Þoka

Kl. 23:40

 

Grímur hrökk við. Hann hafði sofnað. Hann lá í stofusófanum. Fyrir utan var orðið almyrkt. Aðeins tírur götuvitana lýstu upp auða götuna. Hann stóð á fætur og gekk að glugganum. Grímur tók þá eftir að hann var opinn og svo virtist sem að mistur leitaði inn um hann. Eins og hvít slæða lak það niður á gólf. Hann teygði sig í gluggann og lokaði honum. Þá var eins og því skyti niður í höfuð hans. Hann hafði verið að dreyma og hve skelfilegur hafði sá draumur verið. En hann vissi nú hvað Ámundi hafði reynt að skrifa á vegginn. Grímur vissi hvað það var og hvað það þýddi.

Hann náði í blað og penna. Grímur settist aftur niður í sófann. Á blaðið skrifaði hann: Tep Tú Fha. Skyndilega stoppaði hann og leit upp. Það var ekki allt eins og það átti að vera. Hann leit í kringum sig. Allt var á sínum stað. Ekkert var breytt. Samt var eitthvað, - eitthvað sem augað greindi ekki en fékk þó viðvörunarbjöllurnar í hausnum til að hringja. Hann stóð aftur á fætur og gekk einn hring um neðri hæð hússins. Grímur aðgætti hvort allar dyr væri ekki alveg örugglega læstar. Hann endaði inni í eldhúsi og lét vatn renna í glas. Hann gekk aftur inn í stofu og settist í sófann. Glasið lét hann á stofuborðið fyrir framan sig.

Um leið og hann tók upp pennann á nýjan leik tók hann eftir nokkru undarlegu. Fyrir utan gluggann var þokan orðin ákaflega þykk. Hvergi sáust ljósastaurarnir í götunni, trén í garðinum eða grindverkið. Ekki var hægt að sjá mikið lengra en hálfan metra út um gluggann. Grímur reis hægt á fætur. Hvað var eiginlega að gerast? Hvaða álögum var þessi þoka bundin? Þetta er ekki eðlilegt, hugsaði Grímur með sér. Hann fikraði sig nær glugganum.

Þegar hann var kominn upp að rúðunni fannst Grími sem þokan tæki að þynnast. Hann var samt ekki viss og hallaði sér fram til að sjá betur. Þokan leystist smám saman upp. Fyrir utan gluggann sá Grímur bratta hlíð og í henni óendanlegur fjöldi hjarta. Hann hrökklaðist aftur. Í rúðunni fyrir ofan hann birtust á óskiljanlegan hátt undarlegar rúnir.

-Er mig enn að dreyma, spurði hann sjálfan sig. Hann sneri sér frá glugganum. Þá tók hann eftir því að hann var ekki einn.

Örfáum augnablikum síðar lenti lítill, rauður dropi í vatnsglasinu og dansaði um stund í glærum vökvanum, eins og vasaútgáfa af norðurljósunum, áður en hann sameinaðist vatninu og litaði það fölbleikt.   

Þoka

Kl. 14:35

 

Njörður dró fram De Occulta Philosophia eftir Cornelius Agrippa. Það var langt síðan hann hafði blaðað í gegnum þá bók. Hann iðaði af spenningi, því hann vissi hann væri á réttri leið. Njörður hafði uppgötvað hvers vegna hann átti svona erfitt með að muna hvar hann hafði séð rúnirnar. Þær sneru öfugt en í speglinum inni á klósetti sá hann þær í réttri mynd. Þetta voru þebískar rúnir eða rúnir Honoríusar, eins og sumir fræðimenn kölluðu þær. Það vissi svo sem enginn hvaðan þær voru upprunalega en margir voru á þeirri skoðun að Honoríus frá Þebu hefði fundið þær upp. Njörður hafði svo sem enga sérstaka skoðun á því, en hitt var annað mál að í gegnum tíðina höfðu rúnirnar einatt verið notaðar af galdramönnum og nornum. Hann fletti hratt í gegnum bók Agrippu þar til hann kom að 29. kafla í þriðja bindi. Þar fann hann lykil að rúnunum.

 

 

Hann tók myndina og lagði fyrir ofan lykilinn í bókinni. Hann fór sér í engu óðslega, heldur vann verk sitt hægt og af þolinmæði. Samt sem áður fann hann hvernig hárin á framhandleggjunum risu af æsingi og á efri vörinni spruttu fram svitaperlur. Hann var viss um hann væri að nálgast lausnina. Njörður dró andanum djúpt. Þó var eitt sem kom honum á óvart og olli honum hugarangri. Hvers vegna ætli morðinginn hafi notað þessar rúnir? Hvað var það sem tengdi þebískar rúnir við þessi morð? Njörður var nokkuð viss um að Leifur hafi ekki kunnað þær, enda ekki á hvers manns færi. Þær voru ekki almennt notaðar, þeir sem að þekktu þær í dag voru annað hvort fræðimenn eða áhugafólk um galdra. Eftir því sem Fjalar hafði sagt Nirði um Leif þá taldi hann ákaflega ólíklegt að drykkfelldi hásetinn kynni þær. Hann punktaði þessar athugasemdir hjá sér en hófst svo við að þýða rúnirnar á myndinni. Hann byrjaði á því að skrifa þær upp í sinni réttu mynd.

 

Njörður horfði um stund á rúnirnar á blaðinu hjá sér. Hver lína hlyti að tákna eitt orð. Hann þurrkaði svitaperlu sem læðst hafði af enni hans niður vinstri kinnina.

 

 

Njörður starði orðlaus um stund á lausnina. Tep-tv-f. Skyndilega var sem hann kæmist til sjálfs síns. Hann fletti aftur í skrifblokkinni sinni. Fræðimaðurinn greip andann á lofti. Á vegginn heima hjá Ámunda hafði verið skrifað te og rómverskir stafir notaðir. Hvers vegna ætli morðinginn hafi notað þebískar rúnir heima hjá Leifi en rómverska stafi hjá Ámunda? Ætli Ámundi hafi sjálfur verið að reyna koma þessum skilaboðum áleiðis en ekki gefist tími til þess? Var morðinginn kannski truflaður áður en hann náði að klára? Það var jú eitthvað af nágrönnum þarna í kring og Nirði skildist það á Fjalari að sumir hafi bankað upp á og jafnvel reynt að komast inn, út af öllum látunum. En hvers vegna ætli enginn hafi þá heyrt nein læti heima hjá Leifi?

Hann leit á ný á þýðinguna á rúnunum. Hvað skyldi þetta þýða? Hvaða tungumál ætli þetta eigi að vera? Tep-tv-f. Ætli morðinginn hafi þá ekki heldur náð að klára heima hjá Leifi? Skyldi ennþá vanta eitthvað?

