Þoka

Kl. 17:50

 

 Um leið og Grímur steig um borð varð hann var við daufa, súra lykt. Hann kom henni ekki almennilega fyrir sig en var nokkuð viss um að hafa fundið hana áður. Hún kallaði fram minningar í huga hans, frá því er hann var ungur í sveit í Eyjafirði og lömbum var slátrað að hausti, þessi hráa, þunga og járnkennda lykt af blóði og innyflum. Neðan þilja var almyrkt, - myrkur svo þykkt að það var næstum áþreifanlegt og honum fannst sem það færi blíðum en náköldum höndum um sig. Hann elti Fjalar lengra niður í skipið. Fjalar, sem var þéttvaxinn með grófar, sterkar hendur, hélt á vasaljósi og lýsti þeim leið. Grímur leit aftur fyrir sig og það var sem dimmur gangurinn hyrfi ofan í svarthol, eitthvað við þessa stuttu ferð olli Grími óþægindum, en hvað það var, var erfitt að henda reiður á.  

Í messanum hittu þeir fyrir tvo menn sem báðir voru óeinkennisklæddir.

-Þetta er Ragnar Guðmundsson, læknir. Þið þekkist kannski?

Grímur hristi höfuðið og tók í útrétta hönd læknisins. Ragnar var nokkuð minni en Fjalar, handtak hans var máttlaust og óákveðið, andlit hans fölt að sjá. Vísifingur og langatöng hægri handar höfðu annað litarhaft og gulleitara. Grímur kannaðist við Ragnar, enda var hann nokkuð vinsæll meðal broddborgara Reykjavíkur. Hann var iðulega á milli tannanna á fólki af mismunandi ástæðum.

-Þetta er Páll, rannsóknarlögreglumaður, sagði Fjalar og benti á ungan mann. Páll var dökkhærður með snyrtilegt svart skegg og íþróttamannslegur í vexti. Hann tók þéttingsfast í hönd Gríms og kinkaði til hans kolli. Þegar Grímur hafði kynnt sig tók Fjalar til máls.

-Eins og ég sagði við þig í símanum þá fannst þetta skip mannlaust á reki hér utar í flóanum. Til að gera langa sögu stutta þá komu skipverjar á Þorsteini auga á það og létu Gæsluna vita, eftir að þeir voru árangurslaust búnir að reyna ná sambandi við áhöfn þess. Þór var kallaður til og kom taug yfir í skipið. Þegar menn Landhelgisgæslunnar komu um borð sáu þeir fljótlega að eitthvað slæmt hafði gerst. Það er eitt að finna mannlaust skip og reyna að komast að því hvað hefur gerst, annað að finna það í þessu ástandi, sagði Fjalar og hristi höfuðið. Grímur leit á hina mennina en báðir litu þeir undan.

-Hvað áttu við? spurði Grímur.

-Eitthvað hræðilegt gerðist um borð í þessu skipi, eitthvað virkilega slæmt og ógeðfellt. Ef þú ert viðkvæmur, þá er betra þú segir svo strax. Það sem ég ætla að sýna þér er aðeins fyrir þá sem hafa sterk bein, ef svo mætti að orði komast.

Grímur starði um stund á Fjalar og var ekki viss um hvort hann ætti að taka hann alvarlega, þetta var svo óraunverulegt allt saman. Var Fjalar ekki bara að spila með hann? Svipur hans var einlægur og í augum hans fannst Grími hann sjá blika fyrir ótta. Hvað í ósköpunum var hann að gera þarna? Hvað var hann eiginlega búinn að koma sér í?

-Þegar skipið kom hingað var málinu komið í hendur lögreglunnar, hélt Fjalar áfram. –Þeir fyrstu okkar sem fóru um borð sáu hvers kyns var. Út um allt voru greinileg merki um átök, blóðblettir hér og þar, undarleg för á veggjum og síðan þetta, sagði hann og gekk að dökkbrúnni viðarkistu merktri Lögreglunni í Reykjavík. Hann opnaði hana og tók upp ílangan hlut klæddan í plast. Fjalar vafði utan af honum og sýndi Grími. Úr kistunni lagði megna nálykt og þurfti Grímur að bera klút fyrir vit sín.

Í plastinu lá rotinn handleggur. Svo virtist vera sem hann hafði verið rifinn af við olnboga af töluverðu afli. Húðin var gráleit með dökkum mygluflekkjum hér og þar og lágu grænir taumar niður  handlegginn að stuttum og digrum naglalausum fingrum. Húðin var rifin og tætt við olnbogann. Fjalar vafði handleggnum aftur í plastið og setti hann aftur ofan í kistuna.

-Guð minn góður!

-En þetta er ekki það eina sem við fundum.

Grímur leit á Fjalar og vonaði að hann þyrfti ekki að skoða fleiri rotnaða líkamshluta.

-Á nokkrum stöðum í skipinu tókum við eftir undarlegum förum og blóðslettum. Þrjár eða fjórar samhliða renndur, eins og eftir einhvers konar klær. Þess vegna hafði ég samband við þig. Við þurfum að komast að því hvaða dýr á í hlut.

Grímur horfði um stund á Fjalar en leit síðan á kistuna. Hann var ekki viss um að hafa nægt þol innra með sér til að standa í svona máli, sér í lagi miðað við allt sem hafði gengið á undafarna daga. Hann lokaði augum og bar hendur upp að andliti sínu. Grímur nuddaði á sér gagnaugun um stund og andvarpaði.