Dragons of Hope: Niður í myrkrið

Þegar hetjurnar höfðu gengið frá líki Pieters, hvíldu þær sig enda allar dauðuppgefnar og svekktar yfir slæmu gengi. Ekki nóg með að þær voru ekki búnar að finna lykilinn, heldur hafði góður vinur týnt lífi og því var hljóðið þungt í þeim. Eftir þær vöknuðu aftur var ákveðið að halda niður stigann, en notast við gáfulegri aðferð en síðast. Nú var reipi bundið í hverja og eina hetju sem síðan fetuðu sig niður stigann, sem nötraði og skalf. Hetjurnar uppgötvuðu að flugurnar virtust ekki ráðast á þær, ef þær voru nógu margar og ógnvekjandi. Hins vegar fylgdust þær grannt með hópnum fara niður ef ske kynni að einhver þeirra myndi dragast úr hópnum. Ferðin niður var erfið og misstu nokkrar hetjur fæturna og rákust utan í stigann, en sem betur fer voru varúðarráðstafanir hetjanna nægilega vel hugsaðar til að tryggja að enginn þeirra hrapaði til bana. 

Þar sem stiginn náði ekki alla leið niður þurfti að láta reipi síga og fór Thol fyrstur niður. Neðst við stigann mátti sjá hvernig gólfið hefur hrunið. Járn og grjót mynduðu undarlegar hendur sem virtust teygja sig upp á við. Er Thol kom niður réðust fram þrjár beinagrindur. Hetjurnar voru fljótar að láta sig síga niður til hans til að hjálpa honum að berjast við þær og ekki leið á löngu þar til að þær höfðu yfirbugað beinagrindurnar. Þá sáu hetjurnar að þær voru staddar í stórum sal, með hvolfþaki sem var algjörlega í rúst. Járngrindin sem eitt sinn hélt uppi hvolfþakinu var ryðguð og illa farin. Veggirnir voru sprungnir og þakið virtist við það að hrynja. Eina leiðin út úr herberginu var á norður veggnum.

Þangað fóru hetjurnar og gengu út á svalir. Þar horfðu þær yfir dökkan sal sem náði 70 fet á milli veggja og um 40 fetum niður. Þrjár aðrar svalir voru á í sömu hæð á veggjunum í kring, síðan voru fjórar á hverri hæð niður að gólfi, op við hverjar þeirra. Á neðstu hæðinni var stór inngangur. 

Á gólfinu hreyfðist eitthvað stórt og málmkennt. Án viðvörunar var miklum eldi blásið að hetjunum, sem lýsti skyndilega upp allan salinn og leiddi undarlega marghöfða járnveru í ljós. Um leið virtust ósýnilegar verur grípa um Brash og henda honum fram af svölunum. Hann féll niður á gólfið hjá málmverunni, sem leit græðgisfullum augum á máltíðina sem fram virtist borin. Adran hljóp í burtu og að öðrum dyrum, í einhverju æði sem hinar hetjurnar skildu ekki. Þar sá hann hvar beinagrind í eitt sinn fínum kufli lá á steinaltari fyrir miðju herbergisins. Ryðguð lyklakippa hékk í belti hans. Um leið og hann steig inn í herbergið féll slímkennd vera úr loftinu og réðst á hann. Vandræða hetjanna jukust til muna. Þá var Thol einnig gripinn af ósýnilegu verunum og hent fram af. Þeir Brash flýðu inn í hliðargöng og leituðu skjóls þar. Á meðan reyndu Dalía, Lorieth og Adran að ráða við ósýnilegu verurnar, slímið og marghöfða málmveruna.

Eftir langan og strangan bardaga tókst þeim loks að sigra. Brash var þá meðvitundarlaus og margar hetjurnar illa særðar. Eftir stutta hvíld og allar hetjurnar komnar niður til Thols og Brashs var ákveðið að halda áfram og leita að einhverju sem gæti gagnast sem lykill að Thorbardin. Innan úr stóra rýminu sem marghöfða veran hafði verið í var stigi enn neðar. Hetjurnar gengu hann og komu inn í herbergi þar sem stytta af eineigðum manni virtist fylgjast með þeim. Á veggnum gegnt þeim voru tvennar dyr og fyrir sakir einhverra tálsýna þá virtist styttan brosa þegar gengið var að öðrum dyrunum en hinum ekki. Hetjurnar ákváðu að fara frekar að þeim dyrum þar sem styttan brosti.

Það herbergi var lýst upp með rauðum kúlum. Stór stytta af dvergi stóð í miðju herberginu, með lófum þrýst upp að loftinu. Fyrir aftan styttuna voru gylltar dyr. Ekki voru hetjurnar fyrr komnar inn í herbergið en að dyrnar lukust að baki þeim og rauðu kúlurnar skutu eldhnöttum að þeim. Gylltu dyrnar voru læstar en eftir mikið fum og fát tókst hetjunum að komast aftur út um dyrnar sem þær komu inn. Því var ákveðið að fara inn um hinar dyrnar. Þar var svipað umhorfs en kúlurnar skutu þó ekki eldhnöttum.

Þar fyrir innan var gangur, sem hetjurnar fylgdu og sá hvar voru gangamót. Stytta úr hrafntinnu af hettuklæddri veru, illvilji skein af henni, stóð í skuggalegu innskoti. Járnslegnar dyr leiddu hetjurnar inn á stuttan gang, en við enda hans voru aðrar járnslegnar dyr. Á veggjum gangsins stóðu styttur á syllum, huldar skuggum. Veggirnir sýndu að miklum göldrum hefur verið beitt þarna einhvern tíma. Um leið og hetjurnar gengu framhjá styttunum breyttust vopn þeirra, málmurinn varð að við. Þetta olli nokkru uppnámi í hópnum en áfram var haldið. 

Handan við járnslegnu dyrnar voru enn aðrar slíkar en loks þegar hetjurnar voru komnar í gegnum þrennar járndyr komu þær inn í sal. Loftið, eitt sinn marmarahvolfþak, var sprungið. Stórir steinar lágu á gólfinu og loka opinu að ofan. Fyrir miðju herbergisins voru þrír glitrandi málmhlutir nærri hauskúpu. Þegar hetjurnar gengu nærri málmhlutunum reis hauskúpan og virtist myndast draugslegum líkami undir henni. Gerði hún sig líklega til að kasta galdri. Adran og Lorieth hlupu að dyrum hinum megin í salnum, Brash og Dalía gerðu sig líkleg til að verjast hauskúpunni en Thol sneri við til að sækja vopnin, sem skilin höfðu verið eftir hinum megin á ganginum við járndyrnar. 

Adran og Lorieth sluppu í gegnum dyrnar, sem og Thol sín megin en hauskúpan virtist kasta galdri sem lokaði dyrunum að baki þeim. Brash og Dalía voru því ein í rýminu með ógnvænlegri verunni. Thol sópaði saman vopnunum og ætlaði að fara aftur í gegnum dyrnar, en mundi þá að Lorieth var með lyklana að þeim. Adran og Lorieth litu í kringum sig og sáu að þeir voru staddir í litlu herbergi en þó voru nokkur galdratjöld, sem virtust færa menn milli staða.

Til að gera langa sögu stutta, þá tókst hetjunum loks að sameinast, að Thol undanskildum og fundu fjársjóði Fistandaliusar. Þar var einnig forláta dvergahjálmur og er Brash tók hann upp heyrði hann rödd í höfði sér segja:

Ég er Grallen, prins fjalladverganna, myrtur af myrkum öflum í Dvergahliðastríðunum. Fyrir sakir þessa galdrahjálms komst sál mín af og hægt er að segja sögu mína. Ég reið fram hinsta morgun stríðsins í mikilli framrás Hylar dverganna. Við komum frá norðurhliði Thorbardin yfir Dergoth sléttuna. Sveit mín réðst gegn virki seiðskrattans. Bræður mínir börðust af hugrekki og hugprýði, margir þeirra féllu. 

Þegar orrustan snerist okkur í hag, réðumst við fram, ákveðnir í að mæta seiðskrattanum í bæli hans, en ég var höggvinn niður af aftan áður en ég náði til virkis hans. Kharas fann líkama minn og kom honum til Thorbardin en hjálmur minn, með sál minni, fannst síðar og af dökkdvergum hliðhollum Fistandantilus og færðu hann hingað.  

Hetjurnar sneru því aftur upp á yfirborðið. Thol hittu þær við stigann og með því að notast við sömu aðferð og á niðurleiðinni tókst þeim að sleppa óskaddaðar upp. Þar beið skuggadrekinn þeirra, alls kostar óhress með að hlutunum sínum hafi verið stolið. Hann hótaði hetjunum og ógnaði svo þær myndu skila góssinu, en Thol tók þá til sinna ráða. Hann talaði drekann til og sannfærði um, að hann stæði í vegi fyrir þeim og ekki væri ráðlegt að ráðast á hetjurnar þarna. Skuggadrekinn gekk því á brott en hetjurnar sluppu.

Þá var haldið aftur í Góðarvonardal. Ráðið var kallað saman og hetjurnar sögðu frá sigrum sínum og töpum. Var mikið rætt hver næstu skref ættu að vera og var loks ákveðið að hetjurnar, ásamt Eben, Elistan, Laurana og Gilthanas, myndu fara til Thorbardin og kanna hvernig væru umhorfs áður en allur hópur flóttamannanna væri fluttur til. Var Blaize fenginn til að gæta flóttamannanna, nokkuð sem hann gerði með glöðu geði. 

Þar um kvöldið var Pieter jarðsunginn og hvíldu hetjurnar sig. Um nóttina dreymdi Elistan illa og rumskaði Lorieth við það. Þegar Elistan rankaði við sér var hann sveittur og ráðvilltur. Hann endurtók í sífellu: „Hann var þar!“ Loks, þegar hann náði betri tökum á sjálfum sér, sagði hann Lorieth hvað hann dreymdi: „Ég sá hann. Verminaard. Hann missti sjónar á okkur á meðan við vorum í dalnum, en hann krafðist þess að fá að vita hvar við værum. Ég neitaði að segja honum það.“ Svo virtist sem draumurinn væri smátt og smátt að hverfa honum úr minni. Hann þurrkaði sér um munninn með erminni, sem varð blóðug. „Þú hefðir átt að sjá hinn gaurinn,“ sagði hann. „Ég held að Verminaard viti nú, að rétt eins og hann fer ekki einn um, heldur blessaður af Takhisis, þá ferðumst við ekki heldur ein.“ Um háls hans hékk men með merki Paladins. Þegar Lorieth ætlaði að krefja Elistan frekari svara birtist Fizban upp úr þurru og truflaði þá.

Um morguninn var haldið af stað. Einhverra hluta vegna slóst Fizban í hópinn án þess að nokkur gerði við það athugasemd. Hann hafði rætt mikið við Blaize þar um nóttina og gat sagt hetjunum fjölmargar sögur af bardögum bronsdrekans. Tveimur dögum síðar fundu hetjurnar norðurhliðið, þar sem það var á fjallshlíðinni, gætt af tveimur risastórum styttum af dvergum. Hetjurnar fetuðu sig upp slóðan að því og með hjálp hjálmsins tókst Brash að finna út úr því hvernig átti að opna hliðið. Þá heyrðust miklir bresti koma innan úr fjallinu. Syllan og hlíðin nötruðu um leið og smásteinar féllu allt í kringum hetjurnar og ofan í gljúfrið fyrir neðan. Með miklum smelli, sem hljómar eins og þúsund bein hafi brotnað á sama tíma, opnaðist gríðarmikil rifa á fjallinu sjálfu. Tröllvaxnar hurðir, eflaust með stærstu hlutum sem hetjurnar höfðu séð hreyfast, snerust hægt en ákveðið að þeim. Fizban, ávall forvitinn, steig fram fyrir hópinn og fylgdist áhugasamur með herlegheitunum. Skyndilega, með miklu braki og brestum, brotnaði önnur þeirra af hjörum sínum og féll ofan í gljúfrið og tók Fizban með sér.

Hetjurnar höfðu áður sé Fizban deyja og voru einhverra hluta vegna vissar um að hann hefði bjargað sér. Þær gengu því varfærnislega inn í dvergaríkið. Gólf forsalarins var stráð beinagrindum go ryðguðum vopnum. Brash og Vestri leiddu hópinn áfram. Í öðrum forsal réðust undarlegar skuggaverur á hópinn, sem litu úr eins og svífandi hettur eða dúkar með griparma. Eftir harða orrustu tókst þeim að yfirbuga óvættina og gerðu sig klárar að halda áfram inn í borgina handan forsalanna.  

 

 

 

 

  

 

Dragons of Hope 2. hluti: Dauðir og dauði!

Hetjurnar hittust í Góðrarvonardal og ræddu saman um næstu skref. Þær voru sammála um nauðsyn þess að tryggja flóttafólkinu örugga leið í gegnum fjallgarðinn. Veturinn var værri og brátt yrði erfitt að sjá öllu þessu fólki farborða og gæðin í dalnum myndi þrjóta fyrr en síðar. Þær gengu því á fund ráðsins og lögðu fram þau vopn og verkfæri sem keypt höfðu verið af dvergunum. Tók ráðið fegins hendi við þeim. Var þar m.a. rætt um þann möguleika að hugsanlega leyndist lykill að norðurhliði Thorbardin í Skullcap, þeim illa stað. Hvatti ráðið, að Eben frátöldum, hetjurnar til að leita lykilsins og gaf þeim 2 sólarhringa til að ljúka því verki. Hetjurnar tókust það verkefni á hendur og ákváðu þegar kvölda tók að skipuleggja förina. Var þar ákveðið að álfarnir, Gilthanas og Lauranthalasa, skildu dvelja með flóttafólkinu og hafa auga með Eben. Pieter reyndi að ræða við þann ráðsmann en komst lítið áleiðis, að öðru leyti en því að fá hann til að tryggja að þeir frjálsu myndu verja hóp flóttafólksins ef kæmi til fyrirsátar drekamanna. 

Um morguninn var lagt af stað. Fengu hetjurnar nokkra fríska einstaklinga úr hópi flóttamannanna til að fylgja þeim. Rétt áður en hópurinn kvaddi dalinn ræddu hetjurnar við Briar, leiðtoga sléttufólksins, og færðu honum glæsilegt og seiðmagna sverð að gjöf. Hann tók við henni og fannst nokkuð til sín koma. Þoka var yfir dalnum og sléttu Dergoths. Þegar hetjurnar komu niður að henni sáu þær að þar hafði greinilega verið mikil orrusta fyrir löngu síðan, því á vígvellinum lágu hauskúpur, ryðgaðar brynjur og ónýt vopn. Lorieth hafði lesið sér vel til um Fistandantlius, illa seiðskrattann sem átti að hafa búið í Zhaman Keep sem síðar varð þekkt sem Skullcap, hann var því ekki lengi að átta sig á hvar þennan skelfilega stað var að finna á sléttunni.

Þegar hetjurnar höfðu áttað sig á hvernig ætti að komast inn var ákveðið að Dalía og Vestri skildu gæta inngangsins til að byrja með, þar sem hættan var alltaf sú að drekamenn kæmu aftan að þeim. Nægilega var slæmt orð á þessum stað; enginn hefur snúið þaðan á lífi og þess háttar sögur; að hetjurnar vildu ekki gera sér erfiðara fyrir. Thol leiddi því hópinn inn í fjallið. Þau komu inn á gang þar sem voru tvennar dyr, annars vegar í norður og hins vegar suður.