Þoka

Kl. 10:30

 

 Fyrir utan lögreglustöðina leið umferðin silalega í gegnum þokumistrið. Fjalar stóð við gluggann á skrifstofu sinni og geispaði, hann var þreyttur. Undanfarna daga hafði hann lítið getað sofið, en hann vissi ekki hvers vegna. Það var eitthvað sem hélt fyrir honum vöku, einhver undarlegur seiðingur í hausnum sem var að gera hann brjálaðan. Það var sama hversu hann bylti sér og sneri þá kom allt fyrir ekki. Þegar hann loks náði að festa svefn var það yfirleitt í skamman tíma og hann vaknaði með höfuðverk.

Skyndilega var bankað. Fjalar sneri sér frá glugganum, leit á dyrnar og sagði:

-Kom inn.

Annar þeirra sem rannsökuðu skipið gekk inn. Hann var ekki lengur í hvíta gallanum heldur kominn í hefðbundinn klæðnað, eins og óbreyttur borgari. Hann lagði skýrslu á borð Fjalars.

-Við fundum nokkuð í morgun sem gæti hjálpað.

-Nú, hvað var það?

-Framleiðslunúmer vélarinnar. Með því ætti að vera hægt að komast því að hvað þetta skip heitir. Flestar vélaverksmiðjur fylgjast með því í hvaða skip vélar þeirra fara. Oftast nær er þessum vélum hent ef skipt er um í skipunum. Ég hef líka á tilfinningunni að sú vél sem er í skipinu núna sé original.

-Nú, hvernig vél er þetta?

-Blohm & Voss. Þýskt eðalmerki, það var meðal annars alveg eins vél í Bismarck að mér skilst.

-Já, er það, svaraði Fjalar, gersamlega laus við áhuga. Hann gekk yfir að dyrunum og opnaði þær.

-Jóhanna, komdu hérna.

Innan tíðar var Jóhanna komin. Fjalar hafði sest og búinn að opna skýrsluna. Hann hripaði framleiðslunúmer vélarinnar niður á blað ásamt nafni framleiðandans. Síðan rétti hann stúlkunni miðann og sagði:

-Hafðu samband við vestur-þýska sendiráðið. Þeir hljóta að geta aðstoðað okkur með þetta. Þetta er framleiðslunúmer á skipsvél, fáðu þýskarana til að finna út úr þessu sem fyrst.

Hún kinkaði kolli og fór aftur út. Fjalar benti manninum á að fá sér sæti.

-Hvernig gekk ykkur? Fundið þið nokkuð fleira?

-Nei, eiginlega ekki. Bara nokkur för til viðbótar og alls kyns drasl sem skipverjar hafa átt. Jú, reyndar, við fundum eina mynd, hún er þarna í skýrslunni. Virðist nokkuð gömul, ég gæti vel trúað því að hún væri síðan fyrir seinna stríð, það er hins vegar hálfundarlegt, því maður myndi ætla að hún væri þá fyrir löngu ónýt miðað við hvernig hún var geymd og hvar.

-Hvað áttu við?

-Nei, ég meina, skipið búið að flækjast um og eflaust lent í töluverðum sjó. Allt blautt og seltan, þú skilur, fer ekki vel með myndir, sko.

Fjalar kinkaði kolli og opnaði skýrsluna. Ljósmyndin datt á skrifborðið. Hann þakkaði lögreglumanninum frá tæknideildinni fyrir og horfði á eftir honum hverfa út um dyrnar.

-Bölvaður hommi, sagði hann lágt við sjálfan sig. Sú saga gekk um þá félagana á tæknideildinni að þeim væri óvenju hlýtt hvors til annars, kannski örlítið meira en gengur og gerist milli tveggja karlmanna. Hingað til hafði enginn þó getað fært sönnur á neitt og yfirmaður þeirra, Baldur, virtist gjörsamlega blindur á samdrátt þeirra. Annað hvort það eða hann einfaldlega lét sem hann vissi ekki neitt, Fjalar vissi ekki hvort var, það var erfitt að segja til um það þegar hinn furðulegi Baldur átti í hlut.  

Þoka

Kl. 10:50

 

Hver í ósköpunum myrti þá Ámunda og Leif, hugsaði Guðbjörg um leið og strætisvagninn lagði af stað. Einu tengslin á milli þeirra voru, að báðir voru þeir í áhöfn Þórs og höfðu þurft að dvelja eina nótt saman um borð í þessu skelfilega skipi. Skyldi einhver úr áhöfn Þórs hafa haft horn í síðu þeirra beggja? Það var vel þess virði að rannsaka það. Hún hafði tekið á sig krók í gærkvöldi eftir vinnu og staldrað um stund niður á höfn. Skipið lá bundið, næstum því eins og það væri rólegt, líkt og það byði eftir einhverju og ef Guðbjörg hefði ekki verið svona þreytt hefði hún eflaust getað sannfært sig um að hinir bátarnir forðuðust það. En hún taldi sér trú um að slíkt gerðist ekki í raunveruleikanum, enda slíkar hugmyndir meira í ætt við skáldskap eða geðveiki, nema hvort tveggja væri. Hvernig stóð samt á því að hún ímyndaði sér svona hluti í kringum þetta skip? Það var ekki lifandi vera, heldur dauður hlutur og hafði þar af leiðandi ekki mannlegar tilfinningar. Engu að síður var eitthvað við það, hún átti erfitt með að hrista þann grun af sér að þetta skip væri ekki alveg eins og önnur skip. Það var líka eitthvað við undanfarna daga sem olli henni heilabrotum og þá ekki í tengslum við morðin, heldur þessi umlykjandi þoka og hvernig heildaryfirbragð borgarinnar hafði tekið breytingum. Hún var stundum ekki viss um hvort hún væri enn stödd í Reykjavík, heldur væri gengin inn í sviðsmynd einhverjar hryllingsmyndar. Borgin var hljóðari, það var sem íbúar hennar vildu síður raska ró þokunnar, yfir öllu ríkti ankannaleg þögn, eins og í kirkjugarði. Af og til heyrðust klukkur hringja, hundar gelta en annars aðeins þrúgandi þögn. Bílaniður frá helstu umferðaræðunum hljómaði kæfður og hvarf inn í bakgrunn þagnarinnar. Í hvert skipti sem hún heyrði klukknahljóm hrökk hún í kút, ef hún yrði vör við hundsgá nálægt sér kom yfir hana einhver undarleg hræðsla. Kannski hafði Njörður rétt fyrir sér.

