Nýja íbúðin

Við kærasta mín keyptum okkar fyrstu íbúð í september fyrir nokkrum árum. Lítil og sæt íbúð í Breiðholti á rólegum stað, tvíbýli. Okkur var sagt að húsið hefði verið byggt af feðgum sem höfðu ætlað sér að búa hvor í sinni íbúð. Sú íbúð sem við keyptum var á neðri hæð hússins og fyrir vikið höfðum við verönd og aðgengi að garðinum, sem hentaði okkur einkar vel enda með tvo ljósa labradorrakka. Dóttir okkar, þá varla orðin eins og hálfs árs, græddi líka á þessu, því við vorum ekki lengi að koma fyrir sandkassa í einu horni garðsins undir nokkrum trjám. Húsið var ekki svo gamalt, byggt á 8. áratugnum, hvítmálað með dökku þaki, sem ég sá þó fram á að þurfa mála næsta sumar. Það varð þó ekki úr því þeir byggju báðir í húsinu, þeim sinnaðist víst eitthvað og sonurinn dró sig út úr þessu.

Þetta haust var einkar gott, það hélst góður hiti og ég tók mér sumarfrí til að koma okkur almennilega fyrir og ditta að því sem þurfti. Reyndar fór minnstur tími í það, ég var fyrst og fremst með dóttur minni og sátum við löngum stundum úti á verönd og böðuðum okkur í sólskini. Hún sat og lék sér í sandkassanum og ég á stól skammt frá henni með góða bók eða kveikt á einhverri tónlist. Við hlið mína lágu hundarnir og létu sem þeir tækju ekki eftir geitungunum og hungasflugunum sem suðuðu í garðinum. 

Þessi garður var nokkuð sérstakur. Hann var frekar langur en mjór. Fyrir miðju hans stóð stofn af tré sem hafði verið drepið einhverjum árum áður en við fluttum inn. Í kringum hann hafði verið byggður brúnn kassi, þannig aðeins stóð mosaklæddur stofninn upp úr. Í kassanum var mold en eins ótrúlega og það hljómar þá óx ekkert í moldinni. Svo virtist sem sá sem drap tréð hafi hreinlega náð að drepa allt grænt í kassanum.

Kærasta mín vann nokkuð stíft þessa daga, enda nýbyrjuð í nýju starfi og vildi ólm sanna sig. Fyrir vikið komu fyrir allmörg kvöld þar sem hún kom seint heim. Það kom svo sem ekki að sök, ég hafði gaman af návistunum við dóttur mína og naut þess að geta verið heima í rólegheitum, svona til að byrja með. Ég hafði auk þess félagsskap af hundunum og bókunum mínum. Auðvitað hefði verið gaman að geta eytt þessum fyrstu vikum með henni líka, en við þurftum á peningunum að halda. Hún kláraði námið sitt þarna um vorið og hafði því ekki áunnið sér inn neitt sumafrí. 

Nokkrum dögum eftir við fluttum inn gerðist nokkuð undarlegt. Ég var rétt búinn að koma dóttur minni fyrir í rúminu eftir hádegi, hún var vön að leggja sig á þeim tíma, og var að setja tölvuna mína í samband í litlu herbergi inn af anddyrinu. Þá varð ég var við einhvern umgang frammi í stofu, mér heyrðist sem ein spiladósin í dótakassa dóttur minnar færi í gang, af laginu að dæma þá var þessi spiladós í formi lítillar, gulrar andar sem spilaði frekar falska útgáfu af A, B, C, D eftir Mozart ef ýtt var á gogg hennar. Ég rölti fram á gang og horfði inn í stofu. Þar var enginn en spiladósin var samt sem áður í gangi. Um leið og ég tók nokkur skref nær, þá hætti hún að spila. Ég kærði mig kollóttan og taldi sjálfum mér trú um, að spiladósin hlyti að hafa hrokkið í gang, kannski vegna þess að annar hvor hundurinn hefur rekist í kassann eða eitthvað í þeim dúr.

