Þoka

Kl. 20:40

 

Fjalar leiddi Njörð niður að dyrunum í lestina. Þegar þeir fóru að færa sig neðar í skipið varð stækjan sterkari og meira kæfandi. Allt var dauðahljótt, nema ef vera skyldi bergmál fótataka þeirra.

Hann teygði sig í sveifina sem hélt hleranum inn í lestina aftur, en Njörður stoppaði hann. Njörður tók af sér bakpokann og opnaði. Upp úr honum tók hann pokann sem Fjalar hafði fengið hjá Blóðbankanum. Fjalar mundi vel eftir þeim tíma þegar blóðið var geymt í flöskum, áður en plastpokarnir leystu þær af hólmi. Móðir hans hafði verið ein af hjúkrunarfræðingunum sem unnu með dr. Níels Dungal þegar Blóðbankinn opnaði fyrst í kjallara Landspítalans. Fjalar hristi höfuðið, það voru mörg síðan hann hafði hugsað til móður sinnar. Hann hafði farið og lagt kerti á leiði hennar á jólum og öðrum hátíðisdögum, finndi hann til þess tíma. Það hafði reyndar ekki gerst í nokkur ár og því kom það í hlut eiginkonu hans að sinna því hlutverki. Minning móður hans náði á undraverðan hátt að leiða huga Fjalars að einhverju öðru en því verkefni sem lá frammi fyrir mönnunum tveimur. Hann vissi af gula hundinum uppi á dekki og sú vitneskja nagaði hann, dró úr honum allan mátt þegar hann hugsaði til þess, honum leið eins og eitthvað slökkti á hugsun hans, tilfinningum og vöðvum. Hvað var það við þennan hund? Hvernig stóð á því að þetta pínulitla hundspott skelfdi hann svo?

Njörður var sestur niður og lét blóð renna hægt í litla skál. Fjalar hafði litla sem enga hugmynd um hvað Njörður ætlaði sér að gera, það skipti svo sem ekki höfuðmáli. Það sem var mikilvægt, var að lokka fram geðsjúklinginn eða hvað það var nú sem stóð fyrir þessu öllu saman, - morðingjann eða veruna. Hann hafði hugsað sér að binda endahnút á rannsóknina, ef Nirði tækist að draga fram hvern þann sem stæði fyrir þessu, og sá hnútur yrði rammlega hnýttur.  

Fjalar leit aftur fyrir sig. Hann hafði sterklega á tilfinningunni að einhver væri nú þegar á hælum þeirra. Eftir að þeir yfirgáfu messann hafði hann einu sinni heyrt eitthvað undarlegt hljóð, ekki ósvipuðu því sem hann heyrði uppi á þilfari. Honum fannst sem það léki kaldur gustur um líkama hans þegar hann hugsaði út í þetta. Var þetta sami hundur og hann hafði séð fyrr í vikunni? Skyldi Guðbjörg hafa einnig séð hann? Hvers vegna óttaðist hann svo þennan hund? Hvað með það þó Guðbjörg hafi rekið augun í svipaðan hund áður en hún hvarf ofan í skipið? Skyldu hinir myrtu hafa orðið varir við eitthvað svipað?

-Jæja, þá er þetta klárt, sagði Njörður og virtist frekar vera að tala við sjálfan sig en Fjalar. Njörður var búinn að tæma úr blóðpokanum í skálina. Fjalar tók eftir nokkrum kekkjum í rauðum vökvanum.

-Hvað er þetta?

-Ég lét konsentrat, - eða öllu heldur safa úr blöðum Belladonna út í blóðið ásamt muldu kjálkabeini úr ketti.

-Muldu kjálkabeini úr ketti? Hvar komstu yfir það?

Njörður virtist ekki heyra spurningu Fjalars, heldur tók upp hvítan trélit. Hann teiknaði á dyrnar fyrir framan sig einhver undarleg tákn, meðal annars það sem hann hafði séð á myndinni úr skipinu. Fjalar fylgdist hljóður með. Þegar hann hafði lokið við að teikna merkin tók hann fram skálina. Blóðið var ekki lengur rautt í henni, heldur hafði tekið dekkri lit, var nú orðið rauðfjólublátt. Fjalar leit undrandi á Njörð, sem hélt ótrauður áfram.

