Þoka

Kl. 18:40

 

-En hvað heldurðu að hafi skilið þetta eftir sig, spurði Fjalar.

-Ég veit það ekki, svaraði Grímur og opnaði töskuna sína. Hann tók upp polaroid myndavél, skrifblokk og blýant. Hann sneri sér að hinum mönnunum og spurði hvort nokkur væri með eldspýtnastokk. Páll veiddi einn slíkan upp úr buxnavasanum og rétti Grími. Hann lagði eldspýtnastokkinn á hlið við farið, tók síðan nokkrar myndir af farinu og stóð loks upp. Hann hélt einni myndanna upp í birtuna frá vasaljósi Fjalars. Á henni var greinilegt fótspor, rautt á dökkum fleti. Grímur horfði nokkuð lengi á myndina og var hugsi. Hvaða dýr gat þetta verið? Einhvern veginn þá pössuðu hlutföllin ekki, hér var eitthvað skrýtið á seyði.

-Jæja, ertu ekki eitthvað nær því hvaða dýr um ræðir, spurði Páll og bætti síðan við: -Eru ekki fótspor fyrir dýrafræðinga eins og fingraför fyrir rannsóknarlögreglumenn?

Grímur leit á Pál og yppti öxlum.

-Það má kannski segja það. En nei, ég verð bara að viðurkenna, ég er hvergi nær því nú en þegar ég steig um borð.

-Nú, hvað áttu við, spurði Fjalar og Grími fannst hann greina örlitla gremju í rödd Fjalars.

Eftir stutta umhugsun svaraði Grímur:

-Ég er ekki viss en það er eitthvað sem stemmir ekki. Ég hef verið að reyna raða saman í huganum mynd af því dýri sem virðist hafa gengið berserksgang hérna, en bara kem ekki fyrir mig hvaða dýr þetta gæti hafa verið. Förin eru eftir stuttar klær og sterkar, sem gæti hugsanlega bent til þess að um hvítabjörn sé að ræða. Hins vegar eru birnir felddýr og því er undarlegt að koma hvergi auga á hár. Auk þess þá styður þetta fótafar ekki þá kenningu. Birnir hafa stóra og sterka fætur, með breiðum þófum og þeir stíga þungt niður. Ég veit ekki alveg hvað ég á að halda um þetta fótspor. Það er eins og einhver sé að reyna villa um fyrir okkur. Ég gæti einna helst ímyndað mér að þetta væri eftir einhvern mann í dýrabúningi.

Hann tók myndina upp og bar hana aftur í ljósið. Þetta far var eitthvað undarlegt, það passaði einhvern veginn ekki, var of stórt og of langt.

-Eins og þið sjáið er þetta fótspor eftir dýr, ef þetta er þá dýr, sem hefur ekki jafn breiða fætur og ætla má með birni. Takið eftir hversu stutt er á milli klónna. Þófarnir er þar að auki minni og það stígur nokkuð létt til jarðar, næstum eins og kattardýr. En þó er þetta ekki af ætt katta því lögun þófanna er ekki rétt, þar að auki ganga fæstir kettir með klærnar úti. Það verður líka að segjast eins og er, stór ísbjörn ætti ekki auðvelt með að fara um þessa þröngu ganga, til þess er hann of breiður.

-Ef þetta er ekki maður, hvaða dýr gæti þá þetta hafa verið, spurði Ragnar.

-Enn og aftur segi ég: Ég er ekki viss. Það er eitthvað við þetta sem ekki stemmir.

-Hvað með úlf, spurði Fjalar.

-Úlfar gætu eflaust passað inn í þessa mynd, ef ekki væri fyrir nokkur ákveðin séreinkenni og stærð farsins. Þeir eru ein afkastaminnstu rándýrin í náttúrunni. Ekkert dýr fer í jafn margar misheppnaðar veiðiferðir og þeir. Ástæða þessa er einföld, þeir halda ekki í við spretthörðu dýrin og eru ekki nógu sterkir til að takast á við þau stóru. Þeim tekst að halda velli með samvinnu innan hóps og þegar þeim tekst að drepa bráð er það yfirleitt vegna þess að þeir elta hana þar til hún hreinlega springur. Einn úlfur er afskaplega hættulítill og hefur engan veginn kraft til þess að rífa handlegg af fullorðnum einstaklingi. Auk þess þá er farið allt of stórt til þess.

-En hundur?

-Já, kannski. Einna hallast ég mest að þeirri hugmynd, ef um dýr er að ræða. Að hér hafi verið einhver stóru hunda á ferð, t.d. Stóri-Dani, St. Bernharð, kannski einhver hinna fjallahundanna. Enda er það líklegri kenning en nokkur hinna. Hundur gæti hafa komist um borð sem gæludýr eða jafnvel stolist um borð í síðustu höfn. En, eins og ég sagði áðan, þá finnst mér það harla ólíklegt. Þetta hlýtur að hafa verið einhver maður klæddur í dýrabúning sem hefur tipplað á tánum hér yfir.

-Heldurðu þá að maður gæti það eitthvað frekar? spurði Ragnar.   

Þeir ræddu þetta um stund uns Fjalar sagði að þeir þyrftu að halda áfram. Þeir gengu inn í vélarýmið. Þegar þeir komu út aftur hélt hópurinn inn í messann og tóku lögreglumennirnir hvor undir sinn enda kistunnar. Þaðan fóru þeir upp á þilfar.

-Þetta er orðið ágætt í kvöld, sagði Fjalar við þá Grím og Ragnar.

        -Ég mun hafa samband við ykkur á mánudag, bætti hann síðan við.

Þoka

Kl. 18:30

 

Matsalur Hressingarskálans var þétt setinn sem svo oft áður og Guðbjörg smokraði sér á milli stóla og borða til að komast að símasjálfsala. Hún brosti vandræðalega og bað gesti matsölustaðarins um að hleypa sér í gegn. En hún komst loks að sjálfsalanum og lét mynt í raufina, valdi síðan númer lögreglustöðvarinnar og innan tíðar var svarað. Guðbjörg bað símastúlkuna um að gefa sér samband við Fjalar Vignisson, varðstjóra. Svar stúlkunnar kom henni ekki á óvart, hún hafði beðið nokkuð lengi og fylgst með skipinu. Henni var launuð þolinmæðin þegar Grímur birtist á þilfarinu. Ekki þurfti hún að bíða lengi eftir að fleiri menn komu í ljós. Hún þekkti þá ekki alla úr þessari fjarlægð, en henni sýndist einn þeirra vera einkennisklæddur og það vera sami maðurinn og hafði leitt Grím um borð. Það var ekki laust við að glott læddist fram á varir hennar þegar hún sá hann halla sér fram yfir borðstokkinn og kasta upp. Þegar mennirnir hurfu aftur ofan í skipið sat eftir undrun og forvitni. Hvað gæti hafa orkað svo sterkt á Grím? Kannski var það ekkert, kannski var þetta bara magakveisa. En hvað ef það var ekki einhver veiki? Hvað ef eitthvað svo skelfilegt hefði gerst þarna um borð að það hefði þetta öflug áhrif á Grím?

Hún bölvaði lögreglunni í hljóði um leið og hún lagði tólið á. Hún kom auga á autt borð og settist við það. Úr því hún var stödd þarna þá mátti allt eins nýta ferðina og fá sér að borða, hugsaði hún með sjálfri sér og benti ungum þjóni að koma með matseðil. Það var skömminni skárra að snæða þarna innan um fólk en að sitja ein í kjallaraholunni sem hún leigði af aldraðri frænku sinni.

Skammt frá henni sátu tveir menn í einkennisbúningum Landhelgisgæslunnar. Öðrum þeirra, ljóshærðum manni um þrítugt með bólugrafið andlit, virtist nokkuð niðri fyrir. Félagi hans var eldri, dökkur yfirlitum og smágerður, hann minnti Guðbjörgu á karlmennina suður við Miðjarðarhaf. Sá ljóshærði baðaði út höndum og talaði hratt. Blaðakonan reyndi að hlera hvað þeir voru að tala um, en hún átti erfitt með að greina orðaskil. Hún fylgdist með þeim og tók ekki eftir því þegar þjónninn sneri aftur til að taka við pöntun hennar. Guðbjörg brosti og bað um súpu dagsins. Þjónninn greip matseðilinn, sem hafði ekki verið opnaður, af borðinu.

Á meðan hún borðaði velti hún fyrir sér því hvort hún ætti að hringja í Grím, en var ekki viss um að það væri sniðugt. Hann væri vís til að ráða í það eins og honum þóknaðist, eftir sínum hentugleika og hún hafði ekki löngun til að standa í þessu öllu saman aftur. Gærkvöldið hafði verið nógu erfitt. Hann tók sambandsslitunum ekki vel og hún hafði aldrei áður séð hann jafn reiðan, þó hann feldi það ágætlega og reyndi að bera sig vel. En reiðin leyndi sér ekki því hún skein úr gráum augunum. Guðbjörg gat bara ekki staðið í þessu lengur, sérstaklega ekki þegar það var sem allir vissu um þau.

Mennirnir tveir stóðu á fætur. Þeir gengu framhjá Guðbjörgu á leið sinni út og hún heyrði að þeir voru að ræða um skipsfundinn. Heppnin var með henni. Hún spratt úr stólnum og flýtti sér að finna þjón. Hún gerði upp og elti síðan mennina. Þeir voru komnir út á torg. Þegar hún loksins losnaði frá uppgjörinu og steig út fyrir dyr veitingastaðarins voru þeir að hverfa fyrir hornið á Lækjargötu. Hún spretti úr spori og náði þeim loks við styttuna af sr. Friðriki.