,,Nú væri gott að vera með nefið hans Vestra," sagði Adran og kímdi. Thol benti á syðri dyrnar og voru þær opnaðar. Þar var annar gangur og á honum 6 dyr. Hetjurnar opnuðu þær fyrstu hægra megin og gerðu sig líklegar til að opna þær næstu þegar allar dyrn opnuðust af sjálfu sér og út svifu skuggumklæddar verur. Augu þeirra lýstu rauðu og illvilji þeirra var næstum áþreifanlegur. Réðust verurnar fram og börðu harkalega frá sér. Hetjurnar stigu fram fyrir skjöldu og báðu aðstoðarmenn sína úr hópi flóttafólksins að halda sig til hlés. Verurnar reyndust þó erfiðari en í fyrstu virtist. Brash steig fram og skoraði á verurnar að ráðast á sig. Þær létu ekki bjóða sér það tvisvar og áður en Brash gat sagt: Við steðja Reorx! hafði þeim tekist að fella hann. Hetjunum rann kalt vatn milli skinns og hörunds, þar sem Brash var þeirra hvað brynvarðastur. Thol hljóp til og læknaði Brash á meðan aðstoðarmennirnir og Adran létu örvum rigna yfir verurnar. Lorieth kallaði fram öfluga seiði og smátt og smátt tókst hetjunum að vinna sigur á verunum. Ekki þó fyrr en Brash hafði verið felldur einu sinni til viðbótar af verunum.

Eftir að hafa leitað í herbergjunum og uppgötvað að ekki voru aðrar leiðir þaðan var ákveðið að opna norðurdyrnar. Þar komu hetjurnar inn í stórt og mikið opið svæði, en fyrir miðju þess var stór járnstigi, sem lá niður í myrkur undirdjúp fjallsins. Hetjurnar skoðuðu sig um og ákváðu að rannsaka frekar þessa hæð áður en farið yrði neðar í virkið. Í fyrsta herberginu sem þær komu í sáu þær risastóra glitrandi og gegnsæa kúlu, þar sem brons dreki var rétt í þann mund að fara gleypa drísil. Eftir að hafa uppgötvað að um einhvers konar tímakúlu var að ræða settust þeir Lorieth og Thol niður og spáðu í hvernig hægt væri að rjúfa álögin. Þeir vissu að Fistandantlius var mikill tímaseiðskratti og að seiðurinn sjálfur væri gríðarlega öflugur. Brash leiddist eitthvað að bíða, tók upp litla steinvölu og kastaði í kúluna, sem sprakk með háu POPP hljóði.

Drekinn át drýsilinn í einu munnbita. Þegar hann uppgötvaði að hann var ekki á þeim stað sem hann var síðast, leit hann undrandi í kringum sig og sá hetjurnar.

,,Hæ," sagði hann. Hetjurnar litu hver á aðra, nokkuð hissa og tóku undir kveðju hans. Þær spjölluðu við drekann og komust að því hann hét Blaize. Hann hafði verið að berjast gegn her drýsla þegar hann kom að helli einum og ætlaði að éta þennan drýsil. Síðasta sem hann man eftir var að svartklæddur maður birtist í hellinum. Blaize ákvað að fylgja hetjunum, í það minnsta kosti um stund. Hetjurnar sáu að í herberginu var ýmislegt áhugavert, galdravopn og brynjur sem þær hirtu. Við næstu dyr ráðlagði Blaize þeim að fara ekki inn. Þá komu þær í helli þar sem var neðanjarðarvatn og eyja í því miðju. Thol var í seiðmögnuðum stígvélum og hljóp yfir að eynni en honum sýndist þar vera ýmis fjársjóður.

Hins vegar var þarna einnig dreki, skuggar láku undan vængjum hans og þegar hann sá hetjurnar blés hann miklu myrkri yfir þær. Hins vegar virtist hann hætta árás sinni þegar hann sá Lorieth. Kom á daginn að fyrri ábúandi í þessu virki hafði gert samning við drekann um að verja það þar til hann sneri aftur. Lorieth reyndi að skipa drekanum fyrir, en hann var ekki á því að taka við skipunum, enda var samningurinn milli hans og Fistandantlius mjög sértækur. Varð Lorieth að lokum svo pirraður á drekanum að hann arkaði út úr hellinum og sagði: ,,Ég er þá ekkert snúinn aftur!" Á sama tíma hafði Thol læðst með stærstan hluta fjársjóðsins út.

Í öðru herbergi fundu hetjurnar beinagrind sem hélt annars vegar á mjög flottu sverði og hins vegar korti af Zhaman keep. Einnig var ákveðið að kíkja inn í herbergið sem Blaize mælti ekki með og eftir stutta könnunarferð þanga inn sáu hetjurnar þann kostinn vænstan að fara aftur þaðan, enda mikið af illum verum og aðstæður afar óhagstæðar.

Þá var komið að því að fara niður. Mikið var rætt um með hvaða hætti væri best að fara niður og sýndist sitt hverjum. Að lokum varð það ofan á, að láta Adran síga niður í reipi. Í fyrstu gekk það ágætlega en þegar hann var kominn um 200 fet niður réðust illvígar og risastórar mýflugur að honum. Kippti hann í reipið til merkis um að hann yrði dreginn upp og mátti þakka fyrir að komast upp á lífi. Flugurnar eltu hann hins vegar ekki upp í gegnum stigaopið, heldur héldu sig í myrkrinu. Því ályktuðu hetjurnar að þær hlytu að forðast ljós og sendu Pieter niður með kyndil. Þegar hann var kominn um 250 fet niður réðust flugurnar á hann og þegar hetjunum tókst að draga hann upp, höfðu þær dregið úr honum allt blóð og tókst hetjunum ekki að koma honum aftur til lífs.  

Dragons of Hope: 1. hluti, Vandræði á vandræði ofan

Flóttamennirnir komu sér fyrir í dalverpinu og skiptist flokkurinn í fimm misstóra hópa. Virtist fara fyrir hverjum leiðtogi og ræddu þeir sín á milli þar um kvöldið hvað næst bæri að taka til bragðs. Var ákveðið að bíða dags en sýndist hetjunum að hópurinn væri mjög misskiptur og því ólíkar skoðanir. Fóru hetjurnar að ræða við fólkið í hópnum og aðstoða þá sem hjálp þurftu. Dalía kom þá auga á seinna um kvöldið að Elistan lét illa í svefni. Gekk hún að honum og vakti.

„Mig dreymdi að Verminaard hefði komið hér og börðumst við í drauminum. Hann er of sterkur, hann mun drepa okkur öll," sagði hann niðurlútur. Dalía sagði honum frá guðunum gömlu og bauð honum að skoða diskana.

Elistan virtist nokkuð brugðið. „Ég er ekki verðugur þess að lesa af diskunum,“ svaraði hann sorgbitinn. „Ég hef brotið gegn guðum og mönnum. Tími minn með háleitendunum var kjánalega varið, þar sem ég sannfærði aðra sem og sjálfan mig um að nýir guðir kæmu í stað þeirra gömlu. Ég trúði því ekki guðirnir myndu snúa aftur eða við myndum finna þá. Ég er hræddur um að ég er ekki verðugur þess munaðar að hafa trú.“ Dalía brást hin reiðasta við og hundskammaði Elistan. Eftir nokkra stund tóks henni að fá Elistan til að fræðast um guðina og sérstaklega um þann sem ber nafnið Paladine.

Morguninn eftir var sest á rökstóla. Leiðtogarnir ræddu um næstu skref og sýndist sitt hverjum. Sumir vildu snúa við, aðrir skipta hópnum upp, enn aðrir flýja lengra inn í fjöllin og jafnvel leita ásjár hjá dvergunum í Thorbardin. Þar steig fram leiðtogi þess hóps sem var hvað best vopnum og verjum búinn, Eben Shatterstone, og kom það hetjunum algjörlega í opna skjöldu. Þær báru á hann þungar sakir en án sönnunargagna vildi ráðið ekki heyra á nokkuð slíkt minnst. Eftir nokkurt þref var ákveðið að hópurinn skildi halda áfram. Sömdu hetjurnar við Briar, leiðtoga sléttufólksins, um að hans fólk myndi sinna hlutverki útvarða og finna góða leið.

Hetjurnar ákváðu hins vegar að skipta liði, skildi stærri hluti hópsins snúa aftur til Pax Tharkas í leit að vistum en Pieter, Thol, Gilthanas og Laurana myndi halda áfram með flóttafólkinu og vera þeim innanhandar. Kvöddust hetjurnar í von um að hittast fljótlega aftur.

Dalía leiddi hópinn aftur að Pax Tharkas, Vestri nýtti krafta sína til að flýta för þeirra. Þegar skammt var eftir að virkinu, hittu hetjurnar fyrir varðsveit drekamanna og hádrýsla. Sátu þær fyrir varðsveitinni og áttu ekki í vandræðum með að ráða niðurlögum hennar. Á sama tíma og orrustan geysaði flaug stór dreki yfir bardagann. Hetjurnar litu hver á aðra, vitandi að drekinn stefndi beint að flóttafólkinu. Þegar hetjunum hafði tekist að sigrast á varðsveitinni var rætt í skamma stund hvort snúa ætti við, en ákveðið að halda sig við upphaflega áætlunina, því voru allar brynjru hirtar sem og vopn af hinum föllnum og haldið áfram niður að virkinu. Tekið var að snjóa og blása hvössum norðanvindi og skyggni lítið. Það yrði þeim ekki erfitt að komast óséðar að virkinu.

Flóttamennirnir héldu áfram suður eftir fornum, en vel byggðum slóða, augljóslega dvergasmíði, í gegnum dal einn, slóðinn var enn sýnilegur þrátt fyrir að tekið væri að snjóa. Gilthanas og Thol fóru meðal þeirra fremstu en Laurana og Pieter hjálpuðu þeim aftar sem áttu erfitt með gang eða voru slasaðir. Vestanmegin í dalnum, nokkrum tugum metra frá veginum, reis fjallsgarðurinn upp með snæviklædda tinda sína. Austanmegin var dalurinn víðari, þar uxu tré sem smátt og smátt voru að hverfa undir ábreiðu vetrarins. Þar grillti í skarð sem hægt yrði að fara, en annars lá vegurinn áfram í suður og loks suðaustur.

Eftir því sem dvergaslóðinn leiddi hópinn sunnar, í gegnum þröngari hluta dalsins, komu í ljós gömul minnismerki og vegsteinar. Á marga þeirra höfðu verið rístar rúnir. Vegsteinarnir voru af mismunandi stærðum, sumir aðeins um hálfur metri en aðrir náðu allt að 4 metra hæð.
Rúnirnar voru gömul dvergatákn, ristar þarna til verndar þeim sem fara þennan slóða. Í þeim var kallað til blessunar Astarins og Reorx og lögð á alla þá sem ferðast veg Kith-Kanans. Allt það seiðmagn sem þær eitt sinn bjuggu yfir var löngu horfið.

Sunnar klofnaði leiðin. Slóðinn lá áfram suðaustur en skarð var sýnilegt í áður ókleifum fjallsgarðinum suðvestur af slóðanum. Skyndilega heyrðist þungur vængasláttur en sem betur fer var snjókoman þétt. Flóttafólkið hélt niðri í sér andanum á meðan drekinn flaug yfir og enginn þorði að gefa frá sér nokkurt hljóð. Sem betur fer flaug hann yfir og virtist ekki hafa séð flóttafólkið. Briar, Eben, Locar og Elistan ákváðu ásamt Pieter og Gilthanas að fara frekar skarðið. Voru karlmenn hvattir til að halda á börnum og þeir sem væru illa slasaðir fengu einnig hjálp. Ferðin var þó ekki auðveld.

Við Pax Tharkas fór Adran fyrir hópnum er hetjurnar læddust inn að virkinu. Þær sáu að drekamenn voru í óða önn að brjótast í gegnum hliðið, sem hafði hrunið. Þær smugu framhjá varðmönnum og komust inn í höllina. Þar var ætlun þeirra að finna vistir og vissu þær að þær voru geymdar í kjallaranum. Því skutust þær í átt að stiganum niður. Þar voru hins vegar nokkrir hádrýslar og kölluðu strax á yfirmann sinn. Upphófst nú bardagi og var hart barist, því leiðtogi hádrýslanna var harður í horn að taka. Hann barði fast frá sér og voru hetjurnar í nokkrum vandræðum með hann. Þær voru því orðnar sveittar og þreyttar þegar þeim tókst loks að drepa hann.

Áfram héldu hetjurnar þegar þær höfðu kastað mæðinni. Í kjallaranum varð Adran var við að einhver dimmraddaður var að skamma hermenn hinum megin við fyrstu dyrnar í kjallaranum. Hann kannaðist við röddina og lét hina í hópnum vita. Hetjurnar ræddu stuttlega saman í lágum hljóðum en ákváðu að láta til skarar skríða. Komu þær sér vel fyrir við dyrnar og um leið og þær opnuðust réðust þær inn fyrir. Þar var Verminaard ásamt nokkrum kapteinum í drekamannaliðinu. Í fyrstu virtist hann undrandi en síðan varð hann mjög reiður yfir þessari hugdjörfu innrás.

Upphófst mikill bardagi. Verminaard kallaði fram þétt myrkur yfir hetjunum, myrkur sem virtist vefjast um þær og binda. Sem betur fer tókst sumum þeirra að sleppa og réðust Vestri og Brash á prestinn. Tókst þeim að særa hann lítillega. Börðust hetjurnar á hæl og hnakka og tókst að fella nokkra af kapteinum drekamannaliðsins en þegar Vestri var laminn niður sáu þær að við ofurlið var að etja. Hetjurnar hlupu því út, Brash tók Vestra upp og um leið og þeir voru sloppnir út um dyrnar var þeim lokað og læst. Síðan var olíutunna sótt og kveikt í herberginu. Hetjurnar hlupu á meðan í skjól í herberginu þar sem Flamestrike hafði áður notað.

Þar var rifist og rætt um næstu skref. Að lokum var ákveðið að fara yfir í hinn turninn og reyna finna vistir þar. Vestri fór fyrir hópnum út í öskrandi snjóstorminn og fann dyr að þeim turni. Hetjurnar gengu þar inn í sal sem eitt sinn hafði verið glæsilegur en var nú í niðurníslu. Þar inni hafði hins vegar æðsti prestur drekamannanna tekið sér og drekanum sínum bæli. Hófst nú enn önnur orrusta. Tókst hetjunum að fella æðsta prestinn en voru þá orðnar mjög sárar og illa haldnar. Drekinn var þeim skeinuhættur en tókst Brash að lokka hann út í óveðrið, og virtist þá auðveldara að eiga við hann. Var hann að lokum felldur en voru báðir Vestri og Brash án meðvitundar og illa særðir eftir bardagann.

Adran varð þá var við að varðsveit var á leiðinni. Var Lorieth fengið galdraseyði sem umbreytti útliti hans og tók hann útlit æðsta prestsins. Er dyrnar opnuðustu voru hetjurnar rétt komnar í skjól. Þar fór stór varðsveit hádrýsla og krafði Lorieth svara um hvað hefði gengið á en Lorieth tókst að blekkja þá. Vörpuðu hetjurnar öndu léttar, því þær vissu sem var að líklega hefðu þær fæstar lifað af einn bardaga til viðbótar.