Andliti Fjalars frá því í gær skaut upp í huga hennar. Hún sá hann aka niður Hverfisgötuna og ákvað að athuga hvort henni tækist ekki að hafa upp á honum. Þegar hún hafði gengið í fimmtán mínútur kom hún auga á hann, þar sem hann studdi annan mannanna, sem hafði verið á skipinu með þeim Fjalari og Grími síðasta laugardag, út í lögreglubíl sem stóð við gult bárujárnshús. Fjalar hafði verið fölur að sjá en í engri líkingu við unga manninn. Hann var hvítur sem nár, skalf og tautaði eitthvað í sífellu við sjálfan sig. Guðbjörg hafði komið sér vel fyrir og fylgst með úr fjarska. Innan tíðar voru fleiri lögreglubílar komnir og sjúkrabíll. Hún heyrði einn lögreglumannanna segja: -Jesús, ekki aftur, um leið og hann mætti félögum sínum. Fjalar hafði farið inn í húsið en komið út skömmu síðar, tekið af sér lögregluhúfuna og hallað sér upp að vegg. Andlit hans var kuldalegt og í augum hans járnkaldur agi en engu að síður sveif yfir honum einhvers konar sorg. Hann starði um stund út í þokuna en rétti síðan úr sér og lét húfuna aftur á höfuðið. En hann fór ekki aftur inn í húsið á meðan hún var þarna. Ætli aðkoman hafi verið jafn skelfileg og heima hjá Ámunda? Hjartað horfið og líkið limlest? Allt útatað í blóði? Hvers vegna ætli þeir Leifur hafi verið myrtir?

Hún steig úr vagninum við Lækjartorg og flýtti sér yfir í Aðalstræti. En í stað þess að fara inn í Morgunblaðshöllina hélt hún áfram og upp á Garðastræti, þar sem Sálarrannsóknarfélagið var til húsa. Þar var tekið vel á móti henni af ungum rauðbirknum manni.

-Hvað get ég gert fyrir þig, spurði hann þegar hún hafði kynnt sig. Rödd mannsins var djúp og gróf en samt notaleg. Hann hafði rólegt yfirbragð og Guðbjörg gat ekki gert að því, en henni leið óþægilega vel í kringum hann.

-Mig langar til að spyrja út í atvik sem kom fyrir á fundi hjá ykkur í fyrrakvöld.

Ungi maðurinn setti í brýnnar.

-Já, heyrðirðu af því? Auðvitað spyrst svona út, smásálirnar njóta að gæða sér á slíku slúðri, sagði hann og virtist vera að tala við sjálfan sig frekar en blaðakonuna.

-Já, ég fékk eitthvað veður af því. Hvað gerðist eiginlega?

-Er nokkur ástæða til að vera velta sér upp úr slíkum leiðindaatvikum? Væri ekki frekar að þið fréttahaukarnir reynduð að fjalla um eitthvað jákvætt? Af hverju þurfið þið alltaf að fjalla um hið neikvæða?

Hún horfði um stund á andlit unga mannsins. Hann var í raun ekki reiður henni, frekar dapur og leiður, - sannarlega leiður.

-Þú ert nokkuð sniðugur, svarar spurningu minni með spurningu. Góð leið til að forðast að svara, en þú sleppur ekki svona auðveldlega, vinur minn.

Ungi maðurinn leit á hana og brosti dauft. Hann lét sig falla niður í skrifborðsstól og dæsti.

-Ég var ekki þar, en mér skilst að það hafi ekki verið sérstaklega viðkunnanlegt, eiginlega bara langt í frá, þú skilur. Vissulega getur komið fyrir á fundum sem þessum að eitthvað illt komi, eitthvað sem enginn hefur átt von á. Yfirleitt tekst miðlum að bægja slíku frá sér. En ekki þetta skipti.

-Hvað áttu við? Bægja frá sér? Geta miðlar stjórnað hvaða andar koma til þeirra?

-Upp að vissu marki, held ég. Ég er ekki skyggn, en mér segja miðlar og aðrir fróðir um þessi málefni að svo er.  

-En hvernig var þetta kvöld?

-Þetta byrjaði ósköp sakleysislega. Pétur var rétt byrjaður að koma með skilaboð að handan þegar hann kom fyrst auga á dýrið. Hann sagði að það líktist einna helst refi eða hundi. Það var samt eitthvað sem var að, hann sagði það nákvæmlega svona: -Það er eitthvað að, eitthvað svo skelfilega rangt. Pétur fann að dýrið vildi honum eitthvað og hann sagðist óttast það. Eflaust hefur hann reynt að bægja því frá, en það hefur einfaldlega verið honum miklu sterkara, því skyndilega ranghvolfdust í honum augun og rödd hans varð djúp og reiðileg. Hann sagði eitthvað á tungumáli sem enginn þarna inni skildi og stökk svo á einn gestanna. Það var sem rynni á hann æði. Pétur hefði eflaust drepið aumingja manninn hefðu hinir gestanna ekki gripið inn í. Þegar brjálsemin rann loks af honum var sem hann fengi taugaáfall, hann skalf og nötraði, reri sér fram og aftur, baðst afsökunar aftur og aftur. Gestirnir sáu vænstan kostinn að hringja á sjúkrabíl fyrir hann. Pétur var fluttur upp á Borgarspítalann og er þar víst enn.

-Já, ég veit, ég reyndi að ná tali af honum þar.

Andlit unga mannsins skipti litum og hann leit snögglega upp á Guðbjörgu.

-Hvað? Fórstu að heimsækja hann? Ertu ekki heil á geði? Berð þú enga virðingu fyrir hinum sjúku? Hvað er að ykkur blaðamönnunum?

-Rólegan æsing, mig langaði bara að athuga hvort að hann væri viðræðuhæfur. En hérna, hvað hét gesturinn sem Pétur réðst á?

-Ragnar Guðmundsson, læknir. Þú kannast kannski við hann? Hann vinnur á heilsugæslunni hérna í Vesturbænum.

Þoka

Kl. 14:00

 

Njörður sat í lestrarsal Landsbókasafnsins við Hverfisgötu, skammt frá húsinu þar sem Leifur fannst kvöldið áður. Hann hafði lesið blöðin og hlustað á fréttir. Líkið var víst í svipuðu ástandi og lík Ámunda. Þegar Fjalar hringdi seint í gærkvöldi hafði Njörður tekið eftir hve oft rödd Fjalars brast. Hann vildi þó ekkert segja Nirði, ekki nema örlítið og þá helst aðeins það sem sneri að honum. Á einum vegg, inni í herberginu þar sem líkið var, fundust undarleg merki eða rúnir en það var erfitt að ráða í hvað þar átti að standa og hvað þær merktu. Hann leit á myndirnar fyrir framan sig. Önnur var af húðflúrinu, hin af skriftinni á veggnum.

 

 

Njörður starði á myndina af rúnunum. Hvað skildi þetta þýða? Þær virtust fornar en samt var við þær einhver blær sem erfitt var að koma fyrir sig, rúnirnar voru í senn ævafornar og nýstárlegar. Nirði fannst sem í þeim byggi dularfullur kraftur, seiðmagn öflugra en nokkuð sem hann hafði nokkurn tímann komist í kynni við. En samt var eitthvað, hann kannaðist við þær en kom þeim ekki fyrir sig. Hann var viss um að hafa séð þessar rúnir áður. Spurningin var bara: Hvar?