-Afsakið, halló, afsakið, strákar, kallaði hún til að ná athygli þeirra. Sá ljóshærði leit við og benti félaga sínum á að hinkra. Þeir virtust nokkuð undrandi á svip en í augum þeirra greindi Guðbjörg glettnisblik. Hún leit sem snöggvast í kringum sig.

-Sælir, ég heiti Guðbjörg og er blaðamaður á Morgunblaðinu. Ég komst ekki hjá því að heyra hvað þið voruð að ræða um inni á Hressó og mig langar til að spyrja ykkur nokkurra spurninga ef ykkur er sama?

Þoka

Kl. 18:20

 

Fjalar leiddi hópinn í gegnum myrkvað skipið. Þrátt fyrir að ljóskösturum hafði verið komið fyrir á göngunum var sem þeir megnuðu ekki að lýsa í gegnum myrkrið. Mennirnir stöldruðu við á nokkrum stöðum og Grímur skoðaði för sem lögreglan var búinn að finna og merkja áður en hann kom. Við hvert far var búið að líma lítinn svartan og hvítan límmiða, sem notaður til að sýna rétt hlutföllin. Grímur mældi förin og punktaði hjá sér. Þegar hann ætlaði að taka upp myndavél sagði Fjalar að rannsóknardeildin væri búin að taka myndir af öllum förum sem hefðu fundist og Grímur gæti fengið afrit af þeim.

-En hafið þið komið auga á eitthvað annað sem gæti verið hjálplegt? Einhver önnur vísbending um hvaða dýr var hér að verki en þessi för, spurði hann Fjalar.

-Eitthvað eins og spor eða hár, skít eða hlandbletti, bætti hann síðan við þegar hann sá svipinn á andliti Fjalars.

-Ekki svo ég viti til, en við höfum ennþá ekki náð að rannsaka skipið til hlítar. Það kom til hafnar í morgun og ég geri ekki ráð fyrir að rannsókninni verði lokið fyrr en í fyrsta lagi á mánudagsmorgun. Kannski að eitthvað hafi komið upp úr krafsinu þá.

Grímur kinkaði kolli hugsi. Það var eitthvað við þessi för sem truflaði hann. Þetta var ekki eðlilegt. Hann taldi ólíklegt að hvítabjörn hefði gengið berserksgang um borð, þrátt fyrir að birnir séu varhugaverð og stórhættuleg dýr. Hvernig björninn hefði átt að komast um borð var ráðgáta sem yrði erfitt að leysa. Hann fór í huganum yfir þau rándýr sem komu til greina. Þau voru ekki mörg. Og þó, þar sem hvorki var vitað hvar þetta skip hafði verið né hvaðan það hafði komið gat hvað sem er komið til greina. Kannski að skipið hafi verið að flytja dýr í einhvern dýragarð og það sloppið út. Samt var skrýtið að ekki hafði neitt annað fundist en þessi för, flest skildu þau eftir sig auðþekkjanlega slóð.

Fjalar stöðvaði hópinn og benti Grími á enn ein förin, hann beygði sig niður og skoðaði þau. Við förin var uppþornaður blóðblettur og í honum mátti greina litla, harða köggla. Eflaust kjöttægjur ályktaði Grímur og benti lækninum á að koma nær.

-Hvað í veröldinni ætli hafi gengið hér á? spurði Ragnar lágt. Grímur svaraði engu en starði á blóðblettinn. Hann var ekki ýkja stór, en Grími fannst sem eitthvað hlyti að hafa skollið á veggnum. Súrt gallbragð kom fram í munni hans og hann spratt á fætur.

-Er ekki allt í lagi, spurði Páll.

-Ha, jú, - eða nei, ég verð að komast út, sagði Grímur og ýtti Páli úr leið sinni. Hann flýtti sér upp á þilfar. Töluvert hafði dregið úr vindi en engu að síður var nokkuð hvasst. Fyrir ofan höfnina óð skarður máni í kólguskýjum, eins og silfraður ljár væri dreginn á, og kastaði daufri birtu yfir borgina. Hann leit aftur fyrir sig, á dyrnar sem gíndu við honum eins og skoltar hungraðs rándýrs. Ósjálfrátt leitaði hugur hans að handleggnum sem lá í kistunni niður í messa. Allt hringsnerist í kollinum á honum og enn á ný kom súrt bragð í munninn. Hann fann hvernig hádegismaturinn braut sér leið upp í hálsinn og Grímur hallaði sér út yfir borðstokkinn.

Hinir mennirnir komu upp á þilfarið í þann mund sem Grímur settist niður og þurrkaði sér um munninn. Hann leit á þá skömmustulegur á svip.

-Ég er ekki vanur ...

-Ætli maður verði nokkurn tíma vanur, svaraði Fjalar og greip fram í fyrir honum. Þeir þögðu og Grímur hlustaði á draugslegt gnauð vindsins. Innan tíðar hafði hann jafnað sig og mennirnir héldu á nýjan leik niður í skipið. Eftir því sem þeir fóru neðar varð loftið þyngra og daufur keimur, sambland olíu og þeirrar lyktar sem jafnan einkennir sláturhús á haustin, fyllti vit þeirra. Grími fannst sem þeir gengu inn í fornt grafhýsi, hljóðin frá borginni hljómuðu kæfð og fjarlæg, hann óttaðist að heyra hlerann skella aftur að baki sér. Hvað ef það myndi síðan slokkna á ljóskösturunum? Gat verið, þrátt fyrir föla birtuna, að hann fyndi hálfpartinn til myrkfælni? Hvað hafði eiginlega gerst um borð í þessu skipi?

Þegar þeir komu niður að dyrunum að vélarými skipsins stansaði Grímur skyndilega. Hann var ekki viss um hvað það var, en eitthvað sagði honum að þeir væru ekki einir. Hann leit aftur fyrir sig. Honum fannst hann sjá hreyfingu einhvers staðar í hinum enda gangarins. Hann bað Fjalar um að lýsa þangað en þar var ekkert. Grímur stóð kyrr um stund og horfði inn myrkvaðan ganginn. En er hann ætlaði að stíga inn í vélarýmið tók hann eftir svolitlu. Hann bað Fjalar um að lýsa þangað og beygði sig niður.  

-Hvað er þetta, spurði Fjalar.

Þoka

Kl. 19:30

 

Njörður Torfason, mál- og sagnfræðingur, teygði úr sér og geispaði. Þessi smámunasami en jafnframt nákvæmi fræðimaður var ekki mikill um sig, fremur mjósleginn og ljós á hörund. Rauðleitt hárið tekið að þynnast, kollvikin höfðu hækkað meira en hann kærði sig um síðustu misseri en blá augun voru enn skörp og vökul. Hann horfði í kringum sig á hina gesti Bibliotéque Nationale, flestir orðnir álíka framlágir og hann. Hann fann fyrir þreytu í bakinu eftir að hafa setið síðan snemma í morgun með nefið ofan í gömlum bókum undir hinum þekktu bláu hvolfþökum Salle de Travail dem Imprimés. Hann stóð á fætur, tók dökkan handritsdoðrant af borðinu fyrir framan sig og gekk inn í Salle de Travail des Manuscript. Hann rétti syfjulegum afgreiðslumanni handritið og klæddi sig úr hvítum bómullarhönskum. Hann sneri aftur að borðinu sínu og gekk frá glósubók og nokkrum pennum í brúna leðurtösku.

Njörður kom við í afgreiðslunni, skilaði inn rauða leyfisbréfinu sínu og lét vita að hann væri farinn. Allir sem vildu nota safnið þurftu að fá leyfisbréf og þar sem hann var íslenskur þurfti hann líka að skila inn sérstöku meðmælabréfi frá sendiherra Íslands í Frakklandi. Þegar hann stóð í anddyrinu sneri hann sér við og horfði inn í bókasafnið. Það var ekki laust við að hann finndi til lotningar. Safnið hafði verið byggt á 18. öld og hýsti aragrúa af bókum, handritum, medalíum, kortum og skjölum. Loðvík XII kom því á laggirnar og seinna bættust hin ýmsu einkasöfn aðalsmanna við, sér í lagi naut það góðs af byltingunni í lok 18. aldar, þar sem hald var lagt á eignir kirkna og klaustra. Öllu hafði verið komið fyrir hérna og aðeins British Museum var stærra.

Þegar hann kom út mætti honum iðandi stórborg, full af lífi þrátt fyrir bitran vetrarkulda. Tré sem stóðu við göturnar teygðu nakta fingur sína upp í litdaufan himinn og eitthvað við þá kuldalegu mynd minnti Njörð á Les Fleurs du Mal eftir Baudelaire. Hann lagði af stað niður að bökkum Signu, skammt frá stóðu Palais Royal og Louvre-safnið, báðar byggingarnar magnþrungnar og tignarlegar. Og yfir öllu gnæfði Eiffel-turninn, einmanalegur og starði langeygur út yfir borgina.