Um leið og ég kom aftur inn í litla tölvuherbergið, þá fór spiladósin aftur í gang. Ég vissi ekki alveg hvort eða hvernig ég ætti að bregðast við. Ég stóð og hlustaði um stund á falskt lagið. Reyndar var útgáfan svo hryllileg ég er nokkuð viss um að Mozart hefði frekar kosið að vera heyrnarlaus en að þurfa að hlusta á hana. Ég leit aftur fram í stofu. Er ég kom fram hætti dósin að spila. Ég ákvað að ganga úr skugga um að slökkt væri á spiladósinni og fór því alveg inn í stofu. Þar gróf ég spiladósina upp úr kassanum. Sem betur fer var takki undir henni þar sem hægt var að slökkva á henni, sem ég og gerði.

Ég henti spiladósinni ofan í kassa og sneri aftur inn í tölvuherbergi. Það var sem við manninn mælt, er ég settist fyrir framan tölvuna þá fór spiladósin aftur í gang. Nú var mér hætt að standa á sama. Ég þrammaði fram að spilakassanum. Hundarnir stukku báðir á fætur, búnir að koma sér vel fyrir í bælunum sínum, eflaust orðið varir við umganginn í mér og séð að eitthvað væri að fara gerast. Hundar hafa nefnilega sjötta skilningarvitið stundum, finnst mér. Það er eins og þeir geti lesið meira úr látbragði okkar en þeim er hollt. Ég þreif upp spiladósina, sem var ennþá spilandi, þrátt fyrir ég hefði slökkt á henni. Ég opnaði hana og reif batteríin úr, grýtti síðan spiladósinni ofan í kassann með tilheyrandi skarkala. Síðan skellti ég batteríunum á matarborðið  og fór aftur inn í tölvuherbergi, nokkuð viss um ég væri búinn að sigra spiladósina.

Skömmu síðar heyri ég spiladósina fara aftur í gang. Mér fannst eins og tíminn stæði kyrr um stund. Ég hafði tekið batteríin úr, þetta gat ekki með nokkru móti átt sér stað. Það leið því þó nokkur tími áður en ég áræddi að fara fram í stofu. Þegar ég kom þangað voru batteríin horfin af borðinu en spiladósin var komin efst í dótakassann og spilaði þar sitt falska lag. Hundarnir mínir stóðu hins vegar við stofugluggann, þann sem sneri út að garði, og urruðu. Báðir höfðu reist kambinn og það fór ekkert á milli mála að eitthvað hafði komið þeim úr jafnvægi. Ég slökkti á spiladósinni og sagði hundunum að róa sig. Þegar hvorugur þeirra hlýddi greip ég um hálsólar þeirra og dró þá frá glugganum. Ekki leið á löngu þar til þeir voru orðnir rólegir á nýjan leik.

Spiladósin fór ekki aftur í gang þennan dag, hins vegar tóku hundarnir að forðast tréstubbinn eftir þetta. Ég skildi ekki þá af hverju, en ég kann ekkert frekar en aðrir að lesa hugsanir, hvað þá hunda og annarra dýra. Hundarnir mínir voru hvor um sig með sín sérkenni og sumpart undarlegir, þannig ég gerði mér enga rellu út af þessu, t.d. þurftu þeir alltaf að vera hvor á sínum stað í skottinu á bílnum og annar gat ekki fengið sér að borða fyrr en hinn hafði bragðað á matnum í sinni skál.