Ákváðu hetjurnar að setja drekann upp á seiðmagnaðan vagn Lorieths og reyna að berjast í gegnum storminn aftur að flóttafólkinu. Um kvöldið var áð og útbjó Vestri sérstaklega um þau, en allt kom fyrir ekki, nóttin var erfið þarna í fjöllunum og sváfu sumar hetjurnar mjög illa. 

Það var hins vegar komið í fjöll umkringdan dal, hver tindur með jökulhettu. Norðanmegin voru hin víðfrægu Rauðsteinabjörg, en sandsteinninn var ekki sýnilegur fyrir snjófjúki. Handan þeirra fjalla stóð skógur Qualinesti. Degi var tekið að halla og ákvað flóttafólkið að slá upp búðum þar í dalnum. Einmana tindur, hugsanlega eldfjall, rís upp í miðjum dalnum, eins og tré á miðju engi. Niðri í dalnum var skjöl fyrir köldum vindinum, aspir og furur uxu villtar og vatnið í lækjunum hafði enn ekki frosið. Því var þetta tilvalinn staður.

Gilthanas og Thol ákváðu að kanna leiðina áfram. Þar rákust þeir á nokkra dverga og fengu þá til að hjálpa þeim að finna leið niður Rauðsteinabjörg, eins fengu þeir ábendingu um dal sem var erfitt að komast í en gæti skýlt flóttafólkinu í nokkra daga. Einnig sagði Stenkast þeim frá Skullcap keep og að þar gæti leynst lykill að Thorbardin, sem lokað var og læst eins og það hafði verið síðastliðinn 350 ár. Pieter var á meðan hjá hópnum og hjálpaði Locar að sinna þeim sjúku. Um nóttina dóu þó nokkrir úr hópi flóttamanna og voru þeir grafnir þar um morguninn. Eftir stuttan fund ráðsins var ákveðið að halda áfram, fyrst var farið að Rauðsteinabjörgum en þar sem sú leið var ekki fær öllum var haldið áfram.

Rétt fyrir hádegi lenti hnullungur á veginum meðal flóttamannanna, sem margir hverjir áttu fótum sínum fjör að launa. 30 metrum fyrir framan hópinn steig steinrisi upp á slóðann, klæddur þykkum feldum og með þunga kylfu.

„Stans,“ sagði hann djúpri röddu. „Þið ekki fara hér nema borga toll.“

Thol og hinir voru ekki á því að borga toll og eftir stutt orðaskipti sló í brýnu með þeim. Var hart barist en höfðu hetjurnar að lokum sigur. Því gat flóttafólkið haldið áfram.

Á meðan reyndu Dalía og félagar að finna slóðann eftir flóttafólkið. Þar sem snjóað hafði mikið um nóttina var það erfitt en Adran var vanur og tókst að finna hana að lokum. Vestri var sendur áfram eftir slóðanum á meðan hinar hetjurnar héldu upp í skarðið á eftir flóttafólkinu.

Áfram var haldið í átt að dalnum sem Stenkast, leiðtogi dvergana, hafði sagt þeim frá. Þegar flóttafólkið fetaði áfram snæviklæddan slóða í þröngu skarði, kaldur vindur blés miskunnarlaust á hópinn, tók slóðinn loks að breikka. Skammt frá var vera, klædd grænum kufli og með hatt sem rétt hélst á höfði hans í vindinum. Hann var í óða önn að búa til snjóhús, við hlið hússins stóð hrúga af snjóboltum.

Þegar hetjurnar komu nær sáu þær að þarna var Fizban hinn frábæri, undarlegi gamli maðurinn úr vagnalestinni, kominn. Hann virtist í meira en stakk búinn að verja skarðið gegn hópi af 7 ára börnum.

„Fljót nú, komið hópnum inn í virkið,“ kallaði hann til ykkar, rétt nógu hátt svo skaflarnir í hlíðunum fyrir ofan runnu ekki af stað. Hann beygði sig niður eftir snjóbolta. „Fljót nú, ég skal sýna þeim í tvo heimana!“ Fyrir aftan flóttafólkið sást hvar stór herflokkur drekamanna birtist neðst í skarðinu.
Thol horfði vantrúaður á gamla manninn og var ekki á því að allir kæmust fyrir í þessu litla snjóhúsi, en þegar fólkið tók að fara inn í snjóhúsið, hvert á fætur öðru, sífellt fleiri og fleiri starði hann gáttaður á undrin. Síðastur fór hann inn og sá hvar Fizban hljóp á móti drekamönnunum. Síðasta sem hann heyrði var:„Fireball!“

Þá féll mikið snjóflóð yfir drekamennina og sópaði þeim niður úr skarðinu. Sýndist þeim sem komu fyrst út úr snjóhúsinu að það yrði ekki fært í bráð.

Á meðan þessu stóð reyndu Dalía og félagar að elta flóttafólkið en gekk hægt, þar sem veðrið var ekki gott og erfitt að komast yfir, auk þess sem nokkrir í hópnum voru mjög þreyttir og höfðu sofið illa.   

Rósemdartilfinning helltist yfir flóttafólið þegar það komið niður dalinn sem Stenkast hafði talað um. Vindurinn beit ekki jafn fast, snjórinn var ekki jafn djúpur, greinileg voru spor eftir hirti og önnur dýr sem hægt var að veiða sér til matar. Vatn fyrir miðju dalsins var ekki ísilagt og mátti sjá urriða og bleikju vaka reglulega þar. Skammt frá var stórt og fallegt rjóður. Flóttafólkið hljóp til og útbjó búðir og ekki leið á löngu þar til logaði eldur og fór jafnvel að heyrast hlátur af og til.

Um kvöldið hittu Vestri og Lorieth fyrir Stenkast og dvergaflokk hans. Sagði hann þeim frá heimsókn Gilthanasar og Thols, og eins frá snjóflóðinu. Benti hann þeim í rétta átt. Ræddu þeir Vestri lengi saman og kom á daginn að Stenkast hafði verið í bardaga með afa Vestra og hafði hann fengið Stenkast exi sína með þeim skilaboðum að koma myndi sá dagur að hann myndi hitta Rimgold sem þyrfti á henni að halda. Var þetta falleg og öflug exi, rúnum rist og merkt sérstaklega Rimgold ættinni. Dvaldi hópurinn þar um nóttina.

Næturfrostið virtist langt undan í hlýjunni frá eldinum fyrir miðju búða flóttafólksins. Þá nótt þurfti flóttafólkið ekki óttast neitt, söngur, dans og gleði fyllti rjóðrið. Elistan stóð upp og benti fólki á að koma nær, sem það og gerði. „Svo börn okkar muni, þá skulum við segja sögu okkar, förum með kviðu fólks okkar. Förum oft með hana.“

Heyrið, vinir, vitkann
hefja vísusöng,
um drekalensur og hetjudáðir.
 
Er jörð var ung og yndishrein,
handan orð‘ og tíma,
afturelding skein á heiminn,
og mátt‘gir mánar þrír
skin‘á mar og land,
réðu vígavargar á Krynn.
 
Þegar dimmnótt dreka,
drauma okkar kæfði,
vaknaði von í fjarlægu landi.
Birtu blakks í mána
reið fram bjartur, réttsýnn,
með goðin góð á sínu bandi.
 
Makt gegn myrkri dreka,
skópu miklar lensur,
sláttinn vængja slæfð‘ um sinn.
Sálum þeirra svörtum
var kastað í sortadjúpið,
svo ljósið mætti lýs‘ á Krynn.
 
Hið mikla, góða goð,
gekk við hlið Huma,
veitti styrk og rétta sýn.
Í birtu þriggja mána
reið mót drekavætti,
und merkjum mikla Paladíns.
 
Drekadrottning illa
aftur dregin niður
í ríki dauð‘ og dróma.
Þar hún bitur bölvar,
fjötrum bundin sterkum,
um löndin gleðiljóðin óma.
 
Heyrið, vinir, vitkann
hefja vísusöng,
um drekalensur og hetjudáðir.
 
Und‘ lok öldu drauma
í austri borgin Istar,
með visku sín‘ að leiðarljósi.
Í regin hjörvaregni,
reis ný öld maktar,
rann fávís að sínum feigðarósi.
 
Tignir turnar Istar
til himna teygðir gylltir,
mót sólu og dýrð goða söng.
Hið illa yfirbugað,
Istar skein sem stjarna
um sumarkvöldin björt og löng.
 
Í röðuls roðaskini
sá reginn Istar myrkur,
tré vopnum og verjum búin,
ár af illsku fullar,
und öldnum mánum þöglum.
Visku sinni reginn var rúinn.
 
Leitaði hann á landi,
að lærdóm‘ um fornhetju,
sem hafði fólk í ljósið leitt.
Kyngimagn og krafta
hann um krafði goðin,
svo hann gæti syndir burtu seytt.
 
Heyrið, vinir, vitkann
hefja vísusöng,
um drekalensur og hetjudáðir.
 
Tók‘ við tímar myrkir,
frá sneru tívar vals,
er fjallið skæra féll á Istar.
Í ljósum vafurlogum
landið reis og hneig,
á borgina dauðarúnir ristar.
 
Berg í blómadali,
sjár í bjargagrafir,
merkur urðu að mararbotnum.
Leiðir allar læstar,
vegir langir gleymdir,
runn‘ að dauðra slóðum rotnum.
 
Hófst öldin örvinglan.
Leiðir allar myrkar.
Vindar lék‘ um stræti strjálfarin.
Um fell og frjóar sléttur
við flúðum í búaleit,
litum til himn‘ í leit að svari.
 
Gömlu goðin þögul.
Greipar spenntum í bæn,
til nýrra goða á vorri för.
Höfgir himnar allir
hljóðir, kaldir, gráir.
Engin höfum heyrt þeirra svör.

Um morguninn ákváðu Gilthanas, Pieter, Thol og Laurana að bíða í einn dag áður en þau héldu áfram í leit að leið inn í Thorbardin. Um hádegisbilið komu Dalía og félagar að snjóflóðinu og sáu hvað hafði gerst. Vestri tók að sér að finna leið yfir flóðið sem var ekki auðvelt. Í fyrstu var hann næstum búinn að leiða hópinn í ógöngur en tókst loks að koma hópnum á heilu og höldnu upp í skarðið. Þar stóð Fizban og horfði niður í dalinn þar sem flóttafólkið var. Hann virtist enn sem fyrr jafn utangátta en sagði þó hetjunum frá hetjudáð sinni. Hann kvaddi þær og hélt sjálfur þá leið sem þær höfðu komið. Hetjurnar horfðu niður í dalinn og héldu til fundar við vini sína.

Dragons of Flame 4. hluti: Á flótta!

Nú var úr vöndu að ráða fyrir hetjurnar. Eben sloppinn og eflaust myndi hann láta vita af þeim. Nú reið á að finna fanganna sem fyrst. Laurana lét bróður sinn, Gilthanas, vita af því, að þarna niðri hjá þeim væri konunum haldið föngum. Var það hið fyrsta verk hetjanna, að hleypa þeim út. Þar kynntust hetjurnar Marittu, saumakonu frá Haven, en hún var óformlegur leiðtogi kvennann. Dalia, Pieter, Laurana og Gilthanas ræddu við hana og komust að því að börnin voru í gæslu eldgamals rauðs dreka að nafni Flamestrike. Skammt frá lá Elistan, slasaður að sjá, og hljóp Pieter þangað. Hann beitti kröftum sínum og tókst að koma gamla manninum til meðvitundar. 

Á meðan Gilthanas, Dalía, Pieter og Laurana ræddu við Maritta og Elistan fóru Adran, Lorieth, Thol, Vestri og Brash að öðrum dyrum á sömu hæð. Í gegnum dyrnar heyrðu þeir undarleg hljóð og litu undrandi hver á annan. Lorieth opnaði dyrnar. Langur viðurdrumbur stóð lárétt á stórum stein fyrir miðju herbergisins. Við hvorn enda var disklaga hólf. Á gólfinu við hlið hólfanna var hrúga stórra steina og háir viðarkassar. Stórar strádýnur hörðu einnig verið lagðar á gólfið við hvorn enda drumbsins. Tylft smávaxinna vera hlupu í kringum drumbinn, hrópandi og kallandi hver á annan. Þeir voru með of stóra hjálma og nokkrir skörtuðu sverðum í slíðrum. Þar sem sverðin voru lengri en fætur þeirra, drógust þau eftir gólfinu og flæktust oft á milli fóta þeirra sem þau báru, með tilheyrandi afleiðingum.

Eftir skamma stund sáu þeir tilgang þessa. Ein af verunum, sem augljóslega voru gully dvergar, klifraði upp í hólf, sem lét þann enda síga niður að gólfi. Hinum megin stóðu þrír dvergar upp á stórum steinum og hélt hver um sig á einum slíkum. Aghar dvergarnir slepptu steinunum ofan í disklaga hólfið á þeim enda, sem olli því að sá endi féll hratt og sendi dverginn hinum megin hátt í loft upp. Síðan lenti hann á strádýnunum við hinn enda drumbsins. Þetta kallaði fram mikil hlátrasköll. Dvergarnir hlupu aftur til og gerðu sig klára á ný. Þetta endurtóku þeir aftur og aftur og alltaf hafði það sömu áhrif. Lorieth andvarpaði og greip um höfuð sér. Þeir gengu inn í herbergið og þá tóku dvergarnir eftir þeim. Í fyrstu kom fá á þá, en síðan gekk einn þeirra, með rautt lak bundið um sig sem skikkju, fram og kynnti sig sem Highklad Drooth, konung þessa virkis. Hetjurnar reyndu að fá dvergana til að hjálpa sér en allt kom fyrir ekki. 

Skyndilega var blásið í lúður einhvers staðar í virkinu. Augljóst var að Eben hafði látið vita af þeim. Hetjurnar hlupu til og ákváðu að skipta liði. Dalía skyldi, ásamt Gilthanas og Laurana, dulbúa sig sem konur úr hópi fanganna og reyna komast til barnanna. Vestri og Lorieth ætluðu að reyna komast upp með keðjunni stóru sem var í innsta herberginu þarna í kjallara virkisins. Adran vildi reyna hvort honum tækist að lokka uppvakningana í Sla-Mori til að ráðast á drekamennina í virkinu. Thol, Brash og Pieter ætluðu að fela sig og sjá hvort þeir fengu tækifæri til að láta til skarar skríða gegn óvinunum. 

Lorieth og Vestri hlupu inn að keðjunni. Vestri hleypti ham sínum og breytti sér í fugl á meðan Lorieth klifraði upp keðjuna. Eftir nokkra stund voru þeir komnir upp og sá hvar ljós lak inn um rifu eina á veggnum. Þeir heyrðu raddir berast þaðan. Báðir litu þeir í gegnum rifuna og sáu niður í stóran sal. Þessi risavaxni salur var eitt sinn hásætissalur fyrir tignarmenni álfa og dverga sem byggðu virkið. Háar súlur standa meðfram veggjum, stórt hásæti úr marmara var fyrir miðju salarins. Miklir speglar voru á veggjum sem láta salinn líta út fyrir að vera enn stærri en hann var. Fyrir miðjum vesturveggnum voru miklar dyr, 3 metra háar og hálfur fimmti metri á breidd.

