Þoka

Kl. 20:05

 

Ljósastaurarnir vörpuðu fölri birtu niður á höfnina en megnuðu ekki að skína í gegnum þokuna nema rétt í kringum sig. Birta þeirra myndaði einmanalegar keilur og í einni þeirra stóð Njörður og beið eftir Fjalari. Þeir höfðu sammælst um að hittast við skipið um klukkan átta. Hafnarbakkinn virtist yfirgefinn og enginn var á ferli í kvöldmyrkrinu. Hvorki mávahlátur né kattabreim rauf þá grafarþögn sem virtist umlykja skipið, þar sem það lá bundið. Hann leit á armbandsúr sitt órólegur, það hafði hann fengið í stúdentsgjöf frá móður sinni. Klukkan var sjö mínútur yfir, Fjalar var of seinn þó ekki munaði nema örfáum mínútum. Nirði líkaði illa að bíða eftir fólki. Í hvert sinn sem Njörður andaði frá sér var sem reykjarský myndaðist við vit hans, ský sem síðan rann saman við hvítt þokumistrið. Hann fann hvernig kuldinn skreið upp eftir bakinu, engu að síður fann Njörður að hann var farinn að svitna. Hvað ef þetta gengur ekki upp, spurði hann sjálfan sig.

Loks mátti greina dauft fótatak einhvers staðar í mistrinu og innan tíðar tóku útlínur Fjalars að greinast frá þokunni, urðu fyrst að dökkum skugga sem dróst nær uns hann var orðinn sýnilegur. Njörður leit aftur á úrið.

-Tíu mínútur, sagði hann lágt við sjálfan sig og reyndi að láta þessa töf ekki fara í taugarnar á sér. Hann beygði sig niður og tók upp rauða bakpokann, sem lá við fætur hans.

-Þú ert seinn, sagði hann við Fjalar.

-Já, þú afsakar, svaraði Fjalar. Hann var klæddur í dökkan jakka og gallabuxur og hélt á ómerktum hvítum plastpoka. Njörður hafði aldrei séð hann án þess að vera í lögreglubúninginum og ef hefði ekki verið fyrir bústinn líkamsvöxt hans hefði Njörður eflaust ekki séð strax hver var þarna á ferðinni.

-Fékkstu allt?

-Já, en það var ekki auðvelt. Það er einmitt þess vegna sem ég er seinn. Það tók heillangan tíma að sannfæra þau í Blóðbankanum.

-Hvað létu þau þig hafa mikið?

-Einn lítra.

-Það ætti að nægja.

Fjalar rétti Nirði plastpokann, sem opnaði hann og kíkti ofan í. Ofan í pokanum lá annar poki, fullur af blóði.

-Þori ég að spyrja hvað þú ætlar að gera við allt þetta, spurði Fjalar.

-Nei, svaraði Njörður blátt áfram en bætti síða við:

-Því minna sem þú veist, því betra. Þú þarft að hjálpa mér, ég segi þér til um hvert þitt hlutverk er þegar þar að kemur en það væri mun fljótlegra og betra ef þú létir allar spurningar bíða þar til við erum búnir.

Fjalar horfði um stund á Njörð en kinkaði síðan kolli. Njörður reyndi að brosa til hans. Hann beygði sig niður og opnaði bakpokann. Upp úr honum dró hann hálsmen, sem samanstóð af leðuról og litlum trébúti. Á trébútana höfðu verið ristar tvær rúnir.

 

 

 

 

-Þetta eru verndarrúnir. Ef þú verður verunnar var, reyndu að sjá til þess að þú sjáir hana áður en hún sér þig, sagði Njörður. Fjalar tók við hálsmeninu og setti á sig. Án þess að segja orð gengu þeir að landganginum, þar sem þeir stöldruðu við. Skipið virtist bíða þeirra og einhverra hluta vegna var Njörður sannfærður um það vissi mæta vel af þeim, hvernig svo sem það mátti vera. Það var bara eitthvað við þetta dökka og skuggalega skip sem var undarlegt og ólíkt öllu sem hann hafði nokkurn tíma séð, heyrt eða upplifað. Þegar hann horfði á það leið honum eins og hann hefði fundið mánaðargamlan matarbita, löngu gleymdan og myglaðan langt umfram að hægt væri að bera nokkur kennsl á hann, ekkert eftir nema grænn, viðbjóðslegur klumpur. Eins og þetta skip.

-Ertu trúaður, hvíslaði Njörður að Fjalari.

-Ja, eins og mér er unnt. Af hverju spyrðu?

-Gott. Ég ætla biðja þig um að hafa eftir mér þulu.

Fjalar samþykkti það.

-Jesus Christus, Emanuel: pater et Domine. Deus meus Zebaoth, Adonaí, Unitas, Trinitas, Sapientia,: via, vita, manus, Homo, usiono, Caritas et terus, Creator, Redemtor, Suos, Finis, unigienitus, Fons, Spes, imas et tu Ergomanus, Splendor, Lux, Grammaton, Flos, Mundus, imasio, paracletus, Columba, Corona, prophetas, Humilas, Fortissimus, Atanatos, Kÿrias, Kÿrios, Kÿrieleison. Imas, Lux tua, Grammaton, Caput, Alpha et primo Genue, isus, Agnus, ovis, Vitulos, Serpens, Leo, Vermus, unus Spiritus Sanctus, Helio, Heloj, Lamasabactani, Consummatum est, inclinate capite, Spiritus, Jesus vincet, Jesus imperat, Redemtor, Deus Abraham, Deus Isaac, Deus Jacob.

Uriel, Tobiel, Geraleel, Raphael, Michael, Cherubin, Cheraphin, Caspar, Fert miram, Melciorus, Balthasar, Aurum, et triva nomi, quis Super pontativ, Solvetor, Avisibet, petate, Adam, Eva, Jesus Nazarenus, Rex judiorum, Jesus Christus fili Dei, Misere mei.

Petrus, Andrias, jacobus, johannes, Philippus, Bartholomeus, Simon, judas, Matthias, Lucas, Paulus, Barnabas. Qui me Defendit a Canibus, in manus Comentuum Spiritum meum, Redemisti meum Verita tue Amen.

Þegar þeir höfðu lokið að þylja þetta upp leit Fjalar á Njörð og spurði:

-Hvaða þula var þetta?

-Henni er ætlað að verja okkur. Við vorum að kalla Guð, engla hans og alla lærisveinana til liðs við okkur og fara fram á hjálp þeirra.

Fjalar kinkaði kolli og þeir héldu áfram upp landganginn.

Þoka

Jæja, nú fer að líða að undir lok sögunnar. Mér telst til að rétt um 10 færslur séu eftir. 

 

Kl. 15:40

 

Þegar Fjalar sneri aftur á lögreglustöðina beið Njörður hans frammi í anddyri. Fjalar benti honum að fylgja sér inn á skrifstofu. Fjalar fékk sér sæti við skrifborðið og horfði á Njörð loka dyrunum og setjast á móti honum. Fjalari virtist Nirði vera nokkuð niðri fyrir, hann var eins og smástrákur sem gat ekki beðið eftir því að segja móður sinni frá því sem hafði gerst í skólanum. Fjalar hallaði sér aftur í stólnum.

-Jæja, hvernig gengur?

-Ég held, sagði Njörður, en kláraði ekki setninguna. Hann starði um stund þögull á Fjalar. Að lokum sagði hann:

-Ég heyrði í útvarpsfréttum að einhver hafi myrtur í nótt?

Fjalar kinkaði hægt kolli og lokaði augunum.

-Hver?

-Einn úr rannsóknarlögreglunni.

-Lögreglunni!?

-Já.

-Hvernig … ég meina, hvers vegna? Tengist það þessu?

-Já.

-Jesús minn eini, ætlar þessu aldrei að linna?

Fjalar svaraði engu en leit á Njörð. Honum virtist nokkuð brugðið og örsmáar svitaperlur höfðu sprottið fram á enni hans.

-Hvernig?

-Hvernig hvað, svaraði Fjalar.

-Hvernig tengist þetta morðmálinu?

-Á sama hátt og öll hin morðin. Allir hinir myrtu hafa komið um borð í þetta bölvaða skip.

-Ja, hérna. Vitið þið hverjir hafa farið um borð?

-Já, svona nokkurn veginn.

-Og vaktið þið ekki þá einstaklinga?

-Jú, þeir eru undir eftirliti. Reyndar flestir úr lögreglunni eða Landhelgisgæslunni. Þór er kominn langt norður fyrir land og þar um borð eru flestir þeirra sem fóru fyrst um borð, afgangurinn er að undanskilinni Guðbjörgu lögreglumenn og það hefur verið rætt við þá og félaga þeirra.

-Guðbjörg, þarna fréttakonan, er það ekki? Hefur hún farið um borð líka?

-Já.

-En hún er ennþá á lífi, ekki satt?

-Jú, jú. Hún er reyndar á spítala eins og er.

-Merkilegt, sagði Njörður hugsi.

Fjalar stóð á fætur og greip kaffibollann sinn af borðinu. Hann gekk fram, fyllti bollann af kaffi og annan til. Þegar hann sneri aftur inn á skrifstofuna rétti hann Nirði annan bollann en settist aftur í sætið sitt og saup á heitum vökvanum.

-Mér sýndist þér ekki veita af einum bolla eða svo.

Njörður þakkaði fyrir og fékk sér sopa.

-Jæja, snúum okkur aftur að þér og rannsóknum þínum, Njörður. Segðu mér nú frá hvers þú hefur orðið vísari.

Njörður lagði bollann frá sér á borðið og tók upp skrifblokk úr töskunni sinni. Hann opnaði hana og tók fram myndina, sem fundist hafði um borð í skipinu og glósurnar sínar.