-Elon, Elon lamazabatani, Deus meus, Deus meus, ut quid dereliguisti, et M agios theos Maria me hael, cherubim et seraphim benedi, þuldi Njörður upp um leið og hann lét vísifingur ofan í skálina. Síðan dró hann fingurinn eftir hvítu strikunum á hurðinni. Fyrst byrjaði hann á einhverju undarlegu stafarugli, sem hann hafði skrifað efst á hægra horn hlerans.

 

S A T O R

A R E P O

T E N E T

O P E R A

R O T A S

 

Um leið söng hann og tónaði eins og prestur:

-Sathan operator te, operator te Sathan.

Um leið og hann sleppti síðasta orðinu kipptist skipið til og skrokkur þess nötraði allur og skalf. Fjalar féll aftur fyrir sig og skall í hörðu gólfinu. Hann stóð fljótlega aftur á fætur og fullvissaði Njörð um að það væri í lagi með sig.

Þegar skjálftinn var liðinn hjá hélt Njörður áfram. Fjalar hallaði sér upp að öðrum veggnum og nuddaði á sér hnakkann, hann hafði skollið óþægilega niður og rekið höfuðið í. Hann renndi fingrunum yfir hnakkann. Þegar hann leit á þá tók hann eftir að þeir voru blóðugir.  

Skyndilega heyrði hann hljóðið aftur. Það nálgaðist. Einhver var að koma. Hann heyrði hvernig það var sem væri gengið á fótum með hvössum klóm eftir járngólfinu. Allt í einu var sem höfuð hans ætlaði að springa, æðarnar þöndust út og höfuðverkurinn skall með fullum þunga. Fjalar greip um höfuð sitt, honum fannst sem það myndi bresta eða jafnvel springa eins og blaðra. Hann varð að gera eitthvað, varð komast út. Hundurinn var að koma!

-Hann er að koma, fljótur, sagði hann.

Njörður dýfði enn fingri ofan í vökvann og dró hann eftir táknunum sem hann hafði teiknað á hurðina.

 

P

A

A        T         O

E

R

PATERNOSTER

O

S

A        T         O

E

R

 

Um leið söng hann:

-Consumatum est Eloy Eloy lama zabatani Deus meus Deus meus ut qui dereliquisti me Sator arepo tent opera rotas Christus vincit Christus regnat Christus imperat In nomine pater et fili et spiritus sankti.

Aftur fór mikill skjálfti um skipið. Fjalari var hætt að standa á sama. Hann heyrði enn hljóðið nálgast. Hundurinn fór ekki hratt yfir en hreyfing skipsins hafði ekki mikil áhrif á hann. Njörður var í eins konar leiðsluástandi. Hann sat sem fastast og ekkert virtist geta truflað hann.

-Flýttu þér, sagði Fjalar og leit óttafullur aftur fyrir sig. Hann var viss um að á hverri stundu myndi hundurinn koma í ljós. Hann reyndi að leiða hugann að einhverju öðru en höfuðverknum og hundinum, en það gekk illa, hann átti allt eins von á því að heili sinn myndi þá og þegar þröngva sér út um eyru hans og leka niður á axlir hans svo ákafur var verkurinn.

Njörður hrærði upp í skálinni og dýfði vísifingri á ný ofan í hana. Þá dró hann fingurinn eftir síðasta merkinu, sem var það sama og var á myndinni af dr. Berger.

 

Fjalar sneri sér við og fylgdist með hinum enda gangarins. Hljóðið færðist hægt en ákveðið nær. Hann tók skammbyssuna upp úr vasanum. Í fljótheitum athugaði hann hvort skotin væru ekki örugglega öll enn á sínum stað. 

-Ego sum Alpha et Omega principum et finis dicit Dominus Deus qui est et qui erat et qui venturus est Omnipotens, söng Njörður fyrir aftan hann. Um leið og hann sleppti síðasta orðinu varð allt hljótt. Fjalar hélt niðri í sér andanum og beið drykklanga stund. Hvað ætli hafi orðið um hann, hugsaði Fjalar með sér. Ætli hann bíði þarna úti í myrkrinu? Sitji og stari á okkur sínum kolsvörtu augum? Bíði eftir fullkomnu tækifæri til að ráðast gegn þeim?

