Kofinn

Ég held ég hafi verið rétt um þriggja ára þegar foreldrar mínir ákváðu að byggja sér sumarhús í Húsafelli. Þau leigðu lóð þar á afviknum stað, síðan fékk pabbi nokkra félaga sína til að aðstoða sig og áður en maður vissi af var hægt að fara og gista þar. Við fórum oft og títt upp í Borgarfjörð, hossuðumst á misgóðum ómalbikuðum vegum í rúma tvo klukkutíma og hlustuðum á rás 2. Annað sumarið tók pabbi sig til og setti saman sandkassa handa okkur systkynunum úr afgangsefni, sem hann átti eftir hann var búinn að smíða verönd við húsið. Ég og systir mín, þremur árum yngri en ég, eyddum mörgum stundum þar, slógumst um skóflur og fötur. Þess þurfti þó ekki við þegar kom að bílunum mínum, því þá fékk hún ekki að snerta, nokkurn tíma. Hún var nú ekki nema tæplega eins ár og kunni ekki að tala, engu að síður var ég búinn að læra að stelpur kunnu ekki að leika með bíla, eflaust dregið þá ályktun í leikskólanum. Eldri systir mín vildi heldur aldrei leika við mig í bílaleik, sagði að það væri bara fyrir stráka og vildi helst bara vera teikna myndir og lita.

Umhverfis sumarbústaðinn var þéttur skógur. Á þessum árum átti ég auðvelt með að detta inn í sjálfan mig og hverfa einhvern veginn inn í ímyndaðan heim þar. Alls kyns verur og útilegumenn voru félagar mínir og saman börðumst við gegn drekum og óvættum allt þar til mamma kallaði mig inn í mat. Við hliðina á bústaðnum var stórt tré, sem pabbi sagði alltaf að væri elsta tréð í skóginum. Það var eflaust rétt tæpir 8 metrar á hæð, það er kannski ekki hægt að segja að þetta hafi verið eitt tré, því stofnarnir voru þrír. Mér var oft og ítrekað bannað að klifra í því, en stóðst bara ekki freistinguna. Bæði var búið að lesa fyrir söguna um Hróa hött sem og var Spiderman uppáhaldsofurhetjan mín. Á haustkvöldum komu stjörnurnar fram og oft lá ég í rúminu mínu, horfði út um gluggann fyrir ofan mig og vonaðist til að sjá stjörnuhrap.

Þriðja eða fjórða sumarið sem við vorum í Húsafelli fjölgaði enn í fjölskyldunni og dótið sem fylgdi okkur varð meira um sig. Auk þess sem við hin komum sífellt með meira og meira með okkur. Pabbi ákvað því að búa til lítinn kofa fyrir allt útidótið okkar við hliðina á stóra trénu. Kofinn var vart meira en fermetri í gólfflöt og um metri á hæð. Ég gat setið þar inni og leikið mér með dótið mitt en þurfti hálfpartinn að skríða inn í hann. Yngri systir mín þorði ekki fyrir sitt litla líf að fara þar inn, enda var kofinn nær alltaf í skugga útaf stóra trénu. Eldri systir mín fannst kofinn bara ógeðslegur, alltaf einhverjar köngulær og járnsmiðir þar og þannig varð kofinn eiginlega mín eign. Við pabbi hjálpuðumst að með að mála hann, það er að segja hann málaði og ég þvældist fyrir. Ég upplifði þetta því svo að þarna hefði ég eignast minn eigin sumarbústað. Margsinnis fór ég fram á að fá að gista þar, en mamma var ekki á því ég ætti nokkuð erindi í slíkt.