-Jú, sjáðu nú til. Eins og ég var búinn að komast að og segja þér, þá vísar Tep-tu-f til Anpu eða Anubis, sjakalaguðsins sem gætir ríkis hinna dauðu. Eitt og sér gagnast sú vitneskja lítið, í raun ekki neitt, því það segir ekki neitt um morðingjann. Er hann að ákalla guðinn? Er þetta kannski bara eitthvað sem hann gerir til að afvegaleiða ykkur í lögreglunni? Hins vegar sú staðreynd að hann notast við þebískar rúnir bendir til þess að hér er lærður einstaklingur á ferð, ef hann er ekki með einhverja akademíska menntun að baki þá hefur einhver skólað hann í ,,hinum myrku fræðum”, ef svo má að orði komast, það er göldrum, nekrómansíu og slíku. Reyndar er til fullt af fólki sem kann þebískar rúnir og notar á jákvæðan hátt, en ég er nokkuð viss um að sá sem hér um ræðir noti þessar rúnir ekki með þeim hætti. Til að byrja með þá ristir hann þær öfugar, ekki réttar heldur speglar þær. Í öðru lagi eru þær ristar við losun gríðarlegra krafta, - í rauninni má kalla morðin nokkurs konar fórnir og eflaust ætlaðar til að magna upp seiðinn sem bundinn er í rúnunum. Og rúnirnar snúa öfugt, eins og ég sagði áðan og það gæti haft tvær merkingar. Annars vegar er þeim ætlað að vera enn ákafari, enn öflugri eða að þetta er einhvers konar útúrsnúningur á öðrum galdri.

Fjalar kinkaði kolli.

-Ertu þá að segja að morðinginn sé einhver snarruglaður vitleysingur sem heldur að hann geti galdrað?

-Já og nei. Ég var farinn að hallast að þeirri skoðun þar til þú komst með myndina, svaraði Njörður og tók upp myndina. Hann rétti Fjalari hana og hélt síðan áfram:

-Hefurðu heyrt um dr. Berger?

Fjalar hristi höfuðið.

-Dr. Berger var fornleifafræðingur og titlaði sig sem sérfræðing í egypskum fræðum. Hann var reyndar mjög umdeildur og mistækur, svo ekki sé meira sagt. Margar kenningar hans voru algerlega út í bláinn og oftar en ekki varð hann athlægi starfsbræðra sinna.

-Hvernig tengist hann þessu máli?

-Jú, sjáðu til. Þessi mynd er af honum, að ég held. Ég hef reyndar bara séð eina mynd af dr. Berger, en ég er nokkuð viss um að þetta sé hann.

-Ég skil. En hvernig tengist þetta allt saman því sem við erum að fást við hérna?

-Mér var eitt sinn sögð sú saga af dr. Berger að hann hafi ætlað sér að finna grafhýsi Mentuhotep IV, en það hafa fundist afar fáar vísbendingar eða fornleifar sem staðfesta tilvist þess faraós, þar sem hann ríkti á einu stormasamasta tímabili í sögu Egyptalands til forna. Reyndar eru ekki allir fræðimenn sannfærðir um að hann hafi verið til, en samkvæmt Turin listanum eru sjö ár á milli þess að Mentuhotep III fellur frá og Amenemhat I tekur við, en þessi skil marka einmitt mærin á milli fornríkisins og miðríkisins. Á þeim tíma risu margir smákonungar og aðalsmenn og reyndu að sölsa undir sig völd, auðæfi og landsvæði. Sumir hafa haldið því fram, og þeirra á meðal var dr. Berger, að á þeim tíma hafi Mentuhotep IV ríkt. Það hefur fundist ein vísbending um það, steinplatti þar sem bæði nöfn Mentuhoteps og Amenemhat koma fram. En hvað um það, dr. Berger fór sem sagt til Egyptalands 1920 og ætlaði sér að finna grafhýsið. Ekki fer neinum sögum af þessari leit hans, en hann hvarf 1922 og ekkert hefur spurst til hans síðan. Ekki fyrr en nú. Sé það rétt að þetta skip hafi verið í flutningum fyrir þýska Egyptalandssafnið, þá tel ég ekki ólíklegt að hann hafi verið í einhverju sambandi við það, úr því að myndin af honum fannst um borð. Og ef við gerum ráð fyrir því, þá hlýtur þetta skip hafa verið að flytja muni til Þýskalands, er þá nokkuð óeðlilegt að áætla að hann hafi fundið grafhýsið?

Fjalar hristi höfuðið. Hann var ekki alveg viss um hvert Njörður væri að leiða hann, en ákafinn í röddinni og áhugi hans var smitandi.

-Skoðaðu myndina vel. Taktu eftir steinhellunni sem mennirnir standa við.

-Já, hvað með hana?

-Sérðu merkið sem er á henni miðri?

Fjalar hallaði sér fram og rýndi í myndina.

-Merkið!? Þessar ógreinilegu rákir hérna, spurði hann.

-Já. Hérna, notaðu þetta, svaraði Njörður og rétti Fjalari stækkunargler úr töskunni sinni, Fjalar grúfði sig yfir myndina til að skoða hana betur. Með hjálp stækkunarglersins sá hann merkið betur. Fimm arma stjarna og einhverjar myndrúnir. Hann leit upp á Njörð, sem brosti og iðaði í sætinu af spenningi.

-Og ég geri þá ráð fyrir að þú vitir hver merking þessa er?

-Já. Sjáðu nú til, híróglífan stjarna innan í hring merkir venjulega stjarna á himni, en í þessu tilfelli er það ekki svo. Fimm arma stjarna án hrings merkir nefnilega ríki hinna dauðu, ríki Anubis, og ég tel að hringurinn tákni einhvers konar vörn eða landamæri, sem sá sem í grafhýsinu lá gat ekki komist yfir. Híróglífurnar umhverfis stjörnuna þýða: Faraó nauðugur bundinn til eilífs lífs. Vörnin umhverfis stjörnuna segir okkur því að hann hafi ekki komist í ríki hinna dauðu, hvað svo sem olli því. Fyrir vikið er sá látni fastur á milli tveggja heima, milli okkar heims og þess næsta.

-Allt í lagi, en ég er samt ekki að ná því hvernig þetta tengist morðunum hér.

-En bíddu nú hægur. Nú er ekki öll sagan sögð og geymdi ég það besta þar til í lokin. Á svipuðum tíma og Amenemhat I var að taka við völdum í Egyptalandi var sagan af Neferti spámanni skráð. Þó að sagan sé skráð á tímum Amenemhat ættarinnar, þá er henni sett svið miklu fyrr, á tímum 4. konungsættar. Neferti var kallaður fyrir Snefru faraó og átti að skemmta konungnum með sögum. Þess í stað spáði hann til um framtíðina. Í spádómi Neferti er Egyptalandi lýst og lýsingin er vægast sagt skelfileg. Níl þornuð upp, útlendingar ráða ríkjum, óreiða ríkir, allt á hvolfi. Ríkið logar í illdeilum, hinir dauðu lifna við og svo mætti lengi telja. En Neferti spáir líka fyrir um það muni koma fram bjargvættur, að nafni Ameny, og hann muni draga ríkið fram úr skugganum. Ameny er stytting á Amenemhat. Ef við gefum okkur það að þessi spádómur eigi við einhver rök að styðjast, hvort sem þetta er sönn saga eða fabúleruð af hirðskáldum Amenemhats, þá felast í henni ákveðin skilaboð um hvernig umhorfs hefur verið í Egyptalandi á valdatíma Mentuhoteps IV. Óreiða og alls kyns illindi ráðandi. Og sú staðreynd, að hann hefur verið grafinn með þeim hætti að varna honum inngöngu í ríki hinna dauðu bendir til þess að þeir sem tóku við af honum, hvort sem það var gert með valdi eða ekki, vildu þeir alls ekki að hann færi lengra. Í raun bjuggu þeir honum fangelsi niðri í þessu grafhýsi. Hann varð í raun nokkurs konar lifandi dauður. Kannski að Amenemhat hafi sjálfur staðið fyrir þessu, kannski að aðalsættin hafi gert uppreisn gegn Mentuhotep  og komið Amenemhat til valda. Hver veit, ég er ekki alveg nógu vel að mér í sögu Egyptalands.

-Já, en hvernig tengist þetta morðunum, spurði Fjalar aftur og var farinn að hungra eftir skýringum.

-Forn-Egyptar trúðu því, að hjartað geymdi sálina og til að komast í ríki hinna dauðu var hjarta manns vegið á móti hvítri fjöður sannleikans. Ef það reyndist léttara þá var viðkomandi hleypt inn, annars var hinn látni étinn af djöflum. Ég held, að til þess að koma í veg fyrir að Mentuhotep IV kæmist inn í ríki hinna dauðu hafi hjartað verið fjarlægt úr líkama hans og hann grafinn án þess. Með því móti gæti hann ekki stigið inn í dómssal Ósírisar, því enginn dauðlegur maður komst þangað án þess að hafa hjartað meðferðis. Þess vegna safnar hann hjörtum núna. Mentuhotep leitar að hjarta sem passar.

Fjalar starði hissa á Njörð.

-Fyrirgefðu, en ertu til í að segja þetta síðasta einu sinni enn?

-Mentuhotep leitar að hjarta sem passar.

-Þannig að við erum að eltast við einhverja múmíu. Er það vísindaleg niðurstaða þín, spurði Fjalar og fann hvernig reiðin kraumaði í sér. Hafði hann virkilega látið þennan svokallaða fræðimann teyma sig áfram á asnaeyrunum?