Er Njörður kom loks á Hotel des Invalides hélt hann rakleiðis að afgreiðsluborðinu. Hann þurfti að bíða um stund, þar sem að verið var að skrá bandarísk hjón inn, þau litu út eins og ofvaxnar keilur. Hann hallaði sér upp að marmarasúlu, dæsti og kveikti sér í sígarettu. Það yrði gott að komast aftur heim, sem betur fer var þetta síðasta kvöldið, hugsaði hann með sjálfum sér. Hins vegar átti hann eftir að sitja í lest alla leið til Kaupmannahafnar, löng ferð og leiðinleg. Það var ekki laust við að Njörður væri vonsvikinn, þessi ferð hans hingað til Parísar hafði ekki borið þann ávöxt sem hann vonaðist eftir. Hann hafði komið til að rannsaka sagnir þess efnis að afrit eða blaðsíður úr Rauðskinnu Gottskálks biskups grimma hefðu komið til Frakklands. Þessi alræmda galdrabók hafði verið eitt helsta áhugamál Njarðar undanfarin sex ár. En því miður virtist ekkert vera til í þessum sögusögnum. Þegar hann sá amerísku hjónin hverfa inn í lyftu flýtti hann sér aftur að afgreiðsluborðinu.

-Nokkur skilaboð til hr. Torfason, spurði hann vatnsgreiddan hótelstjórann á hreimmikilli frönsku. Hótelstjórinn sneri sér við og renndi fingri eftir marghólfaðri hillu þangað sem talan 314 stóð á litlu, gylltu merkispjaldi. Hann tók lykil úr því og rétti Nirði.

-Nei, herra, engin skilaboð í dag. Hér er lykill yðar. Hvernig gekk í dag, ef ég mætti spyrja?

-Ekki nógu vel, svaraði Njörður og brosti til hótelstjórans daufur í dálkinn.

-Á morgun er nýr dagur og kannski þér gangi betur þá. Nautalundir með villisveppasósu eru réttur dagsins í matsalnum. Á ég að taka frá borð, herra?

-Nei, takk, ekki í kvöld. Ég fer heim á morgun. Gætirðu látið senda mér súpu og brauð upp á herbergi? Já, og kannski kaffi, takk.

-Ekkert vandamál, herra, svaraði hótelstjórinn.

Njörður þakkaði honum fyrir og gekk yfir að lyftunni. Innan tíðar var hann kominn upp á herbergið sitt. Hann klæddi sig úr frakkanum og tók hattinn ofan. Hann lagði töskuna frá sér ofan á lítinn ísskáp. Njörður náði í glas og lét klaka í það. Þá sótti hann litla skotaflösku, opnaði hana og hellti gylltum vökvanum í glasið. Hann hlustaði á hvernig brakaði í klökkunum þegar drykkurinn flæddi um þá. Með glasið í hönd gekk hann yfir að herbergisglugganum og horfði út yfir París. Sólin var að hverfa niður fyrir sjóndeildarhringinn og ljós borgarinnar að taka yfir. Litlar, einmanalegar týrur, eins og stjörnur á næturhimni. Í huga hans komu upp minningar frá þeim tíma er hann lá uppi á hlöðuþaki í sveitinni hjá ömmu og afa, lá og starði hugfanginn upp í svart himinhvolfið. Þar hafði hann oft verið hann í von um að sjá stjörnuhrap, uns afi hans kallaði hann inn. Var það kannski eins með farið núna, gat verið að sama barnalega þráin hafði dregið hann hingað? Var þessi óskhyggja hans að finna Rauðskinnu lík barnslegri þránni eftir að sjá stjörnuhrap?

Hann hrökk upp úr þessum hugleiðingum sínum þegar það var bankað laust. Hann sneri sér frá glugganum, gekk yfir að dyrunum og opnaði.

Þoka

Kl. 17:50

 

 Um leið og Grímur steig um borð varð hann var við daufa, súra lykt. Hann kom henni ekki almennilega fyrir sig en var nokkuð viss um að hafa fundið hana áður. Hún kallaði fram minningar í huga hans, frá því er hann var ungur í sveit í Eyjafirði og lömbum var slátrað að hausti, þessi hráa, þunga og járnkennda lykt af blóði og innyflum. Neðan þilja var almyrkt, - myrkur svo þykkt að það var næstum áþreifanlegt og honum fannst sem það færi blíðum en náköldum höndum um sig. Hann elti Fjalar lengra niður í skipið. Fjalar, sem var þéttvaxinn með grófar, sterkar hendur, hélt á vasaljósi og lýsti þeim leið. Grímur leit aftur fyrir sig og það var sem dimmur gangurinn hyrfi ofan í svarthol, eitthvað við þessa stuttu ferð olli Grími óþægindum, en hvað það var, var erfitt að henda reiður á.  

Í messanum hittu þeir fyrir tvo menn sem báðir voru óeinkennisklæddir.

-Þetta er Ragnar Guðmundsson, læknir. Þið þekkist kannski?

Grímur hristi höfuðið og tók í útrétta hönd læknisins. Ragnar var nokkuð minni en Fjalar, handtak hans var máttlaust og óákveðið, andlit hans fölt að sjá. Vísifingur og langatöng hægri handar höfðu annað litarhaft og gulleitara. Grímur kannaðist við Ragnar, enda var hann nokkuð vinsæll meðal broddborgara Reykjavíkur. Hann var iðulega á milli tannanna á fólki af mismunandi ástæðum.

-Þetta er Páll, rannsóknarlögreglumaður, sagði Fjalar og benti á ungan mann. Páll var dökkhærður með snyrtilegt svart skegg og íþróttamannslegur í vexti. Hann tók þéttingsfast í hönd Gríms og kinkaði til hans kolli. Þegar Grímur hafði kynnt sig tók Fjalar til máls.

-Eins og ég sagði við þig í símanum þá fannst þetta skip mannlaust á reki hér utar í flóanum. Til að gera langa sögu stutta þá komu skipverjar á Þorsteini auga á það og létu Gæsluna vita, eftir að þeir voru árangurslaust búnir að reyna ná sambandi við áhöfn þess. Þór var kallaður til og kom taug yfir í skipið. Þegar menn Landhelgisgæslunnar komu um borð sáu þeir fljótlega að eitthvað slæmt hafði gerst. Það er eitt að finna mannlaust skip og reyna að komast að því hvað hefur gerst, annað að finna það í þessu ástandi, sagði Fjalar og hristi höfuðið. Grímur leit á hina mennina en báðir litu þeir undan.

-Hvað áttu við? spurði Grímur.

-Eitthvað hræðilegt gerðist um borð í þessu skipi, eitthvað virkilega slæmt og ógeðfellt. Ef þú ert viðkvæmur, þá er betra þú segir svo strax. Það sem ég ætla að sýna þér er aðeins fyrir þá sem hafa sterk bein, ef svo mætti að orði komast.

Grímur starði um stund á Fjalar og var ekki viss um hvort hann ætti að taka hann alvarlega, þetta var svo óraunverulegt allt saman. Var Fjalar ekki bara að spila með hann? Svipur hans var einlægur og í augum hans fannst Grími hann sjá blika fyrir ótta. Hvað í ósköpunum var hann að gera þarna? Hvað var hann eiginlega búinn að koma sér í?

-Þegar skipið kom hingað var málinu komið í hendur lögreglunnar, hélt Fjalar áfram. –Þeir fyrstu okkar sem fóru um borð sáu hvers kyns var. Út um allt voru greinileg merki um átök, blóðblettir hér og þar, undarleg för á veggjum og síðan þetta, sagði hann og gekk að dökkbrúnni viðarkistu merktri Lögreglunni í Reykjavík. Hann opnaði hana og tók upp ílangan hlut klæddan í plast. Fjalar vafði utan af honum og sýndi Grími. Úr kistunni lagði megna nálykt og þurfti Grímur að bera klút fyrir vit sín.

Í plastinu lá rotinn handleggur. Svo virtist vera sem hann hafði verið rifinn af við olnboga af töluverðu afli. Húðin var gráleit með dökkum mygluflekkjum hér og þar og lágu grænir taumar niður  handlegginn að stuttum og digrum naglalausum fingrum. Húðin var rifin og tætt við olnbogann. Fjalar vafði handleggnum aftur í plastið og setti hann aftur ofan í kistuna.

-Guð minn góður!

-En þetta er ekki það eina sem við fundum.

Grímur leit á Fjalar og vonaði að hann þyrfti ekki að skoða fleiri rotnaða líkamshluta.

-Á nokkrum stöðum í skipinu tókum við eftir undarlegum förum og blóðslettum. Þrjár eða fjórar samhliða renndur, eins og eftir einhvers konar klær. Þess vegna hafði ég samband við þig. Við þurfum að komast að því hvaða dýr á í hlut.

Grímur horfði um stund á Fjalar en leit síðan á kistuna. Hann var ekki viss um að hafa nægt þol innra með sér til að standa í svona máli, sér í lagi miðað við allt sem hafði gengið á undafarna daga. Hann lokaði augum og bar hendur upp að andliti sínu. Grímur nuddaði á sér gagnaugun um stund og andvarpaði.

