Barnalegt tilfinningarúnk Alþingismanna

Undanfarnir dagar hafa verið mjög sérstakir á Alþingi. Eins og flestir vita, þá var verið að kjósa um hvort kalla eigi saman Landsdóm og hvaða fyrrverandi ráðherra skyldi þá kæra. Að endingu var ljóst að kalla skyldi saman þennan rannsóknarrétt en aðeins var Geir H. Haarde einn ákærður. Ég ætla ekkert að fara nánar út í þetta mál eða hverjar mínar skoðanir í því eru, enda óþarft að bæta í þann hafsjó blogga, frétta og fréttaskýringa um það mál. Sitt sýnist hverjum og er það bara af hinu góða. Við skulum nefnilega ekki gleyma því, að við megum enn hafa hvert okkar skoðun og koma henni á framfæri með þeim hætti sem okkur sýnist og er ekki skaðleg á neinn hátt fyrir aðra.

Það sem hefur farið í taugarnar á mér hins vegar við þetta mál er hegðun stjórnmálamanna og ekki síst fjölmiðlamanna í kringum þetta mál. Um margt hafa Alþingismenn hagað sér eins og óþroskaðir unglingar, uppfullir af barnalegri reiði og réttlætiskennd, tilbúnir í slagsmál úti á skólavelli. Sjálfstæðismenn eru æfir yfir ,,svikum, loddaraskap og bakherbergjamakki Samfylkingarinnar" og hafa jafnvel sumir þeirra gengið svo langt að persónugera úrslit atkvæðagreiðslunnar og kenna ákveðnum þingmönnum um hvernig fór. Samfylkingin kemur vægast sagt illa út úr þessu, lítur út eins og óákveðinn hópur hálfvita sem veit vart í hvorn fótinn á að stíga, ,,hvort á að kæra Ingibjörgu eða Björgvin, úr því ekki er hægt að ákveða það þá sleppum við þeim báðum." Framsókn er vart marktæk í málinu, enda að mínu mati fyrir löngu búin að mála sig út í horn. Vinstri grænir eru uppfullir af sjálfskipuðum umvöndunarhroka sem svo langt er í að innistæða sé fyrir. Eins ótrúlegt og það kann að virðast, þá er eini flokkurinn sem mér finnst lenda með báða fætur á jörðinni eftir þetta Hreyfingin. Að minnsta kosti voru þau sjálfum sér samkvæm.

Fjölmiðlafólk gengur síðan upp í þessu, tekur þátt í vitleysunni og miðlar öllu þessu tilfinningarúnki yfir okkur almenning. Ég hef bara engan áhuga á að vita hvort Einar K. Guðfinnsson sé reiður yfir hvernig fór, mér finnst það ekki koma málinu við hvort hann eða aðrir þingmenn séu grenjandi, hlæjandi, æfareiðir eða sáttir við niðurstöðuna. Ekkert frekar en í öðrum þeim málum sem þingið hefur til umfjöllunar. Þessi fréttaflutningur er afar bandarískur og til háborinnar skammar að mínu mati. Hefur hér enn íslenskan fréttaflutning tekið niður og var þó langt fallinn fyrir.

Það er nefnilega svo, að okkur almenningi kemur ekkert við hvort þingmenn séu sáttir við niðurstöður atkvæðagreiðslna á Alþingi eða ekki. Það sem okkur kemur við er hvernig þingið starfar, hverju það kemur í verk og hvaða mál eru til umfjöllunar hverju sinni og með hvaða hætti. Ef fréttastofur ætla að taka upp á því að flytja hjartnæmar og tilfinningaþrungnar fréttir af öllum þingmálum, með sama hætti og af þessu máli, þá heyrðum við ekki annað, því það er, eðli málsins samkvæmt, alltaf einhver þingmaður sem er tilbúinn að grenja, býsnast af reiði eða skopast í sjónvarpinu, þó ekki væri nema til að koma fyrir í fréttum.

Ég legg til, að þingmenn okkar hætti að haga sér eins og óþroskuð börn, fari að fjalla um mál af fagmennsku og með hagsmuni almennings í fyrirrúmi. Ég er alveg kominn með ógeð á að sjá svona fréttir af Alþingi og finnst að þetta fólk sem þar situr í umboði okkar, eigi að taka sig saman í andlitinu og fara að sinna þeim verkum sem það var kosið til.

Og hananú!