-Já og nei, svaraði Njörður og virtist ekki láta neinn bilbug á sér finna. -Ég held, að það sem er eftir af Mentuhotep IV sé að leita að hjarta sem getur komið honum inn í ríki hinna dauðu. Hvort það sé múmía, -æ, veistu, mér finnst það ólíklegt, allavega ekki í þeirri mynd sem er venjulega er dregin upp af þeim í bandarískum kvikmyndum. Lýsing Védísar er líka langt frá því að vera af manni vafinn í lín, hún á frekar við um Anpu. Reyndar bar Anpu höfuð sjakala, en ekki hunds. Það er reyndar ekki mikill munur á þessum tegundum, skilst mér, hvor sín hliðin á sama peninginum.

-Hvernig líta sjakalar út?

-Litlir, með mjótt trýni og stór eyru.

-Hvernig eru þeir á litinn?

-Ég er ekki viss, gulir að mig minni. Gulir og svartir. Ég er annars ekkert sérstaklega vel að mér í dýrafræðum.

Fjalar horfði um stund á Njörð. Það var eitthvað við frásögn hans sem greip hann og þó hann vildi einna helst kasta Nirði á dyr fyrir að eyða tíma sínum í slíka vitleysu. Kannski er ég orðinn of þreyttur, eða einfaldlega of gamall fyrir þetta, sagði hann við sjálfan sig.

-Litlir, gulir og með mjótt trýni?

-Já, af hverju spyrðu?

Fjalar fann hvernig sviti spratt fram á baki sér og hann vildi helst geta látið sig hverfa. Var það litla kvikindið sem hann var alltaf að rekast á? Gat verið að Njörður væri kominn á rétta slóð?  

-En hvers vegna ætti ég ekki bara að láta sökkva skipinu? Það virtist leysa málið í Frakklandi á sínum tíma? spurði Fjalar og reyndi að láta á engu bera.

-Leysti það málið? Skaut það ekki bara vandamálinu á frest?

-Svo virðist vera, svaraði hann og sat hugsi um stund. Ef Njörður hafði rétt fyrir sér, hvernig áttu þeir að ráða niðurlögum þessarar veru? Hvað var hægt að gera?

-Hvað leggur þú til að við gerum?

Njörður sat um stund hljóður og horfði rannsakandi á Fjalar.

-Tja, þegar stórt er spurt er fátt um svör. Ég veit það ekki, en einhvern veginn verður að stöðva þessi morð. Svo virðist vera sem franska lögreglan hafi náð að hrekja þennan morðingja á brott með því að sökkva skipinu. Engu að síður er það nú komið hingað, um það bil þrjátíu árum seinna. Eftir því sem ég kemst næst þá hefur dr. Berger eflaust hleypt þessari veru út, það er að segja ef sagan af honum er sönn. Þá hefur hún verið læst inni svo árþúsundum skiptir. Ég held, að við þurfum að gera eitthvað svipað því sem var gert þarna til forna. Lokka veruna fram og læsa hana inni með hjálp einhverja galdra. Lengi vel voru galdrar vísindi og ég tel, að það sé sú lausn sem við stöndum frammi fyrir núna.

-Galdrar, sagði Fjalar hugsi en bætti síðan við: -Ef þú hefðir sagt mér þessa sögu fyrir viku hefði ég látið taka þig höndum og fært upp á Klepp til rannsóknar. En miðað við atburði undanfarna daga þá er einhvern veginn allt þess virði að prófa það. Hvað hefurðu eiginlega í huga og hvernig get ég orðið þér til aðstoðar?

Njörður skýrði honum frá hugmynd sinni.

Eftir að Njörður var farinn sat Fjalar eftir í rökkvuðu herberginu. Hann hálfpartinn vonaði að Nirði tækist ætlun sín. Ef Njörður hefði rangt fyrir sér, þá væri aldrei að vita nema hann næði að lokka fram morðingjann og Fjalar gat látið nokkra lögreglubíla vera viðbúna kalli frá sér. Svo var hin hliðin á þessu, hefði Njörður rétt fyrir sér þá gæfist Fjalari tækifæri til að koma höndum yfir þennan hund eða sjakala. Náttúrulega var sá möguleiki fyrir hendi að þetta væri allt saman bull og vitleysa, en samt var eitthvað sem sagði Fjalari að þeir væru á réttri leið. Kannski var það bara von hans.  

Þoka

Kl. 14:05

 

Fjalar reyndi að einbeita sér að fundinum sem hann sat ásamt nokkrum mönnum úr rannsóknarlögreglunni og frá tæknideildinni. Vísar veggklukkunnar siluðust áfram en Fjalari fannst sem þeir færðust frekar aftur en áfram. Hún var rétt orðin tvö og Fjalar vissi að svona fundir gátu dregist langt fram eftir degi. Hann hafði setið ótal svipaða fundi og allir snerust þeir um það eitt að skipuleggja hvernig rannsókn mála skyldi háttað og hverjir skyldu sjá um hvaða verk. Fundirnir vegna þessa máls voru orðnir hátt í tuttugu talsins en lítið hafði þokast og sama hvaða brögðum var beitt kom ekkert upp úr krafsinu. Engin fingraför, engin vitni ef frá var talin Védís, sem Fjalari skyldist að væri ekki viðræðuhæf, hún röflaði víst stanslaust um skrímsli og heimsendi. Lítið á því að græða, hugsaði hann með sjálfum sér um leið og sköllóttur maður frá tæknideildinni talaði um muninn á feldi hinna mismunandi heimilisdýra. Ein helsta vonin var að Njörður myndi komast að einhverju sem væri hjálplegt, eitthvað sem myndi ekki leiða rannsóknina niður enn eitt öngstrætið. Hann hallaði sér aftur í stólnum og teygði úr sér. Það var samt kominn annar og örvæntingarfyllri tónn í alla, margir höfðu þeir átt erfitt með að fela geðhrif sín þegar þeim var tjáð hver það var sem hafði verið myrtur þar um nóttina. Nú var þessi rannsókn komin á persónulegra stig og fyrir vikið voru allir ákafari í að finna hinn seka, hver svo sem það var.

-…og þá sjáið þið hversu undirfeldhárin eru fínni. En eins og þið eflaust getið sagt ykkur sjálfir, þá er ekki um undirfeldhár að ræða hér …

Fjalar andvarpaði og lygndi aftur augum. Hann hafði lesið skýrslu tæknideildarinnar, oftar en einu sinni en ekki séð nokkra hjálp í henni. Þar kom ekkert fram sem Grímur hafði ekki þegar sagt honum og Fjalar sett í sína skýrslu. Ætli þeir á tæknideildinni lesi ekki aðrar skýrslur en þeirra eigin, spurði hann sjálfan sig og leit á sköllótta manninn. Hann hét Baldur og þótti um margt undarlegur í háttum. Til að mynda virtist hann gersamlega ónæmur á samdrátt undirmanna sinna. En Baldur mátti eiga það, hann vann sitt verk af alúð og ótrúlegri samvisku. Orðið smáatriði öðlaðist algerlega nýja merkingu eftir að Fjalar kynntist þessum sérstaka manni.

Skyndilega skaut Guðbjörgu upp í huga Fjalars. Hann hafði ekki heyrt af afdrifum hennar, annað en að hún hafi farið með sjúkrabíl upp á Landspítala og verið lögð inn á geðdeild. Kannski hann ætti að senda einhvern upp eftir? Það var aldrei að vita nema að hún væri búin að ná sér og gæti kannski sagt örlítið frá því sem hafði gerst. Hvað skyldi hún hafa séð um borð? Hvað ætli hafi gerst og hvers vegna var hún með þetta hjarta?

Fjalar hrökk upp úr þessum hugleiðingum sínum þegar hurðin inn í fundaherbergið féll að stöfum og hann tók eftir að hann sat einn eftir. Hann stóð á fætur og gekk fram á gang og niður á skrifstofuna sína, sem var á hæðinni fyrir neðan. Hann klæddi sig í úlpu og tók lyklakippuna sína af skrifborðinu.

Eftir um tíu mínútur var hann kominn upp á spítalann þar Guðbjörg var vistuð. Hann gekk inn og fór með lyftu upp á þriðju hæð. Eins og venjan var, þá voru dyrnar inn á deildina sem hún var vistuð á læstar og þurfti hann að bíða drykklanga stund áður en það var opnað. Gangurinn var dimmur, þrátt fyrir að í loftinu héngu neonljós þá var birta þeirra köld og ófullnægjandi. Veggirnir voru steingráir og handriðið í stiganum appelsínugult. Furðulegt litaval, sagði Fjalar við sjálfan sig. Hann hafði svo sem aldrei sett sig inn í arkitektúr eða nokkuð því um líkt, hann vissi bara hvað sér þótti fallegt og hvað ljótt og honum þótti grár litur veggjanna ekki passa við handriðið.

Þá voru dyrnar opnaðar og í þeim stóð kraftalegur karlmaður um fertugt. Hann hafði eflaust einhvern tíma verið sjómaður, því framhandleggir hans voru skreyttir missmekklegum húðflúrum. Maðurinn var töluvert stór og með nokkuð mikið hár, sem í voru gráir taumar. Hann hafði ekki haft fyrir því að greiða sér í morgun.

-Já, hvað vilt þú, spurði hann. Fjalar var næstum búinn að skella upp úr, því rödd mannsins var ekki í neinum samræmi við líkama hans. Hún var þýð og lá nokkuð hátt uppi. Hann gæti vel sungið sópran, hugsaði Fjalar með sér um leið og hann kynnti sig og bar upp erindi sitt á geðdeildina. Maðurinn hleypti honum inn og benti á að fylgja sér.

Guðbjörg sat inni í einu herbergjanna og horfði út um glugga. Það var ekki mikið að sjá, þokan lá enn eins og mara yfir borginni og virtist ætla að kæfa hana. Hún leit ekki upp þegar Fjalar steig inn til hennar og heilsaði. Hann settist á rúmið.

-Hvernig hefurðu það, Guðbjörg?