Þoka

Kl. 16:50

 

Guðbjörg Anna sat við skrifborðið sitt og horfði út um glugga á Morgunblaðshúsinu við Aðalstræti. Hún var dökkhærð, smágerðar hendur hennar vel snyrtar og græn augum seiðandi, einhver hafði eitt sinn haft á orði að hún minnti einna helst á suðræna dansmey eða prinsessu. Hún hafði alist upp undir Eyjafjöllum ásamt systkinum sínum og bar framburður hennar þess glögglega merki. Faðir hennar hafði keypt þar land og flutt alla fjölskylduna úr Eyjafirði, hann fór með stóra drauma sem smám saman snerust upp í martröð. Hún hugsaði ákaflega sjaldan um þennan tíma, hún forðaði sér við fyrsta tækifæri. Hinum megin við rúðuna flýtti fólk sér á milli húsa undan norðanroki og skafrenningi, á meðan nagaði hún blýant og lét sér leiðast. Gallinn við daga eins og þennan var sá, ef ekki væri fyrir stórslys eða einhvers konar hneyksli gerðist lítið. Mesta fjörið, - ef fjör skyldi kalla, var í kringum Alþingi og hún var ekki búin að vera nógu lengi í starfi til að vera treyst fyrir því að fjalla um mál þingsins. Öðru hvoru heyrði hún eitthvað dægurlag í útvarpinu sem henni þótti skemmtilegt og raulaði með. Hún var djúpt sokkin í eigin hugsanir. Gærkvöldið var henni ofarlega í huga, það hafði verið henni erfitt.  Í útvarpinu ómaði lagið Skýið með Bjögga Halldórs, uppáhaldssöngvara hennar, ósjálfrátt raulaði hún með. Þá hnippti einhver í öxl hennar. Hún kipptist við, þagnaði og leit aftur fyrir sig. Þar stóð Magnús, yfirmaður hennar, með hæðniglott á vör. Hún reyndi að brosa og finna einhverja afsökun,  hann tók til máls áður en hún náði að koma upp orði.

-Það vantar ekki. Ekki bara beittur penni heldur líka ljómandi söngkona.

Guðbjörgu varð heitt í framan og hún sá á svip Magnúsar að honum hafði tekist að láta hana roðna, eins og svo oft áður. Magnús var um fertugt en hélt unglegu útliti og vexti nokkuð vel. Henni hafði alltaf þótt mikið til hans koma og oftar en ekki fannst henni hann horfa svo undarlega á sig, eins og eitthvað meira byggi undir.

-Ja, ég...

-Þú þarft að fara niður á höfn, sagði Magnús og greip fram í fyrir henni. Tónn hans var alvarlegur og brosið horfið af andliti hans. Hún laumaðist til að kíkja út um gluggann, á kuldalega myndina af miðborginni.

-Hvað er að gerast þar? spurði hún.

Magnús tyllti sér á borðhornið og horfði beint í augu hennar.

-Það var hringt áðan. Svo virðist vera sem einhver togarinn hafi siglt fram á mannlaust skip úti á miðjum Faxaflóa.

-Ertu að meina þetta? Mannlaust skip. Er það íslenskt?

-Ég bara veit það ekki.

-Er þetta þá kannski einhvers konar draugaskip? spurði Guðbjörg glettnilega. Sögunni af Helgu EA2 skaut upp í huga hennar. Þegar hún var yngri var afi hennar vanur að segja henni alls kyns sögur af sjónum, draugum, uppvakningum og sæskrímslum. Hann hafði starfað lengi sem sjómaður á Akureyri, þaðan sem móðurfjölskylda hennar var. Helga hafði verið eitt af fyrstu síldarskipum Íslendinga, glæsileg tvímastra seglskúta. Þegar hún var sjósett tókst ekki betur til en svo að hún valt á hliðina skömmu áður en hún komst á flot. Því miður lenti ung stúlka undir skipinu, var það í snarhasti reist aftur við og unga stúlkan færð upp á þilfar, þar sem hún lést. Þeir sjómenn sem voru á Helgu sögðust oft hafa séð stúlkuna á vafri um þilfarið, sér í lagi er illa viðraði. Þegar hætt var að notast við Helgu lá hún bundin við Akureyrarhöfn þar sem hún grotnaði niður. Dag einn í ofsaveðri slitnuðu festarnar og rak skútuna stjórnlaust frá landi. Engu að síður hélt skipið út fjörðinn og komst út á rúmsjó klakklaust. Bóndi nokkur norðar í firðinum sagðist hafa séð skipið þennan óveðursdag og taldi fullvíst að hann hefði tekið eftir ungri stúlku við stýrið. Helga hvarf og hefur ekkert til hennar spurst enn þann dag í dag.

-Ég veit það hreinlega ekki, Guðbjörg, svaraði fréttastjórinn, brosti út í annað og bætti við:

-Er það ekki þitt að komast að?

Þá stóð hann á fætur og gekk á ný inn á skrifstofuna sína. Guðbjörg leit aftur út um gluggann og gretti sig. Um stund var hún ekki viss um hún treysti Magnúsi. Fyrsti dagur hennar sem blaðamaður var henni enn ferskur í minni. Þá tóku allir samstarfsmenn hennar sig til og ákváðu að stríða nýliðanum. Allir sem einn sögðu þeir henni frá æsilegri frétt, skip hefði strandað úti við Gróttu og þeir vildu endilega að hún fengi það verkefni, þar sem hún var ný. Svona nokkurs konar ,,velkomin-til-starfa“ gjöf. Guðbjörg trúði öllu saman, eins og gráðugur urriði kokgleypti hún söguna. Veðrið var vægast sagt skelfilegt þennan dag, hífandi rok og rigning. Þegar hún sneri aftur; rennandi blaut og mjög pirruð; hlógu þeir sig máttlausa. Henni var enn strítt á þessu og reglulega spurð hvernig það viðraði úti við Gróttu. Hún þakkaði bara sínu sæla fyrir að veðrið skyldi ekki vera jafn slæmt og í Básendaveðrinu, þegar hamagangurinn var svo mikill að skilin milli hafs og Seltjarnar rofnuðu.

Hún tók myndavél, skrifblokk og lítið upptökutæki, klæddi sig í kápu og lét húfu á höfuðið. Innan tíðar stóð hún ferðbúin í anddyrinu. Þegar hún steig út tók veturinn á móti henni í öllu sínu veldi. Hún saup hveljur og sneri sér undan vindi á meðan hún setti á sig vettlinga. Þá lagði hún af stað, gekk norður Aðalstræti og beygði inn Hafnarstræti. Hún hraðaði för sinni sem mest hún mátti, en það var erfitt að komast fljótt yfir með vindinn í fangið. Er hún kom inn á Tryggvagötu sá hún skipið. Það lá kolsvart í snæviklæddri höfninni og skar sig frá hinum skipunum, líkt og blóðugur rýtingur í hnífaparaskúffu. Kalt, fráhrindandi og ógnvekjandi, en samt á heillandi hátt á sinn grófa og ógeðfellda hátt, eins og stirðnað lík fegurðardrottningar.  

Það var sem Guðbjörg væri í leiðslu. Hún stóð og starði dáleidd á skipið, það var eitthvað við það sem sogaði athygli hennar til sín, saug í sig vitund hennar eins og svarthol. Hún rankaði ekki við sér fyrr en dökkbláum, amerískum bíl var ekið hratt framhjá henni, - svo hratt að dekkin ýlfruðu undan álaginu. Þaðan var honum ekið út götuna og síðan beygt inn Lækjargötu. Hún horfði á eftir bílnum en hélt síðan áfram niður að skipinu.

Þegar hún átti ekki langt eftir sá hún kunnuglegan mann koma arkandi niður Arnarhól. Hún fann hvernig hjartað hægði á sér, hún fann að hún roðnaði í annað skipti í dag og eitt augnablik gladdist hún yfir því að hann væri þarna. Sú gleði var skammvinn, skyndilega skaut gærkvöldinu upp í huga hennar. Samtali þeirra hafði verið endasleppt og um stund fannst henni sem hún myndi beygja af. Hún faldi sig við húshorn og fylgdist með úr hæfilegri fjarlægð. Guðbjörg sá hvar Grímur var stöðvaður við landganginn af dökkklæddum lögreglumanni. Er hann hvarf inn í annan lögreglubílanna sem stóðu við skipið vöknuðu spurningar í huga hennar. Hvers vegna var hann þarna? Átti hann einhvern hlut að máli? Hvernig tengdist þessi virti prófessor í Háskólanum skipinu?

Þegar Guðbjörg leit aftur fyrir hornið horfði hún á eftir Grími ganga upp landganginn og hverfa um borð í skipið. Í annarri bifreiðanna sátu nú tveir lögreglumenn. Hún flýtti sér því af stað og yfir að bílnum. Hún bankaði laust á rúðuna og hinu megin hrökk lögreglumaður við, hann sat og fletti í blaði og leit hissa á Guðbjörgu. Hann skrúfaði loks niður rúðuna og spurði:

-Get ég aðstoðað þig?

-Já, ég heiti Guðbjörg Anna og er blaðamaður á Morgunblaðinu, svaraði hún og sýndi honum skilríki sín.

-Mér þætti vænt um að fá að spyrja ykkur nokkurra spurninga, bætti hún við og brosti eins fallega og hún gat. En lögregluþjónninn tók fálega í bón hennar og yppti öxlum.

-Það er frá ósköp litlu að segja, vinan, og okkur var sagt að halda ykkur blaðafólkinu frá. Ætli þú verðir ekki að bíða fréttatilkynningar, eins og aðrir?

-Af hverju? Bíddu, hvað áttu við?

-Okkur hefur verið bannað að ræða þetta mál, sér í lagi við fjölmiðlana.

-Hvers vegna? Eitthvað hljótið þið að vita. Er rétt að skipið hafi verið mannlaust þegar það fannst?

-Heyrðu, vinan, nú ætla ég að biðja þig um að fara. Drífðu þig héðan, ekki vera með neitt vesen. Ef þig vantar upplýsingar skaltu ræða við Fjalar, varðstjóra. Hann er eflaust á stöðinni.

