Þorsteinn Mar Gunnlaugsson

Þoka

Kl. 16:50

Guðbjörg Anna sat við skrifborðið sitt og horfði út um glugga á Morgunblaðshúsinu við Aðalstræti. Hún var dökkhærð, smágerðar hendur hennar vel snyrtar og græn augum seiðandi, einhver hafði eitt sinn haft á orði að hún minnti einna helst á suðræna dansmey eða prinsessu. Hún hafði alist upp undir Eyjafjöllum ásamt systkinum sínum og bar framburður hennar þess glögglega merki. Faðir hennar hafði keypt þar land og flutt alla fjölskylduna úr Eyjafirði, hann fór með stóra drauma sem smám saman snerust upp í martröð. Hún hugsaði ákaflega sjaldan um þennan tíma, hún forðaði sér við fyrsta tækifæri. Hinum megin við rúðuna flýtti fólk sér á milli húsa undan norðanroki og skafrenningi, á meðan nagaði hún blýant og lét sér leiðast. Gallinn við daga eins og þennan var sá, ef ekki væri fyrir stórslys eða einhvers konar hneyksli gerðist lítið. Mesta fjörið, - ef fjör skyldi kalla, var í kringum Alþingi og hún var ekki búin að vera nógu lengi í starfi til að vera treyst fyrir því að fjalla um mál þingsins. Öðru hvoru heyrði hún eitthvað dægurlag í útvarpinu sem henni þótti skemmtilegt og raulaði með. Hún var djúpt sokkin í eigin hugsanir. Gærkvöldið var henni ofarlega í huga, það hafði verið henni erfitt. Í útvarpinu ómaði lagið Skýið með Bjögga Halldórs, uppáhaldssöngvara hennar, ósjálfrátt raulaði hún með. Þá hnippti einhver í öxl hennar. Hún kipptist við, þagnaði og leit aftur fyrir sig. Þar stóð Magnús, yfirmaður hennar, með hæðniglott á vör. Hún reyndi að brosa og finna einhverja afsökun, hann tók til máls áður en hún náði að koma upp orði.

-Það vantar ekki. Ekki bara beittur penni heldur líka ljómandi söngkona.

Guðbjörgu varð heitt í framan og hún sá á svip Magnúsar að honum hafði tekist að láta hana roðna, eins og svo oft áður. Magnús var um fertugt en hélt unglegu útliti og vexti nokkuð vel. Henni hafði alltaf þótt mikið til hans koma og oftar en ekki fannst henni hann horfa svo undarlega á sig, eins og eitthvað meira byggi undir.

-Ja, ég...

-Þú þarft að fara niður á höfn, sagði Magnús og greip fram í fyrir henni. Tónn hans var alvarlegur og brosið horfið af andliti hans. Hún laumaðist til að kíkja út um gluggann, á kuldalega myndina af miðborginni.

-Hvað er að gerast þar? spurði hún.

Magnús tyllti sér á borðhornið og horfði beint í augu hennar.

-Það var hringt áðan. Svo virðist vera sem einhver togarinn hafi siglt fram á mannlaust skip úti á miðjum Faxaflóa.

-Ertu að meina þetta? Mannlaust skip. Er það íslenskt?

-Ég bara veit það ekki.

-Er þetta þá kannski einhvers konar draugaskip? spurði Guðbjörg glettnilega. Sögunni af Helgu EA2 skaut upp í huga hennar. Þegar hún var yngri var afi hennar vanur að segja henni alls kyns sögur af sjónum, draugum, uppvakningum og sæskrímslum. Hann hafði starfað lengi sem sjómaður á Akureyri, þaðan sem móðurfjölskylda hennar var. Helga hafði verið eitt af fyrstu síldarskipum Íslendinga, glæsileg tvímastra seglskúta. Þegar hún var sjósett tókst ekki betur til en svo að hún valt á hliðina skömmu áður en hún komst á flot. Því miður lenti ung stúlka undir skipinu, var það í snarhasti reist aftur við og unga stúlkan færð upp á þilfar, þar sem hún lést. Þeir sjómenn sem voru á Helgu sögðust oft hafa séð stúlkuna á vafri um þilfarið, sér í lagi er illa viðraði. Þegar hætt var að notast við Helgu lá hún bundin við Akureyrarhöfn þar sem hún grotnaði niður. Dag einn í ofsaveðri slitnuðu festarnar og rak skútuna stjórnlaust frá landi. Engu að síður hélt skipið út fjörðinn og komst út á rúmsjó klakklaust. Bóndi nokkur norðar í firðinum sagðist hafa séð skipið þennan óveðursdag og taldi fullvíst að hann hefði tekið eftir ungri stúlku við stýrið. Helga hvarf og hefur ekkert til hennar spurst enn þann dag í dag.

-Ég veit það hreinlega ekki, Guðbjörg, svaraði fréttastjórinn, brosti út í annað og bætti við:

-Er það ekki þitt að komast að?

Þá stóð hann á fætur og gekk á ný inn á skrifstofuna sína. Guðbjörg leit aftur út um gluggann og gretti sig. Um stund var hún ekki viss um hún treysti Magnúsi. Fyrsti dagur hennar sem blaðamaður var henni enn ferskur í minni. Þá tóku allir samstarfsmenn hennar sig til og ákváðu að stríða nýliðanum. Allir sem einn sögðu þeir henni frá æsilegri frétt, skip hefði strandað úti við Gróttu og þeir vildu endilega að hún fengi það verkefni, þar sem hún var ný. Svona nokkurs konar ,,velkomin-til-starfa“ gjöf. Guðbjörg trúði öllu saman, eins og gráðugur urriði kokgleypti hún söguna. Veðrið var vægast sagt skelfilegt þennan dag, hífandi rok og rigning. Þegar hún sneri aftur; rennandi blaut og mjög pirruð; hlógu þeir sig máttlausa. Henni var enn strítt á þessu og reglulega spurð hvernig það viðraði úti við Gróttu. Hún þakkaði bara sínu sæla fyrir að veðrið skyldi ekki vera jafn slæmt og í Básendaveðrinu, þegar hamagangurinn var svo mikill að skilin milli hafs og Seltjarnar rofnuðu.