Hún leit á hann og yppti öxlum. Lokkur úr dökku hári hennar féll fram fyrir augun, hægt rétti hún upp vinstri hönd og lagði lokkinn á ný aftur fyrir eyra. Hún sneri sér aftur að glugganum.

-Mig langar til að ræða við þig um það sem gerðist þegar þú fórst um borð, ef þú treystir þér til þess. Hver veit nema þú hafir tekið eftir einhverju sem gæti varpað nýju ljósi á þetta mál.

-Það er ekkert að ræða um.

-Nú, af hverju segirðu það?

-Ég man ekki hvað gerðist.

-Manstu ekkert?

-Nei, eiginlega ekkert.

-Veistu af hverju þú fórst um borð?

-Já, Grímur kallaði á mig og vildi að ég kæmi til sín.

-Og þú fórst þá bara um borð? Hvernig komstu framhjá lögreglumanninum sem var á vakt?

-Hann var sofandi.

-En þú hlýtur að muna eitthvað, er það ekki? Eitthvað örlítið?

-Ég man ég gekk upp landganginn og þegar ég sneri mér við og leit aftur fyrir mig, þá sá ég lítinn gulan hund. Hann horfði svo undarlega á mig. Svona eins og hann þekkti mig, - eða eins og hann væri að horfa inn í mig.

Eitt augnablik sá Fjalar eftir því að hafa komið. Hann stóð á fætur og ætlaði að ganga út.

-Hann drap aftur í nótt, er það ekki, spurði Guðbjörg. Hún horfði enn út um gluggann.

-Jú. Hvernig veist þú það?

-Ég bara veit það. Mig dreymdi það.

-Dreymdi þig morðið?

-Já, mig dreymdi það.

-Og hvað? Hver er morðinginn?

-Andinn í skipinu lætur myrða fyrir sig.

Fjalar starði forviða á Guðbjörgu. Andinn lætur myrða fyrir sig, hafði hún sagt en hann trúði vart sínum eigin eyrum. Var hún gengin af göflunum?

-Hvernig þá? Hvernig lætur hann myrða fyrir sig?

-Hann fer inn í fólk. 

Þoka

Kl. 04:20

 

Íbúðin var myrk fyrir utan herbergið sem Njörður notaði sem skrifstofu, þar logaði á lampa og birtan féll mjúklega yfir skrifborðið sem hann sat við og las. Á borðinu stóð tómur kaffibolli og glósurnar hans ásamt Bók hinna dauðu, sem hann hafði fengið lánaða á Háskólabókasafninu. Hann hafði setið við og lesið, reynt að finna fleiri upplýsingar um Anpu, eitthvað sem gæti gagnast lögreglunni. Það voru liðnir sjö tímar síðan Fjalar fór og Njörður hafði varla staðið upp, ekki nema rétt til að hella kaffi í bollann. Hann var orðinn mjög þreyttur en samt gat hann ekki hugsað sér að fara að sofa strax. Hann hallaði sér aftur í stólnum og teygði úr sér. Anpu eða Anubis hafði verið guð hinna dauðu, sá sem kenndi Egyptum að smyrja lík og var verndari múmíanna. Kona Gríms, Védís, hafði talað um að hún hefði séð veru sem var að hálfu úlfur eða hundur og að hálfu maður, með dýrahöfuð og klær. Sú lýsing átti frekar við um guðinn sjálfan en nokkurn venjulegan mann. Anpu var sýndur á mörgum myndum í bókinni og á flestum þeirra með höfuð sjakala, en þetta með klærnar stóðst þó ekki. En hvað var þá hér á ferð? Geðsjúklingur? Varúlfur? Og hvernig tengdist þetta allt saman þessu skipi? Þokan hafði komið um leið og það, morðin hófust eftir að einhverjir höfðu farið um borð. Kannski að þessu hafi verið svipað farið í Frakklandi á sínum tíma? En það hlutu fleiri að hafa farið um borð en þeir sem nú þegar höfðu verið myrtir. Varla voru það bara Ámundi og Leifur sem fóru yfir í skipið úr Þór á laugardaginn var. Þeir voru eflaust líka fleiri úr lögreglunni sem höfðu verið í skipinu. En hvers vegna voru sumir myrtir en aðrir ekki? Voru kannski einhver tengsl á milli þeirra sem hann vissi ekki af? Var kannski eitthvað sem Fjalar var ekki að upplýsa hann um?

Njörður stóð á fætur og gekk að herbergisglugganum. Hann dró frá og starði út í niðdimma þokuna. Hún var ótrúlega þétt og það í janúar og hafði hvorki létt né hreyft í viku. Njörður hafði gengið um stræti Lundúnaborgar að haustlagi og upplifað hvernig þokan kom utan af Norðursjó og lagðist yfir þá fornu borg. En þokan sem huldi borgina við Sundin var í engu lík þeirri ensku. Það var sem borgin hefði verið numin brott af landinu í Norður-Atlantshafinu og skellt einhvers staðar niður til geymslu, svona eins og til málamynda, rétt á meðan beðið er eftir nýjum stað, svona hvorki né. En hvað með hann sjálfan? Hvar var hann þá staddur? Að reyna setja saman ólík brot í undarlegu púsli þar sem honum voru aðeins fengin örfá stykki af heildarmyndinni. Á meðan sinnti hann hvorki starfi né sjálfum sér, svaf lítið og át minna. Í glugganum sá hann andlit sitt speglast, svart hárið ógreitt og augun líflaus og dimm, eins og uppvakningur sem þráir ekkert frekar en frið grafarinnar. Var hann kannski í sömu sporum og slík vera? Var borgin kannski líka í þeim? Hvorki lífs né liðin, milli svefns og vöku og vissi hvorki í þennan heim né annan. Eins og nokkurs konar vökudraumur, hvorki raunverulegur né alvöru draumur, eins konar ódraumur, hvorki heitur né kaldur.

Njörður sneri sér frá glugganum og skaust fram í eldhús til að fylla aftur í bollann. Síðan settist hann aftur við skrifborðið og las áfram í bókinni. En hann átti erfitt með að einbeita sér að lestrinum, klukkan var tekin að síga í fjögur og það var töluvert liðið síðan hann hafði sofnað. Hann hallaði sér aftur í stólnum og lygndi aftur augum. Njörður fann hvernig þungur svefnhöfgi kom yfir sig og hann geispaði. Skyndilega var þó eins og hann yrði einhvers var. Augun glenntust upp og um stund sat hann grafkyrr.

-Hvað sagði Fjalar aftur að skipið héti, spurði hann sjálfan sig. Njörður fletti hratt í gegnum glósurnar sínar uns hann fann nafnið. Der Sturmmädchen, talið hafa sokkið árið 1922 undan ströndum Portúgals. Skip í eigu þýska ríkisins og í siglingu fyrir Ägyptisches Museum þegar það hvarf. Hann tók upp gömlu ljósmyndina sem hafði fundist í skipinu.

-Þú ert dr. Berger, sagði hann sigrihrósandi við myndina. Njörður tók aftur fram stækkunarglerið og skoðaði vel annan mannanna, þann er augljóslega var ekki Egypti. Þrátt fyrir að myndin væri komin til ára sinna fór það ekkert á milli mála. Þetta var dr. Berger. Skyndilega kom á andlit hans undarlegur svipur.

-Það hlýtur þá að vera satt. Sagan hlýtur að vera sönn.

Þoka

28. janúar

 

Kl. 07:45

 

Borgarspítalinn var eins og miðaldakastali, umvafinn mistri og þögn. Fjalar ók inn að aðalinngangnum. Hann fann hvernig kaldur sviti spratt fram á bakinu og hversu tak hans á stýrinu þéttist. Innan nokkurra augnablika hafði hann lagt lögreglubifreiðinni og drepið á henni. Um leið og hann steig út fann hann hvernig sér sortnaði fyrir augum og Fjalar varð að styðja sig við bílhurðina. Var hann virkilega orðinn svona þreyttur? Hann fann hvernig æðarnar í höfði voru við það að springa, fyrir eyrum hans suðaði og hann óskaði þess að fá að sofna, bara örskamma stund og vakna án þess að þessi skelfilegi höfuðverkur gerði vart við sig.

Svefninn hafði látið á sér standa í nótt, eirðarlaus vafraði Fjalar um íbúð sína og reyndi að koma einhverri stjórn á hugrenningar sínar. En hvernig sem hann reyndi þá gat hann það ekki, hugsanirnar þutu um höfuð hans eins og gulnuð laufblöð í fyrstu haustlægðinni. Auk þess var í honum einhver hrollur, einhver ókyrrð, eins og hjá manni sem bíður sinnar hinstu stundar og veit að hann á von á henni í bráð. Á meðan þutu brotakenndar hugsanir um höfuð hans og héldu fyrir honum vöku. Honum hafði tekist að dotta smá dúr, varla meira en klukkustund. Hann vaknaði hins vegar í sófanum fullklæddur, eins og hann hefði hreinlega búist við símtalinu í svefni og gert sig kláran, svo hann gæti lagt strax af stað. En Fjalar hafði ekki sofið mikið undanfarið, ásýnd líkanna ásótti hann, hvernig sem hann reyndi gat hann með engu móti hrist þær af sér. Hvernig gat hann komið í veg fyrir þessi morð? Hvernig gat hann komið í veg fyrir að hann yrði næstur?

Kenningar Njarðar veittu honum litla sem enga von. Þær voru álíka trúverðugar og hver önnur barnasaga. Voru tengsl á milli verunnar og þessa egypska guðs, Anpu? Voru veran og guðinn eitt og hið sama? Fjalar gat ekki með neinu móti séð hvernig það mátti vera, þrátt fyrir rökstuðning Njarðar þá gat hann ekki skilið hvernig þetta tvennt gat staðist. Ætli Njörður sé ekki líka genginn af göflunum, eins og Guðbjörg? En kannski var sökin hans, hvers vegna hafði hann verið að blanda þessu fólki í rannsóknina? Var ekki blóð Gríms á höndum hans, því það hafði jú verið Fjalar sem boðaði hann í skipið? 