Hann lagði myndina frá sér og tók upp hina. Húðflúrað merkið var honum enn meiri ráðgáta, Njörður var búinn að fletta upp í táknfræðibókum en án árangurs. Það var samt eitthvað sem honum yfirsást og Njörður fann það á sér, hann var ekki búinn að kanna alla möguleika þó að honum virtust flest sund lokuð í augnablikinu. Njörður stóð á fætur og teygði úr sér. Hann gekk á milli bókahillanna og fór að lokum fram. Ekki leið á löngu þar til hann stóð fyrir utan Landsbókasafnið. Þokan lagðist í kringum húsið eins og bómull í jólaskreytingu, hún skreið upp með veggjunum og þakinu. Við hliðina á bókasafninu stóð Þjóðleikhúsið, dimmt og drungalegt á sinn séríslenska hátt, framhlið leikhússins minnti Njörð á hauskúpu, ljóstírur í gluggum efri hæðarinnar styrktu þá mynd. Hann leit niður að Ingólfi, sem stóð einmanalegur hjúpaður mistri og grillti Njörður rétt í útlínur styttunnar. Hann fann til samkenndar með henni. Var hann ekki í svipuðum sporum sjálfur? Einn, horfði dreyminn eitthvað út í buskann. Njörður var enn svekktur yfir lánleysi sínu í París. Hann var búinn að eltast við galdrabók Gottskálks biskups grimma, Rauðskinnu, lengi. Hann var sannfærður um að hún væri einhvers staðar til, hann trúði því hreinlega ekki að enginn hafði grafið bókina upp að biskupnum látnum. Þjóðsagan um hvernig Galdra-Loftur hefði með fjölkynngi og svartagaldri reynt að koma höndum yfir Rauðskinnu var honum ávallt ofarlega í huga. Hann hafði alla tíð verið heillaður af rúnum og göldrum, allt frá því að hann var polli á Vestfjörðum og afi hans kenndi honum fúþark eða rúnastafrófið. Sá gamli vissi lengra en nef hans náði, hann var uppfullur af fróðleik um hin huldu fræði og lærði Njörður mikið af honum.

Hann gekk á ný inn í lestrarsalinn og að borðinu sínu. Hann tók upp myndirnar og skoðaði þær á meðan hann rölti að einum stóru norðurglugganna. Hvaðan ætli þetta höfuð hafi komið? Voru það ekki aðallega ættbálkar í Suður-Ameríku sem söfnuðu höfðum óvina sinna? En flestar frumstæðar þjóðir sem höfðu fundist í þeirri heimsálfu voru ekki búnir að koma sér upp ritmáli, ekki einu sinni Aztekar eða Inkar. Reyndar voru Inkar með ákveðið skilaboðakerfi, þar sem notuð voru reipi og mismunandi hnútar. En það var ekkert skylt þessu húðflúri. Það merkti eitthvað, svo mikið var Njörður viss um.

Hann hallaði sér upp að veggnum fyrir neðan gluggann. Honum var að sjást yfir eitthvað, það var eitthvað sem hann var að gleyma. Hann var alveg strand, kominn að enda öngstrætis og sökum einhverjar meinloku sá Njörður ekki neina leið út. Hann gekk pirraður fram og aftur um salinn.

Skyndilega snarstoppaði hann. Hann tók tvö skref aftur á bak, þar til hann stóð fyrir framan dyrnar úr salnum. Hann horfði á sjálfan sig speglast í rúðu hurðarinnar, þar sem hann hélt á myndunum.

-Auðvitað, hrópaði hann upp fyrir sig og hlaut að launum illilegar augngotur og suss frá hinum gestum safnsins. Hann greip í hurðarhúninn og reif upp hurðina. Síðan hljóp hann sem fætur toguðu inn á klósett.

Þoka

25. janúar

 

Kl. 09:40

 

Guðbjörg steig upp í strætisvagninn. Hún settist aftarlega og hallaði höfði að skítugri rúðu og lokaði augum. Undanfarnir dagar voru búnir að vera erfiðir, sér í lagi gærdagurinn. Henni fannst sem hún væri ausin þurr, ætti ekkert eftir og hún hafði upplifað morguninn eins og hún væri draugur sem líður í gegnum vegg, eins og hún væri líflaus, litlaus og aðeins endurómur sjálfs síns.  Hvað var eiginlega að gerast í borginni? Tvö morð á stuttum tíma, bæði líkin svo skelfilega illa farin að vart var hægt að bera kennsl á þau. Fyrst Ámundi, svo Leifur. Báðir mennirnir sem höfðu staðið vaktina um borð í skipinu. Ætli eitthvað hafi gerst um borð sem aðeins þeir vissu?

Strætisvagninn rann af stað og hún horfði út um gluggann. Á andliti hennar var tómlegur svipur, augun dauf og húðin föl. Fyrir utan leið hvert húsið á fætur öðru framhjá fálætislegt í þokunni. Það var sem hún hefði innsýn í aðra veröld og draumkenndari. Húsin voru eins og skyggnimyndir sem kastað var á hvítan skývegg, fólkið úti á götunum eins og uppvakningar, dofið og framandlegt. Þokan hafði hulið borgina í nokkra daga og það var eitthvað við hana sem fór í taugarnar á Guðbjörgu. Hvar og hvenær sem hún var úti hafði hún alltaf á tilfinningunni að hún væri ekki ein, - eins og einhver væri með henni, elti hana en hún kom aldrei auga á neinn. En þessi tilfinning var sterk.

Loks kom vagninn að Borgarspítalanum. Hún greip töskuna sína og steig út. Það var kalt í veðri og hún hafði gleymt að taka með sér vettlinga og húfu. Hún blés í lófana og tróð þeim djúpt í úlpuvasana. Síðan gekk hún heim að sjúkrahúsinu. Nakin tré teygðu greinar sínar upp til himna, eins og skuggalegar, beinaberar hendur. Skammt frá reis sjúkrahúsið í þokunni, í svipaðri mynd og forn kastali, með sinn háa turn, þaðan sem frægur tónlistarmaður hafði nýlega kastað sér fram af og hrapað til dauða.  Eitt augnablik leið Guðbjörgu eins og hún væri Jónatan Harker á leið í kastala Drakúla greifa. Einhvers staðar úti í þokunni spangólaði hundur. Ósjálfrátt leit hún í kringum sig, sem ætti hún von á að sjá bláan loga inn á milli trjánna. Hún hraðaði för sinni og var hálfpartinn létt þegar hún steig inn í anddyri spítalans.  

