Dragonlance: Dragons of Despair (1. hluti)

Sól var tekið að halla og kastaði roða sínum á haustlitið tré þorpsins Solace í landinu Abanasíu. Í gistiheimilinu Hinsta heimilið var Otik, eigandi heimilisins, í óða önn að gera klárt fyrir væntanlega gesti kvöldsins. Hinsta heimilið var hátt í stóru velliviðartré, húsið byggt umhverfis stofninn og lá mikill hringstig niður á jafnsléttu. Í kringum þorpið stóðu hin voldugu velliviðartré og höfðu íbúa þorpsins gert sum þeirra að bústöðum sínum, byggt hús sín hátt á greinum þeirra. Aðeins eitt hús var stóð á jörðu niðri en það var járnsmiðja Þerosar. 

Ekki langt fyrir utan þorpið voru nokkrir ævintýramenn á leið til Hinsta Heimilsins, en þar höfðu þeir ákveðið að hittast fyrir 5 árum síðan. Brash Ironhouse, dvergur af ætt Hylar, kom gangandi ásamt tveimur öðrum úr þessum hópi ævintýramanna, annars vegar Vestra Rimgold, fjalladverg og drúíða, og hins vegar Thol Beltrik, sögumanni og kynblendingur. Þeir höfðu hist á leiðinni og voru að ræða hvað á daga þeirra hafði drifið síðastliðin 5 ár á leið sinni að Solace, þegar skyndilega stukku fram 9 hádrýslar. Leiðtogi þeirra var feitlaginn og sat á múldýri. Hann sagði í skipandi tóni með sinni skræku röddu: ,,Afhendið blákrystalsstafinn eða deyjið ella!" Hetjurnar litu undrandi hver á aðra en hendur þeirra leituðu ósjálfrátt að vopnum þeirra. Áður en þær náðu að svara réðust hádrýslarnir að hetjunum. Vopn voru dregin og hlupu hádrýslarnir öskrandi að hópnum. Þeim tókst að veita tveimur af hetjunum smáskeinur en hetjurnar felldu fjóra hádrýsla í gagnárás. Þá barst þeim hjálp að aftan, þegar skyndilega var galdri kastað á miðjan hóp 

drýslana, sem felldi einn þeirra. Hetjurnar litu við og sá að þar var kominn Lorieth Orthalas, félagi þeirra frá Silvanesti og galdramaður með meiru, klæddur í rauðan kufl. Eftir það voru drýslarnir ekki mikil ógn og réð hópurinn niðurlögum þeirra nokkuð hratt og örugglega. Hins vegar komst leiðtogi hádrýslanna undan. 

Á svipuðum tíma komu nokkrir aðrir meðlimir þessa hóps að Solace úr annarri átt. Þar voru á ferð Dalia Talain og Pieter Snow. Dalia hafði alist upp í Solace og fengið að ferðast með hópnum á sínum tíma þegar hún var yngri. Pieter var kynblendingur og hafði gengið til liðs við reglu Háleitendanna í borginni Haven. Þau sáu hvar varðmenn þeirrar reglu höfðu velt hestvagni og voru að leita að einhverju í vagninum. Þegar þau bar að tóku varðmennirnir heldur illa á móti þeim og heimtuðu að leita í farangri þeirra að einhverju sem þeir kölluðu Blákrystalsstafinn. Hetjurnar tóku heldur illa í það og fannst dónaskapur varðmannanna heldur mikill. Dalia gerði þó sitt besta til að reyna ræða við þá á rökrænan hátt en komst að raun um að það yrði líklega til einskis, þar sem enginn þeirra virtist stíga sérstaklega í vitið. Eftir að varðmennirnir höfðu leitað í farangri þeirra og komist að raun um að stafinn væri ekki þar að finna, ákváðu þeir að leyfa þeim að halda áfram inn að Solace.

Fyrstur til að mæta á Hinsta Heimilið var þó Adran Nildareth, Qualinesti álfur og skógarmaður. Hann hafði farið sína eigin leið inn í þorpið og komist óséður inn í það. Hann hafði tveimur vikum áður lent í undarlegri lífsreynslu. Hann var að kanna fen eitt þegar hann kom að rústum af því sem virtisti hafa verið afar falleg borg. Adran læddist inn í eitt húsanna og sá þar glæsilega styttu af gullfallegri konu með háan staf. Þar sem hann stóð og dáðist að handbragði myndhöggvarans réðust svartklæddar og dökkar verur að honum. Hann ætlaði að verja sig en þá kvað við mikið, hvítt leiftur. Næsta sem hann mundi var að hann lá á sléttum Abanasíu með forláta staf úr stáli með bláum krystal efst. Stafurinn var eins og sá sem styttan hafði verið með.

Það voru miklir fagnaðarfundir þegar hópurinn hittist á ný, þrátt fyrir að nú væru víðsjárverðir tímar. Allar hetjurnar höfðu heyrt af stríðum sem geysuðu fyrir norðan Nýhaf og voru uggandi yfir þeirri breytingu sem hafði orðið í þorpinu, hin auknu áhrif háleitendanna og tilkomu hádrýsla, sem höfðu áður ekki haldið sig á þessum slóðum. Otik og Tika, aðstoðarstúlka hans, tóku vel á móti hetjunum og var þeim úthlutað borði skammt frá eldstæðinu. Við það sat gamall maður klæddur í grænan kufl og sagði nokkrum börnum söguna af Huma Dragonbane. Nokkrir aðrir gestir voru á barnum.