Það kom Fjalari ekki á óvart þegar síminn hringdi. Hann var heldur ekki undrandi á að heyra hvað hafði gerst. Nú var hann kominn á spítalann og þurfti Fjalar enn og aftur að horfast í augu við að einhver sem hann hafði boðað í skipið hafði verið myrtur. Hann gekk að tröppunum, í hvert skipti sem hann steig niður fannst honum sem fætur hans sykkju ofan í jörðina. Óraunveruleikatilfinning helltist yfir hann, honum fannst sem hann væri staddur á milli vídda, á landamærum þess raunverulega og hins skáldaða. Við dyrnar stóð lögreglumaður og opnaði fyrir honum, þeir kinkuðu kolli hvor til annars án þess að segja orð. Hann gekk beint inn að deild A2, aldrei þessu vant stóðu dyrnar inn á geðdeildina opnar og hvítklæddar hjúkrunarkonur voru í óða önn að flytja forviða sjúklinga á brott. Fjalar staldraði við þegar hann var kominn inn fyrir dyrastafinn og horfði inn myrkvaðan ganginn. Innan úr honum barst Fjalari endurómur radda.

-Guð minn góður, Guð minn góður, Guð minn góður ... , endurtók í sífellu móðursýkisleg kvenmannsrödd.

-Svona nú, Sigríður, reyndu að anda djúpt að þér og slaka svolítið á, svaraði önnur kona.

Hann gekk inn ganginn. Í litlu herbergi sat feitlagin kona og reri fram í gráðið. Hún hélt á kaffibolla báðum höndum en hafði ekki drukkið mikið úr honum. Augnaráð hennar var starandi og augun þrútin. Við hlið hennar var ung, ljóshærð kona. Hún var með teppi og reyndi að breiða það yfir axlir hennar. Við dyrnar inn í herbergið stóð lögregluþjónn, hann gaut augum á Fjalar þegar hann nálgaðist en sagði ekkert. Fjalar hélt áfram inn ganginn, alveg að innstu herbergjunum. Hann lokaði augum og dró andann nokkrum sinnum djúpt. Vissi hann ekki hvað beið hans? Hafði hann ekki séð þetta áður? Hvers vegna var þetta svona erfitt nú? Hann opnaði augun og steig inn í herbergið þar sem Páli hafði verið komið fyrir eftir áfallið.

Skömmu síðar gekk hann aftur fram. Ósjálfrátt leit hann niður fyrir sig og tók eftir litlum bletti á svörtum skónum. Fjalar dró upp bláan vasaklút, beygði sig niður og þurrkaði óhreinindin af. Hann starði á skóna sína, eins og hann vildi tryggja að ekki væri fleiri rauðir blettir. Hann var enn að skoða skóna þegar eldri maður í hvítum slopp kom fram úr herberginu. Fjalar leit á hann, maðurinn var gráhærður og augu hans drógust niður undan þungum kinnum. Áður en maðurinn náði að segja nokkuð spurði Fjalar lágt:

-Hjartað, sástu hvort hjartað var enn á sínum stað?

-Nei, ég tók ekki eftir því.

Eftir stutta þögn bætti læknirinn við:

-Hvað … hver gæti hafa … hvað hefur rifið sig í gegnum brjósthol hans? Hver gerir …

Fjalar sneri sér undan og gekk á brott. Hann staldraði augnablik hjá lögreglumanninum sem stóð yfir hjúkrunarkonunum og sagði honum að ganga frá öllu. Síðan flýtti hann sér út og hljóp út að bílnum. Þegar Fjalar kom að honum rak hann í rogastans. Litli guli hundurinn sat við bílstjóradyrnar og horfði á Fjalar. Hann fann hvernig allir vöðvar í líkamanum stirðnuðu og hann þorði sig hvergi að hræra. Hundurinn stóð á fætur og gekk hægt að honum. Fjalar skaut augum að spítalanum. Tveir lögreglumenn stóðu við innganginn en hann gat ekki kallað til þeirra, hann gat ekki komið upp orði. Hundurinn þefaði af skóm Fjalars og sleikti þá. Þá leit hann upp og starði í augu Fjalars. Síðan sneri hundurinn sér við og tók á stökk út í þokuna.

Þoka

Kl. 21:40

 

Þegar Fjalar var farinn hvarf Njörður aftur inn á skrifstofuna sína. Hann tók fram stækkunargler og leit á myndina sem Fjalar hafði látið hann hafa. Einhverra hluta vegna hafði hann gleymt að sýna Nirði myndina þrátt fyrir að hafa haft hana undir höndum síðast þegar þeir hittust. Myndin, sem hafði fundist um borð í skipinu, var af tveimur mönnum við einhvers konar steinhellu inni í helli. En Fjalar hafði komist að fleiru, honum hafði tekist að finna út hvað skipið hét: Der Sturmmädchen. Samkvæmt upplýsingum þýska sendiráðsins hafði það verið í eigu þýska ríkisins og notað einna helst af Ägyptisches Museum í Berlín. Það hvarf undan ströndum Portúgals árið 1922 á leið sinni frá Kaíró og talið var að það hefði sokkið. Það fannst 30 árum síðar við Frakkland og skömmu síðar hafði hrina morða farið af stað og henni linnti víst ekki fyrr en búið var að binda endi á líf morðingjans og skipinu hafði verið sökkt. En hvernig stóð á því að skipið birtist skyndilega á Faxaflóa hátt í þrjátíu árum eftir að franska strandgæslan sprengdi gat á skrokk þess og horfði á djúpið gleypa það?

Njörður sneri sér aftur að myndinni. Hún var gömul en óvenjulega vel farin. Ef hann vissi ekki betur mætti halda að hún hefði ekki verið tekin fyrir meira en viku, í mesta lagi tíu dögum, þetta þótti honum enn undarlegra í ljósi þess að hún hafði legið um borð í skipi sem vindur og saltur sjór átti nokkuð greiða leið um. Mennirnir á myndinni voru af ólíkum uppruna, annar var dökkur og með svart hár, klæddur í hvítan kufl og með einhvers konar túrban á höfðinu. Hinn var eflaust evrópskur, með ljóst hár og kringlótt hornspangargleraugu, klæddur í stuttbuxur og hvíta skyrtu. Njörður skellti næstum upp úr, ef hann hefði verið beðinn um að ímynda sér fornleifafræðing í Egyptalandi á millistríðsárunum hefði mynd mjög svipuð þessum manni komið upp í huga hans.

Þegar hann beindi athygli sinni að steinhellunni kom nokkuð furðulegt í ljós. Á henni voru áletranir. Og þó ekki beint áletranir, heldur voru á henni alls kyns merki sem áttu lítt skylt við híróglífur. Hann rýndi í gegnum stækkunarglerið og reyndi að finna einhverja merkingu með öllu þessu. Fyrir miðri steinhellunni var eitt merki hinum stærra og það innihélt myndletursrúnir hinnar fornu þjóðar. Hann rissaði það upp.

 

 

Hann teygði sig í bók Faulkners og tók að þýða hvað rúnirnar þýddu. Sú efsta var mynd af manni með veldissprota og hann var ekki lengi að komast að því hún stóð fyrir faraó. Hann fór vinstra megin niður hringinn og þýddi hverja rún fyrir sig uns hann hafði fundið út fyrir hvað þær stóðu. Njörður raðaði saman orðunum uns þau mynduðu merkingabæra setningu.

 

Faraó nauðugur bundinn til eilífs lífs.

 

Njörður leit upp úr bókinni. Ætli þetta hafi verið gröf einhvers konungs sem hafði fundist? Á þessum tíma voru enn að finnast grafhýsi í Dal konunguna, jafnvel víðar. Ætli steinhellan séu þá dyr ofan í grafhýsi? Varla var þetta veggur á musteri, allavega ekki hluti af broddsúlu, til þess var steinhellan of breið. Hvað skyldi pentagramið merkja? Vissulega var það algengt í til forna að nota pentagröm í galdra, jafnvel var það enn talið hafa mikil varnaráhrif. Mörg leynifélög höfðu stjörnu eða pentagram í merkjum sínum, jafnvel Konstantín I keisari notaði það í innsigli sínu. Í gegnum tíðina hafði það hlotið hin ýmsu nöfn, drýslakross, endalausi hnúturinn, nornafótur og djöflastjarna. Elstu heimildir sem til voru um notkun þess voru frá Mesópótamíu, frá um 3500 f. kr. Þrátt fyrir að á undanförnum áratugum hafi það einkum verið tengt hinu illa þá notuðu kristnir menn þetta merki einnig á sínum tíma og tengdu það fimm sárum Krists. Mjög margir höfðu tengt merkið manninum, enda líkist það mjög manni með fætur í sundur og arminn útbreiddan, í bók Tycho Brahes Calendarium Naturale Magicum Perpetuum var mynd af líkama manns inni í fimm arma stjörnu. Nornir nútímans notuðu merkið og var það þekkt innan hópa Wicca galdramanna. Nirði minnti, að það væri notað til að sýna fram á mismunandi stöðu einstaklinga innan hvers Wicca-hóps fyrir sig. Keltar trúðu því að það væri merki Morrigan, drottingar undirheimanna. Fyrir nokkrum árum var pentagramið óhjákvæmilega tengt Satan, þegar Anton Sandor Lavey gerði það að sínu, sneri því á haus og kom fyrir höfði Baphomet inni því. Einhvers staðar hafði hann heyrt talað um að Lavey hafi í raun fengið merkið frá Eliphas Levi Sahed, sem var dulnefni kaþólsk prests að nafni Alphonse Louis Constant og var uppi löngu fyrir tíð Lavey. En hvernig tengdist þetta tákn Egyptum? Og hver var merking þess á steinhellunni á gömlu myndinni?