Þær voru því ófáar stundirnar sem ég lék mér út í kofa. Ég kom fyrir öllum bílunum mínum og trésverðunum sem pabbi setti saman handa mér. Reyndar voru nokkrar köngulær þar og af og til hætti járnsmiður sér þangað inn, en þær flugur sem slæddust inn enduðu sem máltíðir áttfætlanna. Ég gat eytt löngum stundum í að horfa á þær vefja flugurnar inn í vef sína eða gæða sér á þeim. Það var eitthvað við þetta sem heillaði mig. Eitt sinn var ég að segja eldri systur minni frá þessu, hún horfði á mig af mikilli meðaumkun og sagði, að ég væri skrýtinn. Hún vildi þó iðulega sem minnst af mér vita, sat inni í bústað eða úti á verönd með heyrnartól á hausnum og hlustaði á Wham eða Pet shop boys. Ég nennti ekki að eyða orðum í yngri systur mínar, önnur var ekki byrjuð að tala en hin vildi helst bara vera þar sem mamma var og dúlla sér með einhverjar dúkkur. Þá örfáu daga sem rigndi sátum við inni og spiluðum Memory og snákaspilið. Það endaði yfirleitt með gráti einhvers, oftar en ekki mín, þar sem ég var og er ennþá með endemum tapsár. Annars minnir mig að yfirleitt hafi sólin skinið, kannski vegna þess ég útiloka minningar frá þessum rigningardögum.

Dag einn í ágúst sat ég sem oftar út í kofa. Ég var að leika mér með nokkra Star Wars karla sem afi og amma höfðu gefið mér fyrr um sumarið. Þetta var á þeim tíma þegar önnur myndin var tiltölulega ný og mikið af alls kyns dótageimflaugum og svoleiðis dóti tröllreið öllum dótabúðum. Eins og margir drengir á þessum tíma kunni ég myndirnar utan af og í hvert sinn sem ég mátti koma með á vídeóleiguna þá valdi ég þessar myndir. Mig minnir endilega ég hafi verið með stormtrooper, Hans Óla og Loðinn þarna úti í kofa að leika eftir senuna í Dauðastirninu, þar sem þeim tveimur tókst að blekkja heila deild af hvítklæddu hermönnunum. Mér fannst það afar sniðugt og hló alltaf mikið þegar þeir enduðu í öngstrætinu og hermennirnir snerust til varnar.
Skyndilega heyrði ég einhver umgang hinu megin við kofann. Það kom mér pínu á óvart, því mamma hafði farið í sund með systur mínar og pabbi var upp á verönd að smíða skjólvegg. Í fyrstu hélt ég bara að einhver fugl hefði verið rótin að því sem ég heyrði, en svo heyrði ég hljóðið aftur. Næstum eins og einhver væri að reyna stíga létt til jarðar, að reyna láta ekki heyra í sér. Ég steig út úr kofanum og leit í kringum mig en varð ekki var við neitt, svo ég settist bara aftur inn. Ein köngulóin hafði látið sig síga ofan á Hans Óla og virtist fylgjast með mér setjast inn. Hún reisti framfæturna eins og hún væri að reyna ógna mér. Ég fékk mér sæti og fylgdist með henni, því ég þorði eiginlega ekki að taka karlinn undan henni. Mér fannst hún nokkuð stór, búkur hennar var að mestu svartur en með ljósbrúnu mynstri. Hún hélt framfótunum uppi og sneri beint að mér. Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti að haga mér. Köngulær höfðu þar til þá ekki gert annað en að forðast mig og jafnvel þær sem voru þarna inni í kofanum virtust draga sig í hlé og fela sig á meðan ég lék mér þar. Það var næstum ég fengi á tilfinninguna að hún vildi mér eitthvað, en hvað það var vissi ég ekki. Hversu langur tími leið áður en hún klifraði aftur upp í vefinn sinn er ég ekki viss um, en þá fannst mér það drykklöng stund. Ég var ekki lengi að grípa Hans Óla.

Um leið heyrði ég bílhurð skella aftur og heyrði í systrum mínum hlaupa stíginn heim að bústaðnum. Ég tók saman Star Wars dótið og fór út úr kofanum. Sólin skein hátt fyrir ofan trén og pabbi hafði farið úr að ofan. Hann og mamma ræddu saman um hvað ætti að grilla í kvöldmat en ég flýtti mér þangað sem eldri systir mín hafði komið sér fyrir á handklæði og lá í sólbaði með vasadiskóið í botni. Ég settist á hækjur mér við hliðina á henni og hnippti í hana. Hún opnaði annað augað og leit á mig, tók síðan niður heyrnartólin.