Hún horfði um stund á lögreglumanninn. Hann hafði breiða kjálka og virtist nokkuð stór, hún sá fyrir sér að hann hefði vel getað gert það gott sem kvikmyndastjarna á 5. áratugnum. Guðbjörg kinkaði kolli og þakkaði þeim fyrir. Eflaust var betra að láta þá fara sínu fram, heldur en að standa í einhverjum leiðindum. Hún sneri sér við og hljóp undan vindi, aftur þangað sem hún hafði staðið og fylgst með Grími. Þar staldraði hún við og fylgdist með skipinu. Ef forvitni hennar hafði ekki verið vakin áður var hafði hún svo sannarlega verið vakin núna. Hvers vegna ætli lögreglan hafi þennan háttinn á? Yfirleitt voru lögregluþjónarnir liðlegir og auðveldir í samskiptum við. En aldrei áður hafði Guðbjörg lent í því að lögreglan lokaði á öll samskipti við hana. Hvers vegna núna? Hvað ætli sé um borð sem þurfi dýrafræðings við og enginn mátti vita um?

Þoka

21. janúar

 

kl. 17:00

 

Í rauðu húsi í Þingholtunum opnuðust stofudyr um leið og veggklukka sló fimm högg. Hröðum skrefum var gengið út um dyrnar og að símaborði, tólinu lyft upp og hrjúf rödd sagði: 

-Já, halló.

-Grímur Pálsson, er þetta hann, spurði karlmaður með djúpa og yfirvegaða rödd.

-Já, svaraði Grímur og reyndi að koma fyrir sig röddinni en án árangurs. Hann renndi hönd í gegnum grásprengt hárið, tók síðan niður lesgleraugu og settist. Grímur var ekki þéttur á velli, fremur horaður og langleitur, en hann hélt sér í nokkuð góðu formi. Augu hans voru kvik og lýstu bráðskörpum einstaklingi.  

-Þetta er lögreglan í Reykjavík.

Um stund fannst Grími allt stöðvast í kringum sig. Hann var ekki vanur því að lögreglan hringdi heim til hans og í flýti reyndi hann að koma fyrir sig einhverri haldbærri ástæðu. Hann gjóaði augum að Védísi, eiginkonu sinni. Hún stóð inni í eldhúsi, með rauðköflótta svuntu bundna um sig miðja.

-Ég heiti Fjalar Vignisson og er varðstjóri. Er það rétt hjá mér að þú sért líffræðingur og kennir við Háskólann?

-Jú, svo er víst.

-Nokkurs konar dýrafræðingur, ekki satt?

-Það mætti kalla mig það, já.

-Mér var bent á að tala við þig. Ég þarf á aðstoð þinni að halda.

-Nú, spurði Grímur og horfði upp í panelklætt loftið. Hann velti fyrir sér hvers vegna í ósköpunum þeir þyrftu aðstoðar hans við. Það hlaut að vera talsvert áríðandi úr því þessi maður hringdi á laugardagseftirmiðdegi, í stað þess að bíða mánudags. Hann hlustaði með áhuga á frásögn Fjalars. Eftir nokkrar mínútur var samtalinu lokið. Grímur lagði tólið á en sat um stund sem fastast. Hann hallaði sér aftur í stólnum og dæsti. Loks stóð hann á fætur og gekk inn í eldhús. Hann stansaði í dyragættinni og sagði eiginkonu sinni að hann þyrfti að skjótast út. Hún kinkaði kolli en leit ekki á hann, heldur hélt áfram að ganga frá leirtaui úr uppþvottagrind. Grímur skaut sér framhjá Védísi og inn í vaskhús. Þar klæddi hann sig í grænan, vaxborinn síðjakka og teygði sig eftir brúnleitri segldúkstösku, sem var farin að láta á sjá. Önnur spennan var dottin af en Grímur vildi ekki heyra á það minnst að ný væri keypt. Hann klæddi sig einnig í stígvéli og setti að lokum á sig hatt. Grímur staldraði við eitt augnablik og horfði inn í eldhús á Védís en hún leit ekki við. Þau höfðu verið gift í tólf ár og á þeim tíma eignast aðeins eitt barn. Því miður lifði það aðeins átta mánuði og þrátt fyrir að Védís þvertæki fyrir það hafði Grímur lúmskan grun um að hún kenndi honum að nokkru leyti um hvernig fór. Sonur þeirra fæddist með hjartagalla og töldu læknarnir að hann hefði erft hann frá föður sínum, þar sem slíkir kvillar voru þekktir innan fjölskyldu hans.

Hvass vindur stóð Grími í fangið er hann gekk norður Týsgötu og inn á Skólavörðustíg. Hann fetaði sig áfram gegn ísköldum norðangarranum og reyndi að halda sig hlémegin, en það var erfitt í þessari átt. Einstaka bíll rann framhjá honum en annars voru fáir á ferli. Snjóföl rak á milli húsþaka, eins og þunnar dulur. Grímur flýtti sér sem mest hann mátti, hann hálfpartinn hljóp til að komast niður á höfn sem fyrst. Þegar hann kom að Arnarhóli sá hann skipið sem Fjalar talaði um. Við eina bryggjuna lá það bundið og virtist mun stærra en skipin í kring, dekkra og yfir því var einhver óróleiki, ókyrrð sem erfitt var að skilgreina. Málningin var flögnuð af, svona að mestu leyti, aðeins nokkrir blettir hér og þar sem gáfu til kynna að eitt sinn var stýrishús hvít en búkur rauður. Flestar rúðurnar voru brotnar og smágerð götin minntu Grím einna helst á för eftir högl á rjúpu, sökum ryðrauðra tauma sem láku niður undan kýraugunum.

Hann hélt áfram. Við landganginn stóðu tvær lögreglubifreiðar og Grímur tók eftir að inni í annarri þeirra sátu tveir einkennisklæddir menn. Þegar Grímur nálgaðist steig annar þeirra út.

-Get ég eitthvað aðstoðað þig?

-Já, ég var beðinn um að koma hingað. Nafnið er Grímur Pálsson. Ég átti að hitta Fjalar.

-Er það, já? Hvað sagðistu aftur heita?

-Grímur Pálsson, dýrafræðingur.

-Allt í lagi. Fáðu þér sæti inni í bíl og hinkraðu þar eitt augnablik, ég ætla að sækja varðstjórann.

Grímur kinkaði kolli og gekk að öðrum bílnum. Hann horfði á eftir lögregluþjóninum fara um borð í skipið áður en hann settist inn.

Þoka

20. janúar

 

Kl. 03:40

 

- Ég trúi ekki á Guð, sagði Ámundi og horfði á eftir gúmmíbátnum. Hann var klæddur í móbrúna lopapeysu sem hann hafði fengið í jólagjöf frá ömmu sinni. Í fyrstu hafði hann ekki ætlað að taka hana með, sér í lagi eftir hvernig félagar hans höfðu strítt honum á ullarsokkunum sem hún hafði prjónað. Hann var háseti á Þór, varðskipi Landhelgisgæslunnar, en nú var hann um borð í öðru skipi. Einhver togaranna hafði siglt fram á mannlaust skip á miðjum Faxaflóa. Ekki leið á löngu þar til þeim var sagt að stíma þangað og draga skipið til hafnar. Nokkrir menn höfðu verið sendir um borð til að koma taug í það, þar á meðal hann og Leifur, gamall og þaulvanur háseti. Hann leit á félaga sinn, sem sneri baki í hann. Engu að síður sá Ámundi glottið á Leifi, því það mynduðust fellingar í sköllóttum hnakkanum þegar hann brosti.

- Trúirðu ekki á Guð, nei, sagði sá gamli. Hann leit í kringum sig. Ámundi reif ryðgaðar flögur af borðstokknum, svo virtist sem þetta skip hafi verið töluvert lengi á reki. Þeir sem höfðu komið fyrstir og farið niður í skipið höfðu tekið eftir blóðslettum á nokkrum stöðum, sem var nokkuð undarlegt miðað við hversu illa skipið var farið. Það virtist enginn hafa verið um borð í því svo árum skipti.  

- Nei, það geri ég ekki. Ég hef aldrei séð neinar sannanir fyrir tilvist Guðs og ekki einu sinni reyna að byrja aftur á þessari Biblíuþvælu þinni.

- Þetta er engin þvæla, lagsi.

- Þetta er bölvað bull og þú veist það. Ég veit ekki til þess að þú fylgir boðum þeim og bönnum sem þar birtast þegar þú ert í landi. Samt segistu vera kristinn.

- Ég viðurkenni það manna fyrstur að ég syndga, rétt eins og þú. En það þýðir ekki að ég trúi ekki á Guð. Það þýðir bara að ég sé mannlegur.

- Blablabla, bölvað bull. Ef Guð er raunverulega til, af hverju sýnir hann sig ekki? Gerir sig sýnilegan og sannar tilvist sína í eitt skipti fyrir öll?

- Sælir eru þeir sem trúa án þess að sjá.

- Sælir eru einfaldir, því þeir fylgja í blindni, svaraði Ámundi og hló við.

Mennirnir tveir héldu áfram að rífast á meðan þeir klifruðu upp í stýrishúsið. Um 100 metra fyrir framan þá var varðskipið og dró áfram til hafnar í Reykjavík. Leifur kom sér vel fyrir og var farinn að hrjóta skömmu síðar. Máninn kastaði fölri birtu yfir hafflötinn. Enn var um þriggja klukkustundaferð til höfuðborgarinnar. Veður var stillt en kalt, undanfarna daga hafði verið hæð yfir landinu og mikið frost. Ámundi gekk aftur út á þilfar, kveikti sér í sígarettu og fann sér góðan stað til að sitja á.

