Þoka

23. janúar

 

Kl. 10:30

 

Njörður steig út úr grænum leigubíl og horfði upp eftir gráu fjölbýlishúsi. Þreyta eftir langt ferðalagið sat í honum og hann var ánægður með að vera kominn heim. Hann greiddi bílstjóranum fyrir farið og tók ferðatöskuna sína. Inni á gangi hússins var þungt loft og það var engu skárra í íbúð Njarðar. Móðir hans hafði verið vön að koma þegar hann var úti í löndum, lofta út og vökva blómin hans. Þegar hún féll frá var enginn til að taka við þeim starfa. Bróðir hans bjó fyrir vestan, þar sem þeir ólust upp, en einhverra hluta vegna var sambandið á milli þeirra frekar stirt, þeir virtust einfaldlega ekki eiga skap saman. Nirði hafði alltaf verið sagt að hann líktist Torfa, föður þeirra, en bróðir hans sór sig meira í móðurættina. Torfi, sem hafði alla tíð unnið sem sjómaður, hvarf í hafið löngu áður en Njörður náði að kynnast honum, hann taldi sér þó trú um hann myndi eftir föður sínum. Hversu réttar eru slíkar æskuminningar? Hversu eru þær litaðar af því sem hefur verið sagt?

Njörður opnaði stofugluggann og svaladyrnar til að hleypa inn fersku lofti. Úti var kalt en tiltölulega lygnt. Hann steig út á svalir og naut þess að finna svalt loftið leika um andlit sitt. Yfir borginni var þykk þoka, svo að varla sást á milli húsa. Einhvers staðar úti í mistrinu hringdu kirkjuklukkur. Njörður leit á armbandsúrið sitt. Hún var ekki nema rúmlega tvö. Hann horfði aftur út í þokuna. Öll hljóð fengu á sig fjarlægan og framandi blæ, eins og þegar hann var einn heima í fyrsta skipti. Hve hljóðin frá þvottavélinni höfðu hrætt hann. Umferðarniðurinn virtist kæfður og niðurbældur, hin eðlilegu hljóð borgarinnar hljómuðu ankannalega og frábrugðin, þau virtust eintóna og áttu sér ekkert bergmál. Það var líka einhver undarleg lykt í loftinu, svipuð þeirri sem hann fann seint á haustin í gönguferðum sínum meðfram Ægissíðunni, þar sem myglaður þari skolaðist í olíumenguðum sjónum. Leigubílstjórinn hafði sagt honum að þessi þoka hafi komið seint síðasta laugardagskvöld og því miður hafði enn ekki hreyft vind að ráði. Hann saknaði þess að sjá ekki uppáhaldsfjallið sitt, Esjuna, gráa í vöngum hinu megin við flóann. Þrátt fyrir að hafa alist upp fyrir vestan var hann ekki eins og svo margir Vestfirðingar sem flytja suður, þeir virtust margir hverjir þrá þröngu firðina og snæviklæddu fjöllin og sjá lífið þar í einhverju rómantísku ljósi. Þess í stað hafði hann tekið ástfóstri við borgina við Sundin og fjallið handan Kollafjarðar.

Kuldahrollur fór um Njörð, eftir að hann hafði staðið nokkuð lengi úti á svölum. Hann fór aftur inn og náði í lykilinn að póstkassanum. Njörður rölti niður og komst að raun um að hann var stútfullur af alls kyns bréfum, reikningum og hvers kyns bæklingum og blöðum.  Það tók hann drykklanga stund að tæma póstkassann og flokka frá það sem var orðið úrelt. Hann kom ekki auga á nýlegt dagblað og bölvaði. Hann bankaði upp á í íbúð á fyrstu hæð, þar sem eldri hjón bjuggu. Njörður kannaðist við hjónin og vissi að þau geymdu dagblöðin sín. Eftir stutt spjall við nágranna sína kom hann loks á ný inn í íbúðina sína með tvö dagblöð og settist við eldhúsborðið með þau og vatnsglas. Borðið hafði hann fengið í innflutningsgjöf frá móður sinni á sínum tíma og það minnti hann alltaf á hana.

Hann tók fram sunnudagsblað Moggans. Á forsíðunni var stór og fyrirferðamikil fyrirsögn. Hann rak upp stór augu.

 

Morð í Skipasundi

Líkið mjög illa farið

 

Fréttin var nokkuð ítarleg. Svo virtist vera sem að nágrannar hins látna hafi orðið varir við einhver læti og kallað til lögreglu sem þurfti að brjóta sér leið inn í íbúðina og fannst hinn látni þar.

Njörður velti vöngum yfir þessu um stund. Eftir að móðir hans fannst látin fyrir um fjórum árum síðan hafði hann alltaf tekið fréttir sem þessar til sín. Hann reyndi að lesa áfram en náði ekki að einbeita sér. Aðeins þessi eina frétt náði að fanga athygli hans. Í þann mund sem hann var að klára lesturinn hringdi síminn. Hann stóð á fætur og tók upp tólið. Eftir stutta stund lagði hann það aftur á og punktaði hjá sér í minnisblokk, sem var við hlið símans. Hann settist aftur við eldhúsborðið og teygði sig í pennaglasið sitt, upp úr því stóðu fjölmargir mismunandi pennar. Hann greip einn rauðan og fletti aftur í gegnum Morgunblaðið. Njörður merkti í þar sem hann tók eftir stafsetningar- og málvillum. Þegar hann var búinn henti hann blaðinu efst í bunka útkrotaðra blaða.