„Veistu hvað,“ sagði ég nokkuð spenntur. Ég var viss um hún hefði jafn gaman af því að heyra um köngulónna og ég. „Það var könguló inn í kofa...“
Systir mín virtist langt frá því spennt. Hún ranghvolfdi í sér augum, lét aftur heyrnartólin á sig og sagði önug: „Láttu mig vera, Þorsteinn.“ Hálfsvekktur leit ég í kringum mig. Önnur yngri systir mín sat í sandkassanum og lék sér með fötur, skóflur og ég fékk ekki betur séð en hún væri með einn bílana minna. Ég arkaði að sandkassanum og náði í bílinn. Hún var ekki sátt og fór að gráta. Ekki leið á löngu þar til mamma kom og skammaði mig fyrir að vera eigingjarn. Hún huggaði systur mína en hélt síðan inn í bústað. Ég fylgdi í humátt á eftir henni og settist á stól við eldhúsborðið. Ég lagði karlana mína á borðið og leit á mömmu, þar sem hún tók til í matinn.

„Mamma, á ég að segja þér?“

„Þorsteinn minn, vertu úti að leika þér. Ég er að fara útbúa kvöldmatinn. Leiktu nú við systur þína og vertu góður við hana,“ sagði hún og lagði ríka áherslu á ég ætti að vera góður.

„Já, en það er könguló...“

„Þorsteinn, út að leika,“ sagði mamma og leit á mig. Af augnaráði hennar að dæma þýddi ekkert að malda í móinn. Ég greip því karlana mína og stóð á fætur. Á gólfinu inni í stofu lá yngsta systir mín og reyndi að leika sér með einhverja hringlu.

„Af hverju má hún vera inni,“ spurði ég og benti á pelabarnið. Mamma svaraði mér ekki og fúll hunskaðist ég aftur út. Sólin skein og þar sem ég stóð virtist kofinn vera fullur af myrkri. Í huga mér sá ég köngulónna þar sem hún beið mín í horninu sínu. Beið þess ég sneri aftur. Ég rölti þar sem pabbi var að saga og settist í grasið skammt frá honum.

„Pabbi?“

„Já?“

„Veistu, það er könguló inni í kofa sem kom og settist á Hans Óla og lyfti löppunum, eins og hún vildi leika. Hún var svona svört og með brúnt á bakinu. Hún ætlaði kannski að taka karlinn minn en ég náði honum. Hún var meira að segja pínu stór,“ sagði ég í miklum flýti. Pabbi kláraði að saga og mældi síðan spýtuna upp við bústaðinn. Hann tók fram tommustokk og mældi eitthvað, síðan skráði hann einhverja tölu á spýtuna.

„Já, er það? Könguló?“

„Já, pabbi. Hún er ennþá inni í kofanum. Hún er svaka stór. Næstum jafnstór og Hans Óli. Hún lyfti svona upp löppunum.“

„Jæja,“ svaraði pabbi og ég sá að hann var ekkert að hlusta á mig. Ég stóð á fætur svekktur yfir því að enginn skyldi sýna þessum merka atburði athygli. Ég rölti aftur að kofanum og settist inn. Köngulóin hreyfði sig þó ekki í það skipti úr horninu, jafnvel þó ég sýndi henni Hans Óla og lofaði henni að leika sér með hann.

