Það með þúsund augun

- Mér leið í fyrstu hálfundarlega. Eins og ég væri að reyna ákveða með sjálfri mér hvort mig hefði dreymt allt saman. En svo mundi ég hvað mig hafði dreymt og gerði mér grein fyrir að atburðir næturinnar voru raunverulegir, því miður. Þetta átti ekkert að fara svona, þetta gerðist algjörlega fyrir slysni. Hlutirnir eiga það til að þróast öðruvísi en maður ætlar sér. Ég var, sko, búin að sjá þetta allt fyrir mér. Hérna. Inni í hausnum á mér. Ég veit samt ekki hvers vegna þetta klúðraðist svona. Kannski vegna þess ég sofnaði og hann kom. Hann lætur mig sofna og lætur mig dreyma. Lætur mig dreyma drauminn.

- Hvað gerðist í þessum draumi, spyr rauðhærður maður sem situr við borð og horfir á unglingsstelpuna fyrir framan sig hinu megin við borðið. Hún er náföl, hann er með fleiri freknur á andlitinu en tekur að telja. Hendur hennar eru illa hirtar og halda þétt um þvældan bangsa, hans eru snyrtar og silfrað úr á vinstri úlnliðinum. Hún er í rauðköflóttum náttfötum, hann er í svörtum gallabuxum og brúnni peysu. Hún lítur upp af borðinu og á hann.

- Ég get ekki sagt þér það.

- Ertu viss? Hvers vegna ekki?

- Ef maður segir drauma upphátt þá geta þeir ræst. Hann vill það heldur ekki.

- Var þetta slæmur draumur?

Hún kinkar ákaft kolli og lítur aftur niður á borðið, niður á bangsann. Hendurnar falla niður í skaut hennar og axlirnar síga örlítið. Dökkt hárið sígur hægt ofan af öxlunum og hylja að lokum andlit hennar. Hann punktar eitthvað hjá sér í litla stílabók með blýantsstubbi.

- Hérna inni heyrir enginn í okkar. Þetta væri bara leyndarmálið okkar.

- Ég þori það ekki. Það gæti vaknað. Aftur.

- Það? Hvað áttu við?

- Það sefur í draumum mínum. Sefur og togar mig til sín. Lokar mig og tælir. Hlær að mér. Eins og hann.

Hann horfir rannsakandi á stelpuna um stund en skrifar síðan athugasemdir sínar enn á ný niður í stílabókina. Þá hallar hann sér yfir borðið og nær loks góðu augnsambandi við hana.

- Segðu mér frá draumnum, hér er enginn nema við tvö.

Hún lítur í kringum sig, eins og hún sé að athuga hvort hann sé nokkuð að ljúga að henni. Síðan tekur hún til máls, hún hvíslar svo hann hallar sér enn nær henni.

- Ég er ekki einu sinni viss um mig hafi verið að dreyma. Þetta var allt svo... raunverulegt. Næstum eins og ég hafi farið í stjarnfræðilega langt ferðalag um rúm og tíma, jafnvel milli vídda. Draumurinn var svo raunverulegur. Þegar ég loka augunum get ég fundið lyktina sem var þar, fundið fyrir hrjúfu yfirborði steinanna á fingurgómunum og heyrt í vindinum sem gnauðaði milli húsanna.

Hún lokar augum og réttir fram vinstri höndina, en kippir henni skyndilega að sér.

- Hefur þig einhvern tíma dreymt og ekki verið viss um þig hafi verið að dreyma? Verið staddur milli svefns og vöku en ekki vitað hvort þú sért vakandi eða sofandi?

Hann kinkar kolli.

- Þetta var akkúrat þannig. Ég sá hús. Og fjöll. Samt voru þau svo undarleg. Öll eins, höggvin til. Eins og pýramídar, beint upp í loftið, flest jafn há. Snæhetta efst á sumum, en ekki öllum. Kaldur vindur blés á milli þeirra og að húsunum. Hátt fyrir ofan var tunglið, eins og sigð, og stjörnubjart, mér sýndist sumar stjörnurnar vera óhugnanlega nærri, að minnsta kosti mikið stærri en á næturhimninum hérna. Þetta þorp, ég veit ekki hvort ég geti kallað þetta þorp því þó svo að það orð komi upp í hugann efast ég um að það nái að lýsa því nógu vel. Flest húsin voru á einni hæð en samt umtalsvert hærri en þau hús sem við þekkjum. Það var hvergi hurð í dyrum, allar dyr voru þríhyrningslaga en gluggar kringlóttir og án rúðu. Öll byggð úr þessum kalda, blágráa steini og virtust hafa verið mótuð eins og leirhús barna. Örfá hús voru hærri en önnur, á milli þeirra voru göngubrýr hátt yfir þröngum strætum. Einhvers konar rauðleitur mosagróður, sem samt stafaði undarleg græn birta af, hafði skriðið upp flesta veggina og huldi þá að neðan. Mosinn náði þó ekki upp fyrir gluggahæð, en göturnar voru líkt og undir einhvers konar ábreiðu. Er ég gekk um þær fannst mér eins og það stigi upp einhvers konar rotnunarlykt af þessum gróðri, svona svipuð lykt og ég ímynda mér sé af líki.

- Nálykt?