Hann fletti í fljótheitum í gegnum bók Faulkners á nýjan leik en sá ekkert í henni um pentagramið. Njörður horfði yfir bókahilluna og tók fram tvær bækur, annars vegar um tákn og merkingu þeirra, hins vegar um galdra. Klukkan var langt gengin í miðnætti þegar hann leit upp aftur. Bókin um galdra hafði komið að litlu gagni, en hin hafði að geyma ýmsar ágætar upplýsingar. En að lokum hafði Njörður ákveðið að fletta á ný í gegnum bókina um híróglífur, hann hafði komist að því að fimm arma stjarna innan í hring var í raun myndtákn hjá Forn-Egyptum. Samkvæmt táknfræðibókinni merkti það stjörnu en samt passaði það engan veginn inn í þá merkingu sem hann hafði þegar fengið út úr merkinu. Hann blaðaði í gegnum bókina og staldraði um stund við táknið, upplýsingarnar voru þær sömu og fræðimaðurinn hafði nú þegar fundið. Njörður andvarpaði og ýtti frá sér opinni bókinni. Hvað nú? Var þetta enn eitt öngstrætið? Þurfti hann að enn og aftur að þræða sig í gegnum aðra gátu í leit að merkingu eða tilgangi þessara morða? Kannski var enginn tilgangur, engin merking heldur geðsjúklingur sem hafði tekist að slá ryki í augu lögreglunnar. Eina vandamálið var þá frásögn Védísar, eiginkonu Gríms.

-Æ, þetta er nú meira helvítið, sagði hann við sjálfan sig og stóð á fætur. Hann dró gluggatjöldin frá og starði út í kolsvart þokumyrkrið. Hvernig stóð á þessu eiginlega? Einhvern veginn var þetta allt saman svo óraunverulegt. Mannlaust skip finnst og um leið kemur undarleg þoka yfir borgina, þoka sem virðist ekkert á förum og ef eitthvað var, þá var hún frekar þykkari í dag en í gær. Líkin hrönnuðust upp og ekki var laust við að Nirði fyndist hann vera staddur í einhverjum undarlegum draumi, einhvers staðar á milli svefns og vöku, - eða milli lífs og dauða.

Hann sneri sér aftur að skrifborðinu og teygði sig í bókina sem hann hafði verið að leita í. Svarið hlyti að vera þar að finna, öll hin táknin voru augljóslega híróglífur. Hann fletti áfram og staldraði við.

-Augnablik, sagði hann og hallaði sér fram. Á miðri blaðsíðunni var fimm arma stjarna og við hlið hennar útskýring. Þar kom fram að táknið stæði fyrir ríki hinna dauðu.

-Ríki hinna dauðu, sagði Njörður hugsi. Það féll mun betur við setninguna sem hann hafði þegar þýtt. En hvers vegna hringurinn í kringum stjörnuna? Ætli það sé einhvers konar varnargarður eða verndarbaugur? Skyndilega var sem það rynni upp fyrir Nirði ljós.   

 

Faraó nauðugur bundinn til eilífs lífs og varnað inngöngu í ríki hinna dauðu.

 

Ætli þetta sé rétt þýðing, hugsaði Njörður með sér. Skyldi vera einhver faraó sem ekki hafi verið grafinn eftir siðum og venjum, heldur ætlað að lifa að eilífu? Hvers vegna ætli Forn-Egyptar hafi búið svo um hnútana? Þjóð sem trúði ákaflega sterkt á framhaldslífið, hví vildi einhver ekki að þessi faraó héldi áfram inn í sal dómsins, þar sem hjarta hans yrði vegið á móti fjöður sannleikans?

Þoka

Kl.19:20

 

Klukkan var langt gengin í átta þegar Fjalar þrýsti á svartan takka inni í grárri blokk í vesturbænum. Hann hafði leitað af Nirði út um allt, hringt heim til hans nokkrum sinnum í dag og reynt að ná í hann í vinnunni. En allt kom fyrir ekki, ekkert svar og enginn virtist vita hvar hann var niðurkominn. Fjalar hafði ákveðið að koma við heima hjá honum á leiðinni heim til sín, en var ekkert allt of bjartsýnn á hann væri þar. Það voru ekki liðnar nema um tuttugu mínútur síðan hann hringdi þangað síðast.

Skyndilega var svarað og Fjalar kynnti sig. Innan tíðar var hann kominn upp í íbúð Njarðar.

-Hvar hefur þú haldið þig í dag, spurði Fjalar.

-Ég hef verið á bókasafninu.

-Og? Hefurðu komist að einhverju nýju?

-Já, það hef ég.

Fjalar starði á Njörð, sem virtist hafa gaman af því að draga þetta á langinn.

-Nú, já? Einhverju gagnlegu kannski, spurði hann.

-Viltu ekki fá þér sæti, svaraði Njörður og benti Fjalari á stofusófann.

-Ég ætla að sækja glósurnar mínar, bætti hann síðan við áður en hann hvarf inn á skrifstofu.

Fjalar settist niður. Íbúð Njarðar var einföld, litmjúk og búin fáum húsgögnum. Það var fínt og hreint inni hjá honum, allt í röð og reglu. Á veggjunum voru ódýrar eftirprentanir af málverkum sem hann kannaðist við en Fjalar hafði aldrei lagt það á sig að læra nöfnin á þeim. Einna helst mundi hann nöfn á bókum og að sjálfsögðu lögum. Það minnti Fjalar enn og aftur á að hann hafði ekki komist á síðustu kóræfingu. Hann horfði í kringum sig, húsgögnin voru vel flest í dekkri kantinum, stofuborðið virtist nokkuð vandað, brúnn viður og í miðju þess voru lagðar gular leirflísar skreyttar með brúnum blómum. Sófasettið var karrílitað og flauelklætt. Í glerskáp stóðu hvítar og gráar styttur af börnum auk þriggja hljómplatna sem stóðu einmanalegar í neðstu hillunni og nokkurra bóka. Hann stóð á fætur og gekk að hillunni, ósjálfrátt leituðu augu hans að bókunum. Hann las nöfn þeirra af kilunum. Hann kannaðist ekki við neina þeirra. Hann tók eina þeirra úr hillunni og fletti í gegnum hana, hún virtist honum fjalla um galdra.

-Þessi bók er hluti af ritsafni Aleister Crowley, sem var leiðtogi Ordi Templi Orientis. Seinna meir gaf hann út The Book of the Law, sem innihélt meðal annars útgáfu hans af Thelema reglunum.

Fjalar leit undrandi á Njörð, sem teygði sig í svarta bók í hillunni.

-Ef þú hefur áhuga á göldrum þá er þessi alveg ágæt, hún kom út í fyrra.

Fjalar tók við bókinni og leit á hana. Framan á henni var fimm hyrnd stjarna og á forsíðunni stóð Magickal formulary spellbook I. Bókin var eftir Herman Slater.

-Ert þú á kafi í þessu? Kukli og svoleiðis? spurði Fjalar Njörð.

-Ja, þetta hefur verið áhugamál mitt í mörg ár, svaraði hann. Fjalar rétti honum bókina, sem Njörður lét síðan aftur upp í hillu ásamt bók Crowleys. Fjalar settist aftur í sófann. Njörður dró hægindastól nær stofuborðinu, settist og breiddi úr glósunum sínum fyrir framan sig.

-Eftir ég var búinn að þýða rúnirnar þurfti ég bara að komast að því hvaða tungumál sá sem skrifaði þær notaði. Ég svaf varla dúr og reyndi að komast til botns í því en sama hve ég reyndi þá virtust öll sund mér lokuð. Nú, svo ég ákvað að skreppa upp í skóla og á leið minni þangað sá ég hund. Hann var svolítið líkur hundum sem eru á svo mörgum forn-egypskum myndum. Þá sá ég að mér hafði sést yfir tungumál þeirra. Ég sneri við og flýtti mér aftur hingað. Og þá lét svarið ekki á sér standa. Tep-tu-F þýðir: Hann sem á hæð sinni stendur. Ég vissi ekkert hvað þetta þýddi en ákvað að drífa mig upp á bókasafn Háskólans, því þar er að finna mun fleiri bækur um Egyptaland en ég á hér heima. Ég er búinn að sitja þar í allan dag og lesa en það var ekki fyrr en fyrir rétt um klukkutíma að ég skildi loks hvað þetta þýðir. Þessi setning vísar til guðsins Anpu, það er einmitt hann stendur á hæð og horfir yfir ríki hinna dauðu. Sem leiðir okkur að húðflúrinu. Merkið var í raun ekki neitt sérstakt merki, heldur tvær híróglífur. Egyptar gátu skrifað niður og upp og frá hægri til vinstri og öfugt. Það fór í raun eftir því hvernig leturtáknin sneru. Nú, þessi tákn stóðu fyrir N og P!

Fjalar horfði á Njörð og var ekki viss um hvort hann ætti að segja eitthvað. Njörður horfði á hann sigrihrósandi, er að því virtist.

-N og P? Hvað segir það mér, spurði Fjalar.

-Anpu!

-Guðinn sem þú varst að tala um?

-Já.

-En hvernig tengist þetta morðunum?

Njörður sagði ekki neitt í fyrstu en yppti síðan öxlum.

-Ég er ekki alveg viss. En mér þætti gaman að fá að sjá höfuðið. Ég hef á tilfinningunni að þar leynist hluti svarsins.

-Það er ekki hægt. Eins og þú veist þá var það sent út til rannsóknar.

Njörður andvarpaði og byrjaði að tína saman glósur sínar. Hann staldraði við eitt blaðanna.