Hún tók myndavél, skrifblokk og lítið upptökutæki, klæddi sig í kápu og lét húfu á höfuðið. Innan tíðar stóð hún ferðbúin í anddyrinu. Þegar hún steig út tók veturinn á móti henni í öllu sínu veldi. Hún saup hveljur og sneri sér undan vindi á meðan hún setti á sig vettlinga. Þá lagði hún af stað, gekk norður Aðalstræti og beygði inn Hafnarstræti. Hún hraðaði för sinni sem mest hún mátti, en það var erfitt að komast fljótt yfir með vindinn í fangið. Er hún kom inn á Tryggvagötu sá hún skipið. Það lá kolsvart í snæviklæddri höfninni og skar sig frá hinum skipunum, líkt og blóðugur rýtingur í hnífaparaskúffu. Kalt, fráhrindandi og ógnvekjandi, en samt á heillandi hátt á sinn grófa og ógeðfellda hátt, eins og stirðnað lík fegurðardrottningar.

Það var sem Guðbjörg væri í leiðslu. Hún stóð og starði dáleidd á skipið, það var eitthvað við það sem sogaði athygli hennar til sín, saug í sig vitund hennar eins og svarthol. Hún rankaði ekki við sér fyrr en dökkbláum, amerískum bíl var ekið hratt framhjá henni, - svo hratt að dekkin ýlfruðu undan álaginu. Þaðan var honum ekið út götuna og síðan beygt inn Lækjargötu. Hún horfði á eftir bílnum en hélt síðan áfram niður að skipinu.

Þegar hún átti ekki langt eftir sá hún kunnuglegan mann koma arkandi niður Arnarhól. Hún fann hvernig hjartað hægði á sér, hún fann að hún roðnaði í annað skipti í dag og eitt augnablik gladdist hún yfir því að hann væri þarna. Sú gleði var skammvinn, skyndilega skaut gærkvöldinu upp í huga hennar. Samtali þeirra hafði verið endasleppt og um stund fannst henni sem hún myndi beygja af. Hún faldi sig við húshorn og fylgdist með úr hæfilegri fjarlægð. Guðbjörg sá hvar Grímur var stöðvaður við landganginn af dökkklæddum lögreglumanni. Er hann hvarf inn í annan lögreglubílanna sem stóðu við skipið vöknuðu spurningar í huga hennar. Hvers vegna var hann þarna? Átti hann einhvern hlut að máli? Hvernig tengdist þessi virti prófessor í Háskólanum skipinu?

Þegar Guðbjörg leit aftur fyrir hornið horfði hún á eftir Grími ganga upp landganginn og hverfa um borð í skipið. Í annarri bifreiðanna sátu nú tveir lögreglumenn. Hún flýtti sér því af stað og yfir að bílnum. Hún bankaði laust á rúðuna og hinu megin hrökk lögreglumaður við, hann sat og fletti í blaði og leit hissa á Guðbjörgu. Hann skrúfaði loks niður rúðuna og spurði:

-Get ég aðstoðað þig?

-Já, ég heiti Guðbjörg Anna og er blaðamaður á Morgunblaðinu, svaraði hún og sýndi honum skilríki sín.

-Mér þætti vænt um að fá að spyrja ykkur nokkurra spurninga, bætti hún við og brosti eins fallega og hún gat. En lögregluþjónninn tók fálega í bón hennar og yppti öxlum.

-Það er frá ósköp litlu að segja, vinan, og okkur var sagt að halda ykkur blaðafólkinu frá. Ætli þú verðir ekki að bíða fréttatilkynningar, eins og aðrir?

-Af hverju? Bíddu, hvað áttu við?

-Okkur hefur verið bannað að ræða þetta mál, sér í lagi við fjölmiðlana.

-Hvers vegna? Eitthvað hljótið þið að vita. Er rétt að skipið hafi verið mannlaust þegar það fannst?

-Heyrðu, vinan, nú ætla ég að biðja þig um að fara. Drífðu þig héðan, ekki vera með neitt vesen. Ef þig vantar upplýsingar skaltu ræða við Fjalar, varðstjóra. Hann er eflaust á stöðinni.

Hún horfði um stund á lögreglumanninn. Hann hafði breiða kjálka og virtist nokkuð stór, hún sá fyrir sér að hann hefði vel getað gert það gott sem kvikmyndastjarna á 5. áratugnum. Guðbjörg kinkaði kolli og þakkaði þeim fyrir. Eflaust var betra að láta þá fara sínu fram, heldur en að standa í einhverjum leiðindum. Hún sneri sér við og hljóp undan vindi, aftur þangað sem hún hafði staðið og fylgst með Grími. Þar staldraði hún við og fylgdist með skipinu. Ef forvitni hennar hafði ekki verið vakin áður var hafði hún svo sannarlega verið vakin núna. Hvers vegna ætli lögreglan hafi þennan háttinn á? Yfirleitt voru lögregluþjónarnir liðlegir og auðveldir í samskiptum við. En aldrei áður hafði Guðbjörg lent í því að lögreglan lokaði á öll samskipti við hana. Hvers vegna núna? Hvað ætli sé um borð sem þurfi dýrafræðings við og enginn mátti vita um?

Flokkur: Bækur | Föstudagur, 23. maí 2008 | Facebook