Villtur

Hræðilegur grunur minn er nú orðinn að einfaldri og óvéfenganlegri staðreynd. Ég er týndur! Gjörsamlega rammvilltur í völundarhúsi hella undir Hrauninu. Hvert sem ég sný mér þá fæ ég ekki með nokkru móti fengið tilfinningu fyrir áttum, hvert kennileiti er öðru líkt og hér er ekkert sem gæti verið mér vegvísir. Ætli ég eigi eftir að sjá dagsins ljós á ný?

Vonlítill eigra ég áfram og hef ekki minnstu hugmynd ég held dýpra niður í jörðina eða sé á leiðinni út. Mér er huggun í að ég hef enn ekki látið bugast af hræðslu eða ótta, eins og svo margir sem ég hef lesið mér til um, heldur hef ég reynt að halda ró minni og yfirvegun, sýna skynsemi og velja leið mína af eins mikilli kostgæfni og hægt er. Ég er hins vegar hræddur um að sú kostgæfni hafi komið mér í þessi vandræði. Ég reyni líka að láta ekki hafa áhrif á mig vitneskjuna um ég sé líklegra kominn lengra inn í hellakerfið en leitarflokkar munu nokkurn tímann fara. Ef fyrir mér liggur að deyja í þessum helli þá er svo sem ekki hægt að fara fram á glæsilegri eða magnþrungnari gröf. Einungis aðalsmenn, riddarar eða konungar fornsagna gætu hugsanlega átt hljómfegurri eða tignarlegri grafhýsi, en ég leyfi mér að efast um það.

Ætli hungur verði mér að bana? Hér er ekkert ætilegt að finna, ekkert nema einstaka sveppa- og mosegróður og staðnað, súrt vatn. Vatninu má venjast en ég sé mig ekki í anda skafa sveppi af steinum. Sumir sem ég hef lesið um töpuðu að lokum vitinu af hreinni og klárri einsemd, verða það örlög mín? Ég efast um það, til þess er ég of jarðbundinn. Ég geri mér ekki háleitar vonir um björgun, ég veit ég mun að öllum líkindum deyja Drottni mínum hér niðri.

Þetta óhapp var engum öðrum að kenna nema mér, ég ákvað sjálfur að draga mig aftur úr hellaskoðunarhópnum. Mig langaði til að rannsaka suma af hliðarhellunum sjálfur og fór því þar sem skilti auglýstu ítrekað aðgang gesta bannaðan. Forvitni mín leiddi mig áfram, það hlaut jú að vera ástæða fyrir því okkur voru ekki sýndir þessir hellar. Ég hef gengið um í meira en klukkutíma en ekki tekist að rekja spor mín tilbaka. Mér til mikillar skelfingar er birtan frá vasaljósinu farin að dvína. Eflaust eru rafhlöðurnar að klárast og ég blóta sjálfum mér fyrir að hafa ekki skipt um í morgun. Þess í stað lét ég þær nýju í ferðageislaspilarann. Brátt verð ég umvafinn þykku myrkri. Ég hefði hvort eð er mátt búast við þessu, rafhlöðurnar hefðu tæmst fyrr eða síðar.

Mig rekur minni í sögur af mönnum sem ákváðu að búa neðanjarðar, því þar átti loft að vera svo heilnæmt, kyrrt og hitastig stöðugt, þar af leiðir mun heilbrigðara fyrir fyrir líkamann. Seinna fundust þeir kramdir undir dropasteinum, fölir og mjóslegnir líkamar þeirra í ramma storknaðs blóðs. Ég ákveð að nota síðustu geislana til að leita af mér allan grun um útgönguleið, en án árangurs. Allt um kring er landslagið eins. Dropasteinar, grófir veggir hellisins og möl á botninum, af og til opnast nýir gangar sem gapa á móti mér eins og krókódílsskoltar.

Ég nota allan þann kraft sem ég á til í mínum litla líkama til að hrópa á hjálp. Þrátt fyrir að hljómur orða minna sé mikilfenglegur er ég viss um ég er sá eini sem mun nokkurn tímann verða vitni að mögnuðu bergmálinu. Í sömu mund klárast rafhlöðurnar. Myrkrið sem tekur við mér er algert. Ég þreifa fyrir mér uns ég finn móta fyrir steinvegg og sest þar niður. Ég dreg hnén undir mig og bíð. Ætli sé ekki sé best að halda kyrru fyrir í stað þess að vera á ferðinni? Hætt er við ég muni meiða mig, reka tærnar í eitthvað og falla fram fyrir mig. Reka höfuðið í og rotast.  