-Manstu hvernig kona Gríms lýsti morðingjanum, spurði hann annars hugar.

-Svona nokkurn veginn. Af hverju spyrðu?

-Hvernig var lýsingin?

-Hálfur maður, hálfur úlfur. Með beittar klær og úlfahöfuð.

-Eða höfuð sjakala!

Njörður leit upp frá glósunum. Það kom undarlegur svipur yfir andlit hans.

-En þetta var ekki eina ástæðan fyrir því ég er búinn að reyna ná í þig í allan dag.

-Nú?

-Ég hef loksins fengið upplýsingar um skipið. Þýskararnir svöruðu okkur í morgun.

-Þýskararnir?

-Já, var ég ekki búinn að segja þér frá því? Þeir á tæknideildinni komust að því að vélin í skipinu var þýsk og við sendum fyrirspurn til vestur-þýska sendiráðsins.

-Og hvað sögðu þeir?

Innan tíðar hafði Fjalar greint Nirði frá sögu skipsins. Þeir ræddu saman um stund uns Fjalar stóð á fætur og bjó sig að halda á brott. Þegar hann stóð í dyragættinni sneri hann sér að Nirði og sagði:

-Hvaða ljóð er það sem byrjar: Vei, vei? Ég var að reyna muna það í dag, en kom því ekki fyrir mig. Manstu hvaða ljóð það er og kannski eftir hvern það er?

-Vei, vei, yfir hinni föllnu borg?

-Já, einmitt það ljóð.

-Það heitir Sorg og er eftir Jóhann Sigurjónsson.

Fjalar kinkaði kolli.

-Þakka þér fyrir, sagði hann síðan og kvaddi Njörð.

Þoka

Kl. 16:40

 

Njörður lagði bókina frá sér og geispaði. Lítill svefn og næringarskortur sáu til þess að hann hélt varla augunum opnum. Hann var rétt hálfnaður að blaða í gegnum Bók hinna dauðu, hann var svo sem ekki að lesa hvern kafla af mikilli dýpt heldur skimaði yfir hverja síðu í leit að svörum. Þetta var mikið verk og langsótt, enda hátt á annað hundrað kaflar, eða öllu heldur galdrar. Samkvæmt siðum Forn-Egypta átti hinn látni að hafa með sér hjartað yfir í sal dómsins, þar sem það var vegið á móti fjöður sannleikans. Reyndist hjartað léttara fékk sá hinn sami að halda áfram inn í undirheimana, annars var honum kastað eða fórnað í gin djöfla. Njörður stóð á fætur og teygði úr sér, tók kaffibrúsann og gekk út af bókasafninu. Það yrði gott að geta farið heim að sofa þegar þessu yrði lokið. Hann fór fram í anddyri og steig út fyrir bygginguna. Njörður settist í efstu tröppurnar fyrir framan Háskólann og horfði út yfir túnið, þangað sem styttan af Sæmundi fróða og Kölska að slást stóð. Eftir að hafa hellt í lokbolla kaffibrúsans veiddi hann sígarettupakka upp úr jakkavasanum. Hann kveikti sér í einni og saug að sér.

Þokan smaug á milli húsanna og þó Njörður gæti séð styttuna nokkrum metrum fyrir framan sig, sá hann ekki yfir að Norræna húsinu, sem stóð einmanalegt í miðri mýrinni við hlið flugvallarins. Hann hafði oft velt því fyrir sér hvers vegna þessu húsi hafi verið valin þessi sérstaki staður. Hinum megin við íþróttahúsið stóð Árnagarður og þar inni hvíldu djásnin, handritin góðu. Reyndar var enn töluverður fjöldi íslenskra handrita í Danmörku og Svíþjóð, einna verst þótti honum að vita til þess að öll bestu galdrahandritin voru þar en ekki hér. Hann hafði ósjaldan heimsótt mörg mismunandi söfn í leit að rúnagöldrum, oftar en ekki árangurslaust því sumpart voru mörg þessi handrit eftirgerðir eldri handrita og mörg innihéldu því sömu eða svipaða galdra.

Njörður kláraði sígarettuna og skvetti dreggjunum úr bollanum. Þegar hann hafði gengið frá brúsanum stóð hann á fætur og hélt aftur inn á bókasafnið. Hann teygði sig í annan stól og kom sér vel fyrir, lét fæturna hvíla á öðrum stólnum og hallaði sér aftur í sætinu. Njörður átti von á því að þurfa eyða lunganum úr deginum þarna inni, þrátt fyrir syfju og svengd, en hann hungraði frekar eftir svörum en mat.

Eftir um þriggja tíma lestur fann Njörður að augnlokin voru farin að þyngjast. Hann nuddaði augun og renndi aftur yfir blaðsíðuna sem hann hafði verið að lesa.

-Bíddu nú við, sagði hann stundarhátt við sjálfan sig. Á miðri síðunni stóð orðið Anpu. Hann leit á glósurnar sínar, tók upp penna og krotaði í þær.   

 

A E I O U

N

P

A E I O U

 

-Þetta gengur upp.

Hann las aftur yfir setninguna þar sem hann hafði fundið orðið. Njörður skrifaði hjá sér um leið íslenska þýðingu.

 

Ég hefi þvegið hendur mínar í sama vatni og guðinn Anpu þvoði sér er hann hafði framkvæmt skyldur sínar, smurt og bundið um hinn látna.

 

Anpu, sá sem hafði umsjón með smurningu og bindingu hins látna. Hann teygði sig í aðra fræðibók, sem fjallaði um guði og trúarbrögð Forn-Egypta. Hann var ekki lengi að fletta upp nafni guðsins. Njörður las í gegnum kaflann og punktaði hjá sér nokkur atriði. Anpu hafði verið guð hinna dauðu hjá Forn-Egyptum, hann leiddi þá látnu í gegnum sal dómsins. En samkvæmt bókinni stóð hann einnig vörð yfir undirheimunum, enda var ítrekað heitið á hann í bókinni. Tilbeiðsla á honum var ævaforn og höfðu egypskir fræðimenn rakið sögur allt til upphafs ríkidæmis Forn-Egypta af dýrkun á Anpu af einhverju tagi. Hunddýrið sjakali var guðinum nátengt, til að byrja með hefur Anpu eflaust verið einhvers konar sjakalaguð en dauðraríki færst undir stjórn hans, kannski sökum þess hversu sjakalar voru algengir í kringum grafhýsi og grafreiti. En Grikkir til forna áttu annað nafn yfir hann og kölluðu Anubis, Njörður þekkti guðinn undir því nafni.

Hann hallaði sér aftur. Hann hafði oft heyrt um Anubis. Samkvæmt því sem hann hafði lesið þá var Anpu guð sem hafði svipuðu hlutverki að gegna og hin gríska Hekate, gyðja hinna myrku afla undirheimanna. Hann var eftirlitsmaður látins fólks og gætti þeirra í ríki sínu. En hvernig tengdist hann þessum málum? Hvers vegna var verið að ákalla hann í þessum morðum?

Hann lagði frá sér bókina um guðina og hélt áfram að lesa í Bók hinna dauðu. Kannski var svarið við seinni gátunni einnig að finna í henni.

Þoka

Kl.14:20

 

Þokan virtist þynnri í kringum Kristskirkju. Klukkurnar voru hættar að hringja en kirkjan var uppljómuð. Fjalar staldraði við eitt augnablik áður en hann gekk inn fyrir og virti fyrir sér bygginguna. Hann hafði ótal sinnum ekið framhjá henni án þess að gefa henni nokkurn gaum. Dökk kirkjan var í gotneskum stíl, gluggarnir langir og mjóir. Turninn reis kuldalegur upp í mistrið og það hefði ekki komið Fjalari á óvart ef hann hefði séð nokkrar grimmilegar ufsagrýlur kíkja út yfir þakskeggið. Einhverra hluta vegna virtust sumar kirkjur byggðar með þeim formerkjum að vekja upp ótta eða hræðslu meðal þeirra sem á þær horfðu. Eflaust var á því einföld skýring, eins og þær væru gerðar með þessum hætti til að halda djöflum frá, en Fjalar var ekki trúaður á þess háttar. Til þess var hann of jarðbundinn og hafði orðið fulloft vitni að því hversu vond og illgjörn mannskepnan gat verið. Nei, hann var viss um það væri ekki til Guð. Hann tók hvítan lögregluhattinn niður og steig inn fyrir.

Meðfram öllum bekkjum var búið að tendra á hvítum kertum og sátu nokkrar nunnur í fremstu sætisröðinni. Við altarið stóð aldraður maður ber að ofan, hann var engu að síður klæddur hempu en hafði flett efri hluta hennar yfir þann neðri. Á bringu hans voru fjölmörg sár og láku rauðir taumar úr þeim. Fjalar sá að nokkur sáranna voru í krossmynd, en önnur voru svo blóðug og djúp að erfitt var að greina lögun þeirra. Presturinn stóð og las upp úr þykkri, gullsleginni bók en Fjalar skildi ekki hvað hann var að segja. Hann benti lögreglumönnunum tveimur sem höfðu komið með honum að bíða. Sjálfur gekk hann hægt þangað sem nunnurnar sátu og fékk sér sæti. Ein þeirra leit til Fjalars, andlit hennar var þrútið og augun grátbólgin. Hann reyndi að hughreysta hana með blíðu brosi.

-Komdu sæl, voruð það þið sem hringduð á lögregluna, hvíslaði hann. Hún hristi höfuðið neitandi og bar hvítan klút upp að öðru auganu.

