Engillinn

 

 

Skömmu áður en amma lést þá merkti hún alla hlutina sína, lét litla, hvíta límmiða undir þá og skrifaði á nöfn þeirra sem áttu að fá þá. Ég fékk styttu af engli, sem hún hafði alltaf inni í gestaherbergi. Þetta var ekki beint mjög merkileg stytta en mér þótti engu að síður vænt um hún skyldi hafa munað eftir mér, því ég var nú ekki oft hjá henni, sér í lagi seinustu árin áður en hún féll frá því þeim mömmu samdi víst eitthvað illa. Mér fannst þessi stytta falleg, hún sýndi fallegan engil með gylltan geislabaug halda á sverði og ljóskeri. Vængirnir voru stórir og ásýnd hans öll hin bjartasta. Nokkrum dögum eftir jarðarför ömmu vorum við öll barnabörnin kölluð saman og okkur afhentir þeir gripir sem hún hafði ánafnað okkur. Þegar ég kom heim lét ég engilinn upp í hillu, þannig hann sæi yfir allt herbergið mitt. Fyrstu dagana velti ég honum lítið fyrir mér. Ég lék mér við hina krakkana í götunni og sumarið sem amma dó leið nokkuð hratt. Skólinn byrjaði og daginn tók að stytta. Loks fór að snjóa og skammdegið náði völdum. Engilinn stóð upp í hillu og starði með órætt bros á vör yfir herbergið mitt sem hann hafði gert allt það sumar.

Eina nótt í byrjun desember vaknaði ég einhvern tíma skömmu eftir miðnætti. Mamma var vön að slökkva ljósið inni hjá mér þegar hún fóru að sofa. Samt var einhver undarleg birta í herberginu mínu. Ég reisti mig við og leit í kringum mig. Ljóskerið í höndum engilsins lýsti upp hilluna og baðaði mig í þessari köldu birtu. Ég ætlaði að kalla á mömmu en þá hvarf birtan eins og dögg fyrir sólu. Ég sofnaði aftur skömmu síðar en sagði mömmu frá þessu öllu saman þegar ég vaknaði um morguninn. Hún gerði lítið úr öllu saman, sagði mig hefði ábyggilega bara dreymt þetta, enda sýndi hún þessu ekki mikinn áhuga milli þess sem hún las Morgunblaðið. Ég var því sendur í skólann sem ekkert hefði í skorist.

Næstu nótt átti ég erfitt með að sofna, ég lá í rúminu mínu og fylgdist eftirvæntingafullur með englinum. Samt gerðist ekki neitt. Upp úr miðnætti gat ég ekki lengur haldið mér vakandi og þungur svefnhöfgi sveif á mig. Ég veit ekki hvað klukkan var þegar ég hrökk upp úr svefninum. Herbergið mitt var aftur baðað þessari undarlegu birtu. Ég leit í kringum mig og upp í hillu þar sem engillinn var vanur að standa. En hann var þar ekki. Ég stóð á fætur og sá þá hvar hann lá á gólfinu. Ég hef ábyggilega vaknað við dynkinn er engillinn féll í gólfið. Þrátt fyrir að hafa dottið ofan úr hillu sást ekkert á styttunni. Hvergi sprunga eða rispa. Enn sama angurværa brosið á andlitinu og ljóskerið í vinstri hendinni. Um leið og ég tók hann upp hvarf birtan. Ég hljóp með styttuna inn til mömmu og í æsingi mínum sagði henni frá öllu saman. Hún tók þessu öllu með sömu ró og fyrr, fór á fætur og leiddi mig aftur inn í herbergi, breiddi ofan á mig og sagði mér að fara bara sofa aftur. Engilinn lét hún aftur á sinn stað í hillunni.

Mér varð ekki svefnsamt næstu nætur og grátbað mömmu um að fá að sofa inni hjá henni. Hún tók það samt ekki í mál, fannst ég vera orðinn fullstór til þess, enda orðinn 11 ára. Ég reyndi eins og ég gat að láta engilinn ekki hafa áhrif á mig, en samt fannst mér eins og hann væri að fylgjast með mér. Á hverri nóttu. Stóð upp í hillu og hélt á ljóskerinu sínu og sverðinu og starði með sitt angurværa bros á mig. Mér var farið að standa stuggur af þessari einföldu styttu. Það gerðist þó ekki neitt það sem eftir lifði desembermánaðar og smám saman fór ég að venjast því aftur að hafa hann í hillunni. Ég var eiginlega farinn að trúa mömmu, að mig hefði bara dreymt þetta eða jafnvel ímyndað mér þetta. Ég heyrði hana tala við systur sína í síma um hún taldi líklegt að ég væri að kalla eftir athygli út af andláti ömmu.