Maður sat í hásætinu með ógurlega grímu. Rödd hans var gróf, eins og sandpappír dregin eftir stálskildi. Hann ávarpaði feitlagna veru sem skreið frammi fyrir honum: „Toede, þú viðbjóðslega rotta, þér virðist einkar lagið að klúðra jafnvel einföldustu áætlunum. Það að ræna álfaprinsessunni var nógu heimskulegt, en að leyfa Mishakal konunni að lifa og boða erindi góðu guðanna meðal manna! Finndu þetta fólk og dreptu það. Færðu mér höfuð þeirra áður en dagur er liðinn. Hlustaðu vel á það sem ég segi, Toede, annað hvort fæ ég höfuð þeirra á fati eða þitt.“

Veran frammi fyrir háherranum skreið enn frammi fyrir honum og byrjaði að tala, með aumkunarverðum vælutóni: „Yðar allra háæruverðasti, ég biðst auðmjúklega afsökunar. Hefði ég aðeins vitað að sú sem þú leitar væri í vagnalest minni, hefði ég sjálfur séð til þess að færa þér höfuð hennar, rétt eins og ég færði þér Laurana. Hefði ekki verið fyrir svik eins þessara ömurlegu og heimsku gully dverga, væri þetta fólk nú á hnjánum frammi fyrir þér og grátbæði þig um miskunn.“

„Þegiðu“ öskraði háherrann. „Þú hefur fengið aðvörun. Farðu nú!“ Síðan sagði háherrann lágt en ákveðið: „Toede... Ekki bregðast mér aftur!“

Skyndilega var hrundið upp dyrum þar á vestri veggnum. Stór dreki ruddist þar í gegn og óð beint að rifunni. Hann blés eldi þar í gegn, greinilega orðið hetjanna var. Lorieth og Vestra tókst með naumindum að komast undan.

Á sama tíma hljóp Adran að Sla-Mori þangað sem uppvakningarnir voru. Hann fór í engu óðslega og bjó sig undir að þurfa að hlaupa undan þeim. Hann opnaði dyrnar inn að ganginum þar sem grafir þeirra voru en gangurinn var tómur. Eftir nokkra umhugsun steig inn á ganginn og sá þá hvar uppvakningarnir skriðu úr gröfum sínum. Hann hljóp af stað en þeir virtust ekki elta hann út fyrir dyrastafinn. Adran reyndi hvað hann gat en allt kom fyrir ekki. 

Samtímis stóðu Pieter, Thol og Brash við læstu dyrnar sem Eben hafði sloppið í gegnum og heyrðu umgang hinum megin. Þeir hlupu aftur inn í kjallarageymsluna til að komast í felur. Varðsveit hádrýsla komu og gengu í alla klefa, m.a. þann þar sem Dalía, Laurana og Gilthanas voru. Er þeir opnuðu litu þeir grimmir á svip í kringum sig, eins og þeir væru að leita einhvers. Maritta steig fram og krafðist þess að konurnar fengu að fara og gefa börnunum að borða. Var það samþykkt og sendur einn vörður með þeim. Dalía og hin tvö laumuðu sér í hópinn með konunum. Gengið var upp langan stiga og inn í stórt herbergi. Í því voru engin húsgögn. Um allt herbergi lágu viðarleikföng, sem skorin höfðu verið út í líkneski dúkka, vagna, bolta og annarra leikfanga. Bogagöng á austurveggnum virtust myrk. Við hlið þeirra var viðarhurð. Við suðvesturhornið voru dyr, sem virtust liggja út, því ferskt loft streymdi inn um glugga á þeirri hlið. Sagði Maritta að börnin væru í innsta herberginu, en til að komast í það þyrfti að fara um göngin og í gegnum herbergið þar sem drekinn lægi. Hetjurnar gengu í gegn og sáu þá hvar risastór, rauður dreki lá sofandi. Í fyrstu fundu þær til örvæntingar en þegar í ljós kom að ekki var drekinn auðvakinn, þá héldu þær áfram.

Brennheitur eldurinnn frá drekanum bræddi þó járnið í keðjunni hjá Lorieth og Vestra og slitnaði hún. Um leið og keðjabitarnir flugu í allar áttir heyrðust miklar drunur utan úr virkisgarðinum. Þeir hlupu sem fætur toguðu út úr herberginu. Á sama tíma mættust Adran, Thol, Pieter og Brash. Þegar Dalía og álfasystkynin heyrðu brakið og brestina ákváðu þau að nýta tækifærið, hugsanlega var þetta eini möguleiki þeirra að sleppa með börnin. Þau flýttu sér inn í herbergi barnanna og sögðu þeim að hafa mjög hljótt um sig. Drekinn hafði ekki rumskað við lætin, sem betur fer. Börnin hlýddu í einu og öllu. Þau elstu héldu á þeim yngstu og hljóp hópurinn, sem taldi um 180 börn, hljóðlega í gegnum herbergi drekans. Þegar um 25 börn voru enn í herberginu, sneri einn drengur sér við og sagði lágt: ,,Bless, dreki frænka!" Við það hins vegar opnaði drekinn augun og var heldur betur undrandi. Hún leit á Maritta, sem stóð frosin af skelfingu.

,,Hvert ertu að fara með börnin, Maritta," spurði hún reið. Maritta kom ekki upp neinu orði. Dalía reyndi að telja drekanum trú um að þau væru að færa börnin í öruggara skjól, en drekinn trúði því ekki. Flamestrike rak upp mikið öskur. ,,Þið takið ekki börnin frá mér!"

Það heyrðu Pieter, Thol, Brash og Adran og sáu í hendi sér að þetta var líklega eina tækifæri þeirra til að sleppa. Þeir opnuðu inn til kvennanna og skipuðu þeim að fylgja sér, því verið væri að frelsa börnin. Síðan hlupu þeir af stað upp stigann, beint í flasið á varðsveitum drekamanna og hádrýsla. Lorieth og Vestri höfðu verið á hæðinni fyrir ofan að ræða næstu skref, þegar þeir heyrðu skelfilegt öskur drekans. Þeir hlupu því út á virkisvegginn og sáu niður í garðinn þar fyrir neðan. Greinilegt var að hliðið, sem keðjan hafði haldið uppi var fallið niður og þar með var sú leið lokuð. Karlmennirnir þræluðu í hlíðum Tharkadan fjallanna en þeirra gættu margir drekamann, sem störðu undrandi á svip á hliðið. 

Gilthanas og Laurana leiddu barnahópinn úr í virkisgarðinn, á meðan Dalía reyndi að tryggja að drekinn gerði þeim ekki mein. Flamestrike beit Dalíu og varð það slæmt sár. Hún náði hins vegar að losa sig og komast út í gegnum göngin. Upphófst nú mikil orrusta. Pieter, Thol, Brash og Adran tryggðu undankomu kvennanna. Dalía, Laurana og Gilthanas hjálpuðu börnunum að komast undan. Mennirnir í hlíðinni réðust gegn fangavörðum sínum þar. Lorieth og Vestri stukku niður af virkisveggnum og slógust í hópinn, hjálpuðu konunum að komast undan. 

Skyndilega, með háværu braki og brestum, braust Flamestrike í gegnum tvöföldu dyrnar á herbergi hennar. Stór drekinn renndi sér í átt að föngunum. „Börnin mín! Þið takið ekki börnin mín,“ sagði hún hásri röddu. „Látið mig fá börnin mín,“ krafðist hún aftur er hún klifraði niður hlíðina í átt að virkisgarðinum.

Þá kom annar rauður dreki í ljós fljúgandi. Hann öskraði og lenti á fjallshlíðinni. Á baki drekans var hinn ógnvænlega drekaháherra, Verminaard, andlit hans enn falið grimmúðlegri grímu. Rödd hans bergmálaði í garðinum. „Ég hef þolað óhlýðni ykkar lengi og nú í síðasta skipti. Þrælar eru ódýrir og gnótt til af þeim. Hve oft hef ég varað ykkur við og gert ykkur afleiðingar uppreisnar gegn mér ljósar?“ Fólkið öskraði af hræðslu og flúði í ofboði upp í dalinn. Rödd hans, sífellt reiðilegri, skall á hópnum sem þruma. „Nú mun ég drepa ykkur öll. Ég drep börnin ykkar. Ember, brenndu þau! Brenndu þau öll!“ Blóðlostinn skein úr augum Embers er hann öskraði af græðgifullri gleði, öskur sem var í senn lamandi og ógnvænlegt.

Er Ember hóf sig til flugs hægði Flamestrike á framgöngu sinni. Hún hristi höfuð sitt ráðvillt, leit frá börnunum að vængjaða böðlinum fyrir ofan þau. Skyndilega var sem augu hennar fengu séð, því hún starði á Ember. „Nei,“ segir hún, „þú munt ekki drepa börnin mín!“ Hún beindi höfði sínu upp að Ember og blés skelfilegum eldi, beint á háherrann og reiðskjóta hans. Verminaard var umvafinn reyk og eld og Ember öskraði af undrun. Allt í einu voru drekarnir í miklum bardaga, líkamar þeirra skullu á hlíðum fjallanna. Hnullungum og grjóti rigndi yfir virkisgarðinn.

Elistan hrópaði hátt og skýrt: ,,Flýjum í skarðið!" Allir sem einn tóku þrælarnir og fangarnir að flýja. Hetjurnar reyndu að halda óvinunum í skefjum, um leið og þær hlupu með hópnum undan drekunum tveimur sem börðust á banaspjótum fyrir ofan virkið. Pieter, Laurana og Dalía tóku börn í fangið um leið og þau hlupu áfram. Brash, Vestri, Lorieth, Gilthanas og Adran sáu til þess að drekamenn og hádrýslar myndu ekki veita þeim eftirför. 

Eftir nokkra stund voru þau hólpin, að minnsta kosti í bili. Brash tók að sér að leiða hópinn og finna öruggt skjól fyrir nóttina. Þegar hópurinn hafði gengið í um tvær klukkustundir komu þau að dalverpi sem var að mestu hulið skógi. Haustsólin settist aftan við fjallshrygginn um leið og 800 manns komu sér fyrir í stóru rjóðri milli hárra fura. Þreyttir og svangir, en engu að síður ánægðir með ótrúlegan flótta þeirra. Þetta litla dalverpi myndi að veita þeim skjól í nótt frá þeim drekamönnum sem sendir höfðu verið á eftir hópnum. Ekki þurfti að óttast að morgundagurinn muni ekki færa í för með sér fjölda nýrra vandamála. Kaldur vindurinn var áminning um veturinn sem senn gengur í garð. Þarna var lítinn mat að finna en marga munna þurfti að metta. Vestri notaði kraft sína til að auka mjög á vöxt berja, sem dugði þeim sem næring þetta kvöld. Hvítur máninn reis og stjörnurnar komu í ljós.
 

 

Dragons of Flame: Svikin! 3. hluti

Hetjurnar lögðu af stað í dagrenningu og þutu áfram á seiðmögnuðum klárum sínum. Landslagið þaut grænt, gult, appelsínugult og rautt hjá. Haustið var að taka yfir, því morguninn var kaldur en hlýnaði hratt um leið og sólin tók að skína. Álfarnir í Qaulinesti sáu þeim fyrir vistum og hvers kyns hefðbundnum búnaði sem hópurinn þurfti. Gilthanas leiddi hópinn af stað í gegnum skóginn án mikilla vandkvæða. Slóðin lá meðfram læk sem skoppar milli steina. Eftir því sem sunnar dró varð leiðin sífellt brattari og lækurinn breyttist í hvítfryssandi á. Sígræn tré mörkuðu leiðina þar.

Slóðin beygði síðan í vestur og lá inn í stórt rjóður, um 50 metra í þvermál. Grasið þar var orðið að leðju, eftir skelfilegan bardaga, og lágu lík af mönnum og hádrýslum eins og hráviði um allt rjóðrið. Öllum hetjunum fannst aðstæður heldur grunsamlegar og fóru því varlega áfram. Adran var sendur á undan og sá hann að allir mennirnir voru merktir varðliðasveitum Haven. Sá hann að einn þeirra virtist enn á lífi. Adran aðstoðaði hann á fætur. Maðurinn sagðist heita Eben Shatterstone og hafa komið ásamt félögum sínum þessa leið í von um að geta bjargað fólkinu í Pax Tharkas. Var ákveðið að hann skyldi slást í för með hópnum. Áður en hetjurnar náðu að leggja af stað réðust 8 drekamenn á þær. Hetjurnar bjuggust til varna og voru drekamennirnir þeim ekki mikil fyrirstaða. 

Áfram hélt hópurinn, upp fjallveginn í átt að virkinu. Sólin var að hverfa í vestrið, hið illvinnanlega vígi Pax Tharkas nálgaðist óðum. Turnar þess tveir teygðu sig upp að himnafestingunni, rétt eins og fjallstindarnir í kring. Milli turnanna var virkisveggur sem kom í veg fyrir alla umferð um skarðið. Eini inngangurinn sem var sýnilegur, var 10 metra hátt hlið.

Skyndilega opnaðist hliðið. Jafnvel áður en það var að fullu opið byrjuðu hermenn að streyma út. Ryk þyrlaðist upp og kom í veg fyrir að hægt væri að slá einhverri tölu á fjölda hermannanna, en þeeir hlutu að vera einhver þúsund á leið norður á bóginn. Í átt að Qualinesti.

„Makt háherra drekahersins,“ sagði Gilthanas, grimmur á svip, „þeir halda í átt til Qualinost. Við höfum ekki mikinn tíma.“ Álfurinn benti að þröngum dal sem lá austamegin við Pax Tharkas. „Þarna liggur Sla-Mori. Við þurfum að fara varlega, leiðin getur verið hættuleg.“

Hópurinn hljóp yfir í dalverpið og sá þá hvar nokkur tröll gættu inngangsins í Sla-Mori. Brugðu hetjurnar á það ráð að lokka tröllin brott en læðast síðan að innganginum. Adran gerði fyrstu tilraun til að fá tröllin til að elta sig, en honum tókst aðeins að fá eitt þeirra til þess. Hið sama reyndi Dalía og enn fór það á sömu leið. Að lokum steig Thol fram fyrir skjöldu og tókst að fá seinustu tvö tröllin til að elta sig. Restin af hópnum hljóp þá sem fætur toguðu að leyniinnganginum og notaði Gilthanas sérsmíðaðan lykil til að opna þær. Adran, Dalía og Thol komu skömmu síðar en síðan lokaði hópurinn dyrunum. 

Fyrir innan var leið hinn látnu, Sla-Mori. Vestri tók að sér að leiða hópinn enda vanur því að vera neðanjarðar. Er hópurinn kom að gatnamótum, hnussaði hann út í loftið og taldi að best væri að halda til vinstri. Eftir skamma stund kom hópurinn inn í mikinn sal, sem var að mestu í rúst. Fótatak þeirra bergmálaði undarlega í salnum. Margar súlar risu upp að þakinu, aðrar höfðu hrunið og lágu á gólfinu, eins og föllnu velliviðartrén í Solace. Við annan enda var stórt hásæti úr graníti, stórar styttur sem sýndu varðmenn við hvora hlið. Hvor varðmaður var með breiðsverð úr graníti. Á hásætinu sat lík, sem virtist afar lítið við hlið styttanna. Augntóttirnar tómar og tennurnar berar á fornri hauskúpunni. Þvældur en eitt sinn tignarlegur kufl huldi líkamann, sverð í slíðri í kjöltu líksins.

