Þoka

Kl. 13:40

 

Fjalar lagði tólið á. Hvar gat Njörður verið? Fjalar hafði reynt að ná sambandi við hann síðan í morgun en án árangurs. Svo virtist vera sem Njörður væri horfinn, hann var ekki í vinnunni og svaraði ekki símanum heima hjá sér. Varla færi hann að álpast niður að höfn? Nei, það gat ekki verið, Njörður hafði aldrei komið um borð, hann var ennþá hreinn, ósnertur af hinu illa andrúmslofti sem virtist fylgja skipinu. En það voru fleiri sem höfðu verið um borð, strákarnir á tæknideildinni höfðu eytt dágóðum tíma þar á meðan þeir voru að rannsaka skipið. Fjalar hefði reynt að hafa upp á þeim í gær, en komst að því að þeir höfðu farið á námskeið í Noregi, - saman. Hann skildi þetta ekki, sama hversu lengi sem hann myndi reyna. Svona lagað var ekki vel liðið innan lögreglunnar, þetta var eitt af þessum málum sem allir vissu um en enginn ræddi. Nei, þetta yrði eitthvað sem hann myndi aldrei skilja, - eins og þessi trúbador þarna sem hann mundi aldrei hvað hét. Þetta var bölvuð ónáttúra og ekkert annað. En hann mátti ekki vera að því að velta sér upp úr þessu núna, hann þurfti að finna Njörð sem fyrst.

Fjalar var loksins búinn að komast að því hvað skipið hét. Þýska sendiráðið hafði sent þeim símskeyti snemma í morgun. Hann var viss um að Nirði þætti upplýsingarnar nokkuð áhugaverðar, vonandi hjálpuðu þær honum að leysa þessa gátu. Svo virtist vera sem þetta skip ætti sér langa og áhugaverða sögu. Der Sturmmädchen var í fyrstu talið hafa sokkið úti fyrir ströndum Portúgals 1922 en fannst nokkrum árum síðar mannlaust á reiki við strendur Frakklands. Þar var það dregið til hafnar og borin kennsl á það. Á sama tíma fann franska lögreglan fyrsta líkið, þeim átti eftir að fjölga eftir því sem leið á vetur og öll átti þau það sameiginlegt að búið var að fjarlægja hjartað úr þeim. Morðinginn fannst um borð í skipinu og reyndi að komast undan lögreglunni. Hann var skotinn á flótta. Hafnaryfirvöld í Frakklandi létu sökkva skipinu nokkrum dögum síðar.  

Fjalar stóð á fætur og gekk í kringum skrifborðið. Hann var orðinn þreyttur og hálfslappur. Höfuðverkurinn sem hafði plagað hann undanfarna daga var aftur farinn að gera vart við sig og sannast sagna, þá kveið Fjalar fyrir nóttinni. Hann þráði að sofna en jafnframt óttaðist það, martraðirnar sem ásóttu hann ágerðust og urðu raunverulegri með hverri nóttu sem leið.

Hann hélt á penna og notaði hann eins og trommukjuða á rúðuna um leið og hann starði út í litlaust síðdegið. Hvar var Njörður? Hann hringdi aftur heim til hans. Enginn svaraði.

-Andskotinn er þetta, sagði hann og skellti á. Fjalar stóð aftur á fætur og tók símskeytið frá sendiráðinu upp af borðinu. Hann las það yfir.

-Hvernig í fjandanum hefur skipið endað hérna? Ætli vélin hafi verið hirt úr skipinu á sínum tíma og sett í annað skip, spurði hann sjálfan sig. Fjalar henti blaðinu aftur á borðið og tók upp kaffibollann sinn. Um leið og hann sá merkið á bollanum bölvaði Fjalar sjálfum sér.

-Ég vissi að ég gleymdi einhverju, sagði hann svekktur, um leið og hann mundi eftir kóræfingunni sem hann hafði misst af kvöldið áður. Hann lét sig falla niður í stólinn og tók upp símann. Fjalar hringdi í Háskólann og bað um Njörð. Eftir stutta stund lagði hann aftur á. Hvar gat Njörður eiginlega verið? Ætli eitthvað hafi komið upp á hjá honum?