Innan tíðar stóð hún aftur úti á stoppistöðinni. Þessi ferð hafði verið til einskis, miðillinn var ekki viðræðuhæfur og starfsfólkið vildi ekkert tjá sig um þetta mál. Henni hafði verið vísað inn til yfirhjúkrunarfræðings sjúkrahússins, sem var feitlagin kona sem horfði yfir gleraugun um leið og Guðbjörg gerði henni grein fyrir hvernig mál miðilsins gæti tengst morðunum tveimur. Hún svaraði Guðbjörgu að það væri stefna starfsfólksins að ræða ekki mál einstakra sjúklinga. Guðbjörg lét sér þó ekki segjast og reyndi að sannfæra hana um að leyfa sér að ræða við miðilinn. Hjúkrunarkonan horfði á hana með undarlegan svip á andlitinu, eins og hún væri að meta hvort það ætti að leggja hana inn. Guðbjörg ákvað því að drífa sig aftur niður í bæ áður en til þess kæmi. Fara frekar í heimsókn til Sálarrannsóknarfélagsins, það var skárra en ekkert. Starfsfólkið þar hlaut að geta sagt henni hvað gerðist í raun þetta kvöld og ef til vill gæti það bent henni á einhverja sem voru viðstaddir.

Á leiðinni í vagninum var henni Grímur hugleikin. Hvernig skyldi honum reiða af? Hún var enn ekki komin yfir hversu reiður hann varð þegar hún tjáði honum að ekki væri dugandi að halda sambandinu áfram. Védís hafði komist að þessu og Guðbjörg vissi það, því hún hafði fengið símhringingu frá Védísi. Henni hafði verið mikið niðri fyrir og það var ekki fyrr en þá, að Guðbjörg skildi að það sem hún var að gera snerti fleiri einstaklinga en bara hana og Grím. Hún varð því að binda endi á þetta. Það var samt erfitt að horfa á eftir Grími, hún naut samvistanna við hann og það var ekki laust við að hún þráði að finna hönd hans strjúka yfir andlit sitt, þar sem hún leið áfram í þokunni í grænum strætisvagninum.

Þoka

Kl. 13:30

 

Páll settist niður í tröppunum eftir hann hafði náð sambandi við stöðina og tók samanvöðlaðan rauðan sígarettupakka upp úr jakkavasanum. Síðan hristi hann eina krumpaða fram úr pakkanum, stakk henni milli vara sér og dró fram silfraðan kveikjara með nafni sínu áletruðu í málminn. Hann bar logann upp að sígarettunni og reyndi að kveikja í henni. Loginn flökti, sama hversu hann reyndi virtist hann ekki geta kveikt í sígarettunni. Hann leit á hendur sínar og sá að þær skulfu.

 

Kl. 14:00

 

-Á geðdeild!!? Það var óheppilegt, svo ekki sé nú meira sagt, sagði Grímur og skaut augum á Fjalar, sem brosti. Áður en Guðbjörg náði að svara var bankað á dyrnar og Jóhanna gekk inn. Hún baðst afsökunar á ónæðinu en nauðsyn bæri til. Stúlkan flýtti sér yfir að skrifborði Fjalars og rétti honum miða. Fjalar braut miðann í sundur. Þegar Fjalar var búinn að lesa hann lagði Fjalar miðann aftur saman og stakk honum í annan buxnavasann. Síðan stóð hann hægt á fætur og sagði rólega:

-Mín er þörf annars staðar. Ég þarf að biðja ykkur um að afsaka mig.

Í röddu hans var kuldaleg yfirvegun og brosið, sem fyrir örfáum mínútum síðan birti upp þreytulegt andlit hans, hafði vikið fyrir stálgráum og tilfinningalausum svip þess sem valdið hefur. Hann sneri sér að Nirði.

-Ég mun hafa samband við þig aftur á morgun. Þakka ykkur fyrir komuna og þakka þér, Grímur, fyrir aðstoðina. Ég met hana mikils.

Hin þrjú stóðu á fætur. Forvitni skein úr augum þeirra er þau gengu út úr skrifstofunni. Fjalar tók dökkbláa vetrarúlpu af snaga og setti á sig húfu merkta lögreglunni. Hann kvaddi og flýtti sér út. Hin stóðu eftir og horfðu hvert á annað.

-Hvað ætli hafa gerst? Hvers vegna ætli Fjalar hafi skyndilega þurft að fara, spurði Njörður.

-Ég veit það ekki, en það hlýtur að hafa verið mikilvægt úr því hann stekkur strax af stað, svaraði Guðbjörg.

-Já.

Guðbjörg horfði á útidyr lögreglustöðvarinnar lokast á eftir Fjalari. Ætti hún að elta hann? Það var eitthvað, einhver rödd aftan í kollinum sem reyndi ítrekað að ná athygli hennar. Skyldu þeir vera búnir að finna Leif? Ef svo var, af hverju komu þeir ekki bara með hann hingað á stöðina? Það var eitthvað bogið við þetta og hún fann sig knúna til að komast að því hvað það var. Hún leit á fræðimennina og sagði:

-Ég þarf að drífa mig.

Hún setti á sig húfuna og klæddi sig í fljótheitum í úlpuna sína. Á meðan hún gekk frá skrifblokkinni og blýantinum niður í hliðartöskuna sneri hún sér að Nirði.

-Má ég hafa samband við þig á morgun? Mig langar til að fræðast um þetta merki þarna.

Njörður kinkaði kolli. Grímur leit á Njörð, Guðbjörgu fannst sem eitt augnablik gæti hún greint afbrýðissemi í gráum augum hans. Guðbjörg kvaddi þá og gerði sig líklega til að halda á brott, en snarstoppaði skyndilega. Hún tók upp snjáðan bréfsnepil úr úlpuvasanum og penna.

-Mig vantar símanúmerið þitt, sagði hún síðan við Njörð.

Innan skamms var hún komin út. Rétt áður en dyrnar lokuðust á eftir henni heyrði Guðbjörg Njörð spyrja Grím hvort hann þekkti Guðbjörgu. Það kallaði fram bros á andlit hennar, bros eins og kemur oft á konur þegar þær vita að karlmenn eru að tala um sig. Fyrir utan var tekið að rökkva. Í litdaufum ljósaskiptunum fengu dökkleit steinhúsin á sig kaldan og líflausan blæ. Birtu var að finna í örfáum gluggum, hinir störðu svartir út í drungalegt síðdegið sem smám saman fjaraði út í þokumistrinu.

Þoka

Kl. 13:00

 

Páll horfði á hvítan miða í lófa sér og síðan á rjómalitað húsið fyrir framan sig. Það var klætt bárujárni en þakplöturnar voru grænar. Undan þakskegginu lágu ryðrauðir taumar, sem blóð læki úr ósýnilegum sárum niður veggina í þykkum taumum. Á nokkrum stöðum var málningin tekin að flagna af. Fyrir alla glugga voru dregin dökk tjöld.