- Meira djöfulsins bullið í kallinum alltaf hreint. Prédikar um Guð og kristni en er svo alltaf pissfullur þegar hann er í landi og reynir við allt sem hreyfist, óháð aldri og kyni, sagði hann við sjálfan sig og hristi höfuðið. Síðan hló hann upphátt. Þá varð Ámundi var við nokkuð skrýtið. Einhvers staðar langt neðan úr skipinu heyrði hann undarlegt hljóð. Eins og þegar hundur gengur yfir viðargólf. Hann stóð á fætur og gekk nær hlera einum. Ámundi opnaði hann og rýndi ofan í myrkrið en það var of þétt, hann sá aðeins handrið og stiga hverfa ofan í dimm iður skipsins. Hann sneri sér við en um leið heyrði hann þetta sérkennilega hljóð aftur. Hann leit aftur fyrir sig en kom ekki auga á neitt sem gæti hafa framkallað þetta hljóð. Þá tók hann eftir að eitthvað bærðist í stiganum fyrir innan dyrnar. En hvað var þarna? Skyldi einhver vera um borð annar en þeir tveir? Hann tók eitt skref nær. Þá sá hann gulgrænar glyrnur, sem störðu á hann. Þær minntu einna helst á augu katta, en samt var yfir þeim mun grimmari og ákveðnari bragur. Yfirvegaður, kaldur og samviskulaus, eins og hjá rándýrum. Svo var eins og myrkrið drægist saman og í ljós kom smávaxin vera, af henni stafaði einkennileg rauðleit birta. Ámundi var ekki viss um hvort um hund eða kött væri að ræða. Veran hafði langt trýni og mjótt. Eyrun voru stór og sperrt. Ef þetta var hundur þá var hann í engu líkur þeim sem hann hafði alist upp með í sveitinni hjá ömmu sinni og afa. Köttur var þetta varla, því hann heyrði hvernig klærnar skullu á hörðu gólfinu. Veran steig upp í efstu tröppuna. Ámundi fylgdist stjarfur með. Það var sem fætur hans hefðu skotið rótum. Ámundi reyndi að kalla á Leif en kom ekki upp orði. Veran kom ofar í stigann. Ámundi sá ekki fætur hennar, þeir voru huldir flöktandi skuggum, sem virtust leka undan henni og öðlast líf uns þeir runnu saman við kvöldmyrkrið.

- Leifur! kallaði Ámundi loks. Veran steig enn ofar í stigann og beraði skjannahvítar tennur. Lágt urr kom frá henni. Þetta hlaut að vera einhvers konar hundur, eflaust einhverra tegundar sem hann hafði aldrei séð, ályktaði Ámundi.

- Leifur, vaknaðu! Þú  verður að sjá þetta, hrópaði Ámundi og reyndi að ná athygli gamla mannsins. Um leið og höfuð hans birtist fyrir aftan Ámunda hvarf veran.

Þoka

Ég hef ákveðið að birta skáldsögu sem ég skrifaði fyrir nokkrum árum hérna á blogginu. Ég mun reyna að birta 2-3 kafla í hverri viku.

 

Formáli

 

- Það er gert, yðar hágöfgi, sagði æðsti prestur egypsku hirðarinnar og draup höfði auðmjúklega frammi fyrir dökkum manni. Sá var gyrtur gylltu bjúgsverði og bar sig tignarlega, eins og sá sem valdið hefur. Allt um kring voru þjónar og hirðmenn en enginn þeirra virtist hafa kjark til að horfa til dökka mannsins með sama hætti og aldraður presturinn. Um stund horfði maðurinn á prestinn, auga Hórusar var saumað út í dökkbláan kyrtil hans og í kræklóttri, æðaberri hendi hélt hann um háan staf þar sem Ankh, tákn lífsins, stóð efst, listilega útskorið og lagt gulli.

- En hvað með hjartað, spurði dökki maðurinn. Rödd hans var þurr eins og eyðimörkin sem þeir stóðu í. Æðsti presturinn benti dreng með nauðrakað höfuð að stíga nær, á enni hans hafði verið dregin upp galdrastafur í nautsblóði. Drengurinn hélt á leirkeri sem var skreytt með gylltum myndum og innsiglað með vaxi. Presturinn tók við henni úr höndum hans.

- Það er hér. Án þess mun hann ekki komast til undirheimanna. Hann er fastur milli þessa heims og hins næsta.

- Gott, svaraði dökki maðurinn. Presturinn rétti honum kerið. Maðurinn leit á það, síðan horfði hann út yfir sandana, þangað sem Níl liðaðist letilega á milli sandalda og ræktarlanda almúgans, tunglsljós stirndi á gylltum tindum píramídanna. Hann brosti með sjálfum sér. Loksins var þetta allt saman orðið hans. Eftir áralanga skelfingu, baráttu og laumuspil sá loks fyrir endann. Í sjö ár hafði ríkt svartamyrkur, nú var dagrenning í nánd og hann var sú sól sem boðaði komu nýs dags, - nýs tímabils. Hann var næsti faraó og það var hans hlutverk að draga ríkið fram úr skugganum sem hafði fallið á það.

- Fram er komið það sem eitt sinn var spáð. Skálmöldin er liðin, sagði hann og sneri sér að æðsta prestinum og spurði:

- En innsiglið? Heldur það?

Gamli maðurinn kinkaði kolli.

- Já, hann mun ekki komast í gegnum dyrnar. Seiðurinn er sá kröftugasti sem ég þekki og er honum of öflugur.

- Gott, mjög gott.

Um stund starði maðurinn á kerið í höndum sér. Án hjartans yrði forvera hans ekki tekið í anddyri undirheimanna, Anpu myndi ekki leiða hann í dómsalinn því hann hefði ekkert til að vega á móti hvítu fjöðrinni, fjöður sannleikans.

- Þú skilur hvað ég þarf að gera nú og hvers vegna, sagði hann loks við æðsta prestinn, í róm hans mátti greina sorg.

- Já, yðar hágöfgi. Mér er heiður af því að hafa þjónað þér, faraó.

Augu þeirra mættust og dökki maðurinn fann hvernig hjarta sitt fylltist stolti við orð prestsins. Viðurkenning hans var honum dýrmæt, - dýrmætari en allt það gull sem ­honum stóð til boða og hafði nokkurn tíma gert. Presturinn hafði gengið honum í föðurstað á sínum tíma og verið honum ómetanleg hjálp undanfarin ár. Hann sneri sér undan og benti lífvörðum sínum að koma nær.

- Takið æðsta prestinn og aðstoðarmenn hans, farið með þá langt inn í eyðimörkina og takið af lífi, sagði hann lágt. Skömmu síðar bætti hann við:

- Ég vil ekki að þeir þurfi að þjást.

Æðsti presturinn hneigði sig djúpt.

- Megir þú dafna vel og lengi og ríkið blómstra undir þinni stjórn, Amenemhat, sonur Re, sagði presturinn um leið og verðirnir tóku undir handleggi hans. Undirmenn prestsins féllu einnig á kné og færðu hinum nýja faraó árnaðaróskir sínar. Amenemhat fylgdist hljóður með uns hópurinn var horfinn út í kvöldmyrkrið. Augu hans leituðu niður á við, niður að gapandi hyldýpinu sem hýsti grafhýsi forvera hans, Mentuhoteps IV. Það hafði tekið æðsta prestinn nokkra daga að skera út í dyrnar innsiglið­­­ að grafhýsinu. Presturinn hafði meðal annars fórnað níu nautum til að magna seiðinn. Hinn nýji faraó hristi höfuðið og sneri sér að einum ráðherra sinna.

- Sjáðu til þess að nafn þess sem liggur þarna niðri verði máð úr öllum annálum og sögum og skal það gleymt að eilífu. Enginn skal nokkurn tíma segja nafn hans án þess að hörð refsing liggi við. Hvergi skal það birt eða finnast skráð. Ég vil ekki að nokkur minnist þessa djöfuls eða illverka hans.

Ráðherrann hneigði sig og gekk á brott.

- Fram er komið það sem eitt sinn var spáð, endurtók Amenemhat lágt. Hann strauk yfir hjöltu sverðsins, loksins var kominn tími til að slíðra vopnin. Nú átti bara eftir að hylja grafhýsið sandi og þá gat hann kallað ríkið að sönnu sitt.

Kofinn

Ég held ég hafi verið rétt um þriggja ára þegar foreldrar mínir ákváðu að byggja sér sumarhús í Húsafelli. Þau leigðu lóð þar á afviknum stað, síðan fékk pabbi nokkra félaga sína til að aðstoða sig og áður en maður vissi af var hægt að fara og gista þar. Við fórum oft og títt upp í Borgarfjörð, hossuðumst á misgóðum ómalbikuðum vegum í rúma tvo klukkutíma og hlustuðum á rás 2. Annað sumarið tók pabbi sig til og setti saman sandkassa handa okkur systkynunum úr afgangsefni, sem hann átti eftir hann var búinn að smíða verönd við húsið. Ég og systir mín, þremur árum yngri en ég, eyddum mörgum stundum þar, slógumst um skóflur og fötur. Þess þurfti þó ekki við þegar kom að bílunum mínum, því þá fékk hún ekki að snerta, nokkurn tíma. Hún var nú ekki nema tæplega eins ár og kunni ekki að tala, engu að síður var ég búinn að læra að stelpur kunnu ekki að leika með bíla, eflaust dregið þá ályktun í leikskólanum. Eldri systir mín vildi heldur aldrei leika við mig í bílaleik, sagði að það væri bara fyrir stráka og vildi helst bara vera teikna myndir og lita.