Allt í einu heyri ég eitthvað. Ég þagna og hlusta eftir því. Mér finnst eins og einhver stígi varlega til jarðar í mölina, fótatökin er létt eins og hjá ketti, kæfð og næstum hljóðlaus. Þau hljóma ekki eins og brakið undan gönguskónum mínum, eitthvað er öðruvísi en ég get ekki komið fyrir mig að hvaða leyti. Hver sem er þarna úti í myrkrinu hlýtur að vera með eitthvað mjúkt undir fótum, kannski þófa. Ég rifja upp hvernig heyrðist þegar leiðsögumaður hellaskoðunarhópsins gekk um í mölinni; þung, ákveðið bergmál, eins og þegar gengið er yfir eggjaskurn.

Hvað er þarna úti? Skyldi þetta vera tófa sem villst hefur inn? Jú, það hlýtur að vera, eflaust orðin ær af hungri. Ég hlusta enn eftir fótatakinu, það er eitthvað við það sem mér finnst undarlegt. Kannski tófan sé meidd á einni löpp, kannski haltrar hún. Skyndilega gefur veran frá sér hljóð, rödd hennar er dimm og hrjúf, mér finnst sem hún urri að mér. Þetta er ekki tófa! Refir eru ekki með þetta djúpan hljóm í röddinni, gjamm þeirra er hvellt. Hvað er þá þarna úti í myrkrinu? Á hverju á ég von? Ég finn hvernig veran staldrar við, hnusar í kringum sig. Skyldi hún hafa orðið mín vör? Ég held í mér andanum, þori ekki að gefa frá mér neitt hljóð. Eitthvað innra með mér segir mér að fyrirætlanir verunnar séu ekki góðar. Mér finnst eins og hún forðist að rjúfa þögnina. Enn hnussar veran, hún hlýtur að vita af mér. Í lofti sem er jafn kyrrt og hér ætti dýrum með næmt þefskyn ekki að veitast erfitt að rekja slóðir.

Ég þreifa í kringum mig, leita að einhverju sem ég gæti hugsanlega notað til að verja mig skyldi til þess koma. Á hellisgólfinu finn ég ekkert annað en steina. Í flýti finn ég tvo ágæta hnullunga sem ég hef hvoru megin við mig. Veran fikrar sig nær. Ég reyni að sitja kyrr, finnst samt eins og hún hljóti að heyra þungan hjartslátt minn. Göngulag hennar er ekki taktfast eins og ætli mætti hjá fjórfætlingum. Samhæfing verunnar er undarleg og ákaflega ómarkviss. Það er sem hún gangi stundum á fjórum fótum, en rísi af og til upp á afturlappirnar og taki nokkur skref þannig. Hvað skyldi þetta vera? Ég hef lesið margar dýrafræðibækur en kem ekki fyrir mig hvaða tegund þetta gæti hugsanlega verið. Sem barn horfði ég hugfanginn á David Attenborough, hlustaði grannt eftir útskýringum hans og lagði þær á minnið. Kannski villtist þessi vera hingað inn eins og ég, dæmdi sjálfa sig til að vafra í myrkrinu til eilífðarnóns. Í huga mér birtast myndir af alls kyns skrímslum og óvættum, með beittar tennur og villt augnaráð. Hvað skyldi bíða mín í myrkrinu, - bíða mín hungrað?

Veran fikrar sig nær. Því lýstur niður í huga minn að, að öllum líkinum muni ég aldrei sjá hvernig hún lítur út. Myrkrið kallar á fleiri myndir sem stökkva ljóslifandi fram í huga mínum. Ég loka augum eins fast og ég get, til að útiloka þessarar árásir ímyndunaraflsins. Ég gríp til hnullungana sitt hvoru megin við mig. Tak mitt er svo þétt að mig verkjar í lófana.

Enn fikrar veran sig nær. Mig langar til að öskra til að hleypa ótta mínum og skelfingu út. Ég veit þó það mun koma upp um stöðu mína og veran mun þá eflaust stökkva á mig. Rífa mig á hol með flugbeittum tönnum, klóra úr mér augun með hvössum klóm og sleikja út um, ánægð með veiðina. Ég er steinrunninn, get hvorki lyft höndum né fótum. Ef hún ræðst á mig nú er öllu lokið. Fótatakið er mjög nálægt og ég finn daufa lykt leggja fyrir vit mín. Andardráttur verunnar er þungur. Ég geri mér góða mynd af því hvar hún stendur. Ef ég kasta steininum...ef ég hitti ekki...