-Þær inni gera það, svaraði nunnan. Fjalar átti erfitt með að koma fyrir sig þykkum hreimnum. Áður en hann náði að spyrja aftur bar nunnan vísifingur upp að vörum sínum og benti síðan á prestinn. Fjalar kinkaði kolli og hallaði sér aftur í sætinu. Hann leit í kringum sig, þessi kirkja var ólík öllum öðrum kirkjum sem hann hafði komið inn í. Hún var hlaðin skrautmunum og myndum af Jesú, Maríu og öllum hinum dýrðlingunum sem hann kunni ekki að nefna. Þessi kirkja var mun líkari þeim sem hann hafði séð myndir af og hafði verið sagt að stæðu við Miðjarðarhafið. Kaþólski söfnuðurinn í Reykjavík var nokkuð stór miðað við aðra sértrúarsöfnuði og í honum var meðal annars Halldór Laxness, uppáhaldsrithöfundur Fjalars. Reyndar hafði nóbelsskáldið ekki náð að heilla hann með nýjustu bókum sínum, eins og hann gerði hér í eina tíð þegar Fjalar var ungur, sér í lagi eftir að hann skrifaði Kristnihaldsómyndina. Hann hrökk upp úr þessum hugleiðingum sínum um bókmenntir þegar nunnan við hlið hans sló létt á öxl hans og benti honum á að standa upp og fylgja sér. Síðan gekk hún sem leið lá fram í anddyri og hann elti. Á meðan þau gengu fram uppgötvaði Fjalar að presturinn var að lesa aftur upp sömu rullu og hann hafði heyrt er hann kom fyrst inn. Hann áminnti sjálfan sig að spyrja nunnuna út í þetta. Þegar þau voru komin út sneri hún sér að honum og sagði:

-Faðir Michael vera eitthvað veikur. Ég skilja ekki, hann vakna í morgun með svona sár og vilja ekki við gera neitt.

-Bíddu, vaknaði hann svona, spurði Fjalar. Með látbragði sýndi hann öðrum lögreglumannanna að hann ætti að skrifa niður frásögn konunnar. Sá flýtti sér að veiða upp litla svarta skrifblokk og penna.

-Já, og hann tala um vondur draumur. Lúsifer vera heimsækja hann í draumur.

-Vaknaði hann þá með þessi sár? Veistu hvort nokkur hafi veitt honum þau?

-Nei, hann bara vakna með þau.

-Hvers vegna var hann að hringja kirkjuklukkunum?

-Ég sjá hann bara hringja. Faðir Michael vilja ekki segja okkur, við bara sitja og hlusta á … revelation.

-Opinberunina, sagði annar lögregluþjónanna. Fjalar leit af konunni á manninn og setti í brýnnar.

-Er það sem hann er að lesa aftur og aftur þarna inni?

-Já, hann lesa um Babýlon.

-Og hvað er hann að segja um Babýlon?

-Ég sækja Biblíu, sagði hún og flýtti sér inn. Fjalar horfði á eftir henni. Ekki leið á löngu þar til hún kom aftur út og hélt á lítilli svarti bók. Hún fletti hratt og fimlega í gegnum hana, þar til hún kom að 18. kafla í Opinberunarbókinni. Fjalar tók við bókinni úr höndum nunnunnar og las.

-...fallin er Babýlon hin mikla og orðin að djöfla heimkynni og fangelsi alls konar óhreinna anda og fangelsi alls konar óhreinna og viðbjóðslegra fugla.

Lögreglumennirnir litu hvor á annan.

-...Vei, vei, borgin mikla, Babýlon, borgin volduga, á einni stundu kom dómur þinn.

Fjalar leit upp og horfði framan í nunnuna.

-Er hann að lesa þetta upp?

-Já, hann lesa allur kafli aftur og aftur.

-Ég sá að það lak enn úr sárum hans, þarf ekki að láta líta á þetta?

-Já, en hann vilja það ekki. Bara vilja standa í kirkju og lesa úr Biblía.

Fjalar sneri sér að lögreglumönnunum og sagði:

-Farið inn og náið í prestinn. Færið hann síðan upp á bráðamóttöku og látið líta á hann. Þú ert kannski til í að hjálpa þeim, spurði hann nunnuna, sem kinkaði kolli. Þegar þau voru öll farin inn hélt Fjalar áfram að lesa.

-Vei, vei, borgin mikla, sem allir þeir, er skip eiga á sjónum, auðguðust vegna auðæfa hennar. Á einni stundu var hún í eyði lögð.

Fjalar horfði á opna bókina í höndum sér.

-Er ekki eitthvað ljóð sem byrjar á svipaðan hátt, spurði hann sjálfan sig.

Þoka

Kl. 13:15

 

Njörður stóð upp frá skrifborðinu. Hann sem á hæð sinni stendur. Hvað þýddi þetta? Þetta hlaut að tengjast Forn-Egyptum á einhvern hátt, en á hvaða hátt og hvernig hann gat komist að því. Eftir því sem hann best vissi var enginn af sagnfræðingunum upp í Háskóla vel menntaður í egypskum fræðum. En einhvers staðar er svarið að finna, þannig er það alltaf, sannfærði fræðimaðurinn sjálfan sig um. Hann gekk að bókaskápnum sínum, sem náði frá gólfi og upp í loft, horna á milli í herberginu. Njörður hafði safnað bókum svo lengi sem hann mundi eftir sér, faðir hans hafði verið mikill bókaunnandi og fékk Njörður safn Torfa að gjöf frá móður sinni þegar hann flutti suður. Bækurnar sem voru í skápnum voru þó aðeins þær bækur sem hann notaði og las hvað mest þegar hann var heima, þær sem hann þurfti í vinnunni geymdi hann á skrifstofu sinni í Háskólanum en aðrar geymdi hann í kössum niðri í geymslu. Hann renndi yfir bækurnar um sagnfræði, fyrir utan bókina eftir Faulkner voru ekki margar sem fjölluðu beint um Egyptaland. Hann mundi reyndar ekki hvernig hann hafði eignast þá bók eða hvenær, en einhverra hluta vegna hafði hún endað þarna upp í hillu og staðið þar óhreyfð í nokkur ár. Hann gekk fram í eldhús. Hann sem á hæð sinni stendur. Við hvern var átt? Á meðan hann velti þessu fyrir sér hellti Njörður upp á kaffi.

Skyndilega datt honum svolítið í hug. Hann hafði gleymt húðflúrinu. Skyldi bók Faulkners geta hjálpað honum þar? Hann dreif sig aftur inn í herbergið og dró fram myndina af húðflúrinu. Njörður fletti hratt í gegnum bókina uns hann hafði fundið svarið.

-Þetta gat ekki verið einfaldara, sagði hann stundarhátt við sjálfan sig. Hvers vegna datt mér þetta ekki í hug fyrr, hugsaði hann með sér um leið og hann skrifaði niður svarið.

 

 

Efra merkið stóð fyrir bókstafinn N en hið neðra fyrir P. En hvað merkti þetta? Nú þegar hann var loksins búinn að þýða bæði rúnirnar og húðflúrið, stóð hann frammi fyrir enn fleiri gátum. Hann sem á hæð sinni stendur og NP.

NP. Var þetta skammstöfun eða dæmi um orð þar sem búið var að henda í burt öllum sérhljóðum? Í raun voru möguleikarnir töluvert margir og það myndi taka langan tíma að vinna úr þeim og finna rétt svar. Ósjálfrátt skrifaði hann niður á blað möguleikana.

 

A E I O U

N

A E I O U

P

A E I O U

 

Það sem verra var að hann vissi ekki hvort það væri einn sérhljóði fyrir framan stafina eða tveir, hvort það var yfir höfuð sérhljóði fyrir aftan þá eða hvort stæði sérhljóði á milli þeirra. En eitt var víst, þeir hefðu verið látnir standa með orðinu ef þeir hefði verið merkingargreinandi. Hann starði á blaðið og reyndi að raða saman stöfum og fá út orð sem hann kannaðist við en til einskis. Hann var ekki vel að sér í máli Forn-Egypta, hafði í raun aldrei haft áhuga á að læra það enda var tungumál þeirra ekki skylt þeim indó-evrópsku. Njörður hafði lagt stund á latínu, hebresku, norrænu og forn-grísku, sá grunnur virtist honum ekki koma að miklu gagni nú. Hann tók blöðin saman og stakk ofan í töskuna sína.

Njörður fór aftur fram í eldhús, slökkti á kaffikönnunni og hellti svörtum vökvanum í hitabrúsa. Síðan klæddi hann sig í og fór út í bíl. Ekki leið á löngu þar til að hann var staddur við innganginn að Háskólabókasafninu í aðalbyggingu Háskólans.

-Ef ég finn ekki svarið hér, þá finn ég það ábyggilega aldrei, í það minnsta ekki hér á landi, sagði Njörður lágt við sjálfan sig. Bókasafnið hýsti yfir 300 þúsund titla og hlaut að eiga einhverjar bækur um egypsk fræði. Njörður heilsaði sköllóttum bókasafnverði kumpánlega og bað hann um aðstoð við að finna bækur í þessum efnisflokki. Að hálftíma liðnum settist hann niður með ágætan stafla af bókum fyrir framan sig. Hann fletti nokkuð hratt í gegnum þær fyrstu og sá fljótlega að þær myndu ekki koma að miklu gagni, því flestar fjölluðu almennt um menningu og sögu þessarar fornu þjóðar. Eftir um tveggja klukkutíma leit og lestur kom hann að bók sem hét The Egyptian Book of the Dead eftir E. A. Wallis Budge. Hann hafði heyrt um bók hinna dauðu en aldrei lesið hana, hann vissi að hún var rangnefnd bók hinna dauðu því Forn-Egyptar höfðu mjög ákveðnar hugmyndir um lífið eftir dauðann. Hún átti víst að innihalda ýmsa galdra sem egypskir prestar til forna notuðu til að undirbúa lík fyrir inngöngu þess í undirheimana, eða ríki hinna dauðu. Bókarkápan var gul og framan á henni var mynd af manni með höfuð svarts hunds.