Nokkrum dögum síðar vaknaði kærasta mín við eitthvað eina nóttina. Hún hnippti í mig og skipaði mér að fara fram með hundana, því hún væri viss um að einhver hefði verið að brjótast inn.
Hálfsofandi leit ég á hundana sem lágu báðir nokkuð rólegir í bælum sínum. Ég var nú ekki á því ég þyrfti að fara fram úr, þar sem hvorugur þeirra væri stokkinn af stað. Kærasta mín var samt viss um hún hefði heyrt eitthvað, þannig ég dröslaðist fram úr rúminu og tók annan hundinn með mér en skildi hinn eftir inni hjá henni. Það var ekki svo mikið myrkur frammi, enda sólin komin upp þó klukkan væri ekki nema rétt að slá fimm. Ég rölti í rólegheitum um íbúðina en fann ekki neitt sem hugsanlega gæti hafa vakið hana. Á endanum fór ég inn á baðherbergi til að létta á mér. Klósettið var fremur lítið, öðru megin var setbaðkar en hinu megin klósettið og á milli vaskur, en gólfflöturinn hefur líklega ekki verið meira en í mesta lagi 3 fermetrar. Það var lítill gluggi á baðherberginu fyrir ofan klósettið í ágætri hæð. Að venju voru dyrnar lokaðar en um leið og ég opnaði þær sá ég að handspegilinn sem frænka mín hafði gert fyrir kærustuna mína lá brotinn á gólfinu. Hún var vön að nota hann til að skoða á sér hnakkann eftir hún hafði greitt sér og lagði spegilinn oftast upp í gluggasylluna. Glugginn var lokaður og ég áttaði mig ekki alveg á hvað hefði getað látið spegilinn detta allt í einu. Ég hreinsaði upp brotin og henti í ruslið og áminnti mig um að ryksuga áður en ég færi í vinnuna.

Í sama mánuði var bankað upp á seinni part laugardags. Við skötuhjúin litum hvort á annað því við áttum ekki von á gestum. Ég stóð upp úr sófanum, hún var upptekin við að hengja upp þvott, og gekk fram. Fyrir utan var fólk sem ég kannaðist ekki við. Þetta virtust vera hjón á miðjum aldri, konan dökkhærð, smávaxin og pínu þybbin, en maðurinn á hæð við mig og grannur. Þau kynntu sig en ég get engan veginn munað nöfn þeirra, þau voru komin til að kynna mér hugmyndafræði Votta Jehóva. Ég get nú verið bölvað kvikindi stundum og leyfði þeim að rausa eitthvað en spurði fáránlegra spurninga öðru hvoru. Skyndilega hætti konan að tala og fór að horfa yfir öxlina á mér.
Ég leit aftur fyrir og sá að kærasta mín var farin inn í svefnherbergi, eflaust til að ganga frá hreinum þvotti. Síðan leit dökkhærða konan á mig og sagði:

„Þið ættuð að koma ykkur héðan út. Það er eitthvað óhreint á sveimi í þessari íbúð.”

Ég fór bara að hlæja og sagðist ekki trúa á neitt slíkt, ekkert frekar en ég tryði á guð, Jehóva eða Allah. Hún leit á mig eins og ég væri hálfviti. Maðurinn hennar hélt áfram að reyna sannfæra mig um kosti þess að vera vottur. Áður en ég vissi af var kærasta mín mætt fyrir aftan mig og rétti mér bók. Ég leit á bókina, það var The Satanic Bible, sem ég hef átt upp í hillu í mörg ár. Ekki svo að skilja ég sé Satanisti, langt því frá, hins vegar er þetta bráðskemmtileg lesning engu að síður. Kærasta mín þekkir húmór minn og hefur því ákveðið að koma þess bók fram til að tryggja að vottarnir kæmu ekki aftur. Ég rétti upp bókina og sýndi þeim hana. Síðan sagði ég:

„Heyrið, ég er bara mjög trúaður á minn hátt og vil helst ekki skipta um trú.”

Ég mun víst seint ná að lýsa svipnum á andliti þeirra, en það var í senn undrun, viðbjóður og fyrirlitning. Án þess að kveðja snerust þau á hæl og gengu á brott. Við hjónaleysin hlógum að þessu allt kvöldið og fannst við hrikalega sniðug og fyndin.