Umhverfis sumarbústaðinn var þéttur skógur. Á þessum árum átti ég auðvelt með að detta inn í sjálfan mig og hverfa einhvern veginn inn í ímyndaðan heim þar. Alls kyns verur og útilegumenn voru félagar mínir og saman börðumst við gegn drekum og óvættum allt þar til mamma kallaði mig inn í mat. Við hliðina á bústaðnum var stórt tré, sem pabbi sagði alltaf að væri elsta tréð í skóginum. Það var eflaust rétt tæpir 8 metrar á hæð, það er kannski ekki hægt að segja að þetta hafi verið eitt tré, því stofnarnir voru þrír. Mér var oft og ítrekað bannað að klifra í því, en stóðst bara ekki freistinguna. Bæði var búið að lesa fyrir söguna um Hróa hött sem og var Spiderman uppáhaldsofurhetjan mín. Á haustkvöldum komu stjörnurnar fram og oft lá ég í rúminu mínu, horfði út um gluggann fyrir ofan mig og vonaðist til að sjá stjörnuhrap.

Þriðja eða fjórða sumarið sem við vorum í Húsafelli fjölgaði enn í fjölskyldunni og dótið sem fylgdi okkur varð meira um sig. Auk þess sem við hin komum sífellt með meira og meira með okkur. Pabbi ákvað því að búa til lítinn kofa fyrir allt útidótið okkar við hliðina á stóra trénu. Kofinn var vart meira en fermetri í gólfflöt og um metri á hæð. Ég gat setið þar inni og leikið mér með dótið mitt en þurfti hálfpartinn að skríða inn í hann. Yngri systir mín þorði ekki fyrir sitt litla líf að fara þar inn, enda var kofinn nær alltaf í skugga útaf stóra trénu. Eldri systir mín fannst kofinn bara ógeðslegur, alltaf einhverjar köngulær og járnsmiðir þar og þannig varð kofinn eiginlega mín eign. Við pabbi hjálpuðumst að með að mála hann, það er að segja hann málaði og ég þvældist fyrir. Ég upplifði þetta því svo að þarna hefði ég eignast minn eigin sumarbústað. Margsinnis fór ég fram á að fá að gista þar, en mamma var ekki á því ég ætti nokkuð erindi í slíkt.

Þær voru því ófáar stundirnar sem ég lék mér út í kofa. Ég kom fyrir öllum bílunum mínum og trésverðunum sem pabbi setti saman handa mér. Reyndar voru nokkrar köngulær þar og af og til hætti járnsmiður sér þangað inn, en þær flugur sem slæddust inn enduðu sem máltíðir áttfætlanna. Ég gat eytt löngum stundum í að horfa á þær vefja flugurnar inn í vef sína eða gæða sér á þeim. Það var eitthvað við þetta sem heillaði mig. Eitt sinn var ég að segja eldri systur minni frá þessu, hún horfði á mig af mikilli meðaumkun og sagði, að ég væri skrýtinn. Hún vildi þó iðulega sem minnst af mér vita, sat inni í bústað eða úti á verönd með heyrnartól á hausnum og hlustaði á Wham eða Pet shop boys. Ég nennti ekki að eyða orðum í yngri systur mínar, önnur var ekki byrjuð að tala en hin vildi helst bara vera þar sem mamma var og dúlla sér með einhverjar dúkkur. Þá örfáu daga sem rigndi sátum við inni og spiluðum Memory og snákaspilið. Það endaði yfirleitt með gráti einhvers, oftar en ekki mín, þar sem ég var og er ennþá með endemum tapsár. Annars minnir mig að yfirleitt hafi sólin skinið, kannski vegna þess ég útiloka minningar frá þessum rigningardögum.

Dag einn í ágúst sat ég sem oftar út í kofa. Ég var að leika mér með nokkra Star Wars karla sem afi og amma höfðu gefið mér fyrr um sumarið. Þetta var á þeim tíma þegar önnur myndin var tiltölulega ný og mikið af alls kyns dótageimflaugum og svoleiðis dóti tröllreið öllum dótabúðum. Eins og margir drengir á þessum tíma kunni ég myndirnar utan af og í hvert sinn sem ég mátti koma með á vídeóleiguna þá valdi ég þessar myndir. Mig minnir endilega ég hafi verið með stormtrooper, Hans Óla og Loðinn þarna úti í kofa að leika eftir senuna í Dauðastirninu, þar sem þeim tveimur tókst að blekkja heila deild af hvítklæddu hermönnunum. Mér fannst það afar sniðugt og hló alltaf mikið þegar þeir enduðu í öngstrætinu og hermennirnir snerust til varnar.
Skyndilega heyrði ég einhver umgang hinu megin við kofann. Það kom mér pínu á óvart, því mamma hafði farið í sund með systur mínar og pabbi var upp á verönd að smíða skjólvegg. Í fyrstu hélt ég bara að einhver fugl hefði verið rótin að því sem ég heyrði, en svo heyrði ég hljóðið aftur. Næstum eins og einhver væri að reyna stíga létt til jarðar, að reyna láta ekki heyra í sér. Ég steig út úr kofanum og leit í kringum mig en varð ekki var við neitt, svo ég settist bara aftur inn. Ein köngulóin hafði látið sig síga ofan á Hans Óla og virtist fylgjast með mér setjast inn. Hún reisti framfæturna eins og hún væri að reyna ógna mér. Ég fékk mér sæti og fylgdist með henni, því ég þorði eiginlega ekki að taka karlinn undan henni. Mér fannst hún nokkuð stór, búkur hennar var að mestu svartur en með ljósbrúnu mynstri. Hún hélt framfótunum uppi og sneri beint að mér. Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti að haga mér. Köngulær höfðu þar til þá ekki gert annað en að forðast mig og jafnvel þær sem voru þarna inni í kofanum virtust draga sig í hlé og fela sig á meðan ég lék mér þar. Það var næstum ég fengi á tilfinninguna að hún vildi mér eitthvað, en hvað það var vissi ég ekki. Hversu langur tími leið áður en hún klifraði aftur upp í vefinn sinn er ég ekki viss um, en þá fannst mér það drykklöng stund. Ég var ekki lengi að grípa Hans Óla.

Um leið heyrði ég bílhurð skella aftur og heyrði í systrum mínum hlaupa stíginn heim að bústaðnum. Ég tók saman Star Wars dótið og fór út úr kofanum. Sólin skein hátt fyrir ofan trén og pabbi hafði farið úr að ofan. Hann og mamma ræddu saman um hvað ætti að grilla í kvöldmat en ég flýtti mér þangað sem eldri systir mín hafði komið sér fyrir á handklæði og lá í sólbaði með vasadiskóið í botni. Ég settist á hækjur mér við hliðina á henni og hnippti í hana. Hún opnaði annað augað og leit á mig, tók síðan niður heyrnartólin.

„Veistu hvað,“ sagði ég nokkuð spenntur. Ég var viss um hún hefði jafn gaman af því að heyra um köngulónna og ég. „Það var könguló inn í kofa...“
Systir mín virtist langt frá því spennt. Hún ranghvolfdi í sér augum, lét aftur heyrnartólin á sig og sagði önug: „Láttu mig vera, Þorsteinn.“ Hálfsvekktur leit ég í kringum mig. Önnur yngri systir mín sat í sandkassanum og lék sér með fötur, skóflur og ég fékk ekki betur séð en hún væri með einn bílana minna. Ég arkaði að sandkassanum og náði í bílinn. Hún var ekki sátt og fór að gráta. Ekki leið á löngu þar til mamma kom og skammaði mig fyrir að vera eigingjarn. Hún huggaði systur mína en hélt síðan inn í bústað. Ég fylgdi í humátt á eftir henni og settist á stól við eldhúsborðið. Ég lagði karlana mína á borðið og leit á mömmu, þar sem hún tók til í matinn.

„Mamma, á ég að segja þér?“

„Þorsteinn minn, vertu úti að leika þér. Ég er að fara útbúa kvöldmatinn. Leiktu nú við systur þína og vertu góður við hana,“ sagði hún og lagði ríka áherslu á ég ætti að vera góður.

„Já, en það er könguló...“

„Þorsteinn, út að leika,“ sagði mamma og leit á mig. Af augnaráði hennar að dæma þýddi ekkert að malda í móinn. Ég greip því karlana mína og stóð á fætur. Á gólfinu inni í stofu lá yngsta systir mín og reyndi að leika sér með einhverja hringlu.

„Af hverju má hún vera inni,“ spurði ég og benti á pelabarnið. Mamma svaraði mér ekki og fúll hunskaðist ég aftur út. Sólin skein og þar sem ég stóð virtist kofinn vera fullur af myrkri. Í huga mér sá ég köngulónna þar sem hún beið mín í horninu sínu. Beið þess ég sneri aftur. Ég rölti þar sem pabbi var að saga og settist í grasið skammt frá honum.

