Þoka

Kl. 19:30

 

Njörður Torfason, mál- og sagnfræðingur, teygði úr sér og geispaði. Þessi smámunasami en jafnframt nákvæmi fræðimaður var ekki mikill um sig, fremur mjósleginn og ljós á hörund. Rauðleitt hárið tekið að þynnast, kollvikin höfðu hækkað meira en hann kærði sig um síðustu misseri en blá augun voru enn skörp og vökul. Hann horfði í kringum sig á hina gesti Bibliotéque Nationale, flestir orðnir álíka framlágir og hann. Hann fann fyrir þreytu í bakinu eftir að hafa setið síðan snemma í morgun með nefið ofan í gömlum bókum undir hinum þekktu bláu hvolfþökum Salle de Travail dem Imprimés. Hann stóð á fætur, tók dökkan handritsdoðrant af borðinu fyrir framan sig og gekk inn í Salle de Travail des Manuscript. Hann rétti syfjulegum afgreiðslumanni handritið og klæddi sig úr hvítum bómullarhönskum. Hann sneri aftur að borðinu sínu og gekk frá glósubók og nokkrum pennum í brúna leðurtösku.

Njörður kom við í afgreiðslunni, skilaði inn rauða leyfisbréfinu sínu og lét vita að hann væri farinn. Allir sem vildu nota safnið þurftu að fá leyfisbréf og þar sem hann var íslenskur þurfti hann líka að skila inn sérstöku meðmælabréfi frá sendiherra Íslands í Frakklandi. Þegar hann stóð í anddyrinu sneri hann sér við og horfði inn í bókasafnið. Það var ekki laust við að hann finndi til lotningar. Safnið hafði verið byggt á 18. öld og hýsti aragrúa af bókum, handritum, medalíum, kortum og skjölum. Loðvík XII kom því á laggirnar og seinna bættust hin ýmsu einkasöfn aðalsmanna við, sér í lagi naut það góðs af byltingunni í lok 18. aldar, þar sem hald var lagt á eignir kirkna og klaustra. Öllu hafði verið komið fyrir hérna og aðeins British Museum var stærra.

Þegar hann kom út mætti honum iðandi stórborg, full af lífi þrátt fyrir bitran vetrarkulda. Tré sem stóðu við göturnar teygðu nakta fingur sína upp í litdaufan himinn og eitthvað við þá kuldalegu mynd minnti Njörð á Les Fleurs du Mal eftir Baudelaire. Hann lagði af stað niður að bökkum Signu, skammt frá stóðu Palais Royal og Louvre-safnið, báðar byggingarnar magnþrungnar og tignarlegar. Og yfir öllu gnæfði Eiffel-turninn, einmanalegur og starði langeygur út yfir borgina.

Er Njörður kom loks á Hotel des Invalides hélt hann rakleiðis að afgreiðsluborðinu. Hann þurfti að bíða um stund, þar sem að verið var að skrá bandarísk hjón inn, þau litu út eins og ofvaxnar keilur. Hann hallaði sér upp að marmarasúlu, dæsti og kveikti sér í sígarettu. Það yrði gott að komast aftur heim, sem betur fer var þetta síðasta kvöldið, hugsaði hann með sjálfum sér. Hins vegar átti hann eftir að sitja í lest alla leið til Kaupmannahafnar, löng ferð og leiðinleg. Það var ekki laust við að Njörður væri vonsvikinn, þessi ferð hans hingað til Parísar hafði ekki borið þann ávöxt sem hann vonaðist eftir. Hann hafði komið til að rannsaka sagnir þess efnis að afrit eða blaðsíður úr Rauðskinnu Gottskálks biskups grimma hefðu komið til Frakklands. Þessi alræmda galdrabók hafði verið eitt helsta áhugamál Njarðar undanfarin sex ár. En því miður virtist ekkert vera til í þessum sögusögnum. Þegar hann sá amerísku hjónin hverfa inn í lyftu flýtti hann sér aftur að afgreiðsluborðinu.

-Nokkur skilaboð til hr. Torfason, spurði hann vatnsgreiddan hótelstjórann á hreimmikilli frönsku. Hótelstjórinn sneri sér við og renndi fingri eftir marghólfaðri hillu þangað sem talan 314 stóð á litlu, gylltu merkispjaldi. Hann tók lykil úr því og rétti Nirði.

-Nei, herra, engin skilaboð í dag. Hér er lykill yðar. Hvernig gekk í dag, ef ég mætti spyrja?

-Ekki nógu vel, svaraði Njörður og brosti til hótelstjórans daufur í dálkinn.

-Á morgun er nýr dagur og kannski þér gangi betur þá. Nautalundir með villisveppasósu eru réttur dagsins í matsalnum. Á ég að taka frá borð, herra?

-Nei, takk, ekki í kvöld. Ég fer heim á morgun. Gætirðu látið senda mér súpu og brauð upp á herbergi? Já, og kannski kaffi, takk.

-Ekkert vandamál, herra, svaraði hótelstjórinn.

Njörður þakkaði honum fyrir og gekk yfir að lyftunni. Innan tíðar var hann kominn upp á herbergið sitt. Hann klæddi sig úr frakkanum og tók hattinn ofan. Hann lagði töskuna frá sér ofan á lítinn ísskáp. Njörður náði í glas og lét klaka í það. Þá sótti hann litla skotaflösku, opnaði hana og hellti gylltum vökvanum í glasið. Hann hlustaði á hvernig brakaði í klökkunum þegar drykkurinn flæddi um þá. Með glasið í hönd gekk hann yfir að herbergisglugganum og horfði út yfir París. Sólin var að hverfa niður fyrir sjóndeildarhringinn og ljós borgarinnar að taka yfir. Litlar, einmanalegar týrur, eins og stjörnur á næturhimni. Í huga hans komu upp minningar frá þeim tíma er hann lá uppi á hlöðuþaki í sveitinni hjá ömmu og afa, lá og starði hugfanginn upp í svart himinhvolfið. Þar hafði hann oft verið hann í von um að sjá stjörnuhrap, uns afi hans kallaði hann inn. Var það kannski eins með farið núna, gat verið að sama barnalega þráin hafði dregið hann hingað? Var þessi óskhyggja hans að finna Rauðskinnu lík barnslegri þránni eftir að sjá stjörnuhrap?

Hann hrökk upp úr þessum hugleiðingum sínum þegar það var bankað laust. Hann sneri sér frá glugganum, gekk yfir að dyrunum og opnaði.