Nokkrum dögum síðar kom ég mér aftur fyrir í kofanum með karlana mína. Ég hafði bætt Loga Geimgengli og Svarthöfða í hópinn ásamt Fálkanum. Hugmynd mín var að setja á svið senuna þar sem Fálkinn er tekinn inn í Dauðastirnið og hetjurnar þurfa að finna leið til að losna út ásamt því að bjarga prinsessunni. Kofinn var í hlutverki geimstöðvarinnar. Það var tiltölulega heitt úti, þó ekki væri sól og einhverra hluta vegna man ég að mamma hafði sett mér að fara í rauðar stuttbuxur, þrátt fyrir að það væri skýjað að mestu. Það var logn og fyrir ofan kofann sungu skógarþrestir á greinum stóra tréssins. Ég lagði karlana frá mér og tók Fálkann upp. Hann þurfti að koma svífandi inn. Systur mínar og mamma sátu inni og spiluðu Memory, ég hafði verið rekinn út þar sem ég átti eitthvað erfitt með að taka tapi í Lúdó. Mömmu fannst ekki viðeigandi að ég skyldi grýta spilakörlunum mínum í yngri systur mína og sagðist skyldi vekja pabba ef ég hunskaðist ekki út og skammaðist mín. Ég lét því Fálkann koma svífandi inn í kofann. Um leið og hann lenti sá ég hvar köngulóin lét sig síga rólega úr horninu sínu og lenti á Hans Óla. Hún lyfti upp framlöppunum og sneri að mér. Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti að mér að vera, þannig ég stóð bara kyrr um stund og horfði á áttfætluna. Fyrir ofan mig heyrði ég einhver umgang en þegar ég leit upp sá ég ekki neitt. Ég tók þó eftir því að fuglarnir voru hættir að syngja, virtust hafa flogið í burtu. Ég sneri athygli minni aftur að köngulónni sem stóð á Hans Óla karlinum mínum. Eftir ég var búinn að færa Fálkann örlítið þá komst ég inn í kofann og settist niður. Ég teygði mig í karlana mína og tók þá til mín einn af öðrum en geymdi Hans Óla þar til síðast. Þegar ég ætlaði að ná í hann tók köngulóin nokkur ógnvekjandi skref nær fingrum mínum. Einhvers staðar innan úr skóginum, þó ekki langt frá, heyrði ég grein brotna. Hún virtist þó ekki kippa sér upp við þetta, ég færði hönd mína frá Hans Óla og sá fram á að ég gæti ekki leikið mér með hann í dag. Ég opnaði Fálkann og lét hina karlana ofan í hann, að Loga og Loðin undanskildum því þeir áttu að sitja í flugstjórasætunum. Reyndar var Hans Óli þar venjulega, því hann og Loðinn voru flugmenn Fálkans í myndunum, en Logi átti hins vegar X-vængju. Köngulóin var byrjuð að vefja Star Wars karlinum inn í silkihvítan vef og mér brá svolítið þegar ég tók eftir því. Hvað henni gekk eiginlega til, skildi ég ekki. Eitt augnablik sá ég að hún steig af honum. Ég greip kærkomið tækifærið og hirti karlinn, henti honum ofan í Fálkann og lokaði. Köngulóin tók nokkur skref í mína átt, með framfæturnar reista. Ósjálfrátt færði ég mig undan henni. Ég tók upp Fálkann í báðar hendur og um leið stoppaði köngulóin. Ég fikraði mig út úr kofanum og hljóp inn í bústað.

Um kvöldið, eftir að okkur hafði verið komið í háttinn, lá ég í rúminu mínu og velti fyrir mér köngulónni. Mér fannst eins og hún væri ekki eins og venjuleg könguló. Það var eitthvað við hana. Hinar köngulónnar í kofanum létu sig helst hverfa ef ég settist inn í kofann en ekki hún. Út frá þessum pælingum sofnaði ég. Um nóttina vaknaði ég við eitthvað hljóð. Svipað hljóð og ég heyrði fyrir nokkrum dögum skammt frá kofanum, það kom að utan. Ég stóð upp í rúminu og kíkti út um gluggann, en hann sneri að stóra trénu og kofanum. Fyrir utan var myrkt að nóttu og skógurinn dimmur. Kofinn var hulinn skugga og ég sá bara rétt móta fyrir útlínum hans. Ég ætlaði að leggjast aftur niður en varð þá var við eitthvað. Það var eitthvað sem hreyfði sig við kofann minn. Ég hallaði mér fram til að sjá betur. Þá birtust mér 8 litlir, rauðir deplar í kofanum. Ég gerði mér ekki grein fyrir hvað þetta var, en samt brá mér svolítið. Ég sneri mér við og vakti eldri systur mína, sem var þó ekki á því að vakna og sagði mér frekar pirruð að fara aftur að sofa. Ég leit á yngri systur mína þar sem hún svaf í rúminu við hliðina á mér, en hún var ekki nema þriggja ára og ég sá ekki hvernig hún gat hjálpað mér. Ég klæddi mig í inniskónna mína og læddist fram. Útidyrnar voru við hliðina á svefnherberginu okkar og hún var aldrei læst á þessum árum. Ég smokraði mér út og hallaði á eftir mér.

