Þoka

20. janúar

 

Kl. 03:40

 

- Ég trúi ekki á Guð, sagði Ámundi og horfði á eftir gúmmíbátnum. Hann var klæddur í móbrúna lopapeysu sem hann hafði fengið í jólagjöf frá ömmu sinni. Í fyrstu hafði hann ekki ætlað að taka hana með, sér í lagi eftir hvernig félagar hans höfðu strítt honum á ullarsokkunum sem hún hafði prjónað. Hann var háseti á Þór, varðskipi Landhelgisgæslunnar, en nú var hann um borð í öðru skipi. Einhver togaranna hafði siglt fram á mannlaust skip á miðjum Faxaflóa. Ekki leið á löngu þar til þeim var sagt að stíma þangað og draga skipið til hafnar. Nokkrir menn höfðu verið sendir um borð til að koma taug í það, þar á meðal hann og Leifur, gamall og þaulvanur háseti. Hann leit á félaga sinn, sem sneri baki í hann. Engu að síður sá Ámundi glottið á Leifi, því það mynduðust fellingar í sköllóttum hnakkanum þegar hann brosti.

- Trúirðu ekki á Guð, nei, sagði sá gamli. Hann leit í kringum sig. Ámundi reif ryðgaðar flögur af borðstokknum, svo virtist sem þetta skip hafi verið töluvert lengi á reki. Þeir sem höfðu komið fyrstir og farið niður í skipið höfðu tekið eftir blóðslettum á nokkrum stöðum, sem var nokkuð undarlegt miðað við hversu illa skipið var farið. Það virtist enginn hafa verið um borð í því svo árum skipti.  

- Nei, það geri ég ekki. Ég hef aldrei séð neinar sannanir fyrir tilvist Guðs og ekki einu sinni reyna að byrja aftur á þessari Biblíuþvælu þinni.

- Þetta er engin þvæla, lagsi.

- Þetta er bölvað bull og þú veist það. Ég veit ekki til þess að þú fylgir boðum þeim og bönnum sem þar birtast þegar þú ert í landi. Samt segistu vera kristinn.

- Ég viðurkenni það manna fyrstur að ég syndga, rétt eins og þú. En það þýðir ekki að ég trúi ekki á Guð. Það þýðir bara að ég sé mannlegur.

- Blablabla, bölvað bull. Ef Guð er raunverulega til, af hverju sýnir hann sig ekki? Gerir sig sýnilegan og sannar tilvist sína í eitt skipti fyrir öll?

- Sælir eru þeir sem trúa án þess að sjá.

- Sælir eru einfaldir, því þeir fylgja í blindni, svaraði Ámundi og hló við.

Mennirnir tveir héldu áfram að rífast á meðan þeir klifruðu upp í stýrishúsið. Um 100 metra fyrir framan þá var varðskipið og dró áfram til hafnar í Reykjavík. Leifur kom sér vel fyrir og var farinn að hrjóta skömmu síðar. Máninn kastaði fölri birtu yfir hafflötinn. Enn var um þriggja klukkustundaferð til höfuðborgarinnar. Veður var stillt en kalt, undanfarna daga hafði verið hæð yfir landinu og mikið frost. Ámundi gekk aftur út á þilfar, kveikti sér í sígarettu og fann sér góðan stað til að sitja á.

- Meira djöfulsins bullið í kallinum alltaf hreint. Prédikar um Guð og kristni en er svo alltaf pissfullur þegar hann er í landi og reynir við allt sem hreyfist, óháð aldri og kyni, sagði hann við sjálfan sig og hristi höfuðið. Síðan hló hann upphátt. Þá varð Ámundi var við nokkuð skrýtið. Einhvers staðar langt neðan úr skipinu heyrði hann undarlegt hljóð. Eins og þegar hundur gengur yfir viðargólf. Hann stóð á fætur og gekk nær hlera einum. Ámundi opnaði hann og rýndi ofan í myrkrið en það var of þétt, hann sá aðeins handrið og stiga hverfa ofan í dimm iður skipsins. Hann sneri sér við en um leið heyrði hann þetta sérkennilega hljóð aftur. Hann leit aftur fyrir sig en kom ekki auga á neitt sem gæti hafa framkallað þetta hljóð. Þá tók hann eftir að eitthvað bærðist í stiganum fyrir innan dyrnar. En hvað var þarna? Skyldi einhver vera um borð annar en þeir tveir? Hann tók eitt skref nær. Þá sá hann gulgrænar glyrnur, sem störðu á hann. Þær minntu einna helst á augu katta, en samt var yfir þeim mun grimmari og ákveðnari bragur. Yfirvegaður, kaldur og samviskulaus, eins og hjá rándýrum. Svo var eins og myrkrið drægist saman og í ljós kom smávaxin vera, af henni stafaði einkennileg rauðleit birta. Ámundi var ekki viss um hvort um hund eða kött væri að ræða. Veran hafði langt trýni og mjótt. Eyrun voru stór og sperrt. Ef þetta var hundur þá var hann í engu líkur þeim sem hann hafði alist upp með í sveitinni hjá ömmu sinni og afa. Köttur var þetta varla, því hann heyrði hvernig klærnar skullu á hörðu gólfinu. Veran steig upp í efstu tröppuna. Ámundi fylgdist stjarfur með. Það var sem fætur hans hefðu skotið rótum. Ámundi reyndi að kalla á Leif en kom ekki upp orði. Veran kom ofar í stigann. Ámundi sá ekki fætur hennar, þeir voru huldir flöktandi skuggum, sem virtust leka undan henni og öðlast líf uns þeir runnu saman við kvöldmyrkrið.

- Leifur! kallaði Ámundi loks. Veran steig enn ofar í stigann og beraði skjannahvítar tennur. Lágt urr kom frá henni. Þetta hlaut að vera einhvers konar hundur, eflaust einhverra tegundar sem hann hafði aldrei séð, ályktaði Ámundi.

- Leifur, vaknaðu! Þú  verður að sjá þetta, hrópaði Ámundi og reyndi að ná athygli gamla mannsins. Um leið og höfuð hans birtist fyrir aftan Ámunda hvarf veran.