Fjalar hristi höfuðið og reyndi að telja sjálfum sér í trú um að þessi ótti hans væri ekki á rökum reistur og í raun kjánalegur. Hann gæti vel tekist á við hundræksnið, svona lítill hundur og hann hafði nú áður þurft að fást við lausa hunda. En það var samt eitthvað við þennan hund, eitthvað svo framandi og skelfilegt en samt ævafornt. Grimmd hans var gott sem áþreifanleg og einhvern veginn vissi Fjalar að ef hann myndi hitta hundinn fyrir aftur myndi hann ekki sleppa jafn auðveldlega og síðast. Þetta vissi hann en hann hafði ekki hugmynd um hvernig.  

Þoka

Kl. 20:10

 

Um hvað er hann að tala, hugsaði Njörður með sjálfum sér um leið og hann reyndi að heyra þetta hljóð. En hann varð ekki var við neitt nema daufan umferðarnið í fjarska. Hann leit á Fjalar, sem var óvenjulega fölur, hafði tekið svo nábleikan hörundslit að bláar æðar voru sýnilegar undir kjálkabeininu, varirnar þunnar og blóðlitlar, sjáöldrin útþanin og augun blóðhlaupin, starandi augnaráðið tryllingslegt. Kannski var ekki sniðugt að hafa Fjalar með, hann var auðsýnilega ekki nógu vel á sig kominn andlega. Eflaust hafði rannsóknin og atburðir undanfarna daga náð til hans, kannski sú tilhugsun að vera einn af fáum eftir sem höfðu eytt einhverjum tíma um borð í þessu skelfilega skipi. Þá vitneskju eina og sér er eflaust ekki auðvelt að bera, hvað þá rannsókn sem þessa, á herðum sér. 

-Jú, það er þarna ennþá, sagði Fjalar og Njörður fann hvernig óttafullur rómur hans lék um eyru sín eins og nákaldar krumlur.

-Guð minn góður!

Njörður leit þangað sem Fjalar starði en sá ekkert. Hvað skaut honum svo miklum skelk í bringu? Hann ætlaði að spyrja Fjalar en er hann sneri sér að honum sá Njörður hvar Fjalar hvarf inn í skipið.

-Heyrðu, bíddu eftir mér.

Hann hljóp á eftir Fjalari en átti erfitt með að fóta sig í bröttum stiganum sökum þess hve lengi augu hans voru að venjast myrkrinu sem þar var. Er hann kom niður á ganginn sá hann hvar ljósgeisli stóð út um einar dyr. Hann flýtti sér þangað og fann Fjalar þar, inni í messanum. Hann stóð stjarfur og starði upp í loftið.

-Hvers vegna hljópstu á undan mér, spurði Njörður en Fjalar svaraði honum engu. Njörður gekk að honum og leit upp í loftið fyrir ofan hann. Loftið var þakið einhvers konar rauðri þekju.

-Hvað er þetta, spurði Njörður. Þessi rauða himna var ólík öllu sem hann hafði nokkurn tíma séð eða heyrt um. Það var sem einhvers konar hreistur eða húð af einhverju tagi hefði myndast á járninu.

-Ég veit það ekki. Þetta var ekki svona síðast, svaraði Fjalar tómlega. Það var sem hann væri í einhvers konar leiðslu, hann einblíndi upp fyrir sig og rödd hans var eintóna og hljómlaus, í augum hans var einhver grá slikja. Njörður steig upp á bekk og tók fram húslyklana. Síðan dró hann einn þeirra eftir rauðu himnuna. Um leið lék allt á reiðiskjálfi í skipinu. Njörður mátti hafa sig allan við til að halda jafnvæginu. Fjalar, sem virtist hálfpartinn koma til sjálfs sín, leit undrandi á Njörð.

-Hvað gerðist eiginlega, spurði hann. Njörður svaraði engu, heldur starði þangað sem lykillinn hafði skorið í himnuna. Svörtum, þykkum og slímkenndum vökva blæddi úr sárinu. Sterkan fnyk lagði úr því, eins og frá rotnandi hræi. Njörður fann hvernig honum vöknaði um augun og ósjálfrátt bar hann hönd að vitum sínum. Hann leit á Fjalar sem hristi höfuðið og benti honum á að koma út. Njörður ákvað þó að taka sýnishorn af vökvanum. Hann teygði sig aftur upp og lét lítinn dropa falla á einn lyklanna. Honum til mikillar undrunar virtist vökvinn brenna sig í gegnum lykilinn, áhrifin voru ekki ósvipuð þeim sem sterk sýra hefur.

-Hvað er þetta eiginlega, spurði Fjalar þegar Njörður skilaði sér út úr messanum. Njörður skaut augum aftur þangað inn.

