Þorsteinn Mar Gunnlaugsson

Þoka

21. janúar

kl. 17:00

Í rauðu húsi í Þingholtunum opnuðust stofudyr um leið og veggklukka sló fimm högg. Hröðum skrefum var gengið út um dyrnar og að símaborði, tólinu lyft upp og hrjúf rödd sagði:

-Já, halló.

-Grímur Pálsson, er þetta hann, spurði karlmaður með djúpa og yfirvegaða rödd.

-Já, svaraði Grímur og reyndi að koma fyrir sig röddinni en án árangurs. Hann renndi hönd í gegnum grásprengt hárið, tók síðan niður lesgleraugu og settist. Grímur var ekki þéttur á velli, fremur horaður og langleitur, en hann hélt sér í nokkuð góðu formi. Augu hans voru kvik og lýstu bráðskörpum einstaklingi.

-Þetta er lögreglan í Reykjavík.

Um stund fannst Grími allt stöðvast í kringum sig. Hann var ekki vanur því að lögreglan hringdi heim til hans og í flýti reyndi hann að koma fyrir sig einhverri haldbærri ástæðu. Hann gjóaði augum að Védísi, eiginkonu sinni. Hún stóð inni í eldhúsi, með rauðköflótta svuntu bundna um sig miðja.

-Ég heiti Fjalar Vignisson og er varðstjóri. Er það rétt hjá mér að þú sért líffræðingur og kennir við Háskólann?

-Jú, svo er víst.

-Nokkurs konar dýrafræðingur, ekki satt?

-Það mætti kalla mig það, já.

-Mér var bent á að tala við þig. Ég þarf á aðstoð þinni að halda.

-Nú, spurði Grímur og horfði upp í panelklætt loftið. Hann velti fyrir sér hvers vegna í ósköpunum þeir þyrftu aðstoðar hans við. Það hlaut að vera talsvert áríðandi úr því þessi maður hringdi á laugardagseftirmiðdegi, í stað þess að bíða mánudags. Hann hlustaði með áhuga á frásögn Fjalars. Eftir nokkrar mínútur var samtalinu lokið. Grímur lagði tólið á en sat um stund sem fastast. Hann hallaði sér aftur í stólnum og dæsti. Loks stóð hann á fætur og gekk inn í eldhús. Hann stansaði í dyragættinni og sagði eiginkonu sinni að hann þyrfti að skjótast út. Hún kinkaði kolli en leit ekki á hann, heldur hélt áfram að ganga frá leirtaui úr uppþvottagrind. Grímur skaut sér framhjá Védísi og inn í vaskhús. Þar klæddi hann sig í grænan, vaxborinn síðjakka og teygði sig eftir brúnleitri segldúkstösku, sem var farin að láta á sjá. Önnur spennan var dottin af en Grímur vildi ekki heyra á það minnst að ný væri keypt. Hann klæddi sig einnig í stígvéli og setti að lokum á sig hatt. Grímur staldraði við eitt augnablik og horfði inn í eldhús á Védís en hún leit ekki við. Þau höfðu verið gift í tólf ár og á þeim tíma eignast aðeins eitt barn. Því miður lifði það aðeins átta mánuði og þrátt fyrir að Védís þvertæki fyrir það hafði Grímur lúmskan grun um að hún kenndi honum að nokkru leyti um hvernig fór. Sonur þeirra fæddist með hjartagalla og töldu læknarnir að hann hefði erft hann frá föður sínum, þar sem slíkir kvillar voru þekktir innan fjölskyldu hans.

Hvass vindur stóð Grími í fangið er hann gekk norður Týsgötu og inn á Skólavörðustíg. Hann fetaði sig áfram gegn ísköldum norðangarranum og reyndi að halda sig hlémegin, en það var erfitt í þessari átt. Einstaka bíll rann framhjá honum en annars voru fáir á ferli. Snjóföl rak á milli húsþaka, eins og þunnar dulur. Grímur flýtti sér sem mest hann mátti, hann hálfpartinn hljóp til að komast niður á höfn sem fyrst. Þegar hann kom að Arnarhóli sá hann skipið sem Fjalar talaði um. Við eina bryggjuna lá það bundið og virtist mun stærra en skipin í kring, dekkra og yfir því var einhver óróleiki, ókyrrð sem erfitt var að skilgreina. Málningin var flögnuð af, svona að mestu leyti, aðeins nokkrir blettir hér og þar sem gáfu til kynna að eitt sinn var stýrishús hvít en búkur rauður. Flestar rúðurnar voru brotnar og smágerð götin minntu Grím einna helst á för eftir högl á rjúpu, sökum ryðrauðra tauma sem láku niður undan kýraugunum.

Hann hélt áfram. Við landganginn stóðu tvær lögreglubifreiðar og Grímur tók eftir að inni í annarri þeirra sátu tveir einkennisklæddir menn. Þegar Grímur nálgaðist steig annar þeirra út.

-Get ég eitthvað aðstoðað þig?

-Já, ég var beðinn um að koma hingað. Nafnið er Grímur Pálsson. Ég átti að hitta Fjalar.

-Er það, já? Hvað sagðistu aftur heita?

-Grímur Pálsson, dýrafræðingur.

-Allt í lagi. Fáðu þér sæti inni í bíl og hinkraðu þar eitt augnablik, ég ætla að sækja varðstjórann.

Grímur kinkaði kolli og gekk að öðrum bílnum. Hann horfði á eftir lögregluþjóninum fara um borð í skipið áður en hann settist inn.

Flokkur: Bækur | Föstudagur, 23. maí 2008 (breytt kl. 20:44) | Facebook