- Já, einmitt. Nálykt, svarar stelpan hugsi og þagnar um stund. Síðan heldur hún áfram:

- Ég gekk um strætin en sá engan. Þorpið virtist vera mannlaust. Ég hélt áfram þar til ég kom að litlu torgi. Á því miðju var stytta. Hún líktist ekki neinu sem ég hef nokkurn tíma séð. Hlutföllin voru ólík nokkru sem ég hafði áður komið auga á og ég átti erfitt með að ímynda mér af hverju styttan var. Hinu megin við hana var stórt hús og tröppur upp að því. Þrepin voru þó nokkru hærri en ég hef vanist og það tók mig drykklanga stund að klifra upp að húsinu. Er ég stóð í dyrunum fannst mér ég heyra eitthvað hljóð, hljóð sem skar sig frá gnauðinu í vindinum. Það var ekki hátt en samt skrækt og ég fann meira fyrir því en að ég heyrði það, fann fyrir því innst í eyranu og hvernig það stakkst eins og ískaldur hnífur í höfuðið á mér. Samt hélt ég áfram inn ...

Hún lítur aftur niður í skaut sér.

- Samt hélt ég áfram inn. Það var kolniðamyrkur inni í stóra húsinu, ég sá ósköp lítið enda aðeins stjörnubjart fyrir utan. Engu að síður gerði ég mér grein fyrir að ég var stödd í stórum sal, ég þorði þó ekki að gefa frá mér nokkuð hljóð. Síðan sá ég það sem mér sýndist í fyrstu vera ljósglæta. Svo var eins og ég sæi honum bregða fyrir. Mig langaði að tala við hann, segja honum ég vildi bara vera vinkona hans. Ég vildi ekki lengur vera kærasta hans.   

Hann réttir úr sér og dregur stólinn aðeins nær henni.

- Ég flýtti mér nær uns ég kom að gangi sem virtist liggja niður á við. Þar inni stafaði meiri birtu af mosanum en annars staðar og ég gerði mér fljótt grein fyrir að það hlyti að hafa verið birtan sem ég sá. Ósjálfrátt fór ég niður ganginn, hann virtist liggja í tvo hringi, svona eins og vatnsrennibraut. Lyktin virtist magnast svolítið upp en svo fannst mér ég heyra hann kalla til mín. Ég hljóp því niður. Þegar ég loks komst alla leið niður sá ég að ég var stödd í afskaplega stórum helli. Í honum miðjum var spegilslétt tjörn. Vatnið virtist í þessari grænu birtu vera kolsvart. Ég dró mig nær tjörninni. Er ég stóð á bakkanum...

Hún stöðvar frásögnina og bítur í vörina á sér. Hakan skelfur svolítið og hún ber hægri höndina leiftursnöggt upp að andlitinu og þurrkar tár.

- Er ég stóð á bakkanum fannst mér ég sjá eitthvað ofan í tjörninni. Ég færði mig örlítið nær. Þá var eins og eitthvað risi upp úr djúpinu. Eitthvað stórt. Ég sá litla rauða díla í vatninu. Síðan skutust upp alls kyns fálmar, á enda hvers þeirra var rautt auga. Í því miðju var svartur augasteinn. Á örskotstundu var ég umkringd hundruðum, nei ,þúsundum rauðum augum. Það reis dökkt mistur upp úr tjörninni og einhverra hluta vegna gerði ég mér grein fyrir, nei, ég vissi að ég hafði vakið eitthvað upp úr svefni sínum. Ekki leið á löngu þar til ég var umvafin þessu dökka mistri og öllum augunum. Ég ætlaði að hlaupa út, en þá þeyttust þau í mig hvert af öðru og mér fannst sársaukinn aldrei ætla endi að taka. Út úr mistrinu kom risastórt auga, eldrautt og svartur mjór augasteinninn eins og rakvélablað hefði skorið í gegnum miðju þess. Ég reyndi að berjast um, en fálmararnir hófu mig á loft og báru mig inn í stóra augað. Mér fannst sem sýru væri hellt yfir mig, inn í mig og ég gat ekki einu sinni öskrað.

- Og hvað svo, spyr hann. Hún lítur upp til hans.

- Síðan held ég hafi vaknað. Fyrir ofan mig voru tvö augu og ég barðist um. Teygði mig eftir einhverju til að verja mig með. Hægri hönd mín náði taki á hörðum hlut, það var ekki fyrr en eftir á ég uppgötvaði að ég var með útvarpsvekjaraklukkuna sem hann gaf mér í afmælisgjöf í fyrra í hendinni.

Hann tekur bláa plastmöppu upp úr lítilli, snjáðri leðurtösku og opnar hana. Í henni eru myndirnar sem hann fékk hjá lögreglunni. Á þeim má sjá blóð, illa leikið höfuð á líki unglingsstráks í bláum gallabuxum og svartri hettupeysu. Á einni þeirra er rauður útvarpsvekjari.

- Veistu, segir stelpan. Hann lítur upp frá myndunum.

- Ég ætlaði hvort eð er að hætta með honum. Ég var búin að sjá það fyrir mér í kollinum á mér. Þegar hann kæmi í heimsókn, þá ætlaði ég að segja honum upp. En ég sofnaði.

Hann ákveður að sýna henni ekki myndirnar að þessu sinni. Þess í stað stendur hann upp, bankar á dyrnar sem opnast og kveður hana. Hún fylgir í humátt á eftir út um dyrnar, en í stað þess að fylgja honum út þá fer hún lengra inn ganginn, ganginn sem leiðir inn á unglingageðdeildina.