Nokkrum dögum eftir áramót tók ég eftir að engillinn var ekki lengur á sínum stað í hillunni er ég kom heim úr skólanum. Hann stóð á náttborðinu mínu og sneri að koddanum mínum. Mamma var ekki heima, heldur í vinnunni, en hún gæti alveg hafa fært hann. Ég tók því styttuna og setti hana aftur upp í hillu. Síðan fór ég upp í eldhús til að fá mér að borða. Ekki leið á löngu þar til ég heyrði dynk koma neðan úr herberginu mínu. Mér stóð ekki alveg á sama og fikraði mig því hægt niður í herbergi. Engillinn var aftur kominn á náttborðið mitt. Um stund fannst mér eins og tíminn stæði kyrr og engillinn væri að fylgjast með mér. Augu hans beindust að mér en síðan sneri hann sér að rúminu. Eins og hann var þegar ég kom heim. Ég hljóp upp og hringdi í mömmu. Hún sagðist ekki hafa komið nálægt englinum er ég spurði hana en enn á ný gerði hún lítið úr frásögn minni og sagði mér bara að láta engilinn inn í geymslu. Ég hringdi í vin minn og fékk hann til að kíkja í heimsókn, því ég þorði ekki að fara niður aleinn. Þegar hann kom loks röltum við saman niður og settum styttuna ofan í kassa inni í geymslu.

Mér var mjög létt við þetta. Um kvöldið fór ég að sofa sem fyrr en í stað þess að hafa engilinn vakandi yfir mér, þá var staðurinn í hillunni auður og það tók mig ekki langan tíma að sofna. Um klukkan þrjú varð ég var við einhvern umgang frammi. Í fyrstu hélt ég að mamma hefði bara verið að fara á klósettið eða fengið sér að drekka, en þá heyrði ég geymsludyrnar opnast. Það marraði alltaf í hjörunum. Ég stirðnaði upp í rúminu, þorði mig hvergi að hræra. Ég dró sængina upp fyrir höfuðið og reyndi að telja mér trú um ég væri að ímynda mér þetta. Það leið drykklöng stund án þess ég yrði nokkurs meira var. Smátt og smátt fór ég að slappa aftur af og fann hvernig svefninn sveif á mig. Ég kom fram undan sænginni og lagði höfuðið á koddann. Rétt er ég var að sofna varð ég var við að dyrnar á herberginu mínu opnuðust. Hurðin rann næstum hljóðlaust inn í herbergið. Gangurinn frammi var myrkur. Ég reisti mig við í rúminu en sá engan frammi, fór því fram úr og flýtti mér að loka aftur og læsa að mér. Síðan lagðist ég aftur upp í rúm og fylgdist með dyrunum. Ekkert gerðist. Innan skamms sofnaði ég á nýjan leik.

Þegar ég vaknaði var styttan á náttborðinu við hliðina á rúminu mínu. Ég hrökk við, æpti upp fyrir mig og kallaði á mömmu. Hún komst þó ekki inn um læstar dyrnar. Hún hrópaði á mig og skipaði mér að opna dyrnar, en ég gat ekki losnað undan augnaráði engilsins. Hann starði á mig. Angurværa brosið hans var orðið að lymskufullu glotti. Mamma kastaði sér nokkrum sinnum á dyrnar uns þær gáfu eftir. Ég stökk úr rúminu í fang hennar og gróf andlitið í dökka lokkunum hennar.

- Þú skelfur allur, Adam, sagði hún. Ég held hún hafi fyrst gert sér grein fyrir því þarna að ég hafði ekki skáldað allt þetta. Hún hélt mér föstum um stund uns ég róaðist niður. Síðan gekk hún að englastyttunni og tók hana upp.

- Við skulum ganga almennilega frá þessari styttu, sagði hún og tók í hönd mína. Styttuna lagði hún á gólfið inn í forstofu á meðan við borðuðum morgunmat. Síðan fórum við saman út í kirkjugarð að leiði ömmu. Snjór hafði hulið alveg gröfina, en enn mátti sjá hvar moldarhrúgan var. Ég var með litla skóflu og mamma sagði mér að grafa styttuna niður í jörðina hjá leiðinu, sem ég gerði. Síðan kenndi mamma mér að gera krossmark yfir áður en við fórum aftur. Á leiðinni heim sagði hún mér að amma hefði ekki verið öll þar sem hún var séð og sumir sagt að hún tryði ekki á Guð.  

Eftir þetta hef ég farið á jólum að gröf ömmu en aldrei orðið var við englastyttuna. Stundum hef ég velt því fyrir mér hvort hún sé ennþá ofan í jörðinni þar sem ég gróf hana.