augu stökkva frá borði skipsins skömmu eftir að það kom til hafnar. Hvorugur gat gefið nánari lýsingu af hundinum. Hún hafði einnig komist að því að nágranni Ámunda taldi sig hafa séð svipaðan hund stökkva milli garða í Skipasundi skömmu áður en líkið fannst.

Loks kom vagninn að Hlemmtorgi og hún steig út. Það var kalt en lygnt. Í þakskeggi biðstöðvarinnar héngu beitt grýlukerti og minntu Guðbjörgu á hvassar rándýrstennur. Um stund fannst henni eins og allt væri hljótt, hún stæði þarna ein og yfirgefin. Hún hneppti að sér kápunni um leið og það fór hrollur um hana. Hvað var það við þessa þoku; þessa ísköldu og illa lyktandi þoku; sem fór svo í taugarnar á henni? Það var eins og hún væri stödd í draumi sem hana langaði ekki til að dreyma en hún gæti ekki vaknað. Eins og að vera stödd í miðri móðunni miklu og vita ekki hvort hún væri lífs eða liðin. Kannski var þetta bara einmanaleiki, hún hafði eytt síðustu dögum ein utan vinnu og það var henni erfitt.  Þau Grímur höfðu reynt að hittast á hverjum degi, oftar en ekki leit hann við hjá henni á leið sinni heim úr Háskólanum. Hún saknaði hans, hafði greinilega orðið vön að hafa hann í kringum sig og þrátt fyrir allt, þá þráði hún að hitta hann, þó bara fyrir sakir félagsskaparins, taldi hún sjálfri sér trú um.

Guðbjörg gekk inn í móttöku lögreglustöðvarinnar og bað ljóshærða afgreiðslustúlku um fund með Fjalari. Stúlkan brosti og sagði með, að Guðbjörgu fannst, tilgerðarlegt bros á andlitinu:

-Hann er upptekinn í augnablikinu en þú mátt gjarnan fá þér sæti og hinkra eftir að hann losni, ef þú vilt.

Guðbjörg þakkaði stúlkunni fyrir og settist niður. Hún fylgdist með henni, hendurnar voru fíngerðar og hreyfðust hratt yfir lyklaborð ritvélar sem hún sat við. Eftir um tíu mínútur sá Guðbjörg hvar Fjalar kom fram um dyr einar og gekk að móttökunni. Hún snaraði sér inn fyrir afgreiðsluborðið og gekk rösklega að honum, Stúlkan sagði eitthvað sem Guðbjörg lét sem vind um eyru þjóta. Hann virtist ekkert allt of ánægður með að sjá hana og bandaði til hennar hönd. En hún var búin að taka upp skrifblokkina sína og penna og ætlaði ekki að láta hann sleppa í þetta sinn. Undanfarna daga hafði hún lagt mörg skilaboð fyrir hann og ítrekað reynt að ná sambandi við hann en án árangurs.

-Sæll, Fjalar, mig langar til að spyrja þig nokkurra spurninga, sagði hún ákveðið og bætti við fyrir sakir kurteisi:

-...ef þér er sama.

Fjalar var þreytulegur. Hann andvarpaði og í gráum augum hans var furðuleg slikja, ekki ósvipuð þeirri sem hún sá stundum í augum frænku sinnar, sér í lagi þegar hún sökk niður í þunglyndi, sem gerðist öðru hvoru. Skyldi Fjalar hafa sofið lítið? Það var sem hann hefði elst um nokkur ár frá því hún sá hann síðast. Hvað ætli hafi komið fyrir hann, hugsaði Guðbjörg með sjálfri sér. Hann leit á hana með vanþóknunarsvip og hvæsti milli samanbitinna tanna:

-Ég hef ekkert að segja. Þú getur allt eins sleppt þessu.

-Eru tengsl milli morðsins og skipsins sem fannst út á Faxaflóa um síðustu helgi?

-Hvernig í ósköpunum kemst þú að þeirri niðurstöðu?

-Eru þá tengsl?

-Guð minn eini, kona. Ertu ekki að hlusta? Ég hef ekkert um málið að segja og þar við situr.

-Hafið þið komist að því hvers vegna nágrannar hins látna töldu sig heyra urr og gelt úr íbúð hans? Átti hann hund?

-Heyrðu, vinan, viltu nú ekki fara drífa þig héðan? Ef þú ferð ekki af sjálfsdáðum, hika ég ekki við að láta henda þér út!

Guðbjörg lét hótanir hans ekki á sig fá og hélt áfram að láta spurningarnar dynja á honum.

-Nú telja nágrannar hins látna sig hafa heyrt í hundi inni hjá honum skömmu áður en líkið fannst. Til að mynda sá nágranni einn gulan hund stökkva úr garði hins látna skömmu eftir að líkið fannst. Hafnarverkamenn segjast hafa komið auga á svipaðan hund lauma sér frá borði skipsins sem fannst mannlaust úti á Faxaflóa um helgina. Telurðu að þetta tvennt tengist á einhvern hátt?

Fjalar sneri sér að Guðbjörgu. Nokkrar undrunar gætti í svip hans.

-Ég hef ekkert um þetta mál að segja. Hvers vegna viltu ekki skilja það?

Fjalar hristi höfuðið og reyndi að komast fram hjá Guðbjörgu en hún vildi ekki sleppa honum.

-Fengið þið Grím Pálsson, dýrafræðing, til aðstoðar vegna þessa hunds?

Hún horfði framan í Fjalar, sem virtist hugsi.

-Þetta er allt saman í rannsókn og á meðan vil ég sem minnst segja og láta hafa eftir mér, sagði hann loks ögn mýkri á manninn.

-En ég hef ekkert um þetta mál að segja, þú verður bara að sætta þig við það eins og aðrir fréttamenn, bætti hann síðan við.  

Hann smeygði sér framhjá Guðbjörgu og gekk að afgreiðslustúlkunni. Guðbjörg heyrði hann biðja hana um að færa sér kaffi og tvo bolla inn á skrifstofu til sín. Guðbjörg sneri sér við og stalst til að kíkja þangað inn, hvar sem ungur, rauðhærður karlmaður sat í ljósgráum jakkafötum og með svart bindi. Hún hafði séð hann einhvers staðar áður en kom honum ekki fyrir sig í augnablikinu.