Engar dyr sneru út að Hverfisgötu og því gekk Páll aftur fyrir húsið. Þar fann hann þröngan stiga upp að útidyrum. Hann gekk upp að þeim og knúði dyra. Enginn svaraði. Páll bankaði aftur, enn fór á sömu leið og áður. Hann sneri sér að glugga rétt hjá dyrunum og leit inn. Hann reyndi að sjá á milli skítugra gluggatjalda. Páll brá hendi að gagnauga, til að skyggja á þá litlu birtu sem náði að skína í gegnum þokuna.

-Hvað í andskotanum ...

Skyndilega stökk hann til og sparkaði í hurðina. Hún gaf sig ekki en þegar Páll keyrði líkamann af fullu afli á hurðina opnaðist hún. Stækjan sem mætti honum var kæfandi. Inni var súr fnykur af óhreinum þvotti og reykingum sem var næstum óbærilegur. Páll leit eitt stundarkorn í kringum sig og sá hvar blóðug hönd lá undan brúnu sófaborði. Hann tók nokkur skref inn í íbúðina til að sjá betur undir borðið. Páll greip andann á lofti. Hann hafði fundið Leif.  

 

Kl. 13:50

 

Innan tíðar hafði Fjalar greint Nirði frá helstu atriðum morðmálsins. Hann sat hljóður og hlustaði, en flest hafði hann lesið í blöðum fyrr um daginn. Öðru hvoru komu athugasemdir eða spurningar frá Grími og Guðbjörgu, sem var búin að koma sér fyrir í gluggakistunni með skrifblokk og blýant. Hún punktaði niður frásögn Fjalars.

-Þrátt fyrir allar þessar vísbendingar erum við engu nær, sagði hann að lokum og nuddaði á sér augum.

-Þið hafið þá enga hugmynd um hvað Ámundi var að reyna skrifa á vegginn, spurði Njörður.

-Nei, það voru bara þessir tveir stafir, Te og síðan langt strik niður að gólfi.

Hann sat hugsi og velti þessu fyrir sér. Mörg orð byrjuðu á þessum stöfum og það var óhugsandi að ætla sér að geta hver tilgangur Ámunda hafði verið. En einhverjum skilaboðum var hann að reyna koma áleiðis. Hver skyldu þau hafa verið?

-Og þessi Ámundi, hann var annar af tveimur skipverjum af Þór sem dvöldu um borð í skipinu, meðan það var dregið til hafnar, ekki satt, spurði hann.

-Jú, svaraði Guðbjörg.

-Hafið þið rætt við þann sem var með honum?

-Nei, við höfum því miður ekki enn fundið hann. Ég á hins vegar von á því að það gerist hvað úr hverju, þeir eru ekki margir staðirnir sem einstaklingar eins og hann stunda, svaraði Fjalar.

-Hvað áttu við, spurði Grímur.

-Æ, karlinn er víst töluvert blautur. Mér skilst að það renni vart af honum meðan hann er í landi.

Um stund var þögn inni á skrifstofunni. Njörður tók við myndunum af Grími. Hann fletti aftur í gegnum bunkann og staldraði við myndina af húðflúrinu. Hvað skyldi það merkja? Þetta voru augljóslega einhvers konar myndtákn, kannski kínverskt eða einhvers staðar frá austurhluta Asíu. Myndletur var algengt þar. Hugsanlega var þetta einhver frumstæð skrift, afrísk eða suður-amerísk. 

-Ég veit ekki hvort það tengist þessu máli nokkuð en það er eitthvað sem kallar á athygli mína. Kannski er það þetta sem hann Njörður var að tala um, þetta með varúlfana, sagði Guðbjörg og benti á Njörð. Hún blaðaði í gegnum skrifblokkina á meðan hún talaði. Hún hikaði um stund, eins hún væri í vafa um hvað hún ætti að segja.

-Fyrr í dag var hringt í mig niður á blað. Miðilsfundur hjá Sálarrannsóknarfélaginu endaði víst með ósköpum í gærkvöldi. Mér skilst að miðillinn hafi talað tungum og gott sem hrætt líftóruna úr sumum gestanna. Hann klæddi sig úr að ofan og risti í sjálfan sig einhverjar undarlegar rúnir, þrátt fyrir að reynt hafi verið að koma í veg fyrir það. Svo virtist vera sem miðillinn væri ofurmannlega sterkur, margra manna maki því fjórir áhorfendur náðu víst rétt að halda honum niðri.

-Hvernig í ósköpunum sérðu tengsl við þetta mál, spurði Fjalar og ekki var laust að í röddinni væri pirringslegur tónn, eins og kennari sem er orðinn þreyttur á að skamma sama óhlýðna nemandann.

-Jú, sjáðu nú til. Öll sagan er nefnilega ekki sögð. Áður en þetta gerðist, sagðist miðillinn víst nokkrum sinnum verða var við eitthvað sem líktist hundi í herberginu. Mér skilst að hann hafi nefnt það að minnsta kosti tvisvar, já, hund eða ref, miðillinn vissi ekki hvort var, svaraði Guðbjörg og leit á Fjalar. Um leið og hún hafði sleppt síðasta orðinu roðnaði Guðbjörg skyndilega.

-Ég veit nú ekki hversu mikið mark á að taka á svona löguðu. Eru það ekki bara einhverjir rugludallar og vitleysingjar sem trúa svona þvælu? Enda eru flestir þessara svokölluðu miðla svindlarar og hafa af góðum en auðtrúa einstaklingum fé. Munið þið kannski ekki eftir miðlinum sem flett var ofan af? Það er ekki svo langt síðan, kannski tíu, tólf ár. Kona nokkur hélt miðilsfundi heima hjá sér og náði að slá ryki í augu fjölda manns. En þegar allt kom til alls var þetta bara enn önnur svikamylla, allt gert til að svindla pening út úr fólki, svaraði Fjalar og hló við.

-En gerir þá nokkuð til að reyna ná tali af þessum miðli, spurði Njörður sakleysislega.

-Hver veit nema þetta tengist. Sumir eru næmari fyrir umhverfi sínu en aðrir, sumir jafnvel svo næmir að þeir finna fyrir því sem gerist í heimum huldum okkur hinum. Þetta er þekkt fyrirbæri í flestum samfélögum og viðurkennt á mismunandi hátt. Frumbyggjar í Afríku myndu kannski kalla þá töfralækna eða shamana, í Evrópu til forna væru það kannski drúíðar,  náttúruprestar, völvur eða andalæknar. Öll viljum við halda í þá trú að eitthvað taki við eftir dauðann, það er jú kjarninn í flestum trúarbrögðum, ekki satt? Hvers vegna er þá svo ólíklegt að halda því fram að ekki sé hægt að ná sambandi við það sem er hinum megin, bætti Njörður við.

-Kannski, svaraði Fjalar kæruleysislega og yppti öxlum. Hann teygði sig í penna og blað.

-Getur ekki verið að þessi miðill hafi komist í samband við þetta dýr, eða þessa veru, hélt Njörður áfram. Hann sneri sér að Guðbjörgu og spurði:

-Veistu hvar við getum fundið þennan miðil?

