Klám og klám

Eins og svo margir aðrir rak ég upp stór augu þegar í fréttum kom, að Jón Gnarr hafi svarað því til í viðtali við franska sjónvarpsstöð, að hann nýtti netið aðallega til að skoða klám. Ég reyndar hló mig síðan máttlausan, enda duldist að minnsta kosti ekki mér, að hann væri bara að grínast. Mér finnst reyndar mjög gott að það skuli vera loksins kominn stjórnmálamaður sem þorir að ástunda ekki pólitískan rétttrúnað. Sú skelfilega krafa samfélagsins um að stjórnmálamenn séu í einu og öllu pólitískt réttir, gerir það að verkum að þeir eru allir eins og framleiddir í verksmiðju, mótaðir í form og oftar en ekki er hægt að geta sér til um fyrirfram hverju þeir muni svara eða hvernig þeir bregðast við hverju sinni. 

Einna verstir eru þó stjórnmálamennirnir sjálfir. Þeir hafa einna hæst ef einhver úr þeirra röðum brýtur gegn þessu viðmiði, eins og sást glögglega á viðbrögðum Sóleyjar, uppáhaldsstjórnmálakonunnar minnar, Tómasardóttur. Hún stökk upp á nef sér, heimtaði fund um málið í borgarráði og eyddi þar með peningum borgarbúa í að reyna siða borgarstjóra til, svo hann fari nú ekki með gamanmál í viðtölum, síst af öllu um klám. Með fullri virðingu fyrir jafnréttisbaráttunni (ég reyndar tel Sóleyju vera kvenréttindakonu, sem er ekki alveg það sama og að berjast fyrir jafnrétti) þá held ég að aðalvígi þeirrar baráttu sé ekki að siða Jón Gnarr til, langt því frá. Eflaust má færa rök fyrir því, að talsmátinn einn og sér geti verið niðrandi fyrir konur, sem og það sem felst í þeirri gjörð sem lýst var. Ég get tekið undir hvort tveggja.

Skoðum samt aðeins þessi viðbrögð Sóleyjar í ljósi nýliðinna atburða. Fyrir skemmstu var aðstoðarmaður menntamálaráðherra uppvís að því að tala um að eitthvað atriði væri tussufínt. Samkvæmt mínum skilningi á orðinu tussa, þá getur það annars vegar merkt sköp kvenmanns, þ.e. píka eða átt við um einstaklega leiðinlegan kvenmann. Ég gef mér að þarna sé orðið notað til áherslu og í þessu tilfelli hafi viðkomandi átt við að eitthvað væri mjög fínt, eins og píka. Mig grunar að téður aðstoðarmaður hafi ekki hugsað þetta til enda, en mér er spurn, hvers vegna Sóley rauk ekki upp í ráðuneyti með her blaðamanna, heimtaði fund með ráðherra og aðstoðarmanninum til að kenna viðkomandi hvernig beita skal tungumálinu á pólitískt réttan máta. 

Nokkru síðar lenti Þórunn Sveinbjarnardóttir í býsna neyðarlegu atviki, þar sem hún bað fréttamann RÚV fyrir kveðju til frænda þess og voru skilaboðin afar skýr og myndræn. Ekkert sagði Sóley í það skipti, ekki tók hún á sig stökk upp í Alþingi, enn með blaðamenn gjammandi um að svona tal væri niðrandi fyrir karlmenn og í raun hvern þann sem um væri rætt. Ætli hún hefði hlaupið af stað ef þetta hefði verið karlmaður sem bæði fyrir svipaðri kveðju til frænku einhvers? 

Sem sagt, í öllu þessu máli þá hef ég á tilfinningunni að Sóley Tómasardóttir sé enn og aftur að skapa storm í vatnsglasinu sínu. Kvenréttindabaráttan er hennar krossför en líkt og með aðrar krossfarir, þá held ég hún hafi blindast á leiðinni og að baráttan sé orðin málstaðnum mikilvægari. Henni virðist mér það hugleiknara að vera sífellt að berjast fyrir kvenréttindum, en að ná slíkum réttindum, breytingum og bótum fram. 

Gallinn er bara sá, að ég tel að allt það moldviðri sem hún rótar upp í kringum sig hafi þveröfug áhrif á fólk. Ég fæ æ oftar að heyra konur tala um, að þeim líki illa sú stefna sem Sóley stendur fyrir, sem og Femínistafélag Íslands. Að þær séu hallar undir jafnrétti en ekki undir það sem þessir tveir aðilar prédika. Og þegar hópurinn sem þú ert að berjast fyrir hefur ekki áhuga, hvar stendur þú þá?