Þoka

Kl. 09:45

 

Guðbjörg dæsti og tók upp símann. Hún hafði vonað að til þessa þyrfti ekki að koma en þar sem lögreglan vildi ekkert um málið segja var þetta gott sem eina leiðin að nýjum upplýsingum, að minnsta kosti sú sem var líklegust til árangurs. Hún valdi númerið á skrifstofu Gríms. Hún vafði símasnúrunni um fingur sér og trommaði með blýanti á skrifborðið. Hún vissi að hann hafði verið kallaður til í Skipasundsmálinu, en hvers vegna? Hvað var það sem tengdi hann við þetta undarlega mál?

-Já, svaraði Grímur, rödd hans var rám og hljómurinn þreytulegur.

-Sæll, þetta er ég, sagði Guðbjörg og reyndi að hljóma hress.

-Komdu sæl, mikið er gaman að heyra í þér.

Hún þóttist greina kaldhæðni í rödd Gríms en hún ýtti slíkum hugsunum frá sér, hann átti slíkt ekki til, eða öllu heldur, hún hafði aldrei vitað til þess. Ætli þetta sé ekki bara þreyta, hugsaði hún með sjálfri sér.

-Þakka þér fyrir, ég er nú bara að hringja til að forvitnast örlítið.

-Já, var það?

-Já, varst þú ekki boðaður í Skipasund?

-Ég, jú, svaraði Grímur og undrun leyndi sér ekki í röddu hans.

-Og hvernig var þetta, spurði Guðbjörg og bætti síðan við: -Þeir í löggunni vilja ekkert segja og ýta manni bara í frá sér, snúa út úr og koma með klisjukennd og loðin svör. Hvað er svona merkilegt við þetta allt saman? Enginn má vita neitt, enginn vill segja neitt og manni er hrint í burtu og fær hvergi svör. Hvers vegna varst þú boðaður þangað?

-Ég má ekki tala um þetta, síst af öllum við þig.

-Æ, gerðu það, Grímur. Þú hlýtur að geta sagt mér eitthvað smávegis, sagði Guðbjörg biðjandi.

Um stund var þögn hinum megin línunnar. Síðan hóf Grímur frásögnina. Hún sat og hlustaði á Grím og kom ekki upp orði. Hún fann hvernig fingur hennar urðu dofnir og henni svimaði. Guðbjörg sat stjörf í sætinu sínu og þegar fyrrum elskhugi hennar hafði lokið að segja henni alla söguna reyndi hún að finna eitthvað sem hún gæti sagt en ekkert kom upp í hugann. Hikandi lagði hún tólið á.

 

Kl. 09:30

 

Á lögreglustöðinni við Hverfisgötu sat Fjalar á skrifstofu sinni og fletti skýrslum um morðið í Skipasundi. Hann blaðaði nokkuð hratt í gegnum þær og geispaði. Hann hafði lítið sem ekkert sofið og hrukkurnar í kringum augun virtust hafa dýpkað og baugar myndast undir þeim. Fjalar verkjaði enn í löngutöng vinstri handar, hann vissi ekki hvað hafði gerst en hann rankaði við sér á sunnudagskvöldið var höndin alblóðug. Hann hafði sofnað á sófanum fyrir framan sjónvarpið fyrr um kvöldið og ábyggilega eitthvað verið að bylta sér í svefni, því undir stofuborðinu lá brotið glas. Hann hafði eflaust skorið sig á því.