-Já, á geðdeild Borgarspítalans.

Þoka

Kl. 13:30

 

-Hvað áttu við, spurði Fjalar og starði stíft á Grím, sem sat hinu megin við skrifborðið. Grímur leit á Njörð, sem beið eftir svari eins og Fjalar. Guðbjörg stóð enn við dyrnar og lét fara lítið fyrir sér. Fjalar var ekki ánægður á svip þegar hún elti Grím inn á skrifstofuna, áður en hann náði að segja nokkuð og vísa henni á brott greip Grímur athygli hans og hann virtist gleyma henni.

-Hvað áttu eiginlega við, spurði Fjalar.

-Nú, bara nákvæmlega það sem ég sagði, svaraði Grímur. Hann teygði sig fram og rétti Fjalari skýrsluna.

-Hvað svo sem er hér á ferðinni, þá er ekki um dýr að ræða. Hér er eitthvað allt annað á sveimi.

-En hvað með förin? Já, eða klóna?

-Vissulega bendir þetta allt í ákveðna átt. Það væri mjög auðvelt að komast að þeirri niðurstöðu að hér sé um úlf að ræða eða eitthvert hinna hunddýranna, en ég get bara ekki með góðu móti fellt mig við það. Ég hef árangurslaust reynt að láta þetta smella saman, öðlast góða yfirsýn en þetta er allt saman svo ... brenglað. Ég meina, þig hlýtur að hafa rennt í grun um þetta. Þú veist jafnvel og ég, ja, þið öll, að dýr skrifa ekki skilaboð á veggi, ef við gefum okkur að hinn látni hafi ekki skrifað þau. Dýr fjarlægja heldur ekki eitt ákveðið líffæri umfram önnur úr bráðum sínum. Ekkert stóru rándýranna, að mér vitandi, étur bara eitt ákveðið líffæri. Kjötætur éta fyrst og fremst kjöt, það er að segja vöðva og þó að hjartað teljist til vöðva, þá er ekki algengt að dýr grafi sig í gegnum líkama bráðarinnar til að komast að einum vöðva umfram annan og skilji hina meira eða minna eftir. Það gefur í til kynna hugsun og meðvitund, hegðun dýra er fyrst og fremst eðlislæg. Þetta hljótið þið að vita.

Grímur horfði í kringum sig. Augu Fjalars og Njarðar voru sem límd á honum. Guðbjörg stóð og fylgdist með. Gat verið að þeim hafði ekki dottið þetta í hug, hugsaði hún með sjálfri sér. Hafði lögreglan ekki velt þessum möguleika fyrir sér? Hún færði sig nær mönnunum þremur og lokaði á dyrunum á eftir sér. Grímur var með undrunarsvip á andlitinu, sem það kæmi honum á óvart að þeir skyldu ekki vera fyrir löngu búnir að uppgötva þetta. Hún hafði reyndar oft rekið sig á að einhverra hluta vegna virtist hann telja alla einstaklinga sér jafn gáfaða.

-Þar að auki fæ ég ekki með nokkru móti séð hvernig þessar stærðir fái staðist. Ef hlutföllin eru rétt þá er þetta dýr, þessi úlfur á stærð við mann. Mér detta tvær útskýringar í hug: Sú fyrri er að hér sé stökkbreytt afbrigði á ferð; bráðgáfað, virðist geta skrifað, umtalsverða meðvitund, mun meiri en gengur og gerist hjá öðrum hunddýrum, og einstaklega grimmt. Hin er sú að um mann sé að ræða, en í líki úlfs, bregður sér í úlfsham og heldur hann sé einn slíkur. Þar af leiðir höfum við allar þessar vísbendingar, förin, sporið og klóin er þá frá þessum einstaklingi komin. Hins vegar er klóin lífræn, það er að segja, hún virðist ekki vera hluti af einhverjum búningi, - nema sá búningur sé einfaldlega gerður úr alvöru úlfshami, bætti Grímur við og yppti öxlum.

-Le Myth du Loup-Garou, sagði Njörður lágt. Hann leit af Grími og horfði út um gluggann á húsið handan götunnar að hálfu hulið þokumistri. Í augum hans var fjarrænt blik og varir hans bærðust. Fjalar leit af Grími á Njörð.

-Hvað sagðirðu, spurði hann Njörð, sem svaraði engu og þurfti Fjalar að endurtaka spurninguna. Þá var eins og Njörður rankaði við sér og hann sneri sér að Fjalari.

-Le Myth du Loup-Garou. Goðsögnin um varúlfinn. Einstaklinginn sem er að hálfu maður og hálfu úlfur. Maður sem getur skipt um ham, þarf hreinlega að skipta um ham á fullu tungli og hlaupa um með úlfum. Sumar sögur segja að varúlfar hafi nærst á mönnum, en ég sel það nú ekki dýrara en ég keypti það.

Guðbjörg skellti upp úr.

-Þú ert að grínast. Varla ertu að halda því fram að Ámundi hafi verið myrtur af varúlfi? spurði hún og horfði forviða á Njörð. Varúlfar voru eitthvað sem notað var í kvikmyndum, ævintýrum og sögum. Þeir voru ekki til í alvöru, ekkert frekar en vampírur eða drekar.

-Er það ólíklegri útskýring en einhver líffræðileg stökkbreyting? Eða geðsjúklingur í úlfabúningi?

-Já, því varúlfar eru bara til í goðsögum og skáldskap, svaraði Guðbjörg og það var ekki laust við að pirrings gætti í rödd hennar. Njörður sneri sér við í sætinu og horfði á Guðbjörgu drykklanga stund áður en hann svaraði henni.

-Og stökkbreyttur úlfur sem ferðast til Íslands í mannlausu skipi hljómar ekki eins og skáldskapur? Með fullri virðingu fyrir Grími, þá tel ég að sú útskýring sé engu nærri raunveruleikanum en að hér sé varúlfur á ferð. Sú síðari, að geðsjúklingur klæddur úlfahami og fari um stræti og torg, myrði á hrottafenginn hátt er skynsamlegri. En yrði fólk ekki vart við slíkan einstakling og léti hirða viðkomandi hið snarasta?

Guðbjörg sagði ekki neitt, heldur leit af Nirði og á Grím. Njörður hélt áfram.