-Ég veit það ekki, hef sannast sagna ekki hugmynd um það.

Eftir stutta umhugsun bætti hann síðan við:

-Ég veit það bara ekki. Þetta skip er stórfurðulegt, svo ekki sé meira sagt. Hvað svo sem það er, þá kallar það fram mjög undarlegar tilfinningar. Það er eitthvað sem er ekki eins og það á að vera, eitthvað ónáttúrulegt. Þetta er ekki eðlilegt, langt frá því.

-Ég skil hvað þú átt við.

Njörður leit upp og tók þá eftir að svipað var farið þar og inni í messa. Blóðrauð himna lá í loftinu og náði á sumum stöðum niður veggina einnig. Hann hnippti í Fjalar og benti honum á þetta.

-Hvað ætli þetta sé eiginlega, sagði Njörður og færði sig nær. Hann renndi fingri yfir hrjúft yfirborðið.

-Það er næstum eins og skipið sé búið að mynda einhvers konar húð, bætti hann síðan við.

-Húð?

-Já, þetta er einhvers konar húð. Ég skar í þetta með lykli áðan og það lak úr sárinu slímkenndur vökvi. Þú sást það, ekki satt?

-Jú.

-Þekkirðu eitthvað til plantna? Gæti þetta verið einhver plöntutegund? Kannski einhvers konar mosi?

Fjalar reyndi að brosa.  

-Nei, ég get ekki sagt það.

-Ég hef reyndar ósköp lítið vit á slíku, það getur vel verið að þetta sé einhver undarlega mosaflækja eða einhver tegund sem við höfum ekki hér á landi. Ég hef að minnsta kosti ekki séð neitt þessu líkt áður.

Þeir stóðu um stund og þögðu. Njörður var nokkuð viss um að þetta væri ekki einhver planta, það gat bara ekki verið. Njörður kúgaðist þegar hann hugsaði aftur til lyktarinnar og það fór hrollkippur um líkama hans. Fjalar virtist taka eftir því.

-Er ekki í lagi með þig, spurði hann.

-Jú, höldum bara áfram.

Þoka

Kl. 20:25

 

Fjalar tók fram vasaljós og kveikti á því. Hann fann hvernig það var sem maganum á honum hefði verið snúið á hvolf, kaldur sviti spratt fram á líkama hans og höfuðverkurinn, sem hafði ásótt hann undanfarna daga, var að æra hann. Uppi á þilfarinu var svipað umhorfs og fyrir tæpri viku síðan. Flest sem ryðgað gat var fyrir löngu búið að taka rauða litinn. Aðeins einstaka skella hér og þar sem gaf til kynna hvernig skipið hafði litið út þegar það var upp á sitt besta. Um leið og þeir stigu um borð í skipið var sem borgin hyrfi, aðeins eitt og eitt ljós náði í gegnum móðuna sem umlukti það og borgina. Ljósin minntu Fjalar á fljótandi augu, sem störðu á hann og fylgdust með hverju skrefi hans.

Skyndilega helltist yfir Fjalar svipuð tilfinning og þegar hann lenti í atvikinu með hundinn. Eins og eitthvað væri þarna úti í þokunni, eitthvað óeðlilegt og ónáttúrulegt, - eitthvað handan þessa heims. Hann snerist í kringum sjálfan sig og reyndi að lýsa út í mistrið en kom ekki auga á neitt óvenjulegt. En einhvers staðar þarna úti, hulið, beið það, eins ógnvænlegt og óumflýjanlegt og hauslausi reiðmaðurinn í sögu Washington Irving. Var hann þá í svipuðum sporum og Ichabod Crane? Vinstri hönd Fjalars leitaði að hálsmeninu sem Njörður hafði látið hann hafa, ósjálfrátt strauk hann yfir ópússaðan viðinn og fann hvernig fingurgómarnir gældu við grófar rúnirnar.

Fjalar gekk yfir þilfarið að borðstokkinum. Sjórinn lá kolsvartur og lygn fyrir neðan, litur hans minnti hann á blóð í tunglsljósi. Einhver kuldahrollur gagntók Fjalar er hann sá fyrir sér skipið fljóta í risastórum blóðpolli. Hann hafði eitt sinn komið að líki ungs manns sem hafði kastað sér ofan af þaki háhýsis, höfuð hans hafði hálfpartinn sprungið við að lenda á gangstéttinni og heilinn hreinlega lekið út ásamt ótrúlegu magni af blóði. Það var um miðja nótt og blóðið fékk á sig undarlega dökkan lit í björtu mánaskininu.