Hann hrökk upp úr hugleiðingum sínum þegar bankað var á hurðina hjá honum og Jóhanna stakk höfðinu inn um dyragættina.

-Það var verið að hringja frá Landakotsspítala.

-Nú?

-Presturinn þar er víst eitthvað að gera þau vitlaus.

-Hvers vegna kemur það okkur við?

-Hann hringir í sífellu kirkjuklukkunum. Hefurðu ekki heyrt í þeim?

Fjalar leit aftur fyrir sig. Glugginn var lokaður hjá honum. Hann sneri sér aftur að Jóhönnu.

-Hvers vegna ertu að trufla mig með þessu? Sendu bíl á vettvang, þú veist alveg hvað þú átt að gera.

-Já, en ...

-Já, hvað?

-Þú sagðir að við ættum að láta þig vita ef við yrðum var við eitthvað sem tengdist kannski þessum morðmálum?

-Já?

-Hjúkrunarkonan sem hringdi sagði að presturinn hagaði sér mjög undarlega. Röflaði víst einhverja vitleysu um djöfla og stæði alblóðugur í kirkjunni og læsi upp úr Biblíunni. Hann er víst búinn að láta hringja kirkjuklukkunum gott sem stanslaust síðan snemma í morgun.

Þoka

Kl. 11:00

 

Njörður nuddaði augun. Hann hafði verið vakandi alla nóttina og unnið við að ráða gátuna. Hvernig sem hann reyndi þá fékk hann ekki botn í þetta. Hann var búinn að raða öllum mögulegum sérhljóðum fyrir framan og aftan orðin án árangurs. Engu að síður var hann búinn að komast að því að þetta voru ekki latnesk, forn-grísk eða hebresk orð. Það var ágætt út af fyrir sig, því með þessu móti tókst honum að fækka möguleikunum. Útilokunaraðferðin var oftar en ekki eina leiðin til að finna hvaða tungumál átti í hlut. Hann stóð á fætur og gekk inn í eldhús. Það var töluvert síðan hann hafði hellt upp á, eflaust ekki síðan skömmu fyrir tvö og svartur drykkurinn var orðinn staðinn og kaldur. Hann settist við eldhúsborðið og horfði út. Þokan var þétt sem fyrr, þetta kynngimagnaða mistur sem birgði alla sýn. Fyrir utan heyrði hann í kirkjuklukkum, ósjálfrátt leitt Njörður á armbandsúr sitt. Hún var ekki nema ellefu. Hvers vegna ætli verið sé að hringja, spurði Njörður sjálfan sig.

Hann saup úr kaffibollanum og stóð á fætur. Hann geispaði og velti því fyrir sér hvort hann ætti að leggja sig. Sem betur fer átti hann ekki að kenna á föstudögum, reyndar var viðtalstími hans í hádeginu en nemendur Háskólans voru ótrúlega latir við að nýta sér hann. Oftast voru það einungis þeir sem voru að skrifa lokaritgerðirnar sínar sem heimsóttu hann. Njörður geispaði aftur og ákvað að kíkja í skólann, þó ekki væri nema til að vera við skyldi einhverjum útskriftarnemana detta í hug að banka upp á. Hann burstaði tennur í flýti og fór síðan út í bíl. Hann ók út á Miklubraut og þaðan að Háskólanum. Á meðan hann beið eftir því að komast inn á hringtorgið á gatnamótum Suðurgötu og Miklubrautar tók hann eftir litlum, móbrúnum, íslenskum hundi í taumi og eftir honum tölti gamall maður. Hundurinn var með sperrt eyru og frekar langt trýni, miðað við hundana fyrir vestan, og hann minnti Njörð á fornar, einvíðar myndir af egypskum hundum, eins og þær sem hann hafði svo oft séð á síðum sagnfræðihefta og –bóka sem fjölluðu um þetta merkilega land í Norður-Afríku. Njörður gat ekki varist brosi þegar hann sá hvernig hundurinn togaði þann gamla áfram, sem átti í stökustu vandræðum með að halda í við hundinn. Þegar Njörður var aftur lagður af stað og kominn inn á hringtorgið var sem það rynni upp fyrir honum ljós.