Nokkrum dögum áður en sumafríi mínu lauk var ég sem oft áður einn heima með dóttur mína. Kærasta mín hringdi fyrr um daginn og tjáði mér hún þyrfti að vinna frameftir og líklega langt fram yfir kvöldmat. Ég eldaði því handa okkur feðginunum og setti síðan þá stuttu í bað. Sjálfur settist ég á klósettið og las í einhverri skáldsögu. Skyndilega sagði dóttir mín upp úr þurru:

„Pabbi, segðu karlinum að fara.”

Ég leit upp úr bókinni og starði um stund á dóttur mína, sem lék sér að Bangsímon baðdótinu sínu.

„Hvaða karli,” spurði ég. Dóttir mín leit upp, horfði á mig með stóru grænu, saklausu augunum sínum, benti loks að baðherbergisdyrunum og svaraði:

„Þessum karli.”

Áður en ég náði að svara henni, heyrði ég að hundarnir tóku að urra frammi. Mér varð ekki um sel og stóð því á fætur og kíkti fram. Enn á ný stóðu hundarnir tveir við stofugluggann og urruðu. Ég reyndi að sussa á þá, en vildi ekki fara frá dóttur minni. Ég lokaði því bara dyrunum og flýtti mér að klára að baða stelpuna. Þegar við komum fram stóðu hundarnir ennþá við gluggann og störðu urrandi og með kambinn reistann út að trénu. Ég vissi vart hvaðan á mig stóð veðrið, en dró engu að síður hundana frá glugganum og sendi þá í bælin sín.

Þegar kærasta mín kom heim sagði ég henni frá þessu. Hún er töluvert meira inni í svona andlegum málefnum en ég og var alveg viss um að eitthvað væri á sveimi hérna. Hún sagði mér líka frá því, að eftir innflutningspartýið sem við héldum hafi hún farið á fætur töluvert á undan mér. Sem var kannski ekki svo skrýtið, þar sem ég drakk frekar ótæpilega það kvöld. Hún hafði hugsað sér að taka til eftir teitið. Hins vegar hafi verið búið að taka öll glös af borðinu þann morgun og raða fyrir ofan vaskinn í snyrtilega röð. Hvorugt okkar minntist þess að hafa gengið frá og enginn vina okkar vildi kannast við það. Við ákváðum því í sameiningu að fá til okkar einhvern sem væri skyggn. Kærasta mín var þess fullviss að eitthvað væri inni í íbúðinni, eitthvað sem við sæum ekki. Ég var kannski ekki alveg jafn trúaður á slíkt, en hverju hafði ég svo sem að tapa? Ekki svo að skilja það skipti einhverju máli þótt einhver sem teldi sig sjá framliðna kæmi og liti á íbúðina.

Nóttina áður en miðillinn var væntanlegur fannst mér ég vakna. Ég gat þó hvergi hreyft mig. Út undan mér sá ég hundana stökkva á fætur og byrja að gelta. Fyrir ofan mig fannst mér eins og væri einhver svört vera. Vera segi ég, því ég hef ekkert annað orð yfir þetta. Mér fannst sem þetta væri eins og dökkt ský sem liðaðist fyrir ofan mig. Ég veit ekki hvort það er ímyndum mín eftir á, en um stund fannst mér sem ég sæi dökkrauð augu inni í verunni, þar sem andlitið ætti að vera. Mér fannst sem þessi vera væri að kæfa mig. Ég kom hvorki upp orði né gat mig hvergi hrært. Kærasta mín rankaði við sér við geltið í hundunum og grát dóttur okkar. Þegar hún kom til sín var sem veran hyrfi og ég saup hveljur. Kærasta mín varð mjög hrædd og vildi ekki fyrir nokkrar sakir sofa lengur þarna.
Sjálf sagði hún að sig hefði dreymt, að gamall maður kæmi inn í herbergið og tæki dóttur okkar upp úr barnarúminu og færi með hana fram. Hún hefði elt hann, en hann hafi farið út garð. Þar sá hún gamla manninn hverfa niður í kassann þar sem tréð var og með dóttur okkar. Ég sagði henni ekki frá upplifun minni og reyndi að telja henni hughvarf. Að þetta hefði bara verið draumur og við þyrftum ekki að óttast neitt. Þó fann ég hvernig hjartað barðist um í brjósti mínu. Eftir drykklanga stund og umtalsverðar fortölur fórum við þó aftur að sofa.