Sitt sýndist hverjum um hvort taka ætti sverðið, en Lorieth lagði blátt bann við því að nokkuð væri hruflað við því. Sagði hann að augljóst væri að þetta væri tignarmenni og hann vildi ekki að nokkuð truflaði eilífan svefn þess. Hópurinn hélt því áfram inn salinn og gang inn af honum. Komu hetjurnar þá inn í annan sal. Í því herbergi, líkt og í hinu, var loftið fúlt og staðið. Á gólfinu voru hrundar súlur, rotinn viður og annað drasl. Gólfið var þó rakt og sum staðar sleipt. Skyndilega braust fram risastór snigill og réðst að hetjunum. Eben sá vænstan kostinn að hörfa aftur inn í salinn þar sem líkið var. Hinar hetjurnar réðust djarflega gegn skrýmslinu og réðu niðurlögum þess fljótt og örugglega. Kom þá í ljós að ekki var hægt að halda lengra þá leiðina. 

Sneru hetjurnar aftur og komu að krossgötunum. Taldi Vestri líklegt að leiðin til vinstri, frá þeim séð, væri betri. Héldu hetjurnar þá leið. Ekki leið á löngu þar til Vestri kom auga á leynidyr, felldar inn í bergvegginn. Hann skoðaði vandlega í kringum sig og sá þá lítinn hnapp. Við það snerust dyrnar og hann stóð einn gegn 3 ufsagrýlum. Var hann fljótur að ýta á hnappinn aftur, enn snerist veggurinn og flutti hann og eina grýluna aftur til hópsins. Umkringdu hetjurnar ufsagrýluna, sem sá þann kostinn vænstan að umbreyta sér í stein. Fóru hetjurnar þá allar inn um hringdyrnar og höfðu ufsagrýlurnar þar einnig umbreytt sér. Héldu hetjurnar áfram inn annan ganginn af tveimur og leiddi Brash hópinn. Allt í einu var sem gólfið hyrfi undan fótum hans og hvarf hann ofan í hyldýpi. Sem betur fer féll hann ekki langt, en þó olli þetta hetjunum nægum vanda, að losa hann þaðan. Hetjurnar héldu áfram eftir þröngum göngunum og komu loks aftur í herbergið með ufsagrýlunum tveimur, sem réðust samstundis gegn þeim. Ekki tók langan tíma þar til þær voru aftar orðnar að steini og hetjurnar komust í gegnum hringhurðina. 

Var ákveðið að halda áfram eftir þeim gangi. Sá hluti ganganna endaði í litlum helli. Ekkert virtist benda til þess að nokkur lifandi vera hefði farið þar um svo áratugum skipti, en þó var eitthvað sem fær vatnið til að renna milli skinns og hörunds hetjanna. Dalía tók því fram medalíuna sína og ákallaði kraft Mishakal. Þannig tókst henni að draga fram draug sem þarna var, svartur og ljótur, en um leið og draugurinn sá Dalíu hafði hann sig á brott. 

Þá var bara einn möguleiki eftir á krossgötunum. Á leiðinni þangað var leiðsögn Vestra rædd og voru ekki allir á eitt sáttir. Sagði Dalía meðal annars:

,,Þetta er í síðasta skipti sem ég treysti nefinu á þér!"

Síðasti gangamuninn leiddi hópinn inn á langan, súluskreyttan ganga. Á milli allra súla voru grafir dverga, manna og álfa. Eitthvað leist þeim illa á blikuna og um leið og hetjurnar fóru inn á ganginn tóku uppvakningar að skríða úr gröfunum. 

,,Hlaupið," hrópaði Pieter og allar sem ein tóku hetjurnar til fótanna. Adran og Gilthanas komu fyrsti að dyrum við hinn enda ganganna. Þeir spörkuðu þeim upp. Hver af annari komu hetjurnar hlaupandi með uppvakningager á hælunum. Vestri og Brash röktu lestina, enda ekki gerðir fyrir langhlaup heldur styttri spretti, og þurftu að berja uppvakninga af sér. Gilthans og Adran skelltu í lás um leið og allir voru komnir inn.

Undarlega hljótt bergmál einkenndi salinn sem hetjurnar höfðu fundið. Við hvert skref steig upp rykský, augljóslega hafði enginn farið þar um í langa tíð. Erfitt var að átt sig á stærð herbergisins. Granít súlur stóðu í röðum beggja megin í herberginu en þó virtust þær hafa verið vandlega smíðaðar. Sú staðreynd að þær stóðu af sér hamfarirnar sýndi að smiðir þeirra voru hagleiksmenn. Hver súla var mótuð í líkneski hetju úr fornsögum og þekktu bæði Lorieth og Thol þær margar hverjar. Ekki virtist í fyrsti neinar leiðir úr herberginu en við vandlega athugun fundust tvær leynidyr. Vestri sagði að hópurinn ætti að fara í þær vinstra megin og því var ákveðið að fara hægra megin. Þar var gangur og aðrar leynidyr sem opnuðu leið fyrir hetjurnar inn í virkið. 

Langur, rykugur gangur leiddi hetjurnar að bronsdyrum. Þegar þær voru opnaðar sáu hetjurnar inn í kringlótt herbergi. Á gólfinu var þykkt lag af ryki sem virtist ekki hafa verið hreyft lengi. Fyrir miðju þess var risastór keðja, sem liggur upp í myrkrið fyrir ofan. Vestri og Brash sáu að þetta var líklega hluti af því spilverki sem opnaði og lokaði hliðunum. Þar fundust enn aðrar leynidyr en þar fyrir innan var sviptinorn, ill og ljót. Var dyrunum því snarlega lokað aftur og ákvað hópurinn heldur að halda áfram í gegnum herbergið og inn annan gang.

Loks komust hetjurnar inn í virkið. Leiðin sem þær völdu kom upp í kjallara þess, þar sem miklar vistir voru geymdar. Þar voru einar dyr og heyrðist þar í gegn grófar raddir segja hátt:

,,Þig á að færa fram fyrir háherrann. Hver ert þú að neita hans hátign?"

Dalía, réttsýn og hugdjörf, sparkaði upp dyrunum og sá þá hvar 8 drekamenn drógu Laurana, dóttur Solostarans, í átt að öðrum dyrum. Hún hljóp fram ásamt hinum hetjunum til bjargar prinsessunni. 

Þá gerðist nokkuð sem hetjurnar áttu ekki von á. Eben Shatterstone braust fram úr hópi þeirra og hrópaði:

,,Innrás! Til varnar, til varnar!"

Hann hljóp í gegnum hóp drekamannanna og inn um dyrnar sem þeir höfðu ætlað að draga Laurana. Upphófst nú mikil orrusta. Hetjurnar sáu að fleiri drekamenn voru á göngunum og þurftu að verjast árásum þeirra. Lorieth, Dalía og Adran gerðu sitt besta til að stöðva svikarann á meðan hinar hetjurnar réðust gegn drekamönnunum. Eben reyndist hins vegar klókur bardagamaður og þrátt fyrir að hetjunum tækist að særa hann illa, þá komst hann undan. Hann hljóp að öðrum dyrum þar á gangi og stökk inn um þær. Notaði síðan sverð sitt sem slagbrand. Dalía hljóp að dyrunum og hvæsti í gegnum lítið hurðarop:

,,Eins gott fyrir þig að flýja. Næst næ ég þér!"

Er hópurinn hafði fellt alla drekamennina sem þarna voru, urðu miklir fagnaðarfundir með þeim Gilthanas og Laurana. Hetjurnar vissu hins vegar, úr því Eben komst undan, að nú yrði varðliðum í virkinu gert viðvart og því var tíminn naumur.  

 

 

Dragonlance: Dragons of Flame (2. hluti)

Hetjurnar sáu færi til að sleppa um leið og Gilthanas hljóp út í bardagann. Allar sem ein stukku þær út úr vagninum, en Pieter var síðastur út og lenti í miðjum hópi drýsla sem hann barðist við ásamt Gilthanas. Adran hljóp í áttina að vagninum sem geymdi vopn hetjanna og verjur. Lorieth, Dalia og Brash gerðu einnig atlögu að vagninum og tókst að fella nokkra af drýslunum. Toede sá hvað verða vildi og skipaði lífvörðum sínum að ráðast gegn hetjunum, á meðan hann reið af hugdjörf fram með vagnalestinni og í burtu frá bardaganum. Gilthanas komst undan drýslahópnum og Pieter náði að berja þá frá sér. Dalia og Adran felldu annan lífvörð Toede á meðan Brash felldi drýsla. Lorieth stökk upp á vagninn og gerði sig líklegan til að aka honum á brott. Pieter heyrði þá Fizban segja inni í fagnavagninum sem hetjurnar höfðu verið í: ,,Ég kann einn galdur. Fireball!" Um leið þaut risastór eldkúla út úr vagninum og sprakk í miðjum drýslahópnum. Féllu þar margir drýslar. Dalíu tókst að brjóta upp lásinn á vagninum sem geymdi verðmæti þeirra og tókst þeim að komast undan með vopn sín og brynjur, en höfðu ekki tíma til að finna allt það fé sem hetjurnar fundu í bæli drekans í Xak Tsaroth. Þegar þær sáu hvar drekamannaverðir komu hlaupandi hlupu hetjurnar sem leið lá inn í Qualinesti. 

Hetjurnar sáu fleiri flóttamenn flýja inn í skóginn og eftir nokkra stund söfnuðust þeir allir í stóru rjóðri. Þar voru einnig álfar frá Qualinesti, hermennirnir sem höfðu lagt líf sitt og limi í hættu við að bjarga þeim. Leiðtogi álfahermannanna steig fram og ávarpaði flóttamennina:

,,Abanasíubúar, ég heiti Porthios. Drekaherrann heldur ykkur ekki lengur föngnum og þið eruð frjáls ferða ykkar. Hvert þið ættuð að fara get ég ekki dæmt til um, því hvar sem ég hef komið er landið undir stjórn hinna illu. Við getum ekki skotið skjólshúsi yfir ykkur í Qualinesti, því ógn steðjar einnig að okkar löndum. Hins vegar getum við boðið ykkur fylgd í gegnum lönd vor, hugsanlega finnst friður í löndunum handan Pax Tharkas. Þeir sem það kjósa, geta fylgt mönnum mínum. Þeir munu leiða ykkur hratt og örugglega í gengum skóginn.“

Hann benti mönnum sínum á að leiða hópinn áfram. Eftir stutt spjall við Gilthanas leit hann til hetjanna og sagði:,,Mig langar til að biðja ykkur um að fylgja mér og bróður mínum til Qualinesti.Hann hefur upplýst mig um frásögn ykkar, það myndi gleðja föður minn, Sendiherra Sólarinnar, að heyra meira frá ykkur. Njótið gestrisni Qualinesti.“

Hetjurnar þáðu boð hans með þökkum. Hinn hávaxni Porthios leiddi hópinn í gegnum furuskóginn. Er dögun varð að degi heyrðist þungur árniður í fjarska. Eftir nokkra klukkustunda göngu kom í ljós hvaðan hávaðinn kom, er hetjurnar gengu fram á mikinn foss, sem virtist óendanlega hár.  Að vestan var leiðin lokuð af háu og dökku klettabelti. Furutrén náðu alveg að landrisinu, sem var um míla að hæð. Þar efst mátti grilla í grænt, þannig eflaust hélt skógurinn áfram þar uppi. 

Porthios leiddi hópinn áfram að lækjarsprænu og upp með henni að hyl sem myndast hafði undir fossi. Hann stökk fimlega milli steina og hvarf aftur fyrir fossinn, í helli sem er þar falinn undir. Hetjurnar fylgdu í humátt eftir honum, sem og Gilthanas, Theros Ironfeld og fleiri álfum.

Þar hafði bratt einstigi verið hoggið í bergið. Hann byrjaði að klifra upp. Fossinn myndaði eins konar tjald við hlið hetjanna og endurkastaði ljósi með undarlegum hætti á klettana. Furðulega auðvelt var að klífa einstigið og ekki leið á löngu þar til komið var upp í fallegu rjóðri á hásléttu Qualinesti. 

Sólin merlaði á daggarperlum á greinum aspartrjáa, á hvítum bolum þeirra stirndi. Í lofti var ferskur gróðurangan. Slóði, hulin sígrænum greninálum, virtist birtast fyrir framan Porthios um leið og hann gekk síðasta spölinn að borg álfanna.

Eftir nokkurra klukkustunda göngu í gegnum skóginn, kom hópurinn skyndilega að djúpu gili. Mosi og klifurjurtir huldi báðar klettahlíðir þess en það var meira en 30 metra breitt. Djúpt ofan í því mátti sjá mistur rísa og heyra í vatni. Göngubrú, strengd milli nokkurra aspa, lá yfir gilið. 

Gilthanas sagði: ,,Qualinost er varin að öllum hliðum með þessum hætti. Mig grunar þó, að þessar varnir megi sín lítils gegn her drekamannanna.“

Hinum megin við gilið grilti í nokkra mjóa turna. Porthios hraðaði för sinni, eins og ferðalangur sem sér heimili sitt við sjóndeildarhringinn. 

Sífellt lengra var á milli trjáa eftir því sem hópurinn nálgaðist borgina, sem var þó tiltölulega lítil miðað við borgir manna. Að sama skapi gætu engir menn byggt borg sem þessa. Fjórir grannir, silfurlagðir turnar stóðu hver við sitt horn borgarinnar. Milli þeirra lágu bogabrýr, einnig lagðar silfri. 

Hár gullslegin turn stóð fyrir miðri borginni, hann endurkastaði sólarljósi allt yfir umhverfi sitt, svo hann virtist á sífelldri hreyfingu. Turninn var vissulega kyrr, en tálsýnin var engu að síður áhrifarík. 

Þegar hetjurnar komu inn fyrir bogabrýrnar gengu þær eftir víðum strætum, lögðum hvers kyns eðalsteinum og undir laufþekkju hárra trjáa. Margar byggingar voru einnig lagðar slíkum steinum og við aspir skreyttar gulli og silfri. Byggingarnar voru háar og grannar, runnu fullkomnlega saman við aspirnar sem stóðu í borginni. 

Og þvert á það sem búast mætti við í þessari tignarlegu, tímalausu borg, þá virtist sem íbúum lægi á, konur og börn hlupu við fót með fangið fullt af hvers kyns vörum, annað hvort á leið til háa turnsins eða inn og út úr húsum. Karlmenn gengu um vel vopnum og verjum búnir, tilbúnir að mæta hverjum óvin sem á vegi þeirra kunni að verða. 

Háum dyrum turnsins var hrundið hljóðlaust upp inn að sal sem virtist mun stærri að innan en utan. Stór salurinn var lagður hvítum marmara og bjartur, enda margir gluggar sem hleyptu inn sólarljósi og fersku lofti. Margir álfar stóðu þar. Í miðjum hópi þeirra var tignarlegur álfur, klæddur gulum kufli og hár hans slegið silfurlitum lokkum. Solostaran, sendiherra sólarinnar, tók á móti sonum sínum, Gilthanas og Porthios, opnum örmum. 

