Þoka

Kl. 13:30

 

-Hvað áttu við, spurði Fjalar og starði stíft á Grím, sem sat hinu megin við skrifborðið. Grímur leit á Njörð, sem beið eftir svari eins og Fjalar. Guðbjörg stóð enn við dyrnar og lét fara lítið fyrir sér. Fjalar var ekki ánægður á svip þegar hún elti Grím inn á skrifstofuna, áður en hann náði að segja nokkuð og vísa henni á brott greip Grímur athygli hans og hann virtist gleyma henni.

-Hvað áttu eiginlega við, spurði Fjalar.

-Nú, bara nákvæmlega það sem ég sagði, svaraði Grímur. Hann teygði sig fram og rétti Fjalari skýrsluna.

-Hvað svo sem er hér á ferðinni, þá er ekki um dýr að ræða. Hér er eitthvað allt annað á sveimi.

-En hvað með förin? Já, eða klóna?

-Vissulega bendir þetta allt í ákveðna átt. Það væri mjög auðvelt að komast að þeirri niðurstöðu að hér sé um úlf að ræða eða eitthvert hinna hunddýranna, en ég get bara ekki með góðu móti fellt mig við það. Ég hef árangurslaust reynt að láta þetta smella saman, öðlast góða yfirsýn en þetta er allt saman svo ... brenglað. Ég meina, þig hlýtur að hafa rennt í grun um þetta. Þú veist jafnvel og ég, ja, þið öll, að dýr skrifa ekki skilaboð á veggi, ef við gefum okkur að hinn látni hafi ekki skrifað þau. Dýr fjarlægja heldur ekki eitt ákveðið líffæri umfram önnur úr bráðum sínum. Ekkert stóru rándýranna, að mér vitandi, étur bara eitt ákveðið líffæri. Kjötætur éta fyrst og fremst kjöt, það er að segja vöðva og þó að hjartað teljist til vöðva, þá er ekki algengt að dýr grafi sig í gegnum líkama bráðarinnar til að komast að einum vöðva umfram annan og skilji hina meira eða minna eftir. Það gefur í til kynna hugsun og meðvitund, hegðun dýra er fyrst og fremst eðlislæg. Þetta hljótið þið að vita.

Grímur horfði í kringum sig. Augu Fjalars og Njarðar voru sem límd á honum. Guðbjörg stóð og fylgdist með. Gat verið að þeim hafði ekki dottið þetta í hug, hugsaði hún með sjálfri sér. Hafði lögreglan ekki velt þessum möguleika fyrir sér? Hún færði sig nær mönnunum þremur og lokaði á dyrunum á eftir sér. Grímur var með undrunarsvip á andlitinu, sem það kæmi honum á óvart að þeir skyldu ekki vera fyrir löngu búnir að uppgötva þetta. Hún hafði reyndar oft rekið sig á að einhverra hluta vegna virtist hann telja alla einstaklinga sér jafn gáfaða.

-Þar að auki fæ ég ekki með nokkru móti séð hvernig þessar stærðir fái staðist. Ef hlutföllin eru rétt þá er þetta dýr, þessi úlfur á stærð við mann. Mér detta tvær útskýringar í hug: Sú fyrri er að hér sé stökkbreytt afbrigði á ferð; bráðgáfað, virðist geta skrifað, umtalsverða meðvitund, mun meiri en gengur og gerist hjá öðrum hunddýrum, og einstaklega grimmt. Hin er sú að um mann sé að ræða, en í líki úlfs, bregður sér í úlfsham og heldur hann sé einn slíkur. Þar af leiðir höfum við allar þessar vísbendingar, förin, sporið og klóin er þá frá þessum einstaklingi komin. Hins vegar er klóin lífræn, það er að segja, hún virðist ekki vera hluti af einhverjum búningi, - nema sá búningur sé einfaldlega gerður úr alvöru úlfshami, bætti Grímur við og yppti öxlum.

-Le Myth du Loup-Garou, sagði Njörður lágt. Hann leit af Grími og horfði út um gluggann á húsið handan götunnar að hálfu hulið þokumistri. Í augum hans var fjarrænt blik og varir hans bærðust. Fjalar leit af Grími á Njörð.

