Þoka

Kl. 13:30

 

Páll settist niður í tröppunum eftir hann hafði náð sambandi við stöðina og tók samanvöðlaðan rauðan sígarettupakka upp úr jakkavasanum. Síðan hristi hann eina krumpaða fram úr pakkanum, stakk henni milli vara sér og dró fram silfraðan kveikjara með nafni sínu áletruðu í málminn. Hann bar logann upp að sígarettunni og reyndi að kveikja í henni. Loginn flökti, sama hversu hann reyndi virtist hann ekki geta kveikt í sígarettunni. Hann leit á hendur sínar og sá að þær skulfu.

 

Kl. 14:00

 

-Á geðdeild!!? Það var óheppilegt, svo ekki sé nú meira sagt, sagði Grímur og skaut augum á Fjalar, sem brosti. Áður en Guðbjörg náði að svara var bankað á dyrnar og Jóhanna gekk inn. Hún baðst afsökunar á ónæðinu en nauðsyn bæri til. Stúlkan flýtti sér yfir að skrifborði Fjalars og rétti honum miða. Fjalar braut miðann í sundur. Þegar Fjalar var búinn að lesa hann lagði Fjalar miðann aftur saman og stakk honum í annan buxnavasann. Síðan stóð hann hægt á fætur og sagði rólega:

-Mín er þörf annars staðar. Ég þarf að biðja ykkur um að afsaka mig.

Í röddu hans var kuldaleg yfirvegun og brosið, sem fyrir örfáum mínútum síðan birti upp þreytulegt andlit hans, hafði vikið fyrir stálgráum og tilfinningalausum svip þess sem valdið hefur. Hann sneri sér að Nirði.

-Ég mun hafa samband við þig aftur á morgun. Þakka ykkur fyrir komuna og þakka þér, Grímur, fyrir aðstoðina. Ég met hana mikils.

Hin þrjú stóðu á fætur. Forvitni skein úr augum þeirra er þau gengu út úr skrifstofunni. Fjalar tók dökkbláa vetrarúlpu af snaga og setti á sig húfu merkta lögreglunni. Hann kvaddi og flýtti sér út. Hin stóðu eftir og horfðu hvert á annað.

-Hvað ætli hafa gerst? Hvers vegna ætli Fjalar hafi skyndilega þurft að fara, spurði Njörður.

-Ég veit það ekki, en það hlýtur að hafa verið mikilvægt úr því hann stekkur strax af stað, svaraði Guðbjörg.

-Já.

Guðbjörg horfði á útidyr lögreglustöðvarinnar lokast á eftir Fjalari. Ætti hún að elta hann? Það var eitthvað, einhver rödd aftan í kollinum sem reyndi ítrekað að ná athygli hennar. Skyldu þeir vera búnir að finna Leif? Ef svo var, af hverju komu þeir ekki bara með hann hingað á stöðina? Það var eitthvað bogið við þetta og hún fann sig knúna til að komast að því hvað það var. Hún leit á fræðimennina og sagði:

-Ég þarf að drífa mig.

Hún setti á sig húfuna og klæddi sig í fljótheitum í úlpuna sína. Á meðan hún gekk frá skrifblokkinni og blýantinum niður í hliðartöskuna sneri hún sér að Nirði.

-Má ég hafa samband við þig á morgun? Mig langar til að fræðast um þetta merki þarna.

Njörður kinkaði kolli. Grímur leit á Njörð, Guðbjörgu fannst sem eitt augnablik gæti hún greint afbrýðissemi í gráum augum hans. Guðbjörg kvaddi þá og gerði sig líklega til að halda á brott, en snarstoppaði skyndilega. Hún tók upp snjáðan bréfsnepil úr úlpuvasanum og penna.

-Mig vantar símanúmerið þitt, sagði hún síðan við Njörð.

Innan skamms var hún komin út. Rétt áður en dyrnar lokuðust á eftir henni heyrði Guðbjörg Njörð spyrja Grím hvort hann þekkti Guðbjörgu. Það kallaði fram bros á andlit hennar, bros eins og kemur oft á konur þegar þær vita að karlmenn eru að tala um sig. Fyrir utan var tekið að rökkva. Í litdaufum ljósaskiptunum fengu dökkleit steinhúsin á sig kaldan og líflausan blæ. Birtu var að finna í örfáum gluggum, hinir störðu svartir út í drungalegt síðdegið sem smám saman fjaraði út í þokumistrinu.