Eftir að Tika hafði fært þeim öl og kryddaðar kartöflur, sérrétt Otiks, sagði Adran þeim frá ævintýrum sínum. Hann sýndi þeim stafinn sem hann hafði fundið, en hetjurnar sáu bara venjulega tréstaf. Um leið og þær ætluðu að benda á honum á þetta, fannst þeim sem eitt augnablik þær sæju allar sem ein stafinn í réttu ljósi. Lorieth notaði hæfileika sína til að koma í veg fyrir að aðrir gætu heyrt á tal þeirra á meðan hetjurnar ræddu hvað gera skyldi.

Þá tók gamli sögumaðurinn til máls: ,,Þið þurfið að fara með stafinn til Xak Tsaroth. Þar bíður ykkar mikil raun en ef þið komist í gegnum hana, hljótið þið mestu verðlaun sem nokkur getur hlotið." Hetjurnar reyndu að spyrja hann frekar út í þetta, en svo virtist sem einhver andi hafi komið yfir hann, því hann virtist ekki mikið meira en elliært gamalmenni. Pieter sá hvar tveir bargestir litu undrandi á þann gamla en stóðu síðan upp og gengu rakleiðis út. Þetta kom honum spánskt fyrir sjónir og ákvað ásamt Daliu að elta gestina tvo.

Þegar þau komu út sáu þau að gestirnir hlupu við fót að varðmönnum Háleitendanna. Þau drógu þá ályktun að gestirnir hefðu látið varðmennina vita af því sem gamli maðurinn sagði og flýttu sér inn til að láta vini sína vita. Hópurinn gerði upp við Otik og fór fram á stigapallinn. Í kvöldrökkrinu sáu þau hvar hópur varðmanna og hádrýsla kom arkandi upp þorpsstíg að Hinsta Heimilinu. Því fóru þau aftur inn á matstofu Heimilisins og ræddu við Otik. Thol mundi að önnur leið væri ofan úr gistihúsinu, með því að nota vörulyftu sem var í eldhúsinu. Otik tók ekki vel í það í fyrstu, honum var ekki vel við Háleitendurnar og var Pieter honum þyrnir í augum. Hópnum tókst þó að sannfæra hann að Pieter væri vel meinandi og leyfði hann þeim að lokum að nota lyftuna. Þegar hetjurnar komust niður á jafnsléttu tók við æsilegur eltingarleikur en þær komust undan að lokum.

Um kvöldið ákváðu hetjurnar að fara að rústum Xak Tsaroth með stafinn og sjá hvort gamli maðurinn hefði eitthvað til síns máls. Ferðin þangað tók tvo viðburðaríka daga. Á fyrri deginum komu hetjurnar auga á hvar nokkrar dökkklæddar verur eltu menn af sléttunum, indjána, og virtust leika sér að bráð sinni. Hetjurnar ákváðu að skerast í leikinn. Í brýnu sló með hópunum. Verurnar, sem voru klæddar í síða, svarta kufla, sveiptu klæðunum af sér og komu í ljós verur sem voru ólíka nokkrum öðrum sem hetjurnar höfðu áður séð. Verurnar voru bronslitaðar, með vanskapaða vængi og framsett andlit. Um leið og hetjurnar felldu eina þessara vera sáu þær að hún breyttist í steinstyttu og lenti Pieter í því, að vopn hans festist inni í einni þeirra. Þetta fjölkynngi kom hetjunum spánst fyrir sjónir og fundu að eitthvað undarlegt var á seiði. Indjáninn, Náttskuggi, sagði þeim frá því sem hafði gerst. Drekamennirnir, eins og hann kallaði verurnar, höfðu komið í hundraða tali og ráðist á þorp hans, Que-Teh, og drepið þá sem streittust á móti en fangað aðra. Hann hafði reynt að komast undan í von um að finna hjálp í nágranna þorpinu Que-Shu. Um kvöldið sáu hetjurnar eld loga austar á sléttunni, þar sem Que-Shu stóð og óttuðust það versta. Er morgnaði og þær gengu nær sáu hetjurnar að ótti þeirra var á rökum reistur. Þorpið hafði verið lagt í rúst og fyrir miðju þess hafði verið reistur gálgi. Efst á gálganum var skjöldur og höfðu skilaboð verið rist í hann með fornu ritmáli á tungu Neraka: Hér kunngjörast, þjónar háherrans Verminaards, örlög yðvar er framfylgið eigi skipunum hans eða sýnið heigulshátt.

Þegar hetjurnar höfðu gengið úr skugga um að enginn var á lífi í þorpinu héldu þær för sinni áfram, að Yfirgefna skarði, en í gegnum það þurftu hetjurnar að ferðast til að ná að rústunum. Adran fór á undan og leiddi hópinn í gegn. Fyrir miðju skarðsins stóðu rústir varðturns. Heyrðust þaðan undarleg hljóð og var ákveðið að kanna þau nánar. Í rústunum voru þrír uglubirnir að gæða sér á líki drekamanns og tóku ekki vel í að vera truflaðir. Hetjurnar voru fljótar að koma sér undan.

Þegar þær komu niður úr skarðinu, sáu þær yfir landið þar fyrir neðan. Ekkert nema mýrlendi svo langt sem augað eygði, allt frá fjallsrótum og að ströndum Nýhafs. Fúlafen. Hetjurnar lögðu því af stað inn í fenið og vonuðu að þær myndu finna rústir Xak Tsaroth.