-Hvað sagðirðu, spurði hann Njörð, sem svaraði engu og þurfti Fjalar að endurtaka spurninguna. Þá var eins og Njörður rankaði við sér og hann sneri sér að Fjalari.

-Le Myth du Loup-Garou. Goðsögnin um varúlfinn. Einstaklinginn sem er að hálfu maður og hálfu úlfur. Maður sem getur skipt um ham, þarf hreinlega að skipta um ham á fullu tungli og hlaupa um með úlfum. Sumar sögur segja að varúlfar hafi nærst á mönnum, en ég sel það nú ekki dýrara en ég keypti það.

Guðbjörg skellti upp úr.

-Þú ert að grínast. Varla ertu að halda því fram að Ámundi hafi verið myrtur af varúlfi? spurði hún og horfði forviða á Njörð. Varúlfar voru eitthvað sem notað var í kvikmyndum, ævintýrum og sögum. Þeir voru ekki til í alvöru, ekkert frekar en vampírur eða drekar.

-Er það ólíklegri útskýring en einhver líffræðileg stökkbreyting? Eða geðsjúklingur í úlfabúningi?

-Já, því varúlfar eru bara til í goðsögum og skáldskap, svaraði Guðbjörg og það var ekki laust við að pirrings gætti í rödd hennar. Njörður sneri sér við í sætinu og horfði á Guðbjörgu drykklanga stund áður en hann svaraði henni.

-Og stökkbreyttur úlfur sem ferðast til Íslands í mannlausu skipi hljómar ekki eins og skáldskapur? Með fullri virðingu fyrir Grími, þá tel ég að sú útskýring sé engu nærri raunveruleikanum en að hér sé varúlfur á ferð. Sú síðari, að geðsjúklingur klæddur úlfahami og fari um stræti og torg, myrði á hrottafenginn hátt er skynsamlegri. En yrði fólk ekki vart við slíkan einstakling og léti hirða viðkomandi hið snarasta?

Guðbjörg sagði ekki neitt, heldur leit af Nirði og á Grím. Njörður hélt áfram.

-Vissulega er hugmyndin um að varúlfur hafi framið þetta ódæði fáránleg. Engu að síður hefur þessi hugmynd, það er að segja um einstaklinginn sem getur breytt sér í dýr, búið lengi meðal mannsins. Sjáið Eddukvæðin. Breytti Loki sér ekki í hest og gat Sleipni, úlf og gat Fenri, dreka og gat Miðgarðsorminn? Var ekki afi Egils Skallagrímssonar, Kveld-Úlfur, einmitt hamrammur? Þetta kemur meira að segja fram í fleiri Íslendingasögum, þar sem persónur þeirra telja sig sjá til dæmis galdramenn, ja eða konur,  í dýralíki. Ef ég man rétt þá átti Þorgrímur nef seiðskratti í Gísla sögu að geta skipt um ham, sem og fleiri galdramenn til forna. En það er langt síðan ég las þá sögu, mig gæti því misminnt hvað það varðar. Engu að síður er hitt staðreynd, hamskipti eru sterkur þáttur í sögu okkar og því ekki svo vitlaust að skoða þann möguleika, svona af svipaðri alvöru og þá sem Grímur nefndi. Reyndar segir goðsögnin að útlimir varúlfa breytist í útlimi manna fallir þeir af er þeir eru í hami úlfa, sem og líkami þeirra skyldu þeir deyja sem slíkir. Þannig séð útskýrir þetta ósköp illa klóna, en er umhugsunarvert engu að síður.

Fjalar, sem hafði setið þögull og hlustað á það sem fram fór, teygði sig eftir myndastaflanum og rétti Grími.

-Þetta fannst í lest skipsins, sagði hann.

Guðbjörg nýtti tækifærið og losaði sig með brosi undan fyrirlestri Njarðar. Hún horfði yfir öxl Gríms meðan hann fletti í gegnum myndirnar. Hún greip fyrir munn sér en í gegnum fingurna sluppu nokkur orð:

-Hvað í ósköpunum....guð minn eini!