Þoka

Ég hef ákveðið að birta skáldsögu sem ég skrifaði fyrir nokkrum árum hérna á blogginu. Ég mun reyna að birta 2-3 kafla í hverri viku.

 

Formáli

 

- Það er gert, yðar hágöfgi, sagði æðsti prestur egypsku hirðarinnar og draup höfði auðmjúklega frammi fyrir dökkum manni. Sá var gyrtur gylltu bjúgsverði og bar sig tignarlega, eins og sá sem valdið hefur. Allt um kring voru þjónar og hirðmenn en enginn þeirra virtist hafa kjark til að horfa til dökka mannsins með sama hætti og aldraður presturinn. Um stund horfði maðurinn á prestinn, auga Hórusar var saumað út í dökkbláan kyrtil hans og í kræklóttri, æðaberri hendi hélt hann um háan staf þar sem Ankh, tákn lífsins, stóð efst, listilega útskorið og lagt gulli.

- En hvað með hjartað, spurði dökki maðurinn. Rödd hans var þurr eins og eyðimörkin sem þeir stóðu í. Æðsti presturinn benti dreng með nauðrakað höfuð að stíga nær, á enni hans hafði verið dregin upp galdrastafur í nautsblóði. Drengurinn hélt á leirkeri sem var skreytt með gylltum myndum og innsiglað með vaxi. Presturinn tók við henni úr höndum hans.

- Það er hér. Án þess mun hann ekki komast til undirheimanna. Hann er fastur milli þessa heims og hins næsta.

- Gott, svaraði dökki maðurinn. Presturinn rétti honum kerið. Maðurinn leit á það, síðan horfði hann út yfir sandana, þangað sem Níl liðaðist letilega á milli sandalda og ræktarlanda almúgans, tunglsljós stirndi á gylltum tindum píramídanna. Hann brosti með sjálfum sér. Loksins var þetta allt saman orðið hans. Eftir áralanga skelfingu, baráttu og laumuspil sá loks fyrir endann. Í sjö ár hafði ríkt svartamyrkur, nú var dagrenning í nánd og hann var sú sól sem boðaði komu nýs dags, - nýs tímabils. Hann var næsti faraó og það var hans hlutverk að draga ríkið fram úr skugganum sem hafði fallið á það.

- Fram er komið það sem eitt sinn var spáð. Skálmöldin er liðin, sagði hann og sneri sér að æðsta prestinum og spurði:

- En innsiglið? Heldur það?

Gamli maðurinn kinkaði kolli.

- Já, hann mun ekki komast í gegnum dyrnar. Seiðurinn er sá kröftugasti sem ég þekki og er honum of öflugur.

- Gott, mjög gott.

Um stund starði maðurinn á kerið í höndum sér. Án hjartans yrði forvera hans ekki tekið í anddyri undirheimanna, Anpu myndi ekki leiða hann í dómsalinn því hann hefði ekkert til að vega á móti hvítu fjöðrinni, fjöður sannleikans.

- Þú skilur hvað ég þarf að gera nú og hvers vegna, sagði hann loks við æðsta prestinn, í róm hans mátti greina sorg.

- Já, yðar hágöfgi. Mér er heiður af því að hafa þjónað þér, faraó.

Augu þeirra mættust og dökki maðurinn fann hvernig hjarta sitt fylltist stolti við orð prestsins. Viðurkenning hans var honum dýrmæt, - dýrmætari en allt það gull sem ­honum stóð til boða og hafði nokkurn tíma gert. Presturinn hafði gengið honum í föðurstað á sínum tíma og verið honum ómetanleg hjálp undanfarin ár. Hann sneri sér undan og benti lífvörðum sínum að koma nær.

- Takið æðsta prestinn og aðstoðarmenn hans, farið með þá langt inn í eyðimörkina og takið af lífi, sagði hann lágt. Skömmu síðar bætti hann við:

- Ég vil ekki að þeir þurfi að þjást.

Æðsti presturinn hneigði sig djúpt.

- Megir þú dafna vel og lengi og ríkið blómstra undir þinni stjórn, Amenemhat, sonur Re, sagði presturinn um leið og verðirnir tóku undir handleggi hans. Undirmenn prestsins féllu einnig á kné og færðu hinum nýja faraó árnaðaróskir sínar. Amenemhat fylgdist hljóður með uns hópurinn var horfinn út í kvöldmyrkrið. Augu hans leituðu niður á við, niður að gapandi hyldýpinu sem hýsti grafhýsi forvera hans, Mentuhoteps IV. Það hafði tekið æðsta prestinn nokkra daga að skera út í dyrnar innsiglið­­­ að grafhýsinu. Presturinn hafði meðal annars fórnað níu nautum til að magna seiðinn. Hinn nýji faraó hristi höfuðið og sneri sér að einum ráðherra sinna.

- Sjáðu til þess að nafn þess sem liggur þarna niðri verði máð úr öllum annálum og sögum og skal það gleymt að eilífu. Enginn skal nokkurn tíma segja nafn hans án þess að hörð refsing liggi við. Hvergi skal það birt eða finnast skráð. Ég vil ekki að nokkur minnist þessa djöfuls eða illverka hans.

Ráðherrann hneigði sig og gekk á brott.

- Fram er komið það sem eitt sinn var spáð, endurtók Amenemhat lágt. Hann strauk yfir hjöltu sverðsins, loksins var kominn tími til að slíðra vopnin. Nú átti bara eftir að hylja grafhýsið sandi og þá gat hann kallað ríkið að sönnu sitt.