Ég tek mig saman í andlitinu, herði mig upp og rís á fætur. Með hjálp ofurnæmrar heyrnar; sem er einkar næm sökum sjónleysis; tekst mér að miða nokkurn veginn út hvar veran stendur. Ég kasta öðrum hnullunginum af öllu afli. Mér til mikillar gleði verð ég var við að ég er ekki langt frá marki. Veran stekkur frá með tilheyrandi hávaða. Hún urrar og geltir einhverju að mér. Veran hikar og ég þarf ekki meiri tíma. Ég veit nákvæmlega hvar hún er. Ég kasta aftur og reyni að miða á þann stað sem ég heyrði í henni síðast. Mér heyrist ég hæfa. Hún fellur í mölina og gefur frá sér sársaukastunu. Ég verð að nýta tækifærið og koma mér í burtu.

Ég legg vinstri hönd á hellisvegginn og legg af stað. Ég reyni að flýta mér eins og ég get. Fyrir aftan mig heyri ég veruna stynja. Ég hrasa og fell fram fyrir mig. Eitthvað stingst í lærið á mér. Ég bít í vörina til að koma í veg fyrir ég hljóði upp, en hún springur og blóð tekur að leka í munninn á mér. Af því er járnkennt bragð. Ég stend á fætur og haltra áfram. Það er erfitt sökum þess hve mér er illt í lærinu. Smá saman tekst mér að fjarlægjast veruna. Ég heyri ekki lengur í henni. Allt í einu heyri ég annað hljóð. Þungt og ákveðið fótatak. Ég frýs og stend kyrr. Það nálgast nokkuð hratt. Skyndilega fellur ljóskeila yfir mig. Birtan sker í augun og ég ber hönd fyrir mig.

- Þarna ertu, segir einhver.Þegar augu mín hafa vanist birtunni sé ég leiðsögumanninn. Hann stendur og beinir að mér vasaljósi sínu.

- Hvað kom eiginlega fyrir, spyr hann og bendir á blóði drifnar buxur mínar, þær eru skornar á miðju læri. Hann tekur fram sjúkrakassa úr bakpoka sínum og bindur um sárið. Á meðan segi ég honum hvers kyns er, alla sólarsöguna og frá verunni sem ég þurfti að berjast við. Hann hlustar áhyggjufullur.

- Ég held ég hafi hæft hana.

Við ákveðum að fara þangað. Ég leiði hann eftir göngunum þá leið sem ég fór, leiðina er auðvelt að rekja aftur því blóðslóðin er enn sýnileg. Við þræðum framhjá dropasteinum og inn í hellinn þar sem vasaljósið mitt dó. Hvergi sé ég veruna. Við leitum í hellinum. Skyndilega kallar leiðsögumaðurinn á mig. Ég fer yfir til hans. Hann stendur við einn vegg og á honum er blóðugt handarfar. Höndin virðist vera smágerð en fingurnir digrir.

Við lítum hvor á annan. Hvað skyldi búa í hellinum? Við höldum áfram leitinni um stund, þar til ég kem auga á hvíta þúst. Við læðumst varlega nær. Undrun beggja er jafn mikil. Veran er skjannahvít. Aldrei áður hef ég séð jafn undarlega sjón. Veran minnir mig einna helst á forsögulegan apa. Hár hennar er einnig hvítt, eflaust sökum langrar veru neðanjarðar. Hún er svo horuð að ég get talið í henni rifbeinin. Andlit hennar snýr frá okkur. Útlimirnir eru óvenjulega langir, sem skýrir göngulagið, stundum hlýtur hún að notast við alla útlimi. Fingurnir eru langir og beinaberir, fram úr þeim  langar og skítugar neglur. Þó virðist veran ekki hafa rófu. Við lítum hvor á annan. Ég hef ekki minnstu hugmynd um hvers lags vera þetta er. Hikandi teygi ég mig yfir hana, tek í öxlina og toga. Sný verunni við. Mig grípur mikil skelfing og ég hljóða upp. Ég horfi í andlit mannveru. Andlit sem er ekki svo ólíkt mínu eigin.