„Pabbi?“

„Já?“

„Veistu, það er könguló inni í kofa sem kom og settist á Hans Óla og lyfti löppunum, eins og hún vildi leika. Hún var svona svört og með brúnt á bakinu. Hún ætlaði kannski að taka karlinn minn en ég náði honum. Hún var meira að segja pínu stór,“ sagði ég í miklum flýti. Pabbi kláraði að saga og mældi síðan spýtuna upp við bústaðinn. Hann tók fram tommustokk og mældi eitthvað, síðan skráði hann einhverja tölu á spýtuna.

„Já, er það? Könguló?“

„Já, pabbi. Hún er ennþá inni í kofanum. Hún er svaka stór. Næstum jafnstór og Hans Óli. Hún lyfti svona upp löppunum.“

„Jæja,“ svaraði pabbi og ég sá að hann var ekkert að hlusta á mig. Ég stóð á fætur svekktur yfir því að enginn skyldi sýna þessum merka atburði athygli. Ég rölti aftur að kofanum og settist inn. Köngulóin hreyfði sig þó ekki í það skipti úr horninu, jafnvel þó ég sýndi henni Hans Óla og lofaði henni að leika sér með hann.

Nokkrum dögum síðar kom ég mér aftur fyrir í kofanum með karlana mína. Ég hafði bætt Loga Geimgengli og Svarthöfða í hópinn ásamt Fálkanum. Hugmynd mín var að setja á svið senuna þar sem Fálkinn er tekinn inn í Dauðastirnið og hetjurnar þurfa að finna leið til að losna út ásamt því að bjarga prinsessunni. Kofinn var í hlutverki geimstöðvarinnar. Það var tiltölulega heitt úti, þó ekki væri sól og einhverra hluta vegna man ég að mamma hafði sett mér að fara í rauðar stuttbuxur, þrátt fyrir að það væri skýjað að mestu. Það var logn og fyrir ofan kofann sungu skógarþrestir á greinum stóra tréssins. Ég lagði karlana frá mér og tók Fálkann upp. Hann þurfti að koma svífandi inn. Systur mínar og mamma sátu inni og spiluðu Memory, ég hafði verið rekinn út þar sem ég átti eitthvað erfitt með að taka tapi í Lúdó. Mömmu fannst ekki viðeigandi að ég skyldi grýta spilakörlunum mínum í yngri systur mína og sagðist skyldi vekja pabba ef ég hunskaðist ekki út og skammaðist mín. Ég lét því Fálkann koma svífandi inn í kofann. Um leið og hann lenti sá ég hvar köngulóin lét sig síga rólega úr horninu sínu og lenti á Hans Óla. Hún lyfti upp framlöppunum og sneri að mér. Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti að mér að vera, þannig ég stóð bara kyrr um stund og horfði á áttfætluna. Fyrir ofan mig heyrði ég einhver umgang en þegar ég leit upp sá ég ekki neitt. Ég tók þó eftir því að fuglarnir voru hættir að syngja, virtust hafa flogið í burtu. Ég sneri athygli minni aftur að köngulónni sem stóð á Hans Óla karlinum mínum. Eftir ég var búinn að færa Fálkann örlítið þá komst ég inn í kofann og settist niður. Ég teygði mig í karlana mína og tók þá til mín einn af öðrum en geymdi Hans Óla þar til síðast. Þegar ég ætlaði að ná í hann tók köngulóin nokkur ógnvekjandi skref nær fingrum mínum. Einhvers staðar innan úr skóginum, þó ekki langt frá, heyrði ég grein brotna. Hún virtist þó ekki kippa sér upp við þetta, ég færði hönd mína frá Hans Óla og sá fram á að ég gæti ekki leikið mér með hann í dag. Ég opnaði Fálkann og lét hina karlana ofan í hann, að Loga og Loðin undanskildum því þeir áttu að sitja í flugstjórasætunum. Reyndar var Hans Óli þar venjulega, því hann og Loðinn voru flugmenn Fálkans í myndunum, en Logi átti hins vegar X-vængju. Köngulóin var byrjuð að vefja Star Wars karlinum inn í silkihvítan vef og mér brá svolítið þegar ég tók eftir því. Hvað henni gekk eiginlega til, skildi ég ekki. Eitt augnablik sá ég að hún steig af honum. Ég greip kærkomið tækifærið og hirti karlinn, henti honum ofan í Fálkann og lokaði. Köngulóin tók nokkur skref í mína átt, með framfæturnar reista. Ósjálfrátt færði ég mig undan henni. Ég tók upp Fálkann í báðar hendur og um leið stoppaði köngulóin. Ég fikraði mig út úr kofanum og hljóp inn í bústað.

Um kvöldið, eftir að okkur hafði verið komið í háttinn, lá ég í rúminu mínu og velti fyrir mér köngulónni. Mér fannst eins og hún væri ekki eins og venjuleg könguló. Það var eitthvað við hana. Hinar köngulónnar í kofanum létu sig helst hverfa ef ég settist inn í kofann en ekki hún. Út frá þessum pælingum sofnaði ég. Um nóttina vaknaði ég við eitthvað hljóð. Svipað hljóð og ég heyrði fyrir nokkrum dögum skammt frá kofanum, það kom að utan. Ég stóð upp í rúminu og kíkti út um gluggann, en hann sneri að stóra trénu og kofanum. Fyrir utan var myrkt að nóttu og skógurinn dimmur. Kofinn var hulinn skugga og ég sá bara rétt móta fyrir útlínum hans. Ég ætlaði að leggjast aftur niður en varð þá var við eitthvað. Það var eitthvað sem hreyfði sig við kofann minn. Ég hallaði mér fram til að sjá betur. Þá birtust mér 8 litlir, rauðir deplar í kofanum. Ég gerði mér ekki grein fyrir hvað þetta var, en samt brá mér svolítið. Ég sneri mér við og vakti eldri systur mína, sem var þó ekki á því að vakna og sagði mér frekar pirruð að fara aftur að sofa. Ég leit á yngri systur mína þar sem hún svaf í rúminu við hliðina á mér, en hún var ekki nema þriggja ára og ég sá ekki hvernig hún gat hjálpað mér. Ég klæddi mig í inniskónna mína og læddist fram. Útidyrnar voru við hliðina á svefnherberginu okkar og hún var aldrei læst á þessum árum. Ég smokraði mér út og hallaði á eftir mér.

Næturloftið var fremur svalt, sérstaklega þar sem ég var bara á Spiderman-náttfötunum mínum og döggin að setjast á trén. Ég læddist nær kofanum og reyndi að sjá inn í hann. Þá sá ég það aftur, 8 rauðir deplar sem virtust fylgjast með mér. Um leið og ég færðist nær kofanum, hurfu deplarnir. Hinum megin við kofann heyrði ég eitthvað þrusk og ég tók nokkur skref nær til að sjá. Þá kom ég auga á deplana þar sem þeir færðust dýpra inn í skóginn. Án þess að gefa að því nokkurn gaum ég væri á inniskóm og í náttfötum, hljóp ég af stað inn í skóginn og elti deplana. Ég hljóp á eftir þeim í nokkrar mínútur áður en ég komst nógu nálægt til að sjá hvað þetta var. Þetta var einhvers konar vera, hún var býsna stór og með átta fætur. Hún sneri sér skyndilega að mér og reisti framfæturna. Þá þyrmdi yfir mig, að kannski hafði þetta ekki verið svo góð hugmynd að elta deplana. Ég sá hvernig afturfæturnir lyftu verunni upp í trén í kring. Mig langaði að kalla á pabba, hrópa á hjálp en kom ekki upp nokkru orði. Það var sem fingur mínir yrðu dofnir og ég hafði ekki orku í fótunum til að hlaupa af stað. Veran gaf frá sér eitthvað undarlegt öskur. Mér fannst ég ekki heyra það, frekar fann ég hvernig það skall á líkama mínum og ég hrökklaðist aftur nokkur skref. Þá fannst mér ég finna hugrekki til að flýja. Ég hljóp sem fætur toguðu í burtu. Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að líta aftur fyrir mig af ótta við að veran kæmi á eftir mér. Loks kom ég að bústaðnum og þaut inn um dyrnar. Þá tók ég eftir ég hafði týnt öðrum inniskónum. Lafmóður og afar hræddur skreið ég upp í rúm til mömmu og pabba. Mamma umlaði eitthvað en ég kom mér fyrir undir sænginni hans pabba og reyndi að ná áttum. Loks rann svefnhöfgi á mig og ég féll í djúpan svefn.

Þegar ég vaknaði var klukkan farin að nálgast tíu. Á þessum árum var mjög óvenjulegt ég svæfi lengur en til átta. Mamma sagði að ég hafi virst svo friðsæll þarna í rúminu hjá þeim að hún vildi ekki vekja mig. Hún lagði disk á borðið fyrir mig og gaf mér Cheerios að borða.

„Dreymdi þig eitthvað illa, vinur,“ spurði hún og strauk mér um kollinn. „Þú skalfst þegar þú komst inn til okkar og hjartað barðist í brjósti þínu?“ Ég leit á mömmu en þorði ekki að segja henni frá því sem hafði gerst. Ég komst þó hjá því að svara, því eldri systir mín kom í þann mund inn í bústaðinn og hélt á öðrum inniskónum mínum. Hún sagðist hafa fundið hann út í skógi. Foreldrar mínir drógu þá ályktun að ég hlyti að hafa gengið í svefni og þegar við komum í bæinn, fórum við mamma til læknis, sem sagði henni að hafa ekki miklar áhyggjur af því. Ég sagði þeim aldrei hvað gerðist þessa nótt, en síðan þá hefur mér verið afar illa við köngulær.