Næturloftið var fremur svalt, sérstaklega þar sem ég var bara á Spiderman-náttfötunum mínum og döggin að setjast á trén. Ég læddist nær kofanum og reyndi að sjá inn í hann. Þá sá ég það aftur, 8 rauðir deplar sem virtust fylgjast með mér. Um leið og ég færðist nær kofanum, hurfu deplarnir. Hinum megin við kofann heyrði ég eitthvað þrusk og ég tók nokkur skref nær til að sjá. Þá kom ég auga á deplana þar sem þeir færðust dýpra inn í skóginn. Án þess að gefa að því nokkurn gaum ég væri á inniskóm og í náttfötum, hljóp ég af stað inn í skóginn og elti deplana. Ég hljóp á eftir þeim í nokkrar mínútur áður en ég komst nógu nálægt til að sjá hvað þetta var. Þetta var einhvers konar vera, hún var býsna stór og með átta fætur. Hún sneri sér skyndilega að mér og reisti framfæturna. Þá þyrmdi yfir mig, að kannski hafði þetta ekki verið svo góð hugmynd að elta deplana. Ég sá hvernig afturfæturnir lyftu verunni upp í trén í kring. Mig langaði að kalla á pabba, hrópa á hjálp en kom ekki upp nokkru orði. Það var sem fingur mínir yrðu dofnir og ég hafði ekki orku í fótunum til að hlaupa af stað. Veran gaf frá sér eitthvað undarlegt öskur. Mér fannst ég ekki heyra það, frekar fann ég hvernig það skall á líkama mínum og ég hrökklaðist aftur nokkur skref. Þá fannst mér ég finna hugrekki til að flýja. Ég hljóp sem fætur toguðu í burtu. Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að líta aftur fyrir mig af ótta við að veran kæmi á eftir mér. Loks kom ég að bústaðnum og þaut inn um dyrnar. Þá tók ég eftir ég hafði týnt öðrum inniskónum. Lafmóður og afar hræddur skreið ég upp í rúm til mömmu og pabba. Mamma umlaði eitthvað en ég kom mér fyrir undir sænginni hans pabba og reyndi að ná áttum. Loks rann svefnhöfgi á mig og ég féll í djúpan svefn.

Þegar ég vaknaði var klukkan farin að nálgast tíu. Á þessum árum var mjög óvenjulegt ég svæfi lengur en til átta. Mamma sagði að ég hafi virst svo friðsæll þarna í rúminu hjá þeim að hún vildi ekki vekja mig. Hún lagði disk á borðið fyrir mig og gaf mér Cheerios að borða.

„Dreymdi þig eitthvað illa, vinur,“ spurði hún og strauk mér um kollinn. „Þú skalfst þegar þú komst inn til okkar og hjartað barðist í brjósti þínu?“ Ég leit á mömmu en þorði ekki að segja henni frá því sem hafði gerst. Ég komst þó hjá því að svara, því eldri systir mín kom í þann mund inn í bústaðinn og hélt á öðrum inniskónum mínum. Hún sagðist hafa fundið hann út í skógi. Foreldrar mínir drógu þá ályktun að ég hlyti að hafa gengið í svefni og þegar við komum í bæinn, fórum við mamma til læknis, sem sagði henni að hafa ekki miklar áhyggjur af því. Ég sagði þeim aldrei hvað gerðist þessa nótt, en síðan þá hefur mér verið afar illa við köngulær.