-Er ekki allt í lagi, spurði Njörður.

-Hvað? Jú, ég var bara að hugsa, svaraði Fjalar og sneri sér við.

-Eigum við ekki að drífa okkur niður?

Fjalar jánkaði. Hann renndi annarri hendinni niður eftir síðunni uns hann fann móta fyrir hörðum hlut í jakkavasanum. Fjalar gekk í humátt á eftir Nirði á meðan fingur hans gældu við hlutinn í vasanum. Honum leið sumpart betur af því að handfjatla hann, viðarklætt skaftið og hlaupið veittu honum ákveðið öryggi. Hann var ekki vanur að ganga með skotvopn á sér en Fjalar ætlaði sér að ganga úr skugga um að morðinginn eða veran kæmist ekki undan. Það var eitthvað við frásögn Njarðar og Vigdísar, konu Gríms, sem ollu honum heilabrotum. Hvers vegna ekki, hafði hann spurt sjálfan sig. Þar sem allt annað hafði brugðist, þær fáu vísbendingar sem höfðu fundist voru villandi og leiddu ekkert nýtt í ljós, hvers vegna ekki þá að reyna eitthvað nýstárlegt, eitthvað öðruvísi? Sérstaklega í ljósi þess að ýmislegt hafði gerst undanfarna daga sem hann gat ekki útskýrt á neinn vitrænan hátt fyrir sjálfum sér, til dæmis þetta með þennan hund. Kannski að Nirði tækist að lokka fram morðingjann. Það er óskandi, hugsaði Fjalar með sér, að þetta gangi upp. Hann var illa sofinn, hann fann hvernig orka sín varð minni með hverjum degi. Hvert sem Fjalar leit sá hann undarlega skugga og var viss um að hver sem morðinginn væri þá yrði hann næsta fórnarlamb, - nema hann yrði einfaldlega fyrri til. Hann hafði búið svo um hnútana að þrír lögreglubílar biðu merkis frá honum. Ef morðinginn léti sjá sig ætlaði hann ekki að láta þetta tækifæri sér úr greipum renna, en skyldi ekkert verða úr þessu þá varð þetta þó tilraunarinnar virði. Þrátt fyrir að hugmynd Njarðar væri fáránleg og í raun út í hött, þá vonaði hann engu að síður að þetta tækist. Því þegar allt kom til alls þá hafði franska lögreglan á sínum tíma fangað morðingjann um borð og ef einhvern lærdóm væri hægt að draga af óröklegri frásögn Guðbjargar var hann sá að hún hafði komist í tæri við morðingjann eða veruna um borð.   

Skyndilega heyrði hann undarlegt hljóð. Eins og þegar einhver gengur á mannbroddum yfir ísilagða braut. Taktfast og nálgaðist hægt. Hann leit í kringum sig.

-Heyrirðu þetta, hvíslaði hann að Nirði. Njörður leit á Fjalar.

-Hvað áttu við? Heyri ég hvað?

-Suss. Hlustaðu.

Þeir stóðu þögulir og horfðu hvor í sína átt út í þokuna. Fjalar heyrði hljóðið enn nálgast.

-Heyrirðu það ekki?

-Ég veit ekki um hvað þú ert að tala. Hvað er það sem ég á að heyra?

-Hljóðið. Það er einhver þarna úti sem nálgast.

-Ég heyri ekkert, sagði Njörður og starði með undrunarsvip á Fjalar.

-Jú, það er þarna ennþá.

Fjalar steig ósjálfrátt eitt skref aftur fyrir sig. Það var einhver þarna úti, hulinn þoku. Hann reyndi að rýna út í mistrið en allt kom fyrir ekki. Sama hve hann reyndi þá gat hann ekki séð hver var þarna. Hljóðið nálgaðist. Fjalari fannst sem því fylgdi einhver kunnugleg tilfinning, blanda af ótta og undrun. Hann snerist í kringum sjálfan sig og beindi vasaljósinu út í myrkrið. Síðan var eins og sá sem var þarna úti hægði á sér. Þá var eins og það rynni upp fyrir Fjalari. Hundurinn.

-Hann er að koma, sagði hann lágt. Fjalar hljóp eins hratt og fætur toguðu inn í skipið.