Þorsteinn Mar Gunnlaugsson

Þoka

Kl. 22:35

Langt úti á Faxaflóa byltu þungir og dökkir þokubakkar sér og drógust hægt nær landi. Máninn var eins og silfrað skip sem sigldi milli skýja og kastaði fölri birtu yfir borgina um leið og Ámundi dró fyrir svefnherbergisgluggann hjá sér. Hann sneri sér við og horfði með löngunaraugun á rúmið. Það var samt eitthvað sem sagði honum að hann myndi ekki ná að festa svefn nú frekar en skömmu eftir að hann kom í land í morgun. Hann hafði nokkrum sinnum lagst upp í rúm eftir að hann kom heim í morgun en ekki náð að festa svefn.

Ámundi skreið upp í rúm og í sömu mund runnu fyrstu þokuskýin yfir borgina. Hann fann hvernig þungur svefnhöfgi kom yfir sig. Rétt áður en hann hvarf í gegnum hlið draumaheimsins heyrði hann einmanalegt og langdregið spangól koma að utan og fylgdi það honum inn í draumaheiminn.

Ámunda fannst hann ranka við sér en kannaðist ekki við umhverfi sitt. Litlaust, kalt og einhvern veginn hversdagslega grátt, lífvana og niðurdrepandi, fyrir ofan hvolfdist svartur stjörnulaus næturhiminn yfir hann, kaldur máni lýsti upp umhverfið. Hann horfði hálfskelkaður í kringum sig en alls staðar var sama gráa umhverfið. Hann var viss um hann væri að dreyma og vildi vakna sem fyrst. Undir fótum hans var þurrt, gróft duft og sama súra lykt og hann fann um borð í skipinu fyllti loftið. Hann stóð við rætur hæðar einnar og efst á henni tók Ámundi eftir einmanalegri steinbyggingu. Hann nálgaðist hana varlega. Hann horfði sífellt í kringum sig, sem ætti hann von á einhverju. Þegar hann steig nær byggingunni tók hann eftir að þetta var einhvers konar grafhýsi. Hann kom aftan að því. Er hann náði upp á hæðina sá hann tvö kolsvört dýr er einna helst líktust hundum. Þau sátu við bygginguna og fylgdust með honum. Þau voru með sperrt, hvöss eyru og langt trýni, feldurinn snöggur og leggirnir háir. Engu að síður var yfir þeim ákveðin tign. Hann nam staðar og fylgdist með viðbrögðum þeirra, en hvorugt dýrið sýndi nokkur svipbrigði. Hægt fikraði hann sig nær. Hinum megin voru dyr á grafhýsinu, á þeim var fimm arma stjarna og við hvern arm einhvers konar myndletur eða rún. Hann sneri sér við og horfði niður hlíðina. En hann var ekki viðbúinn þeirri mynd sem mætti honum þar. Við hlið byggingarinnar hrapaði hæðin er að því virtist endalaust. Í henni voru mörg hundruð, ef ekki þúsundir, hjartna. Hann hafði aldrei áður séð mannshjörtu og hann vissi hreinlega ekki hvernig hann þekkti að þetta voru mannshjörtu. Engu að síður sló því niður í huga hans. Hann sneri sér undan og reyndi að skýla augum sínum fyrir þessari skelfilegu sýn. Í sömu mund varð hann þess áskynja að neðan frá heyrðist eitthvað. Hann lagði við hlustir. Að neðan bergmálaði dimmraddaður söngur, sama rullan endurtekin aftur og ítrekað.

Hann leit í kringum sig og sá að dýrin tvö voru staðin á fætur og nálguðust hann urrandi. Í augum þeirra var grimmilegt græðgiblik, hjartað í brjósti hans barðist um sem ætti það lífið að leysa. Hann steig eitt skref aftur fyrir sig og síðan annað. Ámundi fann að hann steig niður í hlíðina með hjörtunum, fætur hans sukku og hann fann hvernig ilvolgur vökvi sprautaðist milli tánna. Hann leit niður fyrir sig. Um leið stukku dýrin á hann.

Flokkur: Bækur | Sunnudagur, 1. júní 2008 | Facebook