,,Kæru synir, vor áttum ekki von á að vér myndum hittast í þessum heimi á ný,“ sagði hann og um stund var innileg gleði í röddu hans, en síðan var sem dimmdi yfir honum á ný. ,,Gilthanas, hvað er frétta af för yðar, eða varstu sigursæll?“

,,Hái sendiherra, faðir sæll,“ svaraði Gilthanas alvarlegur í bragði, ,,mér mistókst. Vér fórum að öllu með gát suður á bóg, en örlögin höguðu því svo til, að hópur vor kom beint í flasið á herfylki háherrans er stefndi norður. Ég fékk högg á höfuð, féll í skurð, og hugði þar myndi minn síðasti dag renna. Nokkru síðar vaknaði ég og sá slóð er lá til Solace. Ég vildi frelsa menn mína, þá er til fanga höfðu verið teknir, svo ég fylgdi slóðinni. Ég komst að raun um, að Solace var fallið og velliviðartrén felld eða brennd.“

Heyra mátti saumnál detta í salnum. Margir álfar gripu fyrir munn sér er þeir heyrðu af örlögum Solace. Gilthanas leit niður og þurfti að beita sig hörku er hann mælti: ,,Félaga mína fann ég, á miðju þorpstorginu, bundna við stjaka. Stór rauður dreki sveif yfir þeim. Íbúar þorpsins voru neyddir til að horfa á fangana. Mikill og illur knapi reið drekanum og lét hann lenda á torginu. Hann sagði: ,,Ég er Verminaard, drekaháaherra í þessu ríki. Allir íbúar þess eru þegnar og þjónar mínir. Þeir sem lúta stjórn minni ber að hlýða. Þeir sem gera það ekki, munu finna fyrir reiði minni!“ Síðan lét hann dreka sinn spúa eldi yfir félaga mína...“ Gilthanas þagnaði um stund en reisti sig síðan við og benti á Theros Ironfeld. ,,Stundaræði náði tökum á mér og ef ekki hefði verið fyrir inngrip þessa góða manns, hefði ég ekki staðið hér í dag og fært yður þessar voðafréttir. Hann hætti lífi sínu fyrir mig og hefur goldið fyrir hjálpsemi sína með hægri handlegg sínum.“

Þá kynnti hann hetjurnar og er Solostaran sá Pieter handleika medalíu með merki Mishakal gagntók hann gömul reiði. Hann arkaði að prestinum og greip um trúartáknið. Um leið kvað við mikið ljósleiftur. Álfur drógu sverð úr slíðrum, Dalía og Brash fóru í varnarstöðu. Eftir nokkur taugatrekkjandi augnablik lyfti Solostaran upp höndum sínum. Hann leit í kringum sig, af andliti hans mátti ráða að það var sem hann hefði orðið fyrir vitrun. Hann ávarpaði hetjurnar:

„Kæru gestir, vér bjóðum yður velkomna og yður munuð njóta gestrisni vorrar á meðan þér dveljið hjá oss. Fylgið dóttur minni og hún mun sjá til þess að þér njótið alls þess besta. Er þér hafið hvílt yður, snyrt og etið, munum vér senda eftir yður. Tími er af skornum skammti, af því er virðist, á þessum síðustu og verstu tímum.“

Dalía steig fram og sagði: ,,Kæri Sendiherra, við höfum fréttir að færa yður hágöfgi. Guðirnir hafa snúið aftur. Mishakal hefur lagt blessun sína yfir mig og Pieter. Við færum ykkur fagnaðarerindi þeirra."

Solostaran kinkaði kolli og svaraði að allt hefði sinn tíma en þar um kvöldið myndi æðsta ráðið koma saman. Hún fengi tækifæri til að segja frá guðunum þá. Einstaklega falleg álfkona, Lauranthalasa, steig fram úr hópi þeirra sem þarna voru. Hún hneigði sig fyrir sendiherranum áður en hún brosti innilega til hetjanna og sérstaklega Adrans, bros sem minnti einna helst á vordögun. Hún virtist enn fallegri eftir því sem hún kom nær, en þó var yfir henni unggæðinslegur blær. Hún gekk léttfætt yfir að dyrunum, sem opnuðust að sjálfu sér fyrir henni, og leiddi hetjurnar út í sólskinið og laufum stráð stræti Qualinost.

Hún færði hetjurnar að rjóðri þar í borginni. Eftir að hafa rætt um stund við Adran, en þau höfðu verið leikfélagar í æsku, spurði hún hetjurnar hvað þær ætluðu sér að gera. Lorieth óskaði eftir korti sem hún útvegaði. Eftir ítarlegar umræður ákvað hópurinn að reyna komast til Pax Tharkas og bjarga þeim sem þar voru í ánauð. Vildu þær sannfæra álfana um að hjálpa þeim, þar sem allir gætu grætt á slíku inngripi. Bæði gæti það bjargað álfum og hjálpað þeim í komandi orrustu gegn drekaherjunum. Hugsanlega þekktu álfarnir styttri leið að virkinu, leið sem væri ekki fyrir allra augum. Var því lagt upp með að Adran ræddi við Laurana, Dalía og Brash myndu ræða Theros, Lorieth og Pieter myndu tala við Gilthanas og Porthios.

Adran sagði Laurana frá afrekum þeirra og hve mikilvægt væri að bjarga fólkinu í Pax Tharkas. Hún teymdi Adran inn á fund Solostarans, föður síns, og fékk Adran til að segja honum frá öllu saman. Solostaran hlustaði með athygli á rekkann og sagði hann skyldi hugleiða tillögur hans. Dalía og Brash hittu Theros fyrir og heyrðu frá honum að álfarnir ætluðu sér að flýja Qualinesti og hefðu fengið Theros til að hjálpa þeim að smíða skip. Hann ráðlagði þeim að standa upp og segja frá ætlunum sínum á fundi æðsta ráðsins. Hann myndi leggja inn gott orð fyrir þau. Lorieth og Pieter fundu Porthios við turn Sólarinnar og ræddu við hann um þessar fyrirætlanir. Hann tók heldur fálega í fyrstu í þær en lofaði þó að ræða um þetta við föður sinn. Heldur lengur tók að finna Gilthanas en hann virtist mjög ákafur í að reyna þessa áætlun. Hann hét því að ræða við sendiherrann. Pieter og Dalía tóku sig síðan til og kenndu nokkrum álfum um guðina, þeirra á meðal einum í æðsta ráðinu. Hópurinn hvíldi sig síðan uns kom að fundinum.

Svo virtist sem allir íbúa Qualinost væru samankomnir á stóru torgi. Hermenn mynduðu víðan hring í kringum sendiherrann og nokkra af æðstu ráðgjöfum hans og herforingjum. Aðrir stóðu utan þess hrings en fylgdust engu að síður með af athygli. Hetjunum var vísað inn að miðju hringsins, sendiherrann leit til ykkar, af andliti hans mátti ráða ákveðni. „Afsakið, hve þungt er yfir oss,“ sagði hann hægt. „Það eru erfiðir tímar og frammi fyrir oss er langur og einmanalegur vegur. Komið og sjáið hver staða okkar er.“

Solostaran benti hetjunum á að líta á mósaík mynd á tígusteinum torgsins. Svo virtist sem hún myndiði eins konar kort. Álfarnir stígu utar, svo Qualinesti og nærliggjandi lönd sáust betur. „Vér höfum komist að því, með því að yfirheyra fanga vora, að háherrar drekahersins vilja helst sjá álfa hverfa af yfirborði Krynn, þeim hefur nærri tekist það með frændur vora í Silvanesti. Og vér erum næst.“

Lorieth greip andann á lofti. Einn af ráðunautum Solostarans sá viðbrögð hans og leiddi hann til hliðar. Þar tjáði hann Lorieth að ráðist hafði verið inn í Silvanesti og álfarnir þar hraktir á brott eða drepnir. Því miður hafði hann ekki frekari fréttir úr frændríkinu.  

„Hérna og þarna,“ sagði Solostaran og benti með staf sínum á kortið, annars vegar að Solace og hins vegar að Haven, „hafa safnast saman herfylki háherrans Verminaard. Um leið og þessi orð eru töluð búa þau sig undir að ráðast inn í hið forna álfríki vort. Hugsanlega gætum vér varist sókn þeirra, ef aðeins væri um þessi herfylki að ræða. En svo er ekki. Þriðja herfylkið ógnar oss úr þessari átt.“ Sendiherrann benti með staf sínum að Pax Tharkas, suður af Qualinesti. „Vér erum umkringd og án vina.“

Solostaran leit niður, eins og hann skammaðist sín að viðurkenna hinn augljósa sannleika. „Vér getum ekki sigrað þennan her. Eina von vor er að flýja Qualinesti til vesturs og vona að þegnar vorir finni frið í einhverju landi í þeim ókannaða hluta heimsins.“

Sendiherrann þagnaði um stund, á meðan áheyerendur gerðu sér grein fyrir hvað hann var í raun og veru að segja. Það var vissulega ótrúlegt að hugsa til þess, að íbúar þessa skógar – fólk sem hefur búið þar allt frá öldu drauma – væri nauðbeygt til að flýja heimili sín undan ógnarkrafti drekaherjanna. 

Dalía og Pieter stigu inn í hringinn og sögðu frá komu guðana. Það vakti von í brjósti margra, en ógnin, sem fljúgandi drekar spúandi eldi, var kæfandi. Solostaran hlustaði af athygli á framsögn þeirra. Loks lögðu þau til áætlunina sem hópurinn hafði sett saman. Brash skaut inn orði og orði, við litla hrifningu álfanna. Þegar þau höfði lokið ræðu sinni steig æðsta ráðið til hliðar og ræddi tillöguna. Svo virtist sem mjótt væri á mununum. Loks steig Solostaran aftur inn í hringinn og sagði:

„Vér höfum hugleitt hvernig yður getið hjálpað oss. Hérna, í dýflissum Pax Tharkas, þræla hermenn Solace, Haven og annarra landa hér fyrir norðan vort ríki. Af hverju ættu þeir að nema járn úr jörðu fyrir hina illu háherra drekaherjanna? Vegna þess að hér,“ sagði Solostaran og sló fast með staf sínum á Pax Tharkas, „er konum þeirra og börnum haldið föngum, til að tryggja að hermennirnir séu til friðs. Það var ástæða farar Gilthanasar fyrir nokkrum dögum. Hann hugði, ásamt félögum sínum, laumast inn í Pax Tharkas eftir Sla-Mori, leið hinna látnu, sem aðeins við álfar þekkjum. Þeir ætluðu sér að frelsa hinna fönguðu og leiða þrælana í uppreisn gegn kúgurum sínum. Síðan var ætlunin að flýja til suðurs, hugsanlega með her drekamannanna á hælunum. Sú för mistókst, en Gilthanas telur það þess virði að reyna á ný. Mannfólkið getur komist í örugga höfn og snúið á drekamennina, því í fjöllunum eru margir þröngir og fáfarnir dalir þar sem hægt er að felast. Enn sunnar er lönd þar sem hugsanlegt er að öruggara sé að vera. Vér biðjum yður, hetjur, að takast þessa för á hendur. Gilthanas hefur boðist til að fylgja yður og sýna ykkur Sla-Mori, fljótustu leiðina inn í virkið. Ef þér ákveðið að gangast við verkefninu, veitið yður ekki aðeins yðar eigin fólki færi á að sleppa undan þrældómi og vosbúð, heldur gefið þér oss færi á að komast frá Qualinesti á lífi. Því herfylkið við Pax Tharkas mun eflaust ekki leggja til atlögu vitandi af ógn fyrir aftan sig. Verminaard mun ekki una sér hvíldar á meðan hugsanlegur óvinur er honum að baki. Það mun hugsanlega gefa oss rými til að byggja flota nægilega stóran svo flúið geti sem flestir. Þetta tækifæri er einstakt, nokkuð sem oss gafst ekki þegar yðar kyn olli Hamförunum, er guðirnir sneru frá oss öllum. Þetta er færi til að veita drekaherjunum skráveifu, öðlast ævarandi vinskap voran og bjarga lífum, bæði manna og álfa."

Hetjurnar samþykktu þetta og hófu strax undirbúning. Þegar þær sneru aftur í rjóðrið ræddu þær fyrirætlanir sínar. Skyndilega skar skelfileg öskur næturkyrrðina. Þær hlupu sem leið lá þangað sem hljóðið hafði borist og sáu hvar 4 wyverns hófu sig á loft. Þær rýndu út í myrkrið og sáu að Toede reið einni skepnunni og fyrir framan hann lá Laurana meðvitundarlaus. Hetjurnar reyndu að koma í veg fyrir flótta óvættanna en allt kom fyrir ekki. Hetjurnar flýttu sér að láta stjórnendur borgarinnar vita og var ákveðið að flýta brottför hetjanna. 

Skömmu fyrir sólarupprás var allt orðið klárt. Lorieth dró fram rullu sem hann hafði fundið í Xak Tsaroth en á henni var öflugur seiður. Hann notaði vitneskjuna sem bjó í rullunni og seyddi fram 8 draugslega gæðinga. Allar hetjurnar stigu á bak og gerðu sig klárar að halda til Pax Tharkas. 

 

 

 

 

 

 

Dragonlance: Dragons of Flame (1. hluti) - Úr öskunni í eldinn

Hetjurnar héldu ferð sinni áfram að Nýhöfnum. Landið var eyðilegt yfir að líta og svo virtist sem herinn sem þar hafði nýlega farið yfir hafi engu eirt. Hvert sem litið var mátti sjá eyðileggingu og dauða. hópurinn hélt því áfram í þögn, þar til sást að brúnni yfir Hvítá. Ekki fór á milli mála að hennar var vandlega gætt. Eftir að hafa rætt saman um stund, var ákveðið að kanna hvort ekki væri hægt að komast yfir brúnna, þar sem í ljós að verðir voru af kyni hádrýsla, sem hetjurnar ályktuðu að hlytu að vera málaliðar í þessum her. Farið var af veginum og komið vestan megin að brúnni. 

Þegar hetjurnar komu að brúnni stukku 6 hádrýslar til og hindruðu för þeirra. Thol steig fram fyrir skjöldu og sá til þess að ekki sló í brýnu.

,,Við erum bara ferðalangar á leið til Nýhafna, að hitta félaga okkar," sagði hann. Verðirnir litu hver á annan.

,,Hér fer enginn um, að skipun háherrans Verminaard, aðrir en hermenn hans," svaraði sá sem fór fyrir hópnum.

,,Og hvernig gerist maður handgengur Verminaard," spurði Lorieth.

,,Þú þarft að sverja honum og Dökku Drottningunni hollustu þína, nokkuð sem þínir líkar munu eflaust aldrei geta," sagði foringinn með augljósri vanþóknun.

,,Er ekki hægt að gera það hér," spurði Thol og gaf félögum sínum til kynna að halda ró sinni, um leið og hann brosti vinalega til varðanna.

,,Verminaard er í Pax Tharkas, þið þurfið að fara þangað viljið þið ganga til liðs við herinn, fáherra Toede er hér fyrir vestan að safna þrælum úr hópi þeirra sigruðu, þrælum sem eiga að vinna í námu virkisins," svaraði hádrýsillinn og slíðraði sverð sitt.

,,Við, aumir ferðalangar, viljum bara fá að sjá hvort vinir okkar eru hólpnir, vinir og fjölskylda," skaut Dalía inn í umræðurnar. Verðirnir litu á hana en virtust ekki sjá mikla þörf í að svara kvenmanni.