Daginn eftir kom miðillinn í heimsókn rétt eftir kvöldmat. Þetta var karlmaður á fimmtudagsaldri, með sítt grátt hár og gleraugu. Hann var frekar hippalegur í klæðaburði og bar sig einmitt þannig. Ég vissi ekki hvort ég átti að taka hann alvarlega sem miðil eða bara sem einhvern rugludall sem væri ennþá á Woodstock í huganum. Hins vegar kom á daginn að þetta var hinn vænsti maður og ekki leið á löngu þar til ég var alveg hættur að taka eftir útliti hans. Við byrjuðum á því að setjast við eldhúsborðið og fá okkur kaffi. Dóttir mín sat á gólfinu og lék sér að spiladósinni sem hafði þremur vikum áður gott sem gert mig geðveikan. Við kærasta mín sögðum honum frá öllu því undarlega sem gerst hafði í íbúðinni síðan við fluttum inn og drógum hvergi undan, nema ég sagði ekki frá því sem ég hafði lent í nóttina áður þar sem ég vildi ekki hræða kærustuna mína meira en orðið var.

Síðhærði miðillinn hlustaði áhugasamir á frásagnir okkar án þess að segja nokkuð. Með einfaldri handahreyfingi benti hann okkur á að halda áfram uns við höfum sagt honum frá öllu. Hann sat þá hugsi um stund en sagði síðan, að hann væri nokkuð viss um að einhver væri ennþá í íbúðinni sem ætti fyrir löngu að vera kominn á einhvern annan stað. Hann hefði fundið fyrir einhverri nærveru þegar hann kom inn. Ég reyndi að ýta til hliðar fordómum mínum gagnvart miðlum og dulspekingum hvers konar, þrátt fyrir mér fyndist hann grípa svolítið til klisja sem maður hefur heyrt notaðar í fjölmiðlum. Hann talaði í drykklanga stund og kærasta mín sat og hlustaði með andakt. Ég hins vegar datt út skömmu eftir hann byrjaði og fylgdist með dóttur minni annars vegar og hins vegar hundunum, sem voru teknir að ókyrrast.

Skyndilega spruttu þeir á fætur og þutu urrandi að stofuglugganum. Miðillinn hrökk við og leit þangað. Mér fannst sem hann brygði litum, hann varð náfölur á örskammri stundu. Kærasta mín leit undrandi á mig. Ég stóð á fætur og ætlaði að ganga að hundunum, en miðillinn stöðvaði mig af. Kærasta mín fór og tók upp dóttur okkar, sem var byrjuð að snökta vegna ólátanna í hundunum.

„Hvað viltu, andi,” spurði miðillinn fullur mærðar. Ég leit á hann og langaði einna helst að skella upp úr. Ég veit ekki hvernig ég get útskýrt það sem gerðist næst, en það var hreint með ólíkindum. Út frá trénu var sem einhver skuggi drægist að glugganum. Hundarnir geltu og urruði sem aldrei fyrr og hávaðinn frá þeim var ærandi. Þessi skuggi lak einhvern veginn í gegnum rúðuna að miðlinum, sem stirðnaði upp og starði forviða á þessa undarlegu sýn. Kærasta mín greip um upphandlegg minn og
mig sárverkjaði undan takinu, því það var ákaflega þétt.