Hann teygði sig eftir skítugum kaffibolla merktum annars vegar honum sjálfum og hins vegar karlakórnum Fóstbræðrum. Hann átti enn eftir að sitja fund með rannsóknarlögreglunni og hann varð að halda sér vakandi þangað til. Fjalar stóð á fætur og gekk yfir að glugganum. Bílar hlykkjuðust silalega hjá, þeir birtust honum fyrst sem fölir skuggar í þokunni þar sem þeir komu í ljós efst á Laugaveginum og runnu síðan aftur saman við þykka þokuna er þeir héldu fram hjá lögreglustöðinni. Rökkur safnaðist saman og fyllti brátt hvert rými og skúmaskot, ljósastaurarnir megnuðu ekki að lýsa upp þetta þunga myrkur. Í sömu mund og það kviknaði á staurunum var bankað laust á hurðina hjá honum. Dyrnar opnuðust og í þeim stóð ung, ljóshærð kona, Fjalari minnti að hún héti Jóhanna, annars lagði hann sjaldan nöfn símastúlknanna á minnið þar sem mannabreytingar á þeim bæ voru tíðar. Hún steig varfærnislega inn fyrir dyrakarminn og rétti honum lítinn, hvítan miða. Fjalar brosti og tók við miðanum. Hann bærði varirnar um leið og hann las skilaboðin. Hann gekk síðan hratt að dyrunum, tók úlpu sem hékk á snaga við hlið þeirra og klæddi sig í hana.

Eftir um fimmtán mínútur var hann kominn niður á höfn og stóð við landganginn að skipinu. Í þokumyrkrinu virtist það enn kaldhranalegra en áður, sem einhvers konar bölvun hvíldi á því, honum fannst eins og alltaf héngi yfir því einhver skuggi, ekki mjúkur eins og flauel heldur dökkur, ævaforn og djúpur, eins og myrkur í gömlu grafhýsi sem ekki hefur verið opnað svo áratugum skiptir, - myrkur sem bíður eftir að losna út. Fjalar þurfti að beita sjálfan sig töluverðum viljastyrk til að fara um borð. Hvað svo sem gekk á í skipinu var það ekkert sem hann vildi sjálfur upplifa og ef morðið í Skipasundi var eitthvað í líkingu við það, - hann hugsaði þetta ekki til enda. En tengslin voru of augljós, það var ekki hægt að horfa framhjá þeim. Hann beit á jaxlinn og dreif sig upp landganginn. Þegar hann var kominn upp á þilfar mættu honum tveir menn í hvítum göllum. Báðir voru með grímur fyrir andlitum og hlífðargleraugu. Eftir örstutt samtal bentu þeir Fjalari á að fylgja sér ofan í skipið. Fjalar andvarpaði, hann hafði hálft í hvoru vonast til þess að hann þyrfti ekki að fara aftur niður í það. Um leið og hann kom inn á ganginn þar sem messinn var fann hann að eitthvað var breytt. Það var ekki bara að nú voru komnir sterkari ljóskastarar en þeir sem áður lýstu upp ganginn, káeturnar og ryðrauða veggina, heldur eitthvað annað, eitthvað óáþreifanlegt, eitthvað handan skilningarvitanna en samt svo greinilegt að hann gat næstum fundið bragðið af því á tungubroddinum. Eitthvað sem fylgdist með honum, fylgdist með honum af sömu ákefð og grimmd og rándýr. Hann staldraði við og snerist um sjálfan sig. Fjalar sussaði á mennina tvo og hlustaði um stund, en hann heyrði ekki neitt. Samt var eitthvað sem fékk hárin í hnakka hans til að rísa, eins og loftið væri hlaðið rafmagni eða einhverri frumstæðri orku. Hann sagði mönnunum að halda áfram og elti þá, öðru hvoru leit hann aftur fyrir sig. Var einhver þarna? Hvað var breytt, hvað var það sem hrópaði á athygli hans en hann kom ekki fyrir sig? Skyndilega fannst honum sem hann sæi litlum, gulum hundi bregða fyrir. Hann staldraði við og gekk nokkur skref aftur, en kom hvergi auga á hundinn. Að lokum komu þeir niður í lestina og mennirnir í hvítu göllunum bentu honum á einn kassa sem stóð út í horni. Kassinn var í engu frábrugðinn öðrum kössum í lestinni, viðurinn var fúinn og allar merkingar löngu horfnar. Fjalar leit hissa á mennina.

-Hvað er svona merkilegt við þennan kassa? spurði hann.

-Kassinn sjálfur er ekkert merkilegur, innihald hans hins vegar gæti vakið áhuga þinn, svaraði annar þeirra. Hann tók lokið ofan af kassanum og benti Fjalari á að kíkja ofan í hann.