,,Kannski getum við komist að samkomulagi," sagði Thol og lét glitta í tvo stálpeninga á milli fingra sér. Hádrýslarnir litu hver á annan og ypptu öxlum. Eftir stuttar samningaviðræður sættust hádrýslarnir á að hver úr hópi hetjanna greiddi 10 stálpeninga fyrir að komast yfir brúnna. Hetjurnar vörpuðu öndu léttar, enda orðnar þreyttar eftir hafa verið án hvíldar í hálfan annan sólarhring.

Þegar yfir var komið lá slóðinn upp á litla hæð, þar sem sást vel yfir. Er hetjurnar náðu þangað upp sáu þær, að grunur þeirra var á rökum reistur. Nýhafnir voru fallnar og svo virtist sem her drekamannanna væri að gera sig kláran til að ráðast inn í álfríkið Qualinesti. Hvert sem augu litu voru framverðir hersins, stór og illvíg tröll. Þar sem hetjurnar stóðu sáu þær álf koma hlaupandi undan fjórum stórum tröllum. Hetjurnar ákváðu að skerast í leikinn, drógu upp vopn sín og reyndu að tryggja undankomu álfsins. Þegar hann kom nær sáu Adran og Lorieth að þar var á ferðinni Gilthanas, næstelsti sonur Solostarans, sendiherra Sólarinnar í Qualinesti. Bardaginn dró að sér mikla athygli og þrátt fyrir hetjulega baráttu þá voru hetjurnar að lokum yfirbugaðar og handsamaðar. Vestri brá sér í líki íkorna og komst undan á hlaupum, var það eina von hetjanna að hann kynni að finna hjálp handa þeim.

Hetjurnar voru færðar inn í fangavagn og búnaður þeirra hirtur af þeim. Vagninn stóð í stóru rjóðri þar sem herflokkur drekamanna, drýsla og hádrýsla réðu lögum og lofum, undir styrkri stjórn fáherrans Toede. Hetjurnar voru settar í vagn ásamt Gilthanas, Elistan frá Haven og nokkrum varðliðum Háleitendanna. Þar komust hetjurnar að því að Haven hafi verið lögð í rúst og fólkið þar hneppt í þrældóm, menn, konur og börn flutt nauðug til Pax Tharkas þar sem þeim var ætlað að vinna í námum, mönnum ógnað og hótað því ef þeir hlýddu ekki yrði fjölskyldum þeirra gert illt. Hetjurnar leituðu leiða til að sleppa út úr vagninum en Gilthanas hvatti þær til að bíða betra tækifæris. Þær nýttu því daginn til að hvílast. 

Er afturelding litaði himinn, fundu hetjurnar hvernig haustvindarnir bitu. Allt um kring var þykk þoka og birtust verðirnir fyrst sem skuggar en runnu síðan saman við þokuna á ný. Nokkrir þeirra komunær og af útlínunum að dæma voru það drekamenn. Þeir heltu illa lyktandi stöppu í nokkrar skálar og hentu inn í búrin.

Skyndilega heyrðu hetjurnar sverðaglamur. Öskur og köll rufu morgunkyrrðina. Einhvers staðar greindu þær djúpa karlmannsrödd skora menn áfram og bardaganiðinn berast nær.

Gilthanas leit upp, óttablik í augum.

,,Þetta er Theros Ironfeld, álfvinur. Þeir illu hljóta að hafa komist að þeirri hjálp sem hann veitti fólki mínu. Ég óttast að hann muni gjalda fyrir með lífi sínu. Drekamennirnir hefðu fangað mig mun fyrr ef ekki hefði verið fyrir hugprýði og djörfung smiðsins. Hann hefur smyglað álfum út úr Solace síðan þorpið féll, af fórnfýsi og góðmennsku.“

Orrustugnýrinn hætti. Stór hópur drekamanna birtist í þokunni, haldandi á blóðugum líkama manns. 30 bogamenn fylgdust með er búrið var opnað og manninum hent inn. Handleggur hans hafði verið hogginn af við olnboga og fossaði blóð úr sárinu. Hann stundi lágt en féll síðan í ómegin. Theros var við dauðans dyr. Pieter og Dalia stukku til og notuðu nýfengna krafta sína til að lækna hann. Þrátt fyrir að bæði höfðu sagt öðrum í vagninum frá hæfileikum sínum, hafði þessi atburður mikil áhrif á nærstadda. Lækningakraftar sem þessir höfðu ekki sést svo árhundurðum skipti og ráku því allir upp stór augu. 

Dagurinn leið hægt áfram undir heitri sólinni. Drekamenn og hádrýslar stóðu vörð um vagnalestina en ekki var fleiri föngum bætt í búrin þann daginn. Svo virtist sem varðmennirnir væru á nálum og biðu einhvers. 

Er sól heig til viðar handan við trén, var bið þeirra á enda. Skyndilega komu mun fleiri hádrýslar og drekamenn inn í rjóðrið, ásamt fáherra Toede. Stórir hirtir voru teymdir undir vagnana, fjórir til dráttar á hverjum þeirra. 

Nótt skall á um leið og verðirnir mynduðu raðir fyrir framan og aftan vagnalestina, sem samanstóð af 5 vögnum, þremur með búrum en tveimur sem halda vistir. Ökumaður og varðmaður sátu við stýri hvers þeirra og hvöttu hirtina áfram.

Toede reið þéttbyggðum smáhesti meðfram röðinni og gargaði skipanir til hermannanna. Hann skemmti sér við að segja föngunum frá því sem biði þeirra í dýflissum Pax Tharkas sem og af háherranum sem stýrir þar. Þjónn hans, ungur og skítugur gully dvergur að nafni Sestun, reyndi að fylgja honum eftir eins vel og honum var unnt. Sestun féll títt fram fyrir sig, leðja slettist á hann undan vögnunum og það var honum erfitt að hafa við Toede. Hann fór oft framhjá vagninum sem hetjurnar voru í, með nýjan málmhjálm á höfði sem féll yfir andlit hans en stoppaði á rauðu nefinu. Stríðsöxi, hverrar gæði mátti efast um, hékk í belti dvergsins.

Vagnalestin stansaði skyndilega. Fyrir framan hana stóð gamall maður, með sítt skegg og barðastóran hatt. Hann virtist í hrókasamræðum við tré eitt, sem virtist þó ekki vera að svara honum. Þar sem hetjurnar sátu, sjáu þær að það fór sífellt meira í taugarnar á þeim gamla, hve tréð hunsaði hann. 

,,Ég er mun eldri en þú, viltu hunskast frá, svo ég komist leiðar minnar!" sagði sá gamli og barði með staf sínum í tréð, sem stóð þó enn á sínum stað. Toede benti mönnum sínum á að taka þann gamla höndum og henda inn í eitt búranna. Honum var komið fyrir í vagni hetjanna og sáu þær þá að þarna var kominn sá sami og hafði sagt þeim að fara með stafinn til Xak Tsaroth, Fizban hinn frábæri. Hann vildi þó ekkert kannast við það og sagðist aldrei hafa séð hetjurnar áður. Hetjurnar reyndi að ræða við hann um leið og vangalestin hélt áfram en það var til einskis, augljóslega var sá gamli orðinn elliær.

Skyndilega kleif ör loftið og hafnaði í brjósti ökumanns eins vagnanna. Vörðurinn við hlið hans tók upp stríðsöxi og stökk niður af vagninum, hann var vart lentur þegar tvær örvar lentu í höfði hans. 

Fáherra Toede hleypti smáhesti sínum á skeið upp með lestinni og hvatti menn sína til dáða. Af hugdirfð og hetjudáð sneri hann fáki sínum við og reið að þjóni sínum, af herkænsku sinni skipaði hann Sestun að verja sig gegn árásum álfanna.

,,Ekki láta fangana sleppa, ormurinn þinn!“ Toede reið síðan af hugrekki fram eftir lestinni, eins langt frá bardaganum og honum var unnt. Nokkrar örvar flugu að honum en einhverra hluta vegna hæfðu þær ekki jafn stórt skotmark. 

Sestun stóð á fætur og hrópaði til Toede: ,,Já, herra!“ Síðan sneri hann sér að hetjunum.

,,Ormur, ha! Ormur. Ekki nýtt. Hann kalla mig orm alla daga.“ Hann tók upp stríðsöxi sína, svo reiður að rautt nefið virtist enn rauðara.

,,Ég heiti ekki Ormur og leiður á því. Ég heiti Sestun.“ Hann sveiflaði öxinni og braut lásinn af búrdyrunum í einu höggi. Er þær opnuðust setti hann öxina á öxl sér og sagði: ,,Ormur geta ekki brotið lás í einu höggi.“ Skælbrosandi af stolti hljóp hann inn í bardagann og barðist gegn árásarliði álfa frá Qualinesti. 

Gilthanas stökk samstundis út úr búrinu og hvatti hetjurnar til að fylgja sér. ,,Fólk mitt er hérkomið. Förum!“ Theros gerði sig líklegan til að flýja en Elistan og aðrir frá Haven óttuðust að eitthvað slæmt kynni að henda fjölskyldur þeirra gerðu þeir slíkt hið sama. Fizban leit á Elistan en síðan á hetjurnar.

,,Ég held að best sé, að ég gæti hans.“ Gilthanas yppti öxlum  en snerist síðan á hæli, greip sverð af föllnum hádrýsil og hljóp síðan inn í bardagann. 

Dragonlance: Dragons of Despair (4. hluti)

Hetjurnar voru harmi slegnar, þrátt fyrir að þeim hefði tekist að fella drekann. Því bæði Dalía og Adran höfðu fallið í aðgerðinni og svo virtist sem diskarnir hefðu horfið um leið og Dalía. Því var þetta allt til einksis unnið. Þær flýttu sér að safna saman því sem var að finna í fjársjóðshaug drekans og eftir stuttan fund var ákveðið að fara aftur ofan í holræsið. Í þann mund sem þær voru að fara kom æðsti prestur drekamannanna inn í sal Onyx og sá að allt var horfið, drekinn og fjársjóðurinn. Leiðtoginn vissi að það gat ekki var komið af góðu einu og hljóp því út og lét boða alla drekamenn fyrir sig. Á meðan skriðu Pieter og Thol á undan í gegnum holræsið aftur í húsið, þar sem Bupu, sem átti að gæta líks Adrans, lá sofandi. Þeir sáu strax að líkið var horfið! 

Áður en þeir náðu að krefja Bupu svara heyrðu þau hvar blásið var í lúður. Bupu vildi ólm komast af stað, þar sem hún sagði að þetta þýddi að allir ættu að mæta á stóra torgið fyrir framan höllina. Pieter og Thol laumuðust á eftir henni og reyndu að heyra hvað fór þar fram. Þar sem mikill vatnsgnýr var af fossi sem féll þar skammt frá þeim greindu þeir ekki orðaskil en gátu lesið í líkamsstöðu og látbragð leiðtogans, sem var gylltur drekamaður en ekki bronslitaður eins og hinir. Af honum mátti ráða að viðbúnaðarstig heraflans í hellinum hefði verið sett í hæstu stöðu.

Pieter og Thol flýttu sér tilbaka og létu vini sína vita af þessu. Ákveðið var að reyna komast í gegnum höllina aftur út. Hópurinn læddist aftur inn í sal drekans og þaðan inn í vistarálmu. Hetjurnar voru ekki komnar langt þegar þær urðu varar við að einhverjir komu inn í höllina. Nú voru góð ráð dýr og í skyndi var snúið aftur. Þær hlupu við fót inn í sal drekans, til að komast að leynihleranum. Þar hlupu þær beint í flasið á tveimur drekamönnum og óvíst var hvor hópurinn væri meira undrandi. Sem betur fer áttuðu hetjurnar sig fyrr og réðust að drekamönnunum, sem byrjuðu á því að vara aðra verði við. Skamman tíma tók að ráða niðurlögum varðanna tveggja en hópurinn flýtti sér aftur ofan í ræsið.

Þegar upp var komið beið Bupu þeirra í húsinu. Ræddu nú hetjurnar sín á milli hvernig hægt væri að komast þaðan úr hellinum með skjótum hætti. Augljóst var af látbragði bæði drekamanna og gullydverga að leitað væri hús úr húsi að hverjum þeim sem kynni að vera óboðinn þarna á ferð. Hetjurnar vissu því, að tíminn var naumur. Thol ræddi við Bupu og sannfærði hana um að leiða hópinn að pottunum, en fara leið sem drekamennirnir vissi ekki. Bupu lét til leiðast, sérstaklega eftir að Lorieth hafði lofað að kenna henni fleiri galdra. Leiddi Bupu hetjurnar um ranghala og öngstræti, allt þar til þau komu að pottunum. Þar voru þrír drekamenn til varna og er hetjurnar hlupu fram kom á þá fát. Áður en þeir náðu að vara við félaga sína hafði hetjunum tekist að rota verðinga og yfirbuga. Hetjurnar stukku í annan pottinn og fengu Bupu til að berja á gong, sem notaður var til að láta þá sem stjórnuðu græjunni uppi vita. Bupu vissi hins vegar ekki hvenær hún átti að hætta að berja í gonginn, þannig hún sló og sló. Potturinn færðist hægt upp á við. Drekamenn, sem voru neðar í strætinu, litu undrandi upp þegar fyrsta gonghljóðið bergmálaði um salinn og hlupu við fót inn á torgið þar sem pottarnir voru. Þeir sáu hvers kyns var og tóku á sprett. Bupu lét sig hverfa en hetjurnar voru þá komnar of langt upp til að drekamennirnir næðu þeim.

Þær voru þó ekki komnar úr allri hættu, því að ofan kom pottur og í honum voru þrír drekamenn. Tveir þeirra reyndu að komast á milli pottanna en hetjunum tókst að koma í veg fyrir að þeim tækist það. Sá þriðji sá sæng sína útbreidda og hélt stöðu sinni rólegur, en hetjurnar ákváðu að enginn þeirra skildi vera til frásagnar og drápu hann líka. Þegar upp var komið biðu þar fjölmargir gully dvergar, tveir drekamenn og einn Ogre. Hetjurnar stukku upp úr pottinum og réðust strax að drekamönnunum. Annar þeirra var tekinn úr leik hratt og örugglega en hinum tókst að flýja í gegnum gatið sem pottarnir komu.

Hetjurnar stöldruðu við eitt augnablik og reyndu að sannfæra Ogre'inn um að eyðileggja tannhjólið sem togaði upp keðjuna, en svo virtist sem hann væri einfaldlega of heimskur. Þegar þeim var ljóst að það myndi líklega ekki takast hlupu þær áfram í gegnum katakombur Mishakalhofsins og aftur upp í salinn þar sem styttan stóð. Hún var þar enn en hélt nú um blákrystalstafinn. Við stall styttunnar lágu Adran og Dalía sofandi. Dalía var með hálsmen með merki Mishakal um hálsinn. Diskarnir voru á milli þeirra. Þrátt fyrir að þetta væru miklir fagnaðarfundir þá gafst þeim lítill tími til að tala saman. Hetjurnar flúðu út úr hofinu og aftur inn í Fúlafen, þar sem ákveðið var að fylgja fótsporum fanga her drekamannanna og leiddu í suður.