„Pabbi, þarna er gamli karlinn,” sagði dóttir mín sakleysislega, algjörlega ónæm á upplifun okkar hinna og spennuna í stofunni. Miðilinn var orðinn rauður í framan og ég gerði mér grein fyrir því að hann væri í svipaðri stöðu og ég í nótt, þessi flökktandi skuggavera var að reyna að kyrkja hann. Það var sem hugur minn færi á sjálfstýringu, því ég reif mig lausan og hljóp til að kveikja á öllum ljósum sem ég sá. Við það var sem tak verunnar á miðlinum losnaði og hún gaf frá sér undarlegt, skerandi ýlfur áður en hún flúði út um stofugluggann á ný. Miðillinn saup hveljur og dró andann djúpt. Augu hans voru rauð og varir bláar. Þá var eins og alvarleiki þess alls þyrmdi yfir mig og ég fann til gagntekinnar reiði. Ekki vegna þess að miðillinn var nærri dauður frammi fyrir augum okkar, heldur vegna þess að þetta hefði getað verið dóttir mín.

Ég rauk út í garð og skeytti engu um varnarorð kærustu minnar. Ég fann litla skóflu í sandkassa dóttur minnar og óð að kassanum þar sem tréð stóð. Hundarnir fylgdu mér og saman tókum við að grafa í kassanum. Það var sem eitthvað æði kæmi yfir mig. Ég veit ennþá ekki af hverju ég tók upp á þessu eða hvernig mér datt þetta í hug. Ég gróf og gróf sem ekkert annað kæmist að. Eftir um korter var ég kominn niður að rótum tréssins og sá þá glitta í nokkuð undarlegt. Ég teygði mig í það og hreinsaði vel af því. Þetta var gylltur hringur. Ég gekk aftur inn með hann. Miðillinn var farinn. Kærasta mín sagði að hann hefði verið hálfringlaður eftir þetta og vissi vart hvar hann var og svoleiðis, þannig hún hringdi á leigubíl fyrir hann. Sjálf vildi hún líka fara og var nokkuð mikið niðri fyrir. Ég bað hana bíða rólega augnablik. Síðan fór ég að eldhúsvaskinum og hreinsaði hringinn. Innan í honum sá ég að eitthvað var grafið í málminn. Þar stóð: Til Elínar.

Mig rak ekki minni í hver nöfn þeirra sem seldu okkur íbúðina voru og spurði því kærustuna mína. Hún mundi það ekki heldur, en var viss um að konan sem bjó þar á undan okkur hét ekki Elín. Ég leit á hana og sá þá hversu mjög henni var brugðið og samþykkti við skildum fara til foreldra minna, þar sem við gistum um nóttina. Daginn eftir hringdi ég á fasteignasöluna og komst að því að Elín hafði verið eiginkona mannsins sem byggði húsið. Hún hafði fallið frá fyrir um 5 árum síðan og maðurinn hafði ekki borið sorgina og á endanum hengt sig á efri hæðinni. Ég gróf upp nafn sonar hans og fór það kvöld með hringinn til hans. Sonur hans bjó í blokk einni skammt frá íbúðinni okkar og var vægast sagt hissa á heimsókn minni. Hins vegar varð hann mér mjög þakklátur, því þau höfðu gert dauðaleit á sínum tíma að hringnum þegar átti að jarðsetja gamla karlinn.

Eftir ég hafði kvadd soninn kom ég við heima til að sækja föt handa okkur. Hundarnir voru báðir með mér. Það var allt annað andrúmsloft inni í íbúðinni þegar ég kom. Það var eins og einhverri möru hefði verið lyft af henni. Ég veit ekki hvernig ég get komið orðum að því, en það var sem það væri bjartara inni eða að gluggarnir hleyptu meira sólarljósi inn. Það var líka sem það væri önnur og sætari lykt. Hundarnir voru æstir í að komast út í garð, svo ég hleypti þeim þangað. Báðir ruku beint að tréstubbnum og migu á hann. Ég tók upp gemsann og hringdi í kærustuna mína og bað hana um að koma. Ég var nokkuð viss um, úr því hundarnir voru aftur farnir að míga þarna, að allt væri komið í samt lag.