-Hvernig gat mér sést yfir þetta, sagði hann við sjálfan sig og barði með krepptum hnefa á stýrið. Hann fór heilan hring á torginu og hélt aftur tilbaka. Hann trommaði með fingrunum á gírstöngina. Hann ók nokkuð greitt heim til sín og var kominn þangað á skömmum tíma. Hann flýtti sér upp, tók tvær tröppur í hverju skrefi. Á stigapallinum fyrir neðan íbúðina sína mætti hann Halldóru, roskinni nágrannakonu sinni, þar sem hún var að vökva plönturnar í sameigninni.

-Mikið ertu að flýta þér, Njörður minn, sagði hún.

-Já, svaraði hann og reyndi að smeygja sér framhjá henni. En hún virtist ekkert á því að ætla að sleppa honum.

-Vissirðu að ungu hjónin á fyrstu hæð eru með kött?

-Nei, er það?

-Já, þau eru með grábröndóttan fresskött.

-Nei, veistu ...

-Ég veit ekki betur en það standi skýrum stöfum í húsreglunum að það sé bannað að vera með gæludýr. Þau hafa ekki bankað upp á hjá okkur og spurt okkur gömlu hjónin hvort okkur sé sama, eins og venja er til.

-Heyrðu, ég er ...

-Manstu hérna eftir honum Sigurði, hann átti heima uppi á efstu. Hann var bæði með hund og kött en hann var nú svo kurteis og almennilegur að banka upp á hjá okkur öllum og fá leyfi fyrir þeim. Það voru nú líka svo yndisleg dýr, alveg hreint unaðslega blíð og góð.

-Halldóra mín, ég er að flýta mér. Ég má bara ekki vera að þessu, sagði Njörður ákveðið og steig framhjá feitlaginni konunni. Hann leit yfir öxlina á sér þegar hann var kominn að dyrunum inn til sín og sá hvar hún hvarf niður stigann.

Hann klæddi sig ekki úr skónum heldur fór beint að bókahillunni inni á skrifstofunni, sem hann hafði búið sér í öðru herbergjanna. Hann dró fram litla bók sem hét: A Concise Dictionary of Middle Egyptian eftir Raymond O. Faulkner. Hann settist við skrifborðið og fletti upp í bókinni. Eftir um hálftíma var hann búinn að þýða setninguna:

 

Hann sem á hæð sinni stendur.

 

Hvað þýddi þetta? Var þetta enn ein gátan? Njörður horfði gáttaður á blaðið fyrir framan sig. Hann sem á hæð sinni stendur, um hvern var verið að tala? Njörður sat hugsi og varð ekki var við að síminn hringdi.

Hins vegar leit hann upp skömmu síðar þegar hann varð var við að kirkjuklukkurnar hringdu enn.

Þoka

Kl. 05:10

 

Fjalar stóð við símaborðið heima hjá sér og hélt tólinu upp að hægra eyranu. Hann hafði ekki náð að festa svefn að neinu ráði, í þann stutta tíma sem hann hafði dottað í stofusófanum dreymdi hann svo furðulegan draum að hann var dauðfeginn þegar hann vaknaði við símhringinguna. En aldrei þessu vant var hann ekki með höfuðverk.

-...virðist hafa farið um borð í skipið og fundið hjartað þar.

-Hver var á vakt við skipið?

-Hannes.

-Ég skil. Og konan komst óséð framhjá honum?

-Já, mig grunar nú að hann hafi dottað.

-Er þessi kona niðri á stöð?

-Já.

-Og hefur hún sagt til nafns?

-Nei, ekki enn. Hún er alveg stjörf. En einhverjir hérna könnuðust við hana.