Nótt var skollin á og þurftu hetjurnar mjög á því að halda að hvíla sig. Vestri fann rjóður og notaði hæfileika sína til að fela það. Dalía og Adran sögðu frá hvernig þau höfðu bjargast en Pieter sat og rannsakaði diskana, sem hann gerði alla nóttina. Dögunin var köld, norðanvindur og haustið smátt og smátt að herða tök sín. Hópurinn þurfti að þræða í gegnum Hættuskóg til að fylgja slóðinni. Ferðin sóttist hægt í fyrstu en fyrir snilld Vestra misstu hetjurnar aldrei sjónar af slóðinni. Um kvöldið komu þær loksins út úr skóginum og sáu að sveitabýlin sem höfðu staðið við rætur Austurfjalla höfðu öll verið í eyði lögð. Ákveðið var að halda áfram, þrátt fyrir að allir væru orðnir þreyttir. Þegar hetjurnar komu vestur fyrir Austurfjöll sáu þær eld og reyka stíga handan Útvarðafjalla, þaðan sem þorpið Solace stóð.

Hetjurnar fundu hvernig hjartað seig og upphófst nú mikið rifrildi um hvert skildi haldið. Thol vildi ólmur fara til Solace og reyna bjarga vinum sínum. Lorieth fannst það óskynsamleg hugmynd. Adran stakk upp á því að farið væri til Qualinesti og hjálpar leitað þar. Dalía vildi aðvara fjölskyldu sína í Haven. Brash stakk upp á að farið væri upp með Hvítá. Vestri var ekki viss en bauð fram krafta sína svo hægt væri að aðvara ættvini, en hann gat fengið smádýr til að flytja skilaboð til þeirra. Að lokum var ákveðið að senda skilaboð til Haven en halda sem leið lá til Nýhafnar í von um að þorpið væri ekki á valdi drekamanna og reyna komast þaðan til Qualinesti. Hetjurnar flýttu sér suður á bóginn.

Þegar líða tók nær hádegi sá Dalía hvar það sem í fyrstu virtist vera stór ránfugl í fjarska. Hún staldraði við og bar hönd fyrir augu og sá þá að um dreka með knapa var að ræða. Hún varaði vini sína við sem reyndu að finna hver um sig stað til að fela sig. Allt kom fyrir ekki og lenti drekinn skammt frá þeim. Annar drekamannaknapanna krafðist þess að hetjurnar gæfust upp og létu vopn niður falla, í nafni háherrans Verminaard, sem réðu þessum löndum. Eftir nokkurt þref gáfust drekamennirnir upp og réðust kokhraustir á hetjurnar. Drekinn lét ekki sitt eftir liggja. Hetjurnar börðust af hugrekki og dáð gegn óvinunum. Ekki leið á löngu þar til þeim hafði tekist að yfirbuga drekamennina tvo og sært drekann illilega. Hann reyndi að komast undan á flugi en Lorieth kallaði fram tálsýnir fyrir framan hann, svo drekinn féll með þungum dynki niður. Brash og Adran nýttu tækifærið og gengu frá drekanum.

Hetjurnar litu örmagna hver á aðra.

,,Nú höfum við fengið svar við þeirri spurningu," sagði Dalía.

,,Hvaða spurningu," spurði Pieter.

,,Hvort Nýhöfn sé á valdi óvinanna." 

Dragonlance: Dragons of Despair (3. hluti)

Þegar hópurinn var búinn að hvíla sig í hofi Mishakal var ákveðið að leggja af stað á ný. Fyrst var hofið kannað og fundu þau skáp einn forvitnilegan. Í honum voru margar forvitnilegar skræður, sem virtust hafa haldist heillegar þrátt fyrir að vera aldagamlar. Einhvers konar álög virtust vera á skápnum sem héldu bókunum sem nýjum. Eftir að hafa skoðað skápinn gaumgæfilega hélt hópurinn áfram ásamt gully dvergunum fjórum, sem vildu ólmir komast niður því þeir þurftu að fara í vinnuna. Adran fór á eftir þeim og komst að raun um að fyrir neðan hofið var einhvers konar grafhýsi eða katakombur. Innst í þeim voru tveir drekamenn við stóran hjólabúnað, sem stýrði gangi risastórra, svarta potta sem héngu í þykkri keðju en voru látnir síga í gegnum gólfið. 

Hann sneri aftur með þessar fregnir og ákvað Vestri að fá gully dvergana til að draga að sér athygli. Hann kenndi þeim leikinn Hó! Drekamaður, en leikurinn gekk út á, að dvergarnir ættu að segja Hó, drekamaður í hvert sinn sem þeir sæju slíka veru. Gully dvergarnir hlupu af stað og innan tíðar heyrðist síendurtekið: Hó, drekamaður! og virtust hinir gully dvergarnir læra leikinn mjög hratt og sló hann í gegn hjá þeim, við litla hrifningu drekamannanna og Ogresins sem var með þeim. 

Hetjurnar læddust niður í katakomburnar og hittu þar fyrir gully dvergakonu að nafni Bupu (hó, drekamaður). Hún virtist stíga örlítið meira í vitið en aðrir gully dvergar, því hún sá fljótlega að hetjurnar voru utanaðkomandi og erindi þeirra, af látbragði að dæma, var líklega drekamönnunum ekki að skapi. Eftir nokkrar samningsumleitanir tókst hetjunum þó að sannfæra Bupu um að hjálpa sér og sýndi hún þeim leynileiðina niður í borgina (hó, drekamaður). Hún var þó ekki auðfarin, því bæði þurftu hetjurnar að renna sér niður ruslarennu, sem gekk ekki áfallalaust fyrir sig og berjast við stórvaxnar kóngulær. Einnig kynntust þær afturgengnum skattheimtumönnum og vitkum, sem líklega höfðu dáið er þegar logandi fjallið féll á Krynn.

Bupu sýndi þeim hvar hetjurnar þurftu að klifra niður, en vafningsjurtir mynduðu eins konar vef utan á vegg í hellinum þar sem rústir Xak Tsaroth hvíldu. Mikill foss féll þar yfir sem gerði klifur erfitt. Enda kom á daginn að bæði Lorieth og Adran misstu takið og féllu niður. Lorieth náði á síðustu stundum að bjarga sér fyrir sakir fjölkynngi sinnar, honum tókst að galdra sig aftur að veggnum en dróst niður með honum og rétt náði taki á vafningsjurt áður en hann féll áfram niður. Adran reyndi að bjarga sér en allt kom fyrir ekki. Hann skall með ógnvænlegum dynki á hellisgólfinu, þar sem stræti Xak Tsaroth lágu, og þegar hetjurnur komu niður var hann látinn. Bjuggu þær um líkið til bráðabirgða svo hægt væri að gera útför hans sem virðulegasta.

Nú voru góð ráð dýr, hetjurnar voru komnar ofan í rústir (hó, drekamaður) borgarinnar í leit að diskunum, Lorieth mjög særður og Adran látinn. Þær létu þó ekki deigan síga og töldu Bupu á að sýna þeim aðra leynileið en nú inn í bæli drekans Onyx. Bupu leiddi hetjurnar áfram inn í rústir verslunarhúss, en á gólfi þess var hleri sem á var ritað: LEINI (sneru bæði E og N öfugt). Fór Vestri á undan hópnum og sá að illskeyttar margfætlur gættu inngangsins í bælið. Var þó ákveðið, eftir umtalsvert þref, að láta til skarar skríða þá leið og láta skeika að sköpuðu gegn margfætlunum. Hetjurnar komust að raun um að margfætlurnar voru langt frá því erfiðar viðfangs og komust óséðar inn í bælið, en þó tókst þeim ekki að koma að drekanum óvörum. Því Onyx hafði lagt álög á innganginn og ef einhver fór um hann glumdi við mikill bjölluhljómur í bælinu. Þetta heyrði fangi drekans, sem ætlað var að verða næsta máltíð hans. 

Hetjurnar stukku inn í bælið og litu í kringum sig, þær sáu hvar fanginn var bundinn við súlu eina, og af útbúnaði hans að dæma var þar riddari frá Sólamníu á ferð. Drekinn ruddist inn í bælið sitt og tókst mikil orrusta með þeim. Vestri, Lorieth og Brash gerðu harða hríð að Onyx á meðan Pieter reyndi að losa fangann. Thol og Dalía leituðu að diskunum á meðan í fjársjóði drekans. Þegar Onyx sá hvert erindi þeirra var, hafði Dalía komið auga á diskana. Hún stökk að þeim og greip þá. Um leið heyrði hún röddina sem hún hafði heyrt þegar hún kom inn í hofið, röddin áminnti hana á að bera stafinn með stolti. Hún sá hvar drekinn kom aðvífandi og sló til hans með stafnum. Höggið var gott og kom beint á höfuð drekans. Um leið blindaði hvítt leiftur alla þá sem þar inni voru. Þegar hetjurnar sáu á ný voru drekinn og Dalía horfin. Þær leituðu í öllu bælinu en hún virtist algjörlega vera horfin. Þær sópuðu til sín fjársjóði drekans og gerðu sig líklegar til að snúa aftur upp i hofið.  

Dragonlance: Dragons of Despair (2. hluti)

Hetjurnar þræddu sig á milli járnviðartrjáa og vafningsjurta í votu Fúlafeni. Laufþekja trjánna var þykk og megnaði sólin ekki að skína í gegn. Aðeins á örfáum stöðum náðu geislar hennar í gegn og mynduðu eins konar sólstafi í annars ömurlegri mýrinni. Þær fundu loks troðna slóð sem lá á milli nokkurra eyja í feninu, sem var orðið býsna djúpt á köflum enda hetjurnar komnar langt frá hlíðum Austurfjalla. Lagðar höfðu verið brýr á milli eyjanna, sumar voru bundnar saman úr fúnum greinum á meðan aðrar voru ekkert meira en bolir fallinna járnviðartrjáa. 

Hópurinn færði sig varlega yfir að einni brú, en þá sá Adran að eitthvað bærðist í þykkum fenjagróðrinum á hinni eyjunni. Áður en hann náði að vara vini sína við stukku fram 6 drekamenn. upphófst mikil orrusta. Drekamennirnir voru ólíkir þeim sem hetjurnar höfðu áður barist við, notfærðu sér eldingargaldra. Hetjurnar réðust fram af hugprýði en innan tíðar sáu þær að drekamennirnir voru stórhættulegir andstæðingar. Strax við fyrsta áhlaup særðust Thol og Brash lífshættulega og þurfti Pieter að beita allri sinni lækningahæfni við að binda um sár þeirra. Drekamennirnir létu eldingagöldrum rigna yfir hópinn. Lorieth kallaði fram öflugan seið, sem hefti mjög för óvinanna. Hetjunum tókst loks að ýta einum drekamanni út af brúnni, sem opnaði leið fyrir Daliu. Hún hljóp fram og barði af miklu afli einn drekamanninn sem sprakk með miklum látum. Um leið sprakk annar og rigndi yfir hópinn beinflísum og öðrum ófögnuði. Drekamennirnir héldu uppteknum hætti og studdust aðallega við eldingargaldra. Hins vegar voru hetjurnar komnar með yfirhöndina og réðust áfram yfir brúnna og út á eynna sem drekamennirnir höfðu undir sig. Skipst var á nokkrum höggum, spörkum og göldrum og ekki leið á löngu þar til að síðasta drekamaðurinn reyndi að komast undan. Pieter setti stein í slöngvu sína og skaut að honum. Steinninn hæfði drekamanninn mitt á milli herðablaðana og féll hann fram fyrir sig, þar sem hann sprakk eins og hinir höfðu gert.

Hetjurnar notuðu tækifærið og hvíldu sig. Adran læddist á undan og sá á eyju skammt frá þeirri sem þær voru á, hvar margir drekamenn voru samankomnir fyrir framan þar sem leit út í fyrsti eins og dreki! Hann lét vini sína vita og var ákveðið að fara varlega nær. Ætlunin var að laumast framhjá drekamannahópnum og drekanum og reyna komast lengra inn í fenið. Það hefði líklega tekist, ef Pieter hefði ekki stigið á trjágrein og brotið hana. Nokkrir drekamenn sáu hann og sendi æðsti drekamaðurinn, sem virtist gegna hlutverki prests eða stjórnanda einhvers konar, nokkra drekamenn til að taka Pieter höndum. Sló í brýnu með hópunum og var hart barist. Drekamennirnir, sem voru eins og þeir sem hetjurnar höfðu sigrað úti á sléttunni þegar þær björguðu Náttskugga, voru harðir í horn að taka en það eru hetjurnar einnig. Þær stukku allar Pieter til bjargar og náðu að yfirbuga drekamennina á skömmum tíma. Þá sáu þær að drekinn var gerður úr tágum, virtist vera einhvers konar skurðgoð.

Áfram var haldið í gegnum fenið og komu hetjurnar að stað þar sem slóðin greindist í tvennt. Annars vegar hélt slóðin áfram í gegnum fenið, suður á bóginn en hins vegar norður inn á tígulsteinalagt torg. Ákváðu hetjurnar að fara frekar inn á torgið, enda minnti það Adran mjög á þann stað sem hann hafði fengið blákrystalsstafinn afhentan. Inni á torginu, sem var að mestu í rúst, var þó ein heilleg bygging. Voru dyr hennar gullslegnar en fyrir ofan þær var merki, sem Dalia hafði áður séð í draumum sínum. Var áfram haldið en farið að öllu með gát, skipti hópurinn liði, til að geta betur falið sig. Adran hljóp þó beint yfir torgið. Er hann kom að því miðju, þar sem var stór og mikill brunnur, skaust upp úr brunninum, eins og kolsvört elding, gimmileg og skelfileg óvætt. Eins og dreginn beint úr fornsögunum, var þar kominn kolsvartur dreki með útþanda vængi og leit í kringum sig. Allar sem ein stóðu hetjurnar stjarfar, dolfallnar að sjá svo tignarlega, goðsögulega skepnu. Drekinn spúði sýruskýi yfir Adran og Dalíu og þá var sem hetjurnar kæmu til sjálfrar sín. Þær sáu í hendi sér að drekinn var þeim of sterkur andstæðingur og hlupu því sem fætur toguðu í átt að heillega húsinu. Drekinn réðst að Brash og barði duglega á honum. Vestri kom Brash til varnar á meðan hinar hetjurnar hlupu inn í húsið.

Inni í húsinu var falleg marmarastytta sem sýndi konu, með slegið hár og í síðum kyfli. Um háls hennar var men sem bar sama merki og var fyrir ofan dyrnar inn í húsið. Dalía heyrði rödd í höfði sér og virtist þar konan tala við hana. Hún sagði, að guðirnir hefðu ekki yfirgefið mannfólkið heldur hefði það yfirgefið guðina. Röddin sagði einnig að undir þessu húsi væri að finna fornmunur sem nefndist Diskar Mishakal, en þeir geymdu upplýsingar um visku guðana. Dalía yrði að finna diskana og tryggja að viska þeirra kæmist til leiðtoga fólksins.

Inni í hliðarherbergi voru nokkrar verur að ræða saman. Adran læddist nær og komst að raun um, að þar væru nokkrir gullý dvergar, að rífast um hvar einhverjar leynidyr væru. Brash og Vestri reyndu að ræða við dvergana en sáu fljótlega að það var í besta falli erfitt að ná einhverjum vitrænum upplýsingum frá þeim. Thol notaði krafta sína til að binda dvergana vináttuböndum við sig og eftir það varð aðeins auðveldara að ræða við þá. Hetjurnar voru þó þreyttar og sárar eftir langan og erfiðan dag í feninu og ákváðu að hvíla sig áður en þær héldu niður undir bygginguna í leit að Diskum Mishakal.