-Vissulega er hugmyndin um að varúlfur hafi framið þetta ódæði fáránleg. Engu að síður hefur þessi hugmynd, það er að segja um einstaklinginn sem getur breytt sér í dýr, búið lengi meðal mannsins. Sjáið Eddukvæðin. Breytti Loki sér ekki í hest og gat Sleipni, úlf og gat Fenri, dreka og gat Miðgarðsorminn? Var ekki afi Egils Skallagrímssonar, Kveld-Úlfur, einmitt hamrammur? Þetta kemur meira að segja fram í fleiri Íslendingasögum, þar sem persónur þeirra telja sig sjá til dæmis galdramenn, ja eða konur,  í dýralíki. Ef ég man rétt þá átti Þorgrímur nef seiðskratti í Gísla sögu að geta skipt um ham, sem og fleiri galdramenn til forna. En það er langt síðan ég las þá sögu, mig gæti því misminnt hvað það varðar. Engu að síður er hitt staðreynd, hamskipti eru sterkur þáttur í sögu okkar og því ekki svo vitlaust að skoða þann möguleika, svona af svipaðri alvöru og þá sem Grímur nefndi. Reyndar segir goðsögnin að útlimir varúlfa breytist í útlimi manna fallir þeir af er þeir eru í hami úlfa, sem og líkami þeirra skyldu þeir deyja sem slíkir. Þannig séð útskýrir þetta ósköp illa klóna, en er umhugsunarvert engu að síður.

Fjalar, sem hafði setið þögull og hlustað á það sem fram fór, teygði sig eftir myndastaflanum og rétti Grími.

-Þetta fannst í lest skipsins, sagði hann.

Guðbjörg nýtti tækifærið og losaði sig með brosi undan fyrirlestri Njarðar. Hún horfði yfir öxl Gríms meðan hann fletti í gegnum myndirnar. Hún greip fyrir munn sér en í gegnum fingurna sluppu nokkur orð:

-Hvað í ósköpunum....guð minn eini!

Þoka

Kl. 13:10

 

Guðbjörg horfði á dyrnar lokast. Hún sneri sér við og punktaði í fljótheitum niður svör Fjalars. Hún fletti aftur um síðu og skoðaði athugasemdir sínar frá því í morgun. Hún átti enn eftir að fara á geðdeild Borgarspítalans. Henni höfðu borist sögur þess efnis í morgun að eitthvað hefði farið úrskeiðis á miðilsfundi Sálarrannsóknarfélagsins. Afleiðingarnar voru svo slæmar að hringja þurfti á sjúkrabíl, því miðillinn fékk víst áfall. Hana langaði að athuga hvort hann væri viðræðuhæfur, því sagan sem henni var sögð í símanum snemma í morgun var einkar áhugaverð, sér í lagi í ljósi atburða undanfarinna daga. Hún passaði sig reyndar á því að segja Fjalari ekki frá þessu, því hún vildi sitja að þessu ein og alls ekki láta ýta sér í burtu, allavega svona fyrst um sinn. Guðbjörg leit á veggklukku og vonaði að hún myndi ekki missa af strætó, sem var væntanlegur innan skamms.

Um leið og Guðbjörg opnaði útidyr lögreglustöðvarinnar og gekk út óð hún beint í flasið á einhverjum. Hún hrökk við og leit upp í blá augu sem hún hefði getað þekkt hvar og hvenær sem er. Grímur. Örsmáar daggarperlur voru á öxlum hans og á svörtum skóm hans var grár snjór. Það var tekið að rökkva, þau stóðu og horfði hvort á annað í dyrastafnum um stund.

-Meiri þokan, sagði Grímur loks með vandræðalegan svip á andlitinu.

-Já og það í janúar. Hvað er eiginlega að gerast með veðrið? Einn daginn snjóar en þann næsta er svartaþoka. Þetta er ekki eðlilegt.

-Hvað ertu að gera hér, spurði Grímur.

-Ég ætlaði að taka viðtal við Fjalar, en hann er vart viðræðuhæfur, svaraði hún og bætti við:

-Hvað með þig, hvað ert þú að gera hér?

-Ég þarf að skila inn skýrslu, sagði Grímur.

-Skýrslu? Vegna alls þess sem hefur gerst síðan á laugardag?

-Já, svaraði hann eftir smá hik.

Guðbjörg horfði um stund á Grím.

-Það er eitt sem mig hefur langað til að spyrja þig um, sagði hún blíðum rómi.

-Nú, svaraði Grímur og Guðbjörg tók eftir örlitlum glampa í augum hans. Hann hélt eflaust enn í vonina um að hún myndi sjá að sér og taka við honum aftur. En það voru engar líkur á því, sér í lagi eftir að hún komst að því að Védís vissi af þeim.

-Ég skil ekki hvers vegna þú varst kallaður um borð í skipið. Ég veit það tengist á einhvern hátt morðinu í Skipasundi og eitthvað dýrum eflaust. Er ég á réttri leið? Ég meina sko, úr því að þú ert kallaður til á báðum stöðum þá hlýtur þetta tvennt að tengjast og þar sem þú ert dýrafræðingur, þá hljóta dýr að koma við sögu. Eftir að við töluðum saman í gær lagði ég saman tvo og tvo, þetta er eina rökrétta niðurstaðan. Er ég nokkuð langt frá hinu sanna?

-Það fundust för eftir klær um borð. Ég átti að reyna komast að hvaða dýr gæti hafa átt í hlut.

-Og fundust svipuð för í Skipasundi?

Grímur kinkaði kolli. Hann gekk hægt yfir að bekk með drapplituðu ullaráklæði og settist. Hann hallaði sér fram, huldi andlitið í höndum sér og andvarpaði.

-Ég veit sannast sagna ekki hvað segja skal. Ég er ekki vanur þessu, hef aldrei áður lent í svona máli. Ég hef, jú, krufið dýr inni í rannsóknarstofu, en það telst vart með því þar er ég inni í vernduðu umhverfi, ef svo má að orði komast. Ég hef jafnvel fylgst með hátt- og líferni þeirra úti í villtri náttúrunni, þar sem þau drepa hvort annað, en það er bara ekki samanburðarhæft því, - það er bara náttúrulegt. Dreptu eða vertu drepinn er eina leið margra dýra til að komast af. Hér er eitthvað...

Rödd Gríms brast. Guðbjörg hlustaði með athygli á hann. Hún settist við hlið hans og tók í hönd hans.

-Hér er eitthvað allt annað á ferðinni, hélt hann áfram. Hann lokaði augunum.

-Hvað ertu að segja? Er þetta dýr eitthvað frábrugðið öðrum?

-Dýr? Ég sagði aldrei að hér væri um dýr að ræða.

-Hvað áttu við!?

-Þekkirðu mörg dýr sem fjarlægja ákveðin líffæri úr bráðum sínum? Ef svo er, þætti mér vænt um ef þú bentir mér á það.

Guðbjörg hristi höfuðið.

-Ekki ég heldur. Má vera að þetta hafi verið tilviljun ein, en það er umtalsverð vinna að komast inn að mannshjartanu. Ég held að hjartað hafi verið fjarlægt meðvitað og slík meðvitund er mönnum eðlislæg, ekki dýrum.

-Er þetta þá einhver geðsjúklingur sem leikur lausum hala?

-Ég veit það ekki, en eitt er víst. Þrátt fyrir öll för eftir klær, þrátt fyrir öll spor og aðrar vísbendingar, þá er ég viss um að þetta er ekki nein þekkt dýrategund.