-Nú?

-Hún heitir Guðbjörg Anna Ingimundardóttir, blaðamaður á ...

-Morgunblaðinu, botnaði Fjalar hugsi. Hvað í fjáranum hefur hún verið að gera þarna?

-Heyrðu, ég er á leiðinni, bætti hann síðan við.

Síðan lagði hann á og klæddi sig í úlpu. Fjalar horfði á eiginkonu sína, þar sem hún sat við eldhúsborðið og snæddi morgunverð. Hann kyssti hana létt á kinnina og kvaddi. Um leið og hann startaði bílnum vonaði hann að ekki væri fleira að frétta af þessu máli með skipið. Á meðan ekki finnast fleiri myrtir ...

Hann ók sem leið lá niður á Hverfisgötu. Ekki voru nema um fimmtán mínútur liðnar frá því Fjalar sleit símtalinu þar til hann var kominn niður á stöð. Hann lagði fyrir aftan húsið og fór inn bakdyramegin. Hann gekk inn að yfirheyrsluherbergjunum. Það tók hann örskamma stund að komast að því í hvaða herbergi Guðbjörg var. Hann bankaði létt á hurðina áður en hann opnaði dyrnar. Hún sat við lítið borð og starði út um mjóan glugga. Fyrir framan hana var ungur lögreglumaður, sá hinn sami og hafði hringt í Fjalar. Á borðinu lá upptökutæki og lítill hljóðnemi. Fjalar heilsaði manninum og benti honum á að stíga aðeins með sér fram fyrir.

-Hvernig er hún, spurði Fjalar þegar þeir voru komnir fram á gang.

-Alveg stjörf. Ekki sagt stakt orð.

-Ertu búinn að láta hringja upp á Borgarspítala?

-Já, þeir lofuðu að senda geðlækni með sjúkrabílnum. Hún hefur fengið svakalegt áfall þarna.

-Ég get rétt ímyndað mér það.

-Hvað ...

-Ekki einu sinni spyrja, ég hef ekki hugmynd um það. Ef ég vissi það væri ég fyrir löngu búinn að gera eitthvað í málinu.

Lögreglumaðurinn kinkaði kolli.

-Gerðu mér greiða, náðu fyrir mig í vatnsglas. Eða kannski kaffi. Ég ætla að setjast þarna inn hjá henni og athuga hvort að ég nái einhverju upp úr henni.

Fjalar sló létt á öxl lögreglumannsins og brosti til hans. Hann sá að manninum var órótt yfir þessu og hann vissi sem var að ef einhver þurfti að halda ró sinni og yfirvegun þá var það hann sjálfur, hann þurfti að vera undirmönnum sínum til fyrirmyndar. Fjalar horfði á eftir honum. Rétt áður en hann hvarf inn um dyrnar við enda gangarins kallaði Fjalar:

-Hvar er Hannes?

-Ég sendi hann heim. Hann var alveg miður sín, greyið karlinn, tók þetta mjög nærri sér. Ég spjallaði við hann, en hann hefur eflaust verið steinsofandi á vaktinni, þó svo hann hafi ekki viljað viðurkenna það.

-Allt í lagi, svaraði Fjalar og sneri sér við. Hann opnaði inn til Guðbjargar. Hann fékk sér sæti við borðið. Hann starði um stund á Guðbjörgu. Hún virtist ekki vita af honum, heldur starði enn út um gluggann og í augum hennar var ákveðið tómlæti, engin bjarmi, aðeins myrkur. Hvað ætli hafi gerst um borð í skipinu? Skyndilega sneri hún sér að Fjalari með undarlegt blik í augum, næstum geðveikislegt, og sagði:

-Hann vildi að ég fengi það, hann gaf mér það.

-Hver? Gaf þér hvað?

-Andinn í skipinu gaf mér hjartað. Hann sagði mér að hann vildi ekki eiga það.

-Er andi í skipinu?

Guðbjörg leit á Fjalar og eitthvað